Ουγγαρία: μια άκρως "διδακτική ιστορία"...

Εν αρχή ήσαν τα γεγονότα της άνοιξης και του καλοκαιριού του 2010 που δημιούργησαν νέα δεδομένα στην πολιτική σκηνή της Ουγγαρίας. Μετά από τέσσερα χρόνια «σοσιαλιστικής» διακυβέρνησης, στα οποία η χώρα συνήψε υποδουλωτικό δάνειο ύψους 25 δις. ευρώ από το ΔΝΤ για να «εξυγιάνει» τα δημοσιονομικά της μεγέθη – με τις γνωστές από την ελληνική εμπειρία επιπτώσεις για τα λαϊκά στρώματα – στις εκλογές του Απρίλη του 2010 οι «σοσιαλιστές» υπέστησαν αληθινή πανωλεθρία και στην κυβέρνηση αναδείχθηκε το δεξιό κόμμα του Βίκτορ Όρμπαν (ομογάλακτο της ΝΔ του κυρίου Σαμαρά, δηλαδή) με ποσοστό 52,8%(!), ενώ και το φιλοναζιστικό ακροδεξιό κόμμα «Γιόμπικ» (απόγονοι του περιβόητου συνεργάτη των SS, Χόρτι) απέσπασε το 17,6%(!!) των ψήφων και κατετάγη τρίτο με ελάχιστη, κάτω του 3%, διαφορά από τους δεύτερους Σοσιαλιστές. Με μια συντριπτική πλειοψηφία στη Βουλή, η δεξιά είχε λυμένα τα χέρια να εφαρμόσει την πολιτική των προεκλογικών της δεσμεύσεων, που έκαναν λόγο για απεμπλοκή από το ΔΝΤ, ένα εκατομμύριο νέες θέσεις εργασίας, αύξηση(!) του ελείμματος και στοχευμένη χρηματοδότηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και, γενικότερα, τέλος στις «θυσίες χωρίς αντίκρυσμα» για τον ταλαίπωρο Ουγγρικό λαό, που είχε τραβήξει τα πάνδεινα από τους «σοσιαλιστές σωτήρες» και την «αλληλεγγύη» των ΕΕ-ΔΝΤ το προηγούμενο διάστημα.

Ο «επαναστάτης» πρωθυπουργός…

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση Όρμπαν πήρε τα μέτρα που υποσχέθηκε. Στις πιέσεις των «εταίρων» της ΕΕ και του ΔΝΤ για νέα μέτρα ύψους 1 δις. ευρώ προκειμένου να εγκρίνουν την εκταμίευση της «επόμενης δόσης» του δανείου (τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει…), πιέσεις που δικαιολογήθηκαν με το ότι το έλλειμμα του 4% έπρεπε να πάει στο …3,8% το 2010 και 3% το 2011 (τη στιγμή που ο μέσος όρος της ΕΕ είναι κάπου στο 6.8% και το χρέος στο 78,7% του ΑΕΠ, έναντι 78,3% της Ουγγαρίας το 2009), η κυβέρνηση απάντησε με άρνηση να πάρει νέα μέτρα λιτότητας και με την επιβολή:

 
1.       Έκτακτης εισφοράς 0,45% στο τζίρο (κι όχι στα κέρδη) των τραπεζών, για τρία χρόνια, η οποία απέφερε έσοδα περίπου 450 εκ. ευρώ

2.       Έκτακτης φορολογίας 5,2% στα συναφθέντα συμβόλαια των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών, με απόδοση περίπου 135 εκ. ευρώ και

3.       Έκτακτης φορολογίας μέχρι 6% στο σύνολο των χρηματιστηριακών και λοιπών χρηματοπιστωτικών εργασιών, μέτρο που απέφερε άλλα 110 ε. ευρώ.

Υποσχέθηκε, επίσης, να μειώσει τη φορολογία για τις μικρές επιχειρήσεις με μικτά κέρδη ως 1,8 εκ. ευρώ στο 10%. Στη συνέχεια, προχώρησε στην εθνικοποίηση του συνόλου των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών, ενώ συγχρόνως με τροποποίηση του Συντάγματος που πέρασε από τη Βουλή θεσπίστηκε το φιορίνι ως το εθνικό νόμισμα, πράγμα που σημαίνει ότι η αλλαγή του νομίσματος και η είσοδος στο ευρώ θα απαιτεί συνταγματική αναθεώρηση και δε θα είναι μια απλή υπόθεση.

Οι επικεφαλής της ΕΕ και του ΔΝΤ – όπως ήταν επόμενο – προχώρησαν στη διακοπή της καταβολής των δόσεων του δανείου και σε μια προσπάθεια να δημιουργήσουν προβλήματα στη κυβέρνηση, έχοντας ως κύριο εκφραστή των επιλογών τους στο εσωτερικό της χώρας, τον επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας της Ουγγαρίας. Η κυβέρνηση προχώρησε στην αντικατάστασή του, όπως και πολλών άλλων αξιωματούχων – πολιτικών και τεχνοκρατών – της προηγούμενης κυβέρνησης, παράλληλα με τη φιλολογία περί «εξεταστικής επιτροπής για την οικονομία», για να επιμεριστούν ευθύνες στους «σοσιαλιστές» για την διακυβέρνηση της προηγούμενης περιόδου – σας θυμίζει μήπως κι αυτό τίποτε;

Περιττό να πούμε ότι ο «αντάρτης» Όρμπαν έγινε «σύμβολο αντίστασης» στην Τρόικα – που αλλού; – στη χώρα μας, βοηθούντων ορισμένων γνωστών «αριστερών» (ο θεός να μας φυλάει…) σαν τον Γ. Δελαστίκ, ο οποίος «ξεσάλωσε» στα άρθρα του [1, 2], καλώντας να βαδίσουμε «στο δρόμο που χάραξε η Ουγγαρία»(!!!), εμφανίζοντας την κυβέρνηση Όρμπαν ως παράδειγμα «εθνικής αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας» απέναντι στα «κελεύσματα» ΕΕ-ΔΝΤ.

…όλη η αλήθεια για την «επανάστασή» του…

Φυσικά, δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από τον «επαναστάτη-ποπολάρο» Όρμπαν, που λίγο ακόμα και θα του έκαναν εικόνισμα με …φυσεκλίκια χιαστί οι εγχώριοι θιασώτες του «άλλου μίγματος πολιτικής» (και καλά ο Σαμαράς, να το καταλάβουμε, αλλά ο Δελαστίκ που το «παίζει» κι «αριστερός»;;; η κατάντια δεν έχει τέλος…). Επειδή, όμως, τα γεγονότα είναι πεισματάρικα πράγματα και ο λαός και οι εργαζόμενοι πρέπει να ξέρουν την αλήθεια – κι ως γνωστόν η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από το ψέμα – το νόμισμα έχει και την άλλη όψη του, που δυστυχώς είναι και η μόνη πραγματική…

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση Όρμπαν δεν ακύρωσε ΚΑΝΕΝΑ από τα μέτρα της προκατόχου της π.χ. το πάγωμα των μισθών στο δημόσιο, την περικοπή του 13^ου μισθού και του δώρου Χριστουγέννων, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης από τα 62 στα 65, την αύξηση του ΦΠΑ από το 20 στο 25%, τη μείωση των επιδομάτων τέκνων, ασθενείας, αναπηρίας κλπ., τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών στα ταμεία από το 32% στο 27% και πάει λέγοντας. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά επιπλέον υπήρξε ρητή δέσμευση από την κυβέρνηση προς την ΕΕ και το ΔΝΤ ότι θα συνεχιστούν οι «διαρθρωτικές αλλαγές» προκειμένου να γίνει η Ουγγαρία «μια από τις πιο ανταγωνιστικές οικονομίες της Ευρώπης», σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών της κυβέρνησης Όρμπαν, κ. Ματόλσι. Αξίζει να σημειωθεί ότι μειώθηκε και έγινε ενιαίος (στο 16%) ο φορολογικός συντελεστής φυσικών προσώπων, δηλαδή κατάργησε την αρχή της προοδευτικότητας στη φορολογία εισοδήματος – πλούσιοι και φτωχοί θα πληρώνουν το ίδιο(!!!).

Για να μην έχει, δε κανείς την παραμικρή αμφιβολία για το πώς εννοεί η κυβέρνηση της Ουγγαρίας αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές, ιδού τα μέτρα που πήρε [3, 4]:

·         Διπλασίασε το χρόνο δοκιμαστικής εργασίας από τους 3 στους 6 μήνες,

·         Κατάργησε το δικαίωμα των συνδικάτων να διαπραγματεύονται μέσω των ΣΣΕ τις εργασιακές σχέσεις και την οργάνωση του χρόνου εργασίας,

·         Μείωσε το ελάχιστο όριο ηλικίας για το οποίο το κράτος εγγυάται την εκπαίδευση του νέου, από τα 18 έτη στα 16(!),

·         Μείωσε το χρόνο επιδότησης της ανεργίας από τους 9 μήνες στους 3(!)

·         Θέσπισε τη δυνατότητα …ενοικίασης(!) ανέργων σε ιδιωτικές εταιρείες, ειδικά για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων, με αμοιβή μικρότερη του κατώτατου εθνικού μισθού.

Το πιο ανατριχιαστικό, όμως, δεν το είπαμε ακόμα. Ξέρετε πως υλοποιήθηκε η κυβερνητική εξαγγελία για νέες θέσεις εργασίας; Με το φασιστικής έμπνευσης πρόγραμμα (που είχε ακόμα και το ίδιο όνομα «εθνικό σχέδιο εργασίας» με εκείνο που είχε ένα ανάλογο πρόγραμμα της φασιστικής κυβέρνησης του 1930) δημιουργίας …στρατοπέδων εργασίας ανέργων!!! Ναι, καλά διαβάζετε. Στα πλαίσια του …arbeit macht frei α-λα ουγγαρέζα, περίπου 300 χιλιάδες άνεργοι (!) θα μετακινούνταν από διάφορες περιοχές της χώρας και θα εξαναγκάζονταν (για να μη λιμοκτονήσουν από την πείνα εκεί που έμεναν) σε βαριά σωματική εργασία(!) σε έργα υποδομών (ρητά αναφέρονται οι κατηγορίες έργων: κατασκευή ή επισκευή φραγμάτων, δρόμων, ποδοσφαιρικών γηπέδων, εκσκαφή τάφρων κλπ.), διαμένοντας σε …τροχόσπιτα(!!)  υπό την επίβλεψη, ούτε λίγο-ούτε πολύ, συνταξιούχων αστυνομικών(!!!) – έτσι, να μην τεμπελιάζουν και τα «περήφανα γερατειά» της κρατικής καταστολής – με αμοιβές 104 ως 178 ευρώ το μήνα, δηλαδή κάτω από τον κατώτατο μισθό που είναι περίπου 285 ευρώ. Μοιάζει δύσκολο να το πιστέψει κανείς, ιδού όμως με τι λόγια περιέγραψε ο υπουργός Εσωτερικών Σάντορ Πίντερ το …θεάρεστο αυτό έργο: «Εμείς δε μιλάμε για παρακολούθηση, αλλά και (sic!) για καθοδήγηση, διαχείριση και οργάνωση. Το να τοποθετήσει κανείς 300 χιλιάδες ανθρώπους στο πρόγραμμα εργασίας είναι μια περίπλοκη ιστορία που απαιτεί ακριβώς τις ικανότητες που έχει η αστυνομία» [4]. Και για να εμπεδώσουμε, προφανώς, τον …εκσυγχρονιστικό χαρακτήρα του προγράμματος, ο πρωθυπουργός Όρμπαν – αυτός, ντε, ο «επαναστάτης»… – μας «εξήγησε» ότι «στο μέλλον τα φράγματα δε θα κατασκευάζονται με τις μεθόδους του 2000, αλλά με …το χέρι […] με τσάπα και φτυάρι»(!!!). Και μιλάμε για ένα πρόγραμμα που, στο μέγιστο της εφαρμογής του, θα μπορεί να αφορά ως και 800 χιλιάδες ανθρώπους το 2015…

Από τα παραπάνω, εύκολα συνάγεται το απλό και κατανοητό συμπέρασμα ότι ο «τσαμπουκάς» του Όρμπαν προς την ΕΕ μόνο τα συμφέροντα του λαού του δεν υπηρετούσε. Αντίθετα, ήταν από την αρχή ως το τέλος ενταγμένος στην προσπάθεια – από έναν λίγο διαφορετικό δρόμο – να θωρακιστούν τα κέρδη της ουγγαρέζικης αστικής τάξης και να διασφαλιστεί μια καλύτερη θέση της στο πλαίσιο των αντιθέσεων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Αξίζει να σημειωθεί, για να γίνει κατανοητό το τι θέλουμε να πούμε, το γεγονός ότι το 80% των τραπεζών και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που δρουν στην Ουγγαρία είναι γερμανικοί και αυστριακοί (κυρίως) οίκοι. Αξίζει επίσης να σημειωθεί κάτι που πέρασε στα "ψιλά" του Τύπου, τις τελευταίες βδομάδες: τη συνάντηση, δηλαδή, κορυφής των χωρών της ΕΕ που είναι εκτός ευρώ, με πρωτοβουλία της Μ. Βρετανίας, στην οποία συμμετείχαν μεταξύ άλλων και οι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης Τσεχία, Ουγγαρία, η Βουλγαρία κλπ. Στη σύνοδο επικράτησε έντονο αντιγερμανικό κλίμα, επειδή οι χώρες της ευρωζώνης με πρώτη τη Γερμανία έχουν την τάση να λειτουργούν ως κλειστό κλαμπ και να αντιμετωπίζουν τα θέματα της ΕΕ ως αποκλειστικά δική τους υπόθεση. Επειδή δύσκολα μπορώ να φανταστώ την Αγγλία να παραπονιέται πως την ...καπελώνει η Γερμανία, είναι μάλλον φανερό τι είδους σκοπιμότητες εξυπηρετούν τέτοιες κινήσεις - στις οποίες, για να γυρίσουμε στο σημερινό θέμα μας, η Ουγγρική κυβέρνηση συμμετείχε με μεγάλη προθυμία. Ποιος πλήττεται από όλα αυτά, επομένως, είναι μάλλον προφανές. Ε, δε θέλει και πολλή σκέψη για να βρει κανείς ποιος ωφελείται…

…και το θλιβερό (για κάποιους) τέλος της «δουλειάς»…

Ο λαός μας λέει, σοφά, «κάθε θαύμα τρεις ημέρες, το μεγάλο τέσσερις». Κάπως έτσι έγινε και με το περίφημο «αντάρτικο» του κ. Όρμπαν. Αφού, λοιπόν, προσπάθησε να κάνει «παιχνιδάκια» στους γερμανούς ιμπεριαλιστές – για λογαριασμό ποιος ξέρει(;;;) τίνος (βρε τι μου θυμίζει, βρε τι μου θυμίζει πάλι…) – διαπίστωσε ότι οι τελευταίοι δεν ήταν και τόσο διατεθειμένοι να του «χαριστούν». Έτσι, αφού είδε μέσα σε λίγους μήνες το φιορίνι να υποχωρεί κατά 20% και το κόστος δανεισμού της χώρας του να ανεβαίνει στα ύψη (υπολογίζονται σε περίπου 4 δις. ευρώ οι ανάγκες για φέτος), θεώρησε πλέον ότι η «δουλειά είχε γίνει» και  πρόσφατα [5] ανακοίνωσε ότι θα επιδιώξει μια νέα συμφωνία με το ΔΝΤ, ώστε το τελευταίο να «εγγυηθεί την οικονομική και χρηματοοικονομική κυριαρχία της Ουγγαρίας».

Θλιβερό τέλος, αλήθεια, για τον κύριο Δελαστίκ και διαφόρους άλλους «αναλυτές» που είχαν αφελώς (;) σπεύσει να μας πλασάρουν τον κύριο Όρμπαν ως μοντέλο «αντιμνημονιακού» ηγέτη. Ακόμα και ο κύριος Σαμαράς – φρονίμως ποιών – απέφυγε το προηγούμενο διάστημα να ταυτιστεί με τα έργα και τις ημέρες του ομογάλακτού του, μιας και ολοφάνερα δείχνει και τι σημαίνει το να χειροκροτείς τις πολιτικές που στηρίζουν τη μια μερίδα του κεφαλαίου ενάντια στην άλλη, ή το να συντάσσεσαι με τον ένα ιμπεριαλιστή ενάντια στον άλλο. Δεν περιμένουμε και καμία αυτοκριτική, βέβαια, από τους διαφόρους Δελαστίκ αυτής της χώρας. Λίγη τσίπα, ίσως, ώστε την επόμενη φορά να είναι λίγο πιο προσεκτικοί βρε αδελφέ…

ΠΗΓΕΣ:

[1] http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=11119001

[2] http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=22044997

[3] http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6417796&publDate=3/9/2011

[4] http://greekddl.com/foroum/66/378384------.html?limit=14&start=14

[5] http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=326836