ΤΡΙΑ ΑΡΘΡΑ ΜΕ ΠΟΛΥ ΝΟΗΜΑ (3ο)

Τελειώνω με ένα άρθρο για να δει κανείς πως ορισμένοι "επιχειρηματίες" μπορεί να μην είναι μόνο αυτό που δηλώνουν. Έχει μεγάλη πλάκα να φαντάζεται κανείς τον επιχειρηματία για τον οποίο κάνει λόγο το άρθρο να ξεκινά από μια μικρή επιχείρηση από το ...Αιγάλεω με 19 εργαζόμενους το 1996 και σήμερα να είναι αυτό που θα διαβάσετε. Αχ, αυτό το "επιχειρηματικό δαιμόνιο" του έλληνα...

ΚΕΝΤΡΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ: Ελληνική συμβολή στα ιμπεριαλιστικά «μαθήματα» (του Γιώργου Φλωράτου)

Υποδεχόμενος πριν κάποιο καιρό στην Αθήνα τον «σύγχρονο Θουκυδίδη της υψηλής παγκόσμιας στρατηγικής, τον πρώην σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας, καθηγητή Σμπίγνιου Μπρεζίνσκι» - όπως τον προσφώνησε - ο επιχειρηματίας Λ. Λαυρεντιάδης επιβεβαίωσε ουσιαστικά τον αξεδιάλυτο δεσμό της οικονομικής ολιγαρχίας με την πολιτική εξουσία και τις παραφυάδες της. Ο διαβόητος Μπρεζίνσκι, φανατικός αντικομμουνιστής, ικανό και σκληρό γρανάζι του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ επί Τζ. Κάρτερ, αλλά και σύμβουλος του πρεσβύτερου Μπους, ήρθε στην Αθήνα για να εγκωμιάσει τον Λ. Λαυρεντιάδη, ο οποίος χρηματοδότησε μια έδρα Μελετών στο Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών (CSIS) της Ουάσιγκτον, με αντικείμενο τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, η οποία πήρε και το όνομά του! Ο Μπρεζίνσκι, όπως και ο Κίσινγκερ, είναι μέλος της διοίκησης του συντηρητικού αυτού Ινστιτούτου με ιδιαίτερη επιρροή στις αμερικανικές κυβερνήσεις, ενός εκτροφείου της «μαύρης» αντίδρασης και κυνικών εγκεφάλων που ξεκινούν και τελειώνουν πολέμους ανάλογα με τα εκάστοτε επιχειρηματικά συμφέροντα που εκπροσωπούν.Ο ίδιος ο Λ. Λαυρεντιάδης, πέρα από την αναγωγή του Αμερικανού πράκτορα της πλουτοκρατίας σε ...Θουκυδίδη, μιλώντας στην εκδήλωση που διοργάνωσε για να διαφημίσει την πρωτοβουλία του, δε «μάσησε» τα λόγια του: «Είναι σαφές ότι υπάρχει στενή σύνδεση στην επιχειρηματικότητα και την παραγωγή πολιτικής. Αυτή η σύνδεση είναι ιδιαίτερα προφανής σε αυτήν τη δύσκολη περίοδο για την ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας». Και για να δικαιολογήσει τη δική του συνεισφορά σε αυτήν τη ...σύνδεση, είπε: «Πιστεύω ακράδαντα ότι αποτελεί ευθύνη των επιτυχημένων επιχειρηματιών να συνεισφέρουν στη διεθνή κατανόηση, στην περιφερειακή σταθερότητα και στην παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη, βοηθώντας με αυτόν τον τρόπο στην επίλυση των πολυάριθμων προκλήσεων που αντιμετωπίζουμε παγκοσμίως σε μια εποχή συνεχώς εντεινόμενων αλληλεπιδράσεων. Για το λόγο αυτό, αποφάσισα πριν από μερικούς μήνες τη δημιουργία και χρηματοδότηση μιας νέας Εδρας στο Κέντρο Στρατηγικών Σπουδών, το κορυφαίο ινστιτούτο πολιτικής στις ΗΠΑ, αλλά και φορέα με σημαντική και αυξανόμενη επιρροή στο διεθνές περιβάλλον».
Προφανώς, αν και δεν το είπε ο Ελληνας επιχειρηματίας, το ενδιαφέρον του για τη «διεθνή κατανόηση» έχει άμεση σχέση με τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες μέσα από ένα μεγάλο πλήθος θυγατρικών εταιρειών σε Βουλγαρία, Πολωνία, Γερμανία, Ρουμανία, Σερβία, Αλβανία, Ουγγαρία, Σλοβενία, Ουκρανία, Κροατία, μέσα από τον όμιλο «ALAPIS» και τη «ΝΕΟΧΗΜΙΚΗ», τη μικρή εταιρεία του με έδρα το Αιγάλεω και με μόλις 19 εργαζόμενους, που το 1996 την απέκτησε ολόκληρη εξαγοράζοντας το 50% του συνεταίρου του. Ο Λαυρεντιάδης είναι ένας ...πρωταθλητής των εξαγορών και των συγχωνεύσεων. Από το 1996 και τη μικρή εξαγορά του επιδίδεται σε μια ασυγκράτητη ανάπτυξη με νέες εξαγορές περίπου κάθε δυο χρόνια. Με βάση τα επίσημα στοιχεία των δύο ομίλων, η «ΝΕΟΧΗΜΙΚΗ» και η «ALAPIS» δραστηριοποιούνται σε δεκάδες κλάδους της παραγωγής, του εμπορίου και των υπηρεσιών. Η πρώτη έχει υπό τον έλεγχό της 17 ανώνυμες εταιρείες. Η δεύτερη, μετά και τις εξαγορές του 2008, ελέγχει πλήρως 32 ανώνυμες εταιρείες. Η εμπλοκή του σε ένα από τα κύρια κέντρα παραγωγής της αμερικάνικης πολιτικής είναι δεδομένο ότι καθόλου δε θα βλάψει τις όποιες επεκτατικές οικονομικές βλέψεις του στις χώρες της περιοχής, τόσο επειδή οι «φίλοι» του στο CSIS μπορεί να πουν και μια ...καλή κουβέντα στα κατάλληλα πρόσωπα, όσο και επειδή θα βρίσκεται πίσω από τις επεξεργασίες του αντιδραστικού κέντρου για το είδος των πολιτικών παρεμβάσεων και μεταρρυθμίσεων στην ευρύτερη περιοχή.
Οι στοχεύσεις και επιδιώξεις της όλης υπόθεσης είναι, ίσως, πιο εύκολο να αναδειχτούν με λίγα περισσότερα στοιχεία για το CSIS και το έργο του. Ιδρύθηκε το 1962, στο αποκορύφωμα του «ψυχρού πολέμου». Είναι ένας διακομματικός, μη κερδοσκοπικός οργανισμός, που δηλώνει ότι η αποστολή του είναι «η προώθηση της παγκόσμιας ασφάλειας και ευημερίας προτείνοντας διορατική στρατηγική και λύσεις πολιτικής στους διαμορφωτές των αποφάσεων». Επίσης, «παρέχει στρατηγικές κατευθύνσεις και επιλογές πολιτικής σε διαμορφωτές λήψης αποφάσεων σε κυβερνητικές θέσεις, διεθνείς οργανισμούς, στον ιδιωτικό τομέα και στην κοινωνία των πολιτών». Το περιεχόμενο των στρατηγικών και των λύσεων του CSIS προκύπτει αβίαστα από το ποιοι τις επεξεργάζονται και τι αντιπροσωπεύουν. Τα μέλη της διοίκησής του έχουν τεράστια βιογραφικά και έχουν θητεύσει σε σημαντικές πολιτικές, επιχειρηματικές και ακαδημαϊκές θέσεις στις ΗΠΑ και αλλού. Τα παρακάτω στοιχεία είναι επιλεκτικά, αλλά ενδεικτικά:

• Πρόεδρος του ΔΣ του είναι εδώ και περίπου δέκα χρόνια ο πρώην γερουσιαστής των Δημοκρατικών Σ. Ναν, που προβλήθηκε και ως άνθρωπος της ομάδας Ομπάμα, στις τελευταίες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, αν και τελικά δεν του ανατέθηκε κυβερνητική θέση. Επί χρόνια πρόεδρος της Επιτροπής Αμυνας των ΗΠΑ, ο Σ. Ναν διατελεί και μέλος των ΔΣ της πετρελαϊκής «Chevron», της κορυφαίας στους επεξεργαστές ηλεκτρονικών υπολογιστών DELL, της «Κόκα - Κόλα» και της «General Electric».
• Ο σημερινός αντιπρόεδρος του CSIS είναι ο Ντ. Αμπσάιρ, συνιδρυτής του. Μεταξύ άλλων, ήταν επικεφαλής της ομάδας του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ επί Ρ. Ρίγκαν και ειδικός σύμβουλός του αργότερα. Πρέσβης στο ΝΑΤΟ την περίοδο 1983-1987.
• Ο Γ. Σρέιερ είναι επίτιμος πρόεδρος της «Merrill Lynch», ενώ έχει διατελέσει ανώτερος οικονομικός σύμβουλος του Βατικανού.
• Ο Τζ. Μπελ, μέλος του ΔΣ του CSIS, είναι αντιπρόεδρος του αεροναυπηγικού κολοσσού «ΜΠΟΪΝΓΚ».
• Ο Χ. Μπράουν είναι πρώην υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ επί Τζ. Κάρτερ και μέλος του ΔΣ της καπνοβιομηχανίας «Philip Morris».
• Ο διαβόητος Γ. Μπρεζίνσκι, πέρα από την εμπλοκή του στην ενεργό πολιτική, είναι και συγγραφέας των βιβλίων «Η επιλογή: Παγκόσμια κυριαρχία ή παγκόσμια ηγεσία;», και «Η γέννηση και ο θάνατος του Κομμουνισμού τον 20ό αιώνα». Αν και βιάστηκε να διαπιστώσει το θάνατο του κομμουνισμού, δεν έχει κανένα πρόβλημα να υπεραμύνεται του ενεργειακού ρόλου της Τουρκίας και να τάσσεται κατά της επίθεσης στο Ιράν. Η στάση του αυτή δεν είναι άσχετη με τη συνεργασία του με πετρελαϊκές εταιρείες που εκμεταλλεύονται κοιτάσματα της Κασπίας και την πιθανότητα εμπορικής εκμετάλλευσης του πετρελαίου και του φυσικού αερίου του Ιράν.
• Ο Γ. Κοέν ήταν υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ επί προεδρίας Μπ. Κλίντον και είναι μέλος του ΔΣ του ομίλου CBS.
• Ο Μ. Κεντ είναι πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της «Κόκα - Κόλα».
• Ο Τζ. Σλέσινγκερ είναι πρώην υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ την περίοδο 1973-1975 και πρώην διευθυντής της CIA.
• Ο Ρ. Τίλερσον είναι πρόεδρος της «Exxon Mobil».
• Το «κερασάκι» στην τούρτα είναι ο γνωστός Κίσιγκερ, εμπνευστής μερικών από τις επαχθέστερες ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις των ΗΠΑ, που σημάδεψαν την ιστορία του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα.

Το ινστιτούτο αυτό δεν είναι το μοναδικό που δραστηριοποιείται στην αμερικανική πρωτεύουσα επιδιώκοντας με τις αναλύσεις του να διαμορφώσει την πολιτική των ΗΠΑ σε διάφορους τομείς σε όλο τον κόσμο, συγκαταλέγεται ωστόσο στα ισχυρότερα και στα σοβαρότερα, ενώ ορισμένοι το χαρακτηρίζουν ...ήπιο. Πιθανόν επειδή υπάρχει μια μερίδα του αμερικάνικου κεφαλαίου που κρίνει ότι θίγονται τα συμφέροντά του από ορισμένες επεμβάσεις, ή ότι δεν έχει σημαντικά κέρδη από τις υπό εξέλιξη. Εξάλλου, δεν είναι και λίγοι οι Αμερικανοί πολίτες που κρίνουν ότι πρέπει να σταματήσει ο πόλεμος στο Ιράκ επειδή τα χρήματα που δαπανώνται δεν αποφέρουν ένα χειροπιαστό, γι' αυτούς, αποτέλεσμα. Ολα αυτά έχουν μικρή σημασία εάν ληφθούν υπόψη μερικές από τις εκθέσεις του CSIS.
Πρόσφατα, πριν την επίσκεψη Ομπάμα στην Τουρκία, ολοκλήρωσε την έκθεσή του με την οποία προτείνει ενδυνάμωση των διμερών σχέσεων των δύο χωρών και υποστήριξη των τουρκικών επιδιώξεων και του ενεργειακού της ρόλου. Τον Απρίλη του 2009, σε ημερίδα με τίτλο «Η αποστολή της Αμερικής στα Βαλκάνια», είχε εκτιμήσει ότι η ακεραιότητα των χωρών της περιοχής θα εξασφαλιζόταν εάν όλες τους γίνονταν μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Το 2004, σε έκθεσή του για την Αφρική, πρότεινε στην κυβέρνηση των ΗΠΑ ένταση του πολιτικού και οικονομικού ελέγχου σε Νιγηρία και Αγκόλα, αλλά και γενικότερα πίεση για την προώθηση «μεταρρυθμίσεων», προκειμένου να προστατευτούν οι επενδύσεις αμερικανικών και πολυεθνικών εταιρειών στην ήπειρο. Το 2008 εκτιμούσε ότι ο αμερικανικός στρατός θα έπρεπε να προετοιμαστεί για την αντιμετώπιση βίαιων εσωτερικών ταραχών, που θα εκδηλώνονταν στο πλαίσιο ενός σχεδίου αποδιοργάνωσης των ΗΠΑ! Το 2003 πρότεινε την «ανεξαρτησία» του Κοσσόβου ως τη μόνη «λύση» στην περιοχή. Σε μια σχετικά πρόσφατη έκθεσή του εκτιμούσε ότι το Ισραήλ θα μπορούσε να καταστρέψει με επιλεκτικά πλήγματα την πυρηνική υποδομή του Ιράν (είχε πει ποια), τασσόμενο ωστόσο κατά αυτής της προοπτικής, κάτι που δημιούργησε ...απορίες.

*    *    *

Νομίζω ότι το απολαυστικό άρθρο που μόλις διαβάσατε, δε χρειάζεται επιπλέον σχολιασμό...