Που ‘σαι Αντρέα να το δεις, το παιδί της αλλαγής...

Στις πρώτες δέκα μέρες "νέας αλλαγής" θα άξιζε ίσως ο τίτλος "τίποτε δεν έχει αλλάξει και τίποτε δεν είναι όπως παλιά. Από μια σκοπιά, έγινε ό,τι ήταν σαφές ότι θα γίνει, ήδη πριν από τις εκλογές με τις εξαγγελίες του George για "ατλαντική στροφή" στο εσωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό της χώρας: το ταξίδι στην Κων/πολη, η "φαγούρα" με Κίνα και Γερμανία με αφορμή το λιμάνι του Πειραιά (ΟΛΠ, Ναυπηγεία) και τον ΟΤΕ, τα σενάρια για το νέο εκλογικό νόμο στο "γερμανικό μοντέλο" με έντονο "αμερικάνικο" χρώμα. Και, συγχρόνως, καθημερινά δίνονται διαβεβαιώσεις ότι θα υπάρξει η πιο συνεπής προσήλωση στα συμφέροντα των μοπωλιακών ομίλων εις βάρος του κόσμου της εργασίας και των λαϊκών στρωμάτων. Τα δακρυγόνα που έπνιξαν το κέντρο της Αθήνας λίγες μέρες πριν στη διαδήλωση των εργαζομένων της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, αλλά και οι δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου κ. Πεταλωτή ότι "η ανομία θα παταχθεί" θα πρέπει να "προσγείωσαν" ανώμαλα αρκετό κόσμο στη σκληρή πραγματικότητα: τα "πράσινα ΜΑΤ" και υπάρχουν και έχουν την ίδια αποστολή με τα "γαλάζια" - να υπερασπίζουν τα συμφέροντα των αφεντικών, το χρώμα των οποίων είναι σταθερά και απαράλλακτα το μαύρο! Για να πάρουμε όμως τα πράγματα απ'την αρχή.

Ο George σε ρόλο... πλασιέ της Νέας Τάξης!

Ούτε καν τα προσχήματα δεν κράτησαν οι έξαλλοι αμερικανοτσολιάδες της "νέας αλλαγής" και έσπευσαν να καταστήσουν σαφή ανά την υφήλιο την πρόθεσή τους να δικαιώσουν πλήρως όσους (βλέπε Financial Times) προέβλεπαν νέες μέρες ...ζεϊμπέκικου στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Πριν ακόμα πάρει ψήφο εμπιστοσύνης(!) η κυβέρνησή του, ο George έσπευσε στην Κων/πολη για να πάρει μέρος στη διαβαλκανική συνάντηση των ΥΠΕΞ των χωρών της περιοχής. Τυπική δικαιολογία που δεν πείθει ούτε παιδί του δημοτικού, λες και αν η χώρα αντιπροσωπευόταν από τον υφυπουργό θα της έκοβαν την καλημέρα οι ...Σκοπιανοί, οι Αλβανοί και οι Βούλγαροι! Μιλάμε για αστειότητες. Ο πραγματικός λόγος του ταξιδιού ήταν, αφενός για να δηλωθεί προκαταβολικά και με τον πιο επίσημο τρόπο η στροφή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και, αφετέρου, για να γίνει η συνάντηση με τον Ερντογκάν στα "μουλωχτά", χωρίς να χρειαστεί να δώσει την παραμικρή εξήγηση ή να αναλάβει την παραμικρή από τα πριν δέσμευση για το περιεχόμενό της, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο. Και είναι σαφές, από το πολιτικό ρεπορτάζ των ημερών, ότι "στο κόλπο" είναι και η πολιτειακή ηγεσία της μεγαλονήσου, στην οποία ο "αριστερός" Χριστόφιας έχει αναλάβει τη "βρώμικη δουλειά" να επαναφέρει το σχέδιο Ανάν από ...το φωταγωγό, διαμορφώνοντας τους πολιτικούς όρους για μια "επίλυση" του Κυπριακού σύμφωνα με τις αμερικανοΝΑΤΟικές επιθυμίες. Χαρακτηριστικό του βαθμού ενδοτισμού που θα παρακολουθήσουμε το επόμενο διάστημα, είναι ότι ο George δε διέψευσε ούτε καν την ερώτηση αν ετοιμάζεται να προσφέρει "συμφωνία ειρήνης" στην Τουρκία, τη στιγμή που οι παραβιάσεις του εναερίου χώρου της Ελλάδας από τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη στο Αιγαίο συνεχίζονται επί περίπου καθημερινής βάσεως. Και βέβαια, έσπευσε να προτρέψει τις βαλκανικές χώρες να στηρίξουν την ...ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, αλλά και του Κοσσόβου και των ...Σκοπίων(!) μέσω δημιουργίας «οδικού χάρτη» – στο φόντο και των δηλώσεων Ρεν για δυνατότητα έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων, ανεξάρτητα από την έκφαση της διαφοράς για το όνομα, που χαρακτηρίζεται στη σχετική έκθεση της Ε.Ε. «διμερής». Την ίδια στιγμή, σε διάφορα διεθνή ΜΜΕ πλήθος είναι οι αναφορές ότι το «ξεπάγωμα» του θέματος των Σκοπίων, προς το παρόν, θα χρησιμοποιηθεί ως επικοινωνιακός μοχλός πίεσης της ελληνικής κοινής γνώμης να αποδεχθεί την μετακύλιση της πίεσης προς την κυπριακή ηγεσία, ώστε η τελευταία να μη μπλοκάρει μια ενδεχόμενη 6μηνη παράταση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας. Όσο για την Κυπριακή ηγεσία, αν κρίνουμε από την ως τώρα στάση της, μάλλον άλλο που δεν ήθελε...

Μια παρένθεση, στο σημείο αυτό, σε ό,τι αφορά την Τουρκία. Φαίνεται, από τις κινήσεις των «παικτών» στη γεωπολιτική «σκακιέρα», ότι το τελευταίο διάστημα διεξάγεται έντονη διαπάλη αναφορικά με τον προσανατολισμό της Τουρκικής πολιτικής. Η τουρκική άρχουσα τάξη, με συγκεκριμένες κινήσεις της το τελευταίο διάστημα – με κορυφαία τις δηλώσεις Ερντογκάν υπέρ ουσιαστικά του Ιράν και σε βάρος του Ισραήλ – έχει επιλέξει μιαν τακτική «σκληρής διαπραγμάτευσης» με το ΝΑΤΟ, με ανοικτές τις θύρες προς τον γερμανορωσικό άξονα. Προς το παρόν, τα ανοίγματα προς Ρωσία είναι «ζυγισμένα» και αναστρέψιμα. Π.χ. στο ενεργειακό η Τουρκία είναι «μέσα» για τα καλά στον αμερικάνικο σχεδιασμό, τόσο για το πετρέλαιο (αγωγός Μπακού-Τσεϊχάν, Ναμπούκο), όσο και για το φυσικό αέριο όμως συνήψε συμφωνία για τεχνική συνεργασία με τη Ρωσία στο δικό της αγωγό, στο υπέδαφος της Μαύρης Θάλασσας. Η ομαλοποίηση με την Αρμενία, είναι ένα «εργαλείο» που μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε υπέρ της Ρωσίας, αν η Τουρκία υποθετικά «κούμπωνε» μια συμφωνία μαζί της, είτε εναντίον της, σε περίπτωση που τραβιόταν η Αρμενία στον ατλαντικό άξονα, διότι τότε η ρωσική παρουσία στον Καύκασο θα κλονιζόταν σημαντικά. Η Τουρκική αστική τάξη, συνεπώς, είναι σε φάση επαναπροσδιορισμού των επιλογών της – με δεδομένη ασφαλώς την ισχυρή επιροή του αμερικάνικου παράγοντα – και αυτό είναι ο ένας λόγος που εξηγεί μια ορισμένη αναπροσαρμογή και της στάσης των γερμανών στο θέμα της ενταξιακής της πορείας στην Ε.Ε. (στο θέμα είχα ακροθιγώς αναφερθεί στο αρχικό μου άρθρο της 6^ης Οκτώβρη – για τον άλλο θα αναφερθώ στη συνέχεια). Οπωσδήποτε, οι εξελίξεις αυτές μόνο κινδύνους εγκυμονούν για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας σε Αιγαίο-Θράκη, αλλά και για την πορεία του Κυπριακού, μιας και τα ανταλλάγματα που θα απαιτήσει η Τουρκική πλευρά για την όποια επιλογή της, είναι δεδομένα...

Σ’όλα αυτά να θυμίσουμε και την κατάργηση του Υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης («αίτημα» που περιλαμβανόταν στο διαβόητο «πακέτο Νίμιτς» για την «επίλυση» του Σκοπιανού), αλλά και του Υπουργείου Αιγαίου και «δένει» το «γλυκό». Τώρα, μπορεί κανείς να καταλάβει καλύτερα και την «πρεμούρα» διαφόρων «οικολογούντων», που τους έπιασε ο καημός ενάντια στα ορυκτά καύσιμα – και που λέτε ειδικά; στην Καβάλα και στην Αλεξανδρούπολη!!! Έτοιμοι είναι να δώσουν και τα πετρέλαια στις αμερικάνικες εταιρείες – α, όλα κι όλα! Το Αιγαίο θα γίνει «πράσινη θάλασσα ανάπτυξης», όπως μας διαφώτισε σχετικά ο George στις προγραμματικές του δηλώσεις. Γι αυτό και με όλα τούτα, δεν είναι να απορεί κανείς που ο υφυπουργός κ. Δρούτσας (θου κύριε! που ακούστηκε υφυπουργός εξωτερικών να είναι πρώην στενός συνεργάτης ηγέτη... άλλου κράτους!!!) εισέπραξε τα εύσημα από τον αμερικανό πρέσβη στη χώρα κ. Σπέκχαρντ. Εντάξει, ακόμα δεν παραχωρήσαμε ως χώρα δωρεάν κάποια βραχονησίδα, αλλά αν κρίνουμε από παλαιότερες δηλώσεις του αντιπροέδρου κ. Πάγκαλου στην κρίση των Ιμίων, ο οποίος ούτε λίγο-ούτε πολύ είχε πει στους αμερικανούς ότι την ελληνική σημαία στη βραχονησίδα θα ...την έπαιρνε ο άνεμος, δεν απέχουμε και πολύ από τη στιγμή εκείνη...

Σημείωση: γράφοντας για το Αιγαίο και τις δηλώσεις του George, μου ήρθαν στο μυαλό και οι αντίστοιχες του Τσίπρα: «πράσινη θάλασσα ειρήνης», είπε το καλό μας το παλληκάρι και συνέχισε «για όποιον γνωρίζει γεωγραφία, το αιγαίο βρέχει και τις δύο χώρες». Αυτό κατάλαβε ο πρόεδρος του ΣΥΝ από όλα όσα έχουν γίνει εδώ και έναν αιώνα στην περιοχή. Χωρίς σχόλια...

Και για όποιον δεν κατάλαβε: έχουμε ...democrasy, you know...

Ακόμα πιο «μαύρους» συνειρμούς μου έφεραν στο μυαλό οι πληροφορίες για το νέο εκλογικό νόμο που έχει έτοιμο στα συρτάρια της η κυβέρνηση των αμερικανοτσολιάδων του George. Με την έξωθεν μαρτυρία του «γερμανικού συστήματος» (προσέξτε επικοινωνιακή «μαγκιά»: εμείς αντιγράφουμε και τα καλά των «άλλων», όχι μόνο των «δικών μας»!!!) και τις κατάλληλες «πινελιές», το τερατούργημα αυτό προβλέπει, ούτε λίγο-ούτε πολύ τη δημιουργία 160-200 μονοεδρικών περιφερειών (μόνο η Β’ Αθήνας, επί παραδείγματι, θα «σπάσει» σε 27 μονοεδρικές!!!), στις οποίες θα ισχύει ως γνωστόν το (εξόχως δημοκρατικό) πλειοψηφικό σύστημα ("and the winner takes all, δε λένε στο αμέρικα;), λίστα με αναλογική για τις υπόλοιπες 100-140 έδρες, bonus 50 εδρών στο πρώτο κόμμα και πλαφόν 3-5% για την είσοδο ενός κόμματος στη Βουλή! Πρόκειται για ένα νόμο-μνημείο αμερικανοποίησης της πολιτικής ζωής, φτιαγμένο για «εκλογές» τύπου Dems-Reps, καλπονοθευτικό ως εκεί που δεν πάει άλλο. Για να έχουμε μια ιδέα, με το νόμο αυτό (έστω με πλαφόν 3%), το ΠΑΣΟΚ θα έπαιρνε (δεδομένου ότι ήταν πρώτο κόμμα στους 30 από τους 37 δήμους της Β’ Αθήνας) από 20 έως 23 έδρες, η ΝΔ 4-7 και κανείς άλλος τίποτε, εκεί όπου το ΚΚΕ έχει σήμερα 4 έδρες, ο ΣΥΡΙΖΑ 3 και ο ΛΑΟΣ 3.

Στην πραγματικότητα, η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ είναι ο πολιορκητικός κριός για την υλοποίηση ενός project χιλιάδες φορές πιο επικίνδυνου σε σχέση απλά με την ενίσχυση του δικομματισμού με μια ακόμα εκδοχή καλπονοθευτικού εκλογικού νόμου. Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για μια επιχείρηση «διάλυσης» των παραδοσιακών αστικών κομμάτων όπως τα έχουμε γνωρίσει: ως δομές με καταστατικό, μέλη, όργανα, διαδικασίες. Η αρχή έγινε με την εκλογή του George στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ από μια ακαθόριστη «βάση», στην οποία συμμετείχε, περίπου, όποιος ήθελε, ακόμα και την ημέρα της ψηφοφορίας(!) Στον ίδιο δρόμο, ακολούθησε η ουσιαστική «διάλυση» του ΠΑΣΟΚ ως κομματικού μηχανισμού, όπου τα εκλεγμένα όργανα (Ε.Γ., Κ.Ε.) υποκαταστάθηκαν από ένα πλαδαρό διακοσμητικό «φόρουμ» (Εθνικό Συμβούλιο) και μια ουσιαστική ηγετική ομάδα «παρά τω προέδρω», η οποία δεν είχε καμία σχέση με τα παραδοσιακά κομματικά στελέχη, βουλευτές, πρώην υπουργούς κλπ. Σε μια κίνηση με έντονο συμβολισμό, έστω και αν αποδείχθηκε τότε πρόωρη και έγινε μια αναδίπλωση, ο George είχε μιλήσει για «τέλος του ΠΑΣΟΚ» και μετονομασία σε «Δημοκρατική Παράταξη» (εξ ου και το www.democracy.org) , αλλά και η απόπειρα αλλαγής του κομματικού συμβόλου από τον γνωστό «ήλιο» στο δέντρο με τα φύλλα – σύμβολο που διατηρήθηκε αν και όχι ως κεντρικό κομματικό έμβλημα.

Με μια ελεεεινή προπαγάνδα περί «άμεσης δημοκρατίας»(!), «αξιοκρατίας», «στελέχωσης με έμπειρα, καταξιωμένα στελέχη από την κοινωνία» και «ανανέωσης», στην ουσία η νέα, αμερικανόπνευστη ηγεσία «ξεφορτώθηκε» όχι μόνο κάθε στέλεχος που πρέσβευε μια διαφορετική πολιτική και είχε τη δική του ιστορία και διαδρομή, αλλά, κυρίως και κάθε δομή ελέγχου και λογοδοσίας. Το «νέο μοντέλο κόμματος» της «νέας μεταπολίτευσης», περιλαμβάνει τον ηγέτη-μονάρχη (κατά τα αμερικανικά πρότυπα Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων), μια ηγετική ομάδα, απαρτιζόμενη από managers και τεχνοκράτες και το ...πόπολο για τα κουκιά και τις φιέστες δια βοής. Ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία που τεκμηριώνουν αυτή την πορεία και συγκροτούν την σημερινή εικόνα είναι:

• στις πιο σημαντικές θέσεις-κλειδιά της κυβέρνησης, αλλά και στο άμεσο κύκλο του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος βρέθηκαν άνθρωποι που ...δε συμμετείχαν στην δημόσια πολιτική μάχη, ούτε καν την προεκλογική, αλλά ήρθαν «φορετοί» στη συνέχεια. Αμφιβάλλω αν είδε κανείς προεκλογικά σε κάποιο πάνελ τον κύριο Δρούτσα, τον Mr. Geroulanos(του οποίου άλλωστε τα ελληνικά, όπως φάνηκε από την ομιλία του στη Βουλή, είναι ...χμμ... μέτρια, το πιο επιεικές), την κα Μπιρμπίλη, τον κύριο Παμπούκη και διαφόρους άλλους τύπους, οι οποίοι χωρίς καν να εκτεθούν στη βάσανο του σταυρού προτίμησης, βρέθηκαν στην κυβέρνηση (!). Όπως έγραψε ο «Ριζοσπάστης» (7/10), αλλά είναι και πασίγνωστο, ο κύριος Παμπούκης διαπραγματεύτηκε για λογιαριασμό της COSCO (ως νομικός της σύμβουλος) τη σύμβαση για τον ΟΛΠ (αλήθεια, γιατί δεν απευθύνεται σ’αυτόν η κυρία Κατσέλη για «εξηγήσεις» και την περίφημη «επαναδιαπραγμάτευση»;;;), ενώ η κυρία Σιούτη (σύμβουλος του George σε θέματα δημόσιας διοίκησης) υπήρξε νομική σύμβουλος της αγγλικής εταιρίας Loyalward στην οποία μεταβιβάστηκε παράνομα έκταση της μονής Τοπλού στο Κάβο Σίδερο της Κρήτης και, μάλιστα, ανέλαβε τις διαπραγματεύσεις με τη μονή (!) Και βέβαια, ενδεικτική είναι και η παρουσία στη δεύτερη θέση του ψηφοδέλτιου επικρατείας του ΠΑΣΟΚ της Έλενας Παναρίτη, στελέχους της Παγκόσμιας Τράπεζας που έχει υπηρετήσει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό από ένα σωρό πόστα, όπως από εκείνο της συμβούλου του χουντικού (με «δημοκρατικό μανδύα») προέδρου του Περού, Φουτζιμόρι κλπ.
  
  
• σχεδόν κανένας από τα ιστορικά μεταπολιτευτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ δεν αξιοποιήθηκε, ενώ στήθηκε ειδική εκστρατεία «αμαύρωσης» εναντίον στελεχών που δεν ανήκουν στο κλίμα του «αρχηγού». Το πιο κραυγαλέο είναι η επίθεση που εξαπέλυσε κατά του Σκανδαλίδη, πρώτου σε σταυρού στην Α’ Αθήνας (και υποψηφίου για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ το 2007) ο γνωστός και μη εξαιρετέος για τις «υπηρεσίες» του Μ. Τριανταφυλλόπουλος, για χρησιμοποίηση των τηλεφώνων του δήμου Αθηναίων στην προεκλογική του εκστρατεία. Τελικά, ο Σκανδαλίδης δεν συμμετέχει πουθενά, ούτε καν ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος (!), την ίδια στιγμή που άλλα στελέχη, όπως ο Τζουμάκας, έμειναν εκτός Βουλής.
  
  
• Η ίδια πίεση μεταφέρεται και στον άλλο πόλο του δικομματισμού, όπου ο Καραμανλής και οι «σικέ» αντίπαλοι της Ντόρας (μεγάλη πλάκα έχει να βλέπει κανείς το Σαμαρά, μέλος της διαβόητης λέσχης Μπίλντεμπεργκ, να πλασάρεται από τα πληρωμένα ΜΜΕ ως ...«πατριωτική» λύση, κόντρα στην όντως «αμερικάνα» κόρη του τέως αποστάτη και προσωπικού φίλου της οικογένειας Μπους...) έσπευσαν να αποδεχθούν το ίδιο μοντέλο εκλογής. Για τις εξελίξεις στη ΝΔ, θα πούμε και δυο λόγια παρακάτω.
  
  

Το επόμενο διάστημα, λοιπόν, θα δούμε όχι απλά μια προσπάθεια αναστήλωσης του δικομματισμού. Θα βρεθούμε μπροστά σε μια επιχείρηση πλήρους «αμερικανοποίησης» της πολιτικής ζωής της χώρας. Κι αυτό είναι ένας κίνδυνος πολύ-μα πάρα πολύ μεγαλύτερος...

Γερμανοί και Κινέζοι: «ακονίζονται μαχαίρια»...

Πολύ ξύλο, πριν λίγες μέρες στην οδό Πειραιώς. Τα «πράσινα» αυτή τη φορά ΜΑΤ χτύπησαν τη διαδήλωση των εργαζομένων στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, οι οποίοι διεκδικούν τη διασφάλιση των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων τους, ακόμα και του ίδιου του μισθού τους, από τη στιγμή που ο γερμανικός κολοσσός Thyssen στον οποίο ανήκουν τα Ναυπηγεία ανακοίνωσε την πρόθεσή του να αποχωρήσει από αυτά. Πέραν του αυτονόητου, ότι οι εργαζόμενοι έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους και ότι δε μπορούν να πληρώσουν αυτοί τα επιχειρηματικά και γεωπολιτικά «σπασμένα» των γαλαζοπράσινων κυβερνητικών πολιτικών, καθώς επίσης και της επισήμανσης ότι με το χτύπημα της διαδήλωσης η κυβέρνηση του George και τα δημοσιογραφικά της φερέφωνα θέλουν να στείλουν σαφές μήνυμα στο εργατικό, λαϊκό κίνημα, αξίζει κανείς να αναφερθεί και σε μια όχι τόσο «θεατή» πλευρά της ιστορίας αυτής.

Στην ανακοίνωσή της η γερμανική εταιρεία ξεκαθάρισε ότι δε μπορεί να καλύψει τη χρηματοδότηση των ναυπηγείων πέραν της 31ης Οκτώβρη, καθώς ήδη κατήγγειλε τη σύμβαση με το ελληνικό δημόσιο, λόγω καθυστέρησης εδώ και πάνω από 2 έτη, αποπληρωμής του ναυπηγικού προγράμματος του ΥΠΕΘΑ. Το προς εξόφληση υπόλοιπο, ανέρχεται στα 524 εκ. € και αφορά την κατασκευή 4 σύγχρονων πολεμικών υποβρυχίων. Η ελληνική κυβέρνηση (της ΝΔ) αν και κατέβαλε το μεγαλύτερο μέρος του κόστους του προγράμματος, αρνήθηκε να παραλάβει τα υποβρύχια το 2006, ισχυριζόμενη ότι «είναι προβληματικά». Ωστόσο, κάτι τέτοιο είναι δύκολο να γίνει πιστευτό, γιατί το 2007 πραγματοποιήθηκαν νέες δοκιμές παρουσία ελλήνων αξιωματικών, στις οποίες τα προβλήματα ξεπεράστηκαν. Πίσω όμως από τη «δυστοκία» των ελληνικών αρχών – η οποία δεν φάνηκε μόνο στο θέμα των υποβρυχίων αλλά στο σύνολο των εξοπλιστικών προγραμμάτων και ειδικά στα αεροσκάφη – κρύβεται η ταλάντευση της κυβέρνησης εξαιτίας των αφόρητων αμερικανικών πιέσεων για να ακυρωθεί η παραγγελία των 40 Eurofighter και να «κλείσει» η δουλειά με τα αεροσκάφη της Lockheed Martin (F-16, F-35) και της Boeing (F-18 Super Hornet), αλλά και τα «ανοίγματα» στο Σαρκοζί (άτυπη συμφωνία για τις φρεγάτες FREMM, πίεση για τα πολεμικά αεροσκάφη Rafale). Στην κόντρα για τα εξοπλιστικά, πρέπει να αναζητήσει κανείς το δεύτερο λόγο της γερμανικής «ανθελληνικής» στροφής στο σκοπιανό και τα ελληνοτουρκικά και στην γερμανική «άρση εμπιστοσύνης» προς τον Κωστάκη. Και βέβαια, έπεται συνέχεια με ΟΤΕ (στον οποίο «αφεντικό» είναι πλέον η Deutche Telekom), αλλά και η ΔΕΗ...

Τέλος, τη στιγμή που γράφονταν οι γραμμές αυτές, είναι πια γεγονός η αναστολή της απεργίας στο λιμάνι του Πειραιά, από την ηγεσία της ΟΜΥΛΕ που είναι πλήρως ελεγχόμενη από το ΠΑΣΟΚ. Βέβαια, εδώ τα ζητήματα είναι περισσότερο περίπλοκα, διότι η σύμβαση της ΝΔ με την COSCO περιείχε όρους (ειδικά αναφορικά με την απαλλαγή από φορολογία, το συμψηφισμό των ζημιών με μελλοντικά κέρδη, το ειδικό καθεστώς ΦΠΑ κλπ.) που η Ε.Ε. τους απορρίπτει ως ασύμβατους με την κοινοτική νομοθεσία περί ανταγωνισμού και απαγόρευσης των κρατικών ενισχύσεων. Ωστόσο, η πραγματική αιτία βρίσκεται στο φόβο - κοινό στο σημείο αυτό – γερμανών, γάλλων και αγγλοαμερικανών ότι ο έλεγχος των λιμένων Πειραιά και Θεσ/κης από τους Κινέζους θα οδηγούσε σε «κερκόπορτα» αθρώας εμπορικής διείσδυσης (π.χ. λόγω της δυνατότητας παράκαμψης της δασμολογικής επιβάρυνσης) και δημιουργία σημανικού οικονομικού προγεφυρώματος της Κίνας σε μια τόσο ευαίσθητη περιοχή. Πως θα εξελιχθεί το ζήτημα αυτό θα φανεί στη συνέχεια. Όπως επίσης, θα φανεί και ποιος είναι ο ρόλος και το μέλλον της κας Κατσέλη (συζύγου του Γεράσιμου Αρσένη, για να μην ξεχνιόμαστε, ο οποίος είναι πρόεδρος του Ελληνορωσικού συνδέσμου από το 2008 και μετά...) στην κυβέρνηση του George...

ΝΔ: εν αναμονή της ολοκλήρωσης του προεκλογικού deal...

Στη ΝΔ ζούνε μέρες «χρονικού προαναγγελθέντος θανάτου». Αφού παρέδωσε – στην κυβέρνηση στον George και στο κόμμα στη Ντόρα – ο Κωστάκης αναζητά μια φόρμουλα ώστε αυτό να το χωνέψουν ...οι καραμανλικοί (!) Εδώ, το πράγμα καταντά στα όρια του γελοίου: φτάσανε κάποιοι να λένε ότι αν, λέει, εκλεγεί πρόεδρος από το Συνέδριο, θα έβγαινε η Ντόρα με 70%. Σοβαρά; Αυτό δεν ήταν το συνέδριο, αν δεν κάνω λάθος, που έβγαλε τον ίδιο τον Καραμανλή πρόεδρο; Δηλαδή, αν δεν ήθελε ο ίδιος ο Κωστάκης (ακριβέστερα, αν δεν ήθελε το μπλοκ του), από που θα έβρισκε η Ντόρα, όχι το 70% αλλά ακόμα και την απλή πλειοψηφία; Κι εδώ ακριβώς ήταν η συνεισφορά του ίδιου του Κωστάκη: έδωσε ένα τόσο «βροντερό» προβάδισμα στη Ντόρα προεκλογικά, που της έστειλε σούμπιτο ένα μεγάλο, το μεγαλύτερο μπλοκ συνέδρων, μόνο και μόνο επειδή είναι σαφές ότι στο δικό του στρατόπεδο δεν υπάρχει διάδοχη ηγετική λύση. Και για να είναι πιο πιστευτό το «παραμύθι», έπρεπε να βρεθούν και οι κατάλληλοι κομπάρσοι: τι καλύτερο από τους Σαμαρά και Αβραμόπουλο; Πρώην αποτυχημένοι «αποστάτες», άρα απωθητικοί για τη μάζα εκείνη των στελεχών που προσδοκά μια κυβερνητική επάνοδο και τις «κουτάλες» της εξουσίας και πολιτικό προφίλ που να θυμίζει, κάπως, πολιτική αντιπαράθεση – ο «πατριώτης» (μέλος της Μπίλντεμπεργκ) Σαμαράς, ο «ευρωπαϊστής» Αβραμόπουλος. Να δεις που το’χω ξαναδει το έργο αυτό...

ΥΓ. Σαν κακόφωνη συγχορδία, όλος ο ελεγχόμενος τύπος μαζί με το George περνούν σιγά-σιγά στην επίθεση, ενάντια στο ΚΚΕ. Τους «κάνει εντύπωση» που δεν έδωσε «περίοδο χάριτος» στον ξενόφερτο θίασο που ονομάζεται «κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ» και οργάνωσε κινητοποιήσεις. Μακάρι να οργανώσει, λέω εγώ, τόσες κι άλλες τόσες κι ακόμα περισσότερες. Όσο κι αν λυσσάξουν, δε θα τους περάσει...