Μέρες "δημοκρατίας"...

Αν το τέλος του προηγούμενου χρόνου σηματοδοτεί κάτι για την εξέλιξη του επόμενου, τότε σίγουρα όσα έγιναν στον κόσμο τις τελευταίες μέρες του 2011 δε θα πρέπει να αφήσουν κανέναν απροβλημάτιστο και αμέριμνο. Ποτέ τα τελευταία 15-20 χρόνια το κλίμα σε παγκόσμιο επίπεδο δεν ήταν τόσο «μεσοπολεμικό», μεταφορικά και – πιθανότατα – κυριολεκτικά. Και βέβαια, τα τύμπανα του επερχόμενου γύρου ιμπεριαλιστικών πολέμων δε γινόταν να ηχήσουν από μόνα τους, χωρίς την καταθλιπτική συνοδεία της πιο μαύρης, αυταρχικής κατρακύλας. Ο χιλιοξεσκισμένος «δημοκρατικός» μανδύας του καπιταλισμού που σαπίζει και πεθαίνει επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά, τη χιλιοειπωμένη λενινιστική αλήθεια: ιμπεριαλισμός σημαίνει αντίδραση, σε όλη τη γραμμή. Το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων πάει χέρι-χέρι με τον πιο αχαλίνωτο κρατικό αυταρχισμό, την πιο επαίσχυντη όξυνση της εθνικής καταπίεσης από πλευράς των ιμπεριαλιστών προς τις εξαρτημένες και μισοαποικιακές χώρες, την πιο απροκάλυπτη προετοιμασία για νέους γύρους αλληλοσφαγής των λαών για το μοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιροής ανάμεσα στα μονοπώλια, τα τραστ και τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Αφορμή για το σημερινό – πρώτο για το 2012 – σημείωμα, ήταν ένα άρθρο της Χριστίνας Μαυροπούλου στο «Ριζοσπάστη» του Σαββατοκύριακου 7-8 Γενάρη 2012. Για την ακρίβεια, ένα εκτεταμένο απόσπασμα από το άρθρο αυτό που το παραθέτω αυτούσιο γιατί πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο να διαβαστεί:

ΗΠΑ: Ασία και Ειρηνικός το νέο «πεδίο μάχης»

Οι «ΗΠΑ αλλάζουν σελίδα μετά από μία δεκαετία πολέμου στο Αφγανιστάν και το Ιράκ» και επισήμως στρέφουν το βλέμμα τους στην «κρίσιμη περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού», όπως διαμήνυσε την Πέμπτη ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα κατά την παρουσίαση της «νέας αμυντικής στρατηγικής» των ΗΠΑ από κοινού με τον επικεφαλής του Πενταγώνου, Λίον Πανέτα.

Στρατηγική που αποτελεί συνέχεια του προσχηματικού πολέμου «κατά της τρομοκρατίας» και πλέον στοχεύει στην περικύκλωση και τη «στρατηγική συγκράτηση» της χώρας που αποτελεί το αντίπαλο δέος, την Κίνα, ούτως ώστε οι ΗΠΑ να παραμείνουν η πρώτη τη τάξει ιμπεριαλιστική δύναμη του πλανήτη.

Η αλλαγή αυτή της στρατηγικής δεν είναι κεραυνός εν αιθρία αλλά μάλλον αναγκαιότητα, καθώς η καπιταλιστική κρίση που σοβεί παγκοσμίως από την πρώτη στιγμή έχει σφοδρότατες συνέπειες.

«Η κρίση που αντιμετωπίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι βαθύτερη και σοβαρότερη από την κρίση που κλυδωνίζει την Ευρωζώνη. Οσο η κρίση θα βαθαίνει, η χώρα σταδιακά θα μετατραπεί σε ακυβέρνητο καράβι φέροντας τον αμερικανικό λαό, αλλά και όσους άμεσα εξαρτώνται από τις ΗΠΑ, αντιμέτωπους με την οικονομική, δημοσιονομική, νομισματική, γεωπολιτική και κοινωνική αναταραχή, η οποία θα είναι ταυτόχρονα βίαιη και καταστροφική», σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Δελτίο Πολιτικών Προβλέψεων (Αρ. 60 της 16ης Δεκέμβρη 2011). […]

Ουσιαστικά πρόκειται για το δόγμα του «αέναου πολέμου», ενός πολέμου δίχως τέλος, που περιλαμβάνει και το έδαφος των Ηνωμένων Πολιτειών, δεδομένου ότι η πλέον σοβαρή και επικίνδυνη κατάσταση που αντιμετωπίζει η πολιτική εξουσία και το κεφάλαιο στις ΗΠΑ είναι εσωτερική. Μια κατάσταση όπου ένας στους έξι Αμερικανούς και ένα στα τέσσερα παιδιά επιβιώνουν χάριν της επισιτιστικής βοήθειας και των κουπονιών τροφίμων, των δεκάδων εκατομμυρίων φτωχών, των δεκάδων εκατομμυρίων ανασφάλιστων, των εκατομμυρίων αστέγων... Μπορεί το αποκαλούμενο κίνημα «Καταλάβατε», που ξεπήδησε στις 17 Σεπτέμβρη με τις κινητοποιήσεις «Καταλάβατε τη Γουόλ Στριτ», να είναι δίχως πραγματικό αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό (αφού δεν υπάρχει πρωτοπόρα επαναστατική δύναμη να το οδηγήσει), εντούτοις έστω και ανώριμα εκφράζει την οργή από την εξαθλίωση, απότοκο της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, και έχει αναφορά σε πρόσφατες κινητοποιήσεις και εργαζομένων στο Δημόσιο στο Γουισκόνσιν και αλλού. Διόλου τυχαία αυτές οι διαμαρτυρίες αντιμετωπίστηκαν ως «εσωτερικός εχθρός» και χιλιάδες διαδηλωτές έχουν συλληφθεί και αντιμετωπίζουν κατηγορίες, ενώ τις επιχειρήσεις για τη διάλυση των καταλήψεων είχε συντονίσει η κυβέρνηση και το FBI.

Η κυβέρνηση Ομπάμα δεν έμεινε φυσικά με σταυρωμένα χέρια και οι σχεδιασμοί έχουν προχωρήσει, όπως το νομοσχέδιο για τη Εθνική Ασφάλεια (NDAA HR1540). Νομοσχέδιο που εγκρίθηκε με ευρύτατη, σχεδόν καθολική συναίνεση Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών στο Κογκρέσο, που επιτρέπει τη σύλληψη και την κράτηση «υπόπτων για τρομοκρατία» επ' αόριστο, ακόμη και Αμερικανών πολιτών, και όπου τρομοκράτης μπορεί - βάσει των διατάξεων του νόμου - να είναι τελικά οποιοσδήποτε «...που απειλεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους».

Πρόκειται για νομοσχέδιο που επισφραγίζει τη μετατροπή των ΗΠΑ σε «αστυνομικό κράτος» σύμφωνα με αναλυτές και ανοίγει το δρόμο για πολλαπλά «Γκουαντάναμο», εντός των ΗΠΑ πλέον, ενώ είναι συνδεδεμένο με τη χρηματοδότηση του Πενταγώνου με 662 δισεκατομμύρια δολάρια, παρέχοντας το αναγκαίο άλλοθι στον Αμερικανικό πρόεδρο για να το μετατρέψει σε νόμο του κράτους με την υπογραφή του, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, παρά τις «έντονες επιφυλάξεις του»... διότι είναι νόμος απαραίτητος για τη χρηματοδότηση των στρατιωτικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ στο εξωτερικό, οι οποίες είναι ζωτικής σημασίας για την εθνική ασφάλεια.

Ο νόμος για την Εθνική Ασφάλεια συνιστά παραβίαση του Συντάγματος και μελανή σελίδα της προεδρίας Ομπάμα, αναφέρει στην ανακοίνωσή της η American Civil Liberties Union (ACLU), η μεγαλύτερη η οργάνωση προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων στις ΗΠΑ. «Προεδρία που θα μείνει στην ιστορία ως αυτή που έκανε νόμο την κράτηση επ' αόριστο και δίχως κατηγορητήριο ή δίκη», όπως τονίζεται, καθώς καταργείται ντε φάκτο το δικαίωμα του συνταγματικού χάρτη της αυτοδιάθεσης (Habeas Corpus).

Προφανώς παρά τις «επιφυλάξεις του» ο πρόεδρος Ομπάμα είχε πολλά περιθώρια δράσης, ακόμη και το βέτο, ώστε να αποτρέψει να μετατραπεί το νομοσχέδιο που ενέκρινε το Κογκρέσο, σε νόμο. Ειδικότερα όσον αφορά το τμήμα του νόμου 1031, που αναφέρεται στους Αμερικανούς πολίτες, σύμφωνα με το Δημοκρατικό γερουσιαστή Καρλ Λεβίν, ο ίδιος ο πρόεδρος Ομπάμα επέμενε να απεμποληθεί ερμηνευτική διάταξη όπου θα εξαιρούνταν οι Αμερικανοί πολίτες. Εξάλλου, αυτός ήταν και ο αρχικός στόχος...

ΠΗΓΗ: «Ριζοσπάστης», 7-8/1/2012

Δε χρειάζεται, πιστεύουμε κανείς σχολιασμός. Το κείμενο από μόνο του είναι πολύ εύγλωττο και ανατριχιαστικό…

Ορατοί οι κίνδυνοι για αυταρχική εκτροπή

Αυτά, βεβαίως, συμβαίνουν στην (υπερατλαντική) «εσπερία». Αλλά, μήπως, κι εδώ είναι καλύτερα τα πράγματα; Αλήθεια, πόσος καιρός έχει περάσει από το δολοφονικό χτύπημα των παρακρατικών στη διαδήλωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα, στις 20 του Οκτώβρη, που οδήγησε στο θάνατο του αγωνιστή συνδικαλιστή – στελέχους του ΠΑΜΕ, Δημήτρη Κοτζαρίδη; Ποιος μπορεί να ξεχάσει το μπαράζ επιθέσεων σε γραφεία του ΚΚΕ το αμέσως επόμενο διάστημα, επιθέσεων που θύμιζαν τόσο στη μορφή (εμπρησμοί), όσο και στο περιεχόμενο τις επιθέσεις των ναζιστικών «ταγμάτων εφόδου» στα γραφεία του ΚΚ Γερμανίας και των ταξικών εργατικών ενώσεων την περίοδο πριν την άνοδο του εθνικοσοσιαλισμού στην εξουσία;

Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι αυτά είναι απλώς «ακραίες εκδηλώσεις» που «δε χαρακτηρίζουν τη λειτουργία της δημοκρατίας στη χώρα». Μάλιστα. Για να δούμε λοιπόν, τι είδους «δημοκρατία» είναι αυτή που έχουμε:

• Μήπως τη «δημοκρατία» στην οποία οι ναυτεργάτες, οι ταξιτζήδες, οι φορτηγατζήδες και γενικώς όποιος τολμά να αγωνίζεται με μορφές πάλης που ξεφεύγουν – όποια γνώμη κι αν έχει κανείς ορισμένες φορές για το περιεχόμενο και τα αιτήματα των κινητοποιήσεων – από το «σύνηθες πλαίσιο» των «επετειακών πυροβολισμών στον αέρα», είναι ακόμα σε καθεστώς πολιτικής επιστράτευσης;

• Μήπως τη «δημοκρατία» στην οποία η εφαρμογή του μέτρου της προσωρινής κράτησης χωρίς δίκη μεταφράζεται σε «ισότητα όλων απέναντι στο νόμο»;;; Αλήθεια, πόσοι υπουργοί προφυλακίστηκαν για τη μεταβίβαση όλων των ολυμπιακών ακινήτων μέσα σε μια νύχτα στην ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ ΑΚΙΝΗΤΑ Α.Ε., που είναι νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου;;;

• Μήπως τη «δημοκρατία» στην οποία οι μηχανισμοί του κράτους και του παρακράτους, χέρι-χέρι και σε αγαστή συνεργασία, δε διστάζουν να δολοφονούν διαδηλωτές ή και απλούς εργαζόμενους για να καθυποτάξουν και να τρομοκρατήσουν το λαό, συνδυάζοντας την ωμή καταστολή με την απροκάλυπτη προβοκάτσια;

• Μήπως τη «δημοκρατία» στην οποία δεν τρέχει και τίποτε όταν ο επικεφαλής της Σχολής Ευελπίδων επιτρέπει σε «θερμόαιμους σπουδαστές» του να βγάζουν λόγους υπέρ της χούντας, τη στιγμή που η κάθε παραστρατιωτική, ακροδεξιά γκρούπα μπορεί να επιδεικνύει στο youtube με «περηφάνεια» τα επιχειρησιακά της «ανδραγαθήματα» και, το χειρότερο, υπό την κάλυψη του υπουργείου «εθνικής» άμυνας;;;

• Μήπως τη «δημοκρατία» στην οποία, όπως παραδέχτηκαν υπουργοί και άλλοι «αρμόδιοι», πάνω από 2200 άτομα είναι επίσημα σε καθεστώς παρακολούθησης των συνομιλιών τους;;; Γύρευε πόσοι θα είναι στην πραγματικότητα…

• Μήπως τη «δημοκρατία» στην οποία θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό η Βουλή να εκχωρεί σε έναν υπουργό το δικαίωμα με μια απλή υπογραφή να δεσμεύει τη χώρα σε συνθήκες εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων για δεκαετίες;

• Μήπως τη «δημοκρατία» στην οποία θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό το να είναι στην κυβέρνηση ένα σχήμα που δεν έκανε τον κόπο – ούτε καν για τα προσχήματα και με την επιστράτευση των γνωστών προπαγανδιστικών μηχανισμών – να ζητήσει και να πάρει λαϊκή ψήφο;

• Μήπως τη «δημοκρατία» στην οποία δικαιούται ο αρχηγός ενός εκ των τριών κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση να λέει ανοιχτά ότι αν γίνουν εκλογές θα πάρουν οι κομμουνιστές 50% (άσχετα αν είναι έτσι τα πράγματα και τι εννοεί ο ίδιος) και, γι αυτό το λόγο ΔΕΝ πρέπει να γίνουν εκλογές;

Ο κατάλογος είναι – δυστυχώς – πολύ μακρύς κι όλα δείχνουν ότι θα μακρύνει ακόμα περισσότερο. Σταματώ εδώ, αλλά η λαϊκή επαγρύπνηση και ετοιμότητα να ανατρέψει αυταρχικούς σχεδιασμούς, ακόμα και απόπειρες εκτροπών (κοινοβουλευτικών ή μη), δεν επιτρέπεται να σταματήσει. Η ιστορία διδάσκει ότι η καπιταλιστική κρίση και το «αυγό του φιδιού» πάντα πήγαιναν παρέα. Κι όπως λέει και το παλιό αντιφασιστικό τραγούδι «το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δε θα πεθάνει μόνος: τσάκισέ τον»!!!