Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

Ο δον Πατσίφικο χαμογελάει ακόμα...

(αφιερωμένο σε όσους θυμήθηκαν το «δοσιλογισμό» στο πρόσωπο του Γιωργάκη…)

Από όλες τις μόδες, ίσως η πιο ανυπόφορη είναι αυτή των πολιτικών κλισέ – ίσως γιατί οι σκοπιμότητές της είναι τόσο απροκάλυπτα προφανείς που σε κάνουν να βγαίνεις από τα ρούχα σου. Ειδικά όταν ακούει κανείς τους ιδεολογικούς απόγονους του Μεταξά, της «Χ» και των βασανιστών της Μακρονήσου (λέγε με ΛΑΟΣ), χέρι-χέρι με το «σταυροφόρο του έθνους» Σαμαρά (που υποσχέθηκε να διώξει τους μετανάστες από την Ελλάδα, αφού βέβαια πρώτα ήταν αυτός που άνοιξε τα σύνορα για να έρθουν) και τους όψιμους «πατριώτες» του ΣΥΡΙΖΑ (που κατά πως το φέρνει ο άνεμος στήριξαν άμα λάχει και τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για τα Σκόπια – το θυμάστε εκείνο το «πλην Λακεδαιμονίων» του Κύρκου;) να σκοτώνονται για το ποιος από όλους θα κατηγορήσει πιο πολύ το ΠΑΣΟΚ και τον George P. για «δοσιλογισμό», τότε η αηδία φτάνει στο έσχατο όριό της. Στη σημερινή ανάρτηση, λοιπόν, θα πάμε ένα ταξίδι στα παλιά τα χρόνια. Τότε που η Ελλάδα ήταν «ανεξάρτητη» και δεν την κυβερνούσαν οι «δοσίλογοι» του σήμερα. Καθήστε, φίλοι αναγνώστες, αναπαυτικά – το ταξίδι μας αρχίζει…

Τι μπορεί να σου κάνει ο «Ιούδας»…

Εκείνο το Πάσχα του 1849 ήταν αλλιώτικο από τ’άλλα. Με τελετές, παρελάσεις και κουστωδίες, η ελληνική κυβέρνηση και ο «ηλίθιος βαυαρός νεανίας» (όπως τον χαρακτήριζε ο Μαρξ [1]) Όθωνας ετοιμάζονται να υποδεχθούν τον εξέχοντα καλεσμένο τους, Γάλλο τραπεζίτη Ρότσιλντ. Είναι η περίοδος – λίγο μετά το θάνατο του πρωθυπουργού Κωλέττη, γνωστού λακέ των Γάλλων – που η Αγγλική κυβέρνηση με υπουργό εξωτερικών το διαβόητο λόρδο Πάλμερστον εντείνει τις αφόρητες και ασφυκτικές πιέσεις, προκειμένου η γαλλόφιλη πολιτική των κυβερνήσεων του Όθωνα να μεταστραφεί υπέρ της. Η αφορμή δεν άργησε να δοθεί: για να μην κακοκαρδιστούν οι προσκαλεσμένοι της, η κυβέρνηση πέρασε ένα νόμο που απαγόρευε για τη χρονιά εκείνη την τήρηση του πασχαλιάτικου εθίμου του «καψίματος του Ιούδα». Το λαϊκό αίσθημα δεν κατευνάστηκε και τη Δευτέρα του Πάσχα του 1849 το εξαγριωμένο πλήθος επιτέθηκε και κατέστρεψε την οικία του δον Νταβίντ Πατσίφικο, ισπανοεβραίου πρώην προξένου της Πορτογαλίας και  μετέπειτα τοκογλύφου και απατεώνα που πλούτισε υπό την «προστασία» της γνωστής και μη εξαιρετέας δούκισσας της Πλακεντίας – ο οποίος σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές προκάλεσε το πλήθος με τη στάση του, υπενθυμίζοντάς του τον πρόσφατο κυβερνητικό νόμο. Ο εντιμότατος αυτός κύριος, ο οποίος είχε πάρει πριν λίγο καιρό την αγγλική υπηκοότητα, κατέφυγε στην αγγλική πρεσβεία, αξιώνοντας από την ελληνική κυβέρνηση αποζημίωση που ξεπερνούσε το ιλιγγιώδες ποσό των 800 χιλιάδων δραχμών της εποχής. Για να έχει κανείς ιδέα, τι σημαίνει το ποσό αυτό, τόση αξία δεν είχε σύμφωνα με εκτιμητές της εποχής ούτε το ίδιο το ανάκτορο του Όθωνα!!!

Η «υπερήφανη» ελληνική κυβέρνηση, μη μπορώντας να κάνει αλλιώς, τον προέτρεψε να προσφύγει στα δικαστήρια, προκειμένου να του επιδικαστεί νόμιμα το ποσό της ζημιάς – αλλά ακόμα και η «λύση» αυτή δεν ήταν ανεκτή για την Αγγλία, η οποία αξιοποίησε το περιστατικό για μια άνευ προηγουμένου ενέργεια: διέταξε, το Γενάρη του 1850, το στόλο της που στάθμευε στα στενά των Δαρδανελλίων με επικεφαλής το ναύαρχο Πάρκερ, να αποκλείσει το λιμάνι του Πειραιά και να κατάσχει πλοία που έφεραν την ελληνική σημαία με το φορτίο τους(!) μέχρι να αναγκαστεί η ελληνική κυβέρνηση να δεχθεί το αίτημα αποζημίωσης του «θύματος». Μετά από έντονα διαβήματα της γαλλικής και της ρωσικής κυβέρνησης – που δεν έχασαν την ευκαιρία να πουλήσουν τζάμπα «φιλελληνισμό» για να προωθήσουν / υπερασπιστούν τις θέσεις τους στο διεθνές προτεκτοράτο με το όνομα «Βασίλειον της Ελλάδος» – ο αποκλεισμός άρθηκε στις 15 Απριλίου του 1850, αφού η Ελλάδα είχε δεχθεί να καταθέσει ως εγγύηση το ποσό των 330 χιλιάδων δραχμών (!!!). Ειρήσθω εν παρόδω, μερικούς μήνες μετά, διαπιστώθηκε ότι η ζημία του απατεώνα Πατσίφικο, δεν ξεπερνούσε τις 3750 δραχμές…

Ακούς εκεί να μη θέλουν να μείνουν «ουδέτεροι»…

Το ταξίδι στο χρόνο, όμως, δε σταματά εδώ. Λίγα μόλις χρόνια μετά, σε μια ακόμα έκρηξη του Ανατολικού ζητήματος, ξεσπά ο ρωσο-τουρκικός πόλεμος του 1853. Η Ελλάδα, στην οποία μετά τα «Παρκερικά» και την «υπόθεση Πατσίφικο» είχε ενισχυθεί εκ νέου η ρωσική επιρροή, είδε την εξέλιξη αυτή ως ευκαιρία εδαφικής επέκτασης και, με την ενθάρρυνση του Τσάρου, υποκίνησε ένοπλες εξεγέρσεις των ελληνικών πληθυσμών στην Ήπειρο, τη Θεσσαλία και τη Μακεδονία. Μετά από τη συντριβή του τουρκικού από το ρωσικό στόλο στη ναυμαχία της Σινώπης (30 Νοέμβρη 1853) και μια σειρά άλλων στρατιωτικών επιτυχιών του ρωσικού στρατού, οι αγγλογάλλοι, ανησυχώντας για την προοπτική καθόδου του ρωσικού στόλου στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, έσπευσαν να υπογράψουν συνθήκη ειρήνης με την Πύλη (12 Μάρτη 1854) και λίγο αργότερα να κηρύξουν τον πόλεμο στη Ρωσία, που έμεινε στην ιστορία ως «Κριμαϊκός Πόλεμος» (28 Μάρτη 1854 – 30 Μάρτη 1856).

Στα πλαίσια αυτά, έλαβαν χώρα μια σειρά από έντονα διαβήματα της αγγλικής και γαλλικής κυβέρνησης προς την ελληνική, με τα οποία αξίωναν τη μη εμπλοκή της χώρας στον Κριμαϊκό Πόλεμο, τη διακήρυξη της ουδετερότητάς της, την αποκήρυξη δημόσια των εξεγέρσεων των ελληνικών πληθυσμών ενάντια στο Σουλτάνο και την επιστροφή των στρατιωτικών στελεχών που συμμετείχαν σε αυτές κατ’εντολή της ελληνικής κυβέρνησης. Εγκλωβισμένος ανάμεσα στο λαϊκό αίσθημα – ας σημειωθεί ότι πέραν των άλλων, συγκροτήθηκε ακόμα και σώμα ελλήνων εθελοντών το οποίο πολέμησε μαζί με τους Ρώσους στην άμυνα της Σεβαστούπολης – και στις αφόρητες πιέσεις των Μεγάλων Δυνάμεων, ο Όθωνας ταλαντευόταν. Για να τον «βοηθήσουν» να πάρει τελικά τη «σωστή» απόφαση, έθεσαν στις 11 Μαΐου 1854 τελεσίγραφο πέντε ημερών για «συμμόρφωση» της ελληνικής κυβέρνησης, στο οποίο ο «εθνικά υπερήφανος» Όθων συναίνεσε στις 24 Μαΐου. Την ίδια μέρα, σώμα 3000 γάλλων στρατιωτών υπό τον στρατηγό Forey κατέλαβε τον Πειραιά, ενώ λίγο αργότερα αποβιβάστηκε σ’αυτόν και το 97ο αγγλικό σύνταγμα πεζικού και ενώθηκε σε κοινό κατοχικό σώμα με τους γάλλους, υπό τη διοίκηση του ναυάρχου de Tinan. Δυο μέρες αργότερα, στις 26 Μαίου, ο Όθωνας ανήγγειλε σε «επίσημη τελετή» στα ανάκτορα, τη διακήρυξη της ουδετερότητας που του είχαν υπαγορεύσει οι πρεσβευτές της Γαλλίας, Ρουάν και της Αγγλίας, Ουάις. Για να γίνει τέλειος ο εξευτελισμός, υποχρεώθηκε να παραιτήσει την κυβέρνησή του και να ορκίσει νέα, καθ’υπόδειξη των «συμμάχων», με πρωθυπουργό τον εκλεκτό των άγγλων Αλέξ. Μαυροκορδάτο και υπουργό Στρατιωτικών, το τσιράκι των γάλλων Δημ. Καλλέργη. Η κυβέρνηση αυτή – που στην ουσία εκτέλεσε κατά γράμμα τις υποδείξεις των «συμμάχων» οδηγώντας σε ήττα τις εξεγέρσεις των υπόδουλων ελλήνων σε Ήπειρο, Θεσσαλία και Μακεδονία και μεγάλης έκτασης σφαγές των πληθυσμών τους – έμεινε στην ιστορία ως «Υπουργείον Κατοχής».

Κατοχής, όνομα και πράγμα όμως. Το καλοκαίρι του 1854, με αφορμή το «κακό κλίμα» των Αθηνών, το εκστρατευτικό σώμα των αγγλογάλλων επέκτεινε την Κατοχή μέχρι τα Πατήσια και την Πεντέλη ενώ, προκειμένου να πιεστεί παραπέρα ο Όθωνας να «τελειώσει τη δουλειά» με το «θεματάκι» της ρύθμισης του δανείου των 60 εκατομμυρίων φράγκων του 1832, με το οποίο «προικίστηκε» (τρομάρα μας…) το «ανεξάρτητο» ελληνικό προτεκτοράτο, άρχισαν και οι απειλές για πλήρη κατάληψη των Αθηνών και έξωσή του από το θρόνο (στην πραγματικότητα, την είχαν ήδη αποφασίσει και την επέβαλαν λίγα χρόνια αργότερα, όταν μας «φόρεσαν» στο σβέρκο τους Γλύξμπουργκ) – μάλιστα η γαλλική κυβέρνηση ανέλαβε το ρόλο του «κακού» προτείνοντας ως πιθανό αντικαταστάτη του Όθωνα τον Carignano, εξάδελφο του συμμάχου της, βασιλιά της Σαρδηνίας, ενώ η αγγλική στο ρόλο του «καλού» το αρνιόταν. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι γάλλοι έφεραν μαζί τους και μια επιδημία χολέρας, η οποία πήρε μαζί της στον άλλο κόσμο το 10% του πληθυσμού της Αθήνας, περίπου 3000 ψυχές! Μπροστά στη λαϊκή κατακραυγή λόγω και της δικτατορικής συμπεριφοράς του υπουργού Καλλέργη, ο πρωθυπουργός Μαυροκορδάτος αναγκάστηκε να παραιτηθεί και αντικαταστάθηκε από τον Βούλγαρη. Τελικά, σχεδόν ένα χρόνο μετά τη λήξη του Κριμαϊκού πολέμου και χάρη σε έντονο διάβημα των Ρώσων – οι οποίοι, αν και ηττημένοι και έχοντας επαναπροσδιορίσει το ενδιαφέρον τους με έμφαση στους σλαβικούς κυρίως πληθυσμούς της Βαλκανικής – δεν ήθελαν να αφήσουν εντελώς ελεύθερο το ελληνικό πεδίο στους αγγλογάλλους – αποχώρησε το κατοχικό σώμα, στις 15 Φλεβάρη 1857.

Βεβαίως, πριν συμβεί αυτό, είχε «προλάβει» να συγκροτηθεί η «διεθνής επιτροπή» από εκπροσώπους Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας για το ζήτημα του δανείου του 1832 που λέγαμε. Η επιτροπή αυτή κατέληξε τον Απρίλη του 1860 σε μια «γενική έκθεση» στα πλαίσια της οποίας: (α) συγκέντρωσε πληροφορίες για το ύψος και τον τρόπο είσπραξης των κρατικών εσόδων, τις κάθε είδους πηγές τους, (β) ζήτησε ρητά τον έλεγχο των οικονομικών της χώρας, ενδεικτικά από το 1845 και μετά, χωρίς δέσμευση ότι δε θα πάει και πιο πίσω, (γ) κατέληξε σε σχέδια μεταρρυθμίσεων τα οποία έπρεπε να προταθούν. Σαν τελικό συμπέρασμα, η βγήκε και η «λυπητερή» των 900 χιλιάδων δραχμών το χρόνο(!!!) που θα έπρεπε να καταβάλει το ελληνικό κράτος για αποπληρωμή του ληστρικού δανείου του 1832, που ξοδεύτηκε για να στερεωθεί στη χώρα η βαυαροκρατία και οι κολλεγιές της με τους κοτζαμπάσηδες, τους προεστούς, τους εμπόρους και πλοιοκτήτες και, φυσικά, με τις «προστάτιδες Δυνάμεις» και τους τραπεζίτες τους. Αν όλα αυτά σας θυμίζουν κάτι …πρόσφατο, ε, ναι λοιπόν! Και σε μας το ίδιο θυμίζουν…

Μας τα ‘λεγε κι ο Μαρξ, αλλά…

Το μικρό αυτό ταξιδάκι στο χρόνο δεν είχε, ασφαλώς, πρόθεση να πει ότι η σημερινή Ελλάδα είναι ίδια με την τότε. Κάτι τέτοιο θα ήταν απαράδεκτη μηχανιστική σύγκριση ανόμοιων μεταξύ τους συνθηκών και καταστάσεων, ως προς την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, αλλά και των ίδιων των καπιταλιστικών σχέσεων στη χώρα. Γράφτηκε, απλώς, για να «υπενθυμίσει» σε όλους ότι δεν ξεχνάμε την ιστορία αυτού του τόπου. Μελετώντας αυτή την ιστορία, με τη βοήθεια του "εργαλείου" του ιστορικού υλισμού, βγαίνουν μια σειρά χρήσιμα συμπεράσματα για τη γενικότερη πορεία ιστορικής διαμόρφωσης του ελληνικού αστικού κράτους και κοινωνικού σχηματισμού.

Το πρώτο συμπέρασμα που βγαίνει - και μάλιστα αβίαστα - είναι ότι το νεαρό ελληνικό αστικό κράτος εντάχθηκε στο παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων από θέσεις, όχι απλά ανισοτιμίας, αλλά βαθειάς εξάρτησης. Η πραγματικότητα αυτή είχε ήδη επισημανθεί από τους κλασσικούς του επιστημονικού σοσιαλισμού. Ο Μαρξ αναφέρεται στο "λεγόμενο ελληνικό βασίλειο" ως "πολιτικό φάντασμα": "πράγματι ο κόσμος του οφείλει [σημ.: στον λόρδο Palmerston] την εφεύρεση των 'συνταγματικών' βασιλείων της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Ελλάδας - τριών πολιτικών φαντασμάτων που μπορούν να παραβληθούν μονάχα με τον homunculus [σημ.: ανθρωπάκι] του Βάγκνερ στον Φάουστ..." [1]. Επίσης, σε άρθρο του στην New York Daily Tribune, γραμμένο στις 27 Ιουνίου του 1854, αναφέρεται σε πρόσφατη, εκείνων των ημερών, ομιλία του άγγλου πρωθυπουργού Aberdeen στη βουλή των λόρδων, ο οποίος αναφέρει ότι πριν την προέλαση του Ρωσικού στρατού ως την Αδριανούπολη το 1829, ο ίδιος (ως υπουργός εξωτερικών τότε της Αγγλίας) και μαζί του και ο δούκας του Wellington, «δεν είχαν ποτέ αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο να κάνουν την Ελλάδα ανεξάρτητο βασίλειο, παρά μονάχα υποτελές κράτος υπό την επικυριαρχία της Πύλης, κάτι παρόμοιο με τη Μολδαβία και τη Βλαχία. Μετά την υπογραφή της συνθήκης της Αδριανούπολης η κατάσταση της τουρκικής αυτοκρατορίας τους φάνηκε τόσο ετοιμόρροπη κι η ύπαρξή της τόσο αβέβαιη, ώστε πρότειναν τη μετατροπή της Ελλάδας από υποτελές κράτος σε ανεξάρτητο βασίλειο. Με άλλα λόγια, εφόσον η συνθήκη της Αδριανούπολης συνέβαλε τόσο πολύ στην εξασθένιση της Τουρκίας, αποφασίστηκε να αντιμετωπιστούν οι επικίνδυνες συνέπειές της με την αποκόλληση ολόκληρων επαρχιών της» [2].

Το δεύτερο συμπέρασμα που προκύπτει, είναι ότι η επιθυμία της ελληνικής αστικής τάξης για διεύρυνση του εθνικού της χώρου και ενίσχυση του ρόλου της στο πλαίσιο της περιοχής ενδιαφέροντός της, δε μπορούσε να ικανοποιηθεί παρά μόνο μέσα από την προσκόλλησή της στο άρμα των συμφερόντων της μιας ή της άλλης μεγάλης δύναμης και, σε κάθε περίπτωση, ήταν άμεσα συναρτημένη από την έκβαση της διαπάλης ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις και στην όποια μεταξύ τους διευθέτηση της μοιρασιάς της "λείας". Έτσι, ο Μαρξ, σε άλλο άρθρο του στην ίδια εφημερίδα, με ημερομηνία 24 Μαρτίου 1854, αναφέρεται σε αναφορά του άγγλου πρεσβευτή στην Πετρούπολη, σερ Hamilton Seymour, προς την κυβέρνησή του, στην οποία μεταφέρονται αυτολεξεί τα λόγια του τσάρου Νικόλαου Α’ προς τον ίδιο, αναφορικά με την πρότασή του για συμφωνία «εφ’όλης της ύλης» με την Αγγλία για το διαμελισμό της υπό κατάρρευση οθωμανικής αυτοκρατορίας. Συγκεκριμένα, ο Μαρξ μεταφέρει την εξής φράση του Νικολάου του Α’: «(…) δε θα επιτρέψω ποτέ κάποια προσπάθεια αναβίωσης της βυζαντινής αυτοκρατορίας ή μια τέτοια επέκταση της Ελλάδας, που θα την έκανε ισχυρό κράτος». Στη συνέχεια, ο Μαρξ σχολιάζοντας τη «μυστική διπλωματία» Αγγλίας-Ρωσίας πάνω στο υπό σήψη σώμα της οθωμανικής αυτοκρατορίας, γράφει: «Λέει ξεκάθαρα [σημ.: ο τσάρος] τι θέλει – τον διαμελισμό της Τουρκίας – και σκιαγραφεί το διαμελισμό αυτό με τρόπο σαφέστατο (…) Η Αίγυπτος και η Κρήτη προορίζονται για την Αγγλία. Οι ηγεμονίες [σημ.: οι παραδουνάβιες], η Σερβία και η Βουλγαρία θα υπάρχουν ως υποτελή κράτη της Ρωσίας. Η τουρκική Κροατία, η Βοσνία και η Ερζεγοβίνη (…) θα ενσωματωθούν στην Αυστρία. Η Ελλάδα θα επεκταθεί ‘όχι πολύ’ – θα πάρει, ας πούμε, τη νότια Θεσσαλία και μέρος της Αλβανίας» [3].

Όμως ο Μαρξ δεν έμεινε μόνο στις επισημάνσεις αναφορικά με την πολιτική πλευρά της ξένης επικυριαρχίας στην Ελλάδα. Στάθηκε ιδιαίτερα και στην οικονομική πλευρά, αναδεικνύοντας το ζήτημα του εξωτερικού δανεισμού. Να πως περιγράφει, σε άρθρο του στην Neue Oder Zeitung της 26ης Ιουλίου του 1855, τα χαρακτηριστικά της αγγλικής πολιτικής στο θέμα του δανεισμού, με αφορμή το κοινό αγγλο-γαλλικό δάνειο του 1855, ύψους 5 εκ. λιρών προς την Τουρκία: «Στην πραγματικότητα το δάνειο είναι έτσι διατυπωμένο, ώστε η Τουρκία δε λαβαίνει άμεσα χρήμα, παρά πρέπει ν’αφήσει τη διαχείριση και τη δαπάνη του ποσού, το οποίο της δανείζουν τάχα, σε Άγγλους επιτρόπους, μπαίνοντας κάτω από κηδεμονία με τους εξευτελιστικότερους για μια χώρα όρους. (…) Για πρώτη φορά η οθωμανική αυτοκρατορία μπαίνει σε χρέος χωρίς να έχει πάρει πιστώσεις. Περιέρχεται στη θέση ενός γαιοκτήμονα, ο οποίος όχι μόνο σηκώνει μια προκαταβολή από τις υποθήκες του, αλλά και υποχρεώνεται να αφήσει στον ενυπόθηκο δανειστή του τη διαχείριση του προκαταβληθέντος ποσού. Το μόνο που του απομένει είναι να του αφήσει και το κτήμα. Μ’ένα παρόμοιο σύστημα δανεισμού τσάκισε ο Palmerston το ηθικό της Ελλάδας και παρέλυσε την Ισπανία» [4].

Το τρίτο συμπέρασμα είναι ότι ακόμα και το όποιο "μερτικό" από τα ψίχουλα του τραπεζιού των μεγάλων δυνάμεων, εκτός του ότι πολύ συχνά αποδεικνυόταν "ευσεβής πόθος", σε κάθε περίπτωση υπήρξε μόνο αιτία δεινών και δυστυχίας, τόσο για τον ελληνικό λαό "εντός" του ελληνικού στικού κράτους, αλλά και έξω από αυτό. Και πάλι ο λόγος στο Μαρξ, αναφορικά με το «εθνικό φρόνημα» του Όθωνα και το ιδεολογικό πλαίσιο του πρώιμου μεγαλοϊδεατισμού του: «Οι Έλληνες του λεγόμενου ελληνικού βασιλείου, καθώς κι όσοι ζουν στα Ιόνια νησιά υπό βρετανική κυριαρχία θεωρούν, βέβαια, ως εθνική τους αποστολή να εκδιώξουν τους Τούρκους απ’όλα τα μέρη όπου μιλιέται η ελληνική γλώσσα και να ενώσουν τη Θεσσαλία και την Ήπειρο σ’ένα δικό τους κράτος. Φτάνουν μάλιστα να ονειρεύονται και την παλινόρθωση του Βυζαντίου, μολονότι γενικά είναι λαός αρκετά ξύπνιος για να μην πιστεύει σε μια τέτοια ονειροφαντασία. Όμως όλα αυτά τα ελληνικά σχέδια εθνικής επέκτασης και ανεξαρτησίας (…) δεν έχουν καμία σχέση με τα θρησκευτικά δικαιώματα των Τούρκων υπηκόων, με τα οποία μερικοί πάνε να τα αναμίξουν. (…) Και πράγματι, λέγεται ρητά ότι ο μεγάλος σκοπός των Μεγάλων Δυνάμεων είναι να εξισώσουν τα δικαιώματα της χριστιανικής θρησκείας στην Τουρκία με εκείνα της μωαμεθανικής θρησκείας. Αυτό ή δε σημαίνει τίποτε ή σημαίνει τη χορήγηση πολιτικών και αστικών δικαιωμάτων σε Μουσουλμάνους και Χριστιανούς, ανεξάρτητα από το σε ποιο θρήσκευμα ανήκει κανείς και ανεξάρτητα από το ζήτημα της θρησκείας γενικά. Για να γίνει αυτό θα έπρεπε ν’αντικατασταθεί το Κοράνι από έναν καινούργιο αστικό κώδικα, μ’άλλα λόγια να συντριβεί η δομή της τουρκικής κοινωνίας και πάνω στα ερείπιά της να στηθεί μια νέα τάξη πραγμάτων. (…) Είναι λοιπόν πρόδηλο ότι η εισαγωγή ενός νέου αστικού κώδικα στην Τουρκία, ενός κώδικα ολότελα ξένου προς τη θρησκεία και βασισμένου στον πλήρη χωρισμό κράτους κι εκκλησίας, θα σήμαινε όχι μονάχα την κατάργηση του μωαμεθανισμού, αλλά και την κατάρρευση της ελληνορθόδοξης εκκλησίας, όπως υπάρχει σήμερα μέσα στο τουρκικό κράτος. Μπορεί κανείς να’ναι τόσο εύπιστος, ώστε να φαντάζεται στα σοβαρά ότι οι περιδεείς και αντιδραστικοί ανήμποροι που αποτελούν τη σημερινή βρετανική κυβέρνηση θα έβαζαν ποτέ με το νου τους να αναλάβουν ένα τέτοιο γιγάντιο έργο, το οποίο συνεπάγεται μια πλήρη κοινωνική επανάσταση και μάλιστα σε μια χώρα σαν και την Τουρκία; Μια τέτοια σκέψη θα ήταν ανόητη. Ίσως κάποιος να την κλώθει με τον αποκλειστικό σκοπό να ρίξει στάχτη στα μάτια του αγγλικού λαού και [σημ.: των λαών] της Ευρώπης» [5].

Τι να πει κανείς για τα προφητικά αυτά λόγια, γραμμένα 68 χρόνια πριν την καταστροφή της Σμύρνης; Και μπορεί τυπικά η καταστροφή αυτή να ήλθε σαν αποτέλεσμα της συμφωνίας των αγγλογάλλων ιμπεριαλιστών με τον ηγέτη της τουρκικής αστικής τάξης, Μουσταφά Κεμάλ, αλλά ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τη βαθύτερη ουσία τους; Η ιστορία αυτής χώρας μας είναι γεμάτη από «δοσίλογους» ηγετίσκους που προκειμένου – δια της προσκολλήσεως στη μια ή την άλλη δύναμη – να πάρουν ένα «μερτικό» από τη λεία δε δίσταζαν να βυθίζουν τη χώρα στη φτώχεια και το λαό στη δυστυχία. Ο ελληνικός λαός έζησε στο πετσί του και τα δεινά της δουλοπρέπειας και τα δεινά του μεγαλοϊδεατισμού – η Σμύρνη, η Ανατολική Θράκη και ο ξεριζωμός εκατομμυρίων ανθρώπων, ο θάνατος και το ξεκλήρισμα εκατοντάδων χιλιάδων άλλων, η φτώχεια, η δυστυχία – για τα κέρδη μιας αστικής τάξης που πάντα ήταν το «πιστό σκυλί»: των μεγάλων Δυνάμεων χθες, των ιμπεριαλιστών σήμερα. Γι αυτό και όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται για να είναι ο λαός αφέντης στον τόπο του, για να μη ματώνει «κάτω από ξένη σημαία», όπως έλεγε ο Λένιν, έχουν ένα δρόμο να βαδίσουν: το δρόμο της επανάστασης, το δρόμο της αντιιμπεριαλιστικής πάλης με κατεύθυνση το σοσιαλισμό και την εργατική εξουσία.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

[1] Καρλ Μαρξ, άρθρο στην The Peoples Paper, της 12 Νοεμβρίου 1853 – αναφέρεται στο Κ. Μαρξ, Φρ. Ένγκελς, Η Ελλάδα, η Τουρκία και το Ανατολικό ζήτημα (επιλογή κειμένων), εκδ. «Γνώση», 1985, σελ. 218
[2] Καρλ Μαρξ, άρθρο στη New York Daily Tribune της 10 Ιουλίου 1854 – ό.π., σελ. 359
[3] Καρλ Μαρξ, άρθρο στη New York Daily Tribune της 11 Απριλίου 1854 – ό.π., σελ. 318
[4] Καρλ Μαρξ, άρθρο στη Neue Oder Zeitung της 26 Ιουλίου 1855 – ό.π., σελ. 377-78
[5] Καρλ Μαρξ, άρθρο στη New York Daily Tribune της 29 Μαρτίου 1854 – ό.π., σελ. 294-297

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Ουγγαρία: μια άκρως "διδακτική ιστορία"...


Εν αρχή ήσαν τα γεγονότα της άνοιξης και του καλοκαιριού του 2010 που δημιούργησαν νέα δεδομένα στην πολιτική σκηνή της Ουγγαρίας. Μετά από τέσσερα χρόνια «σοσιαλιστικής» διακυβέρνησης, στα οποία η χώρα συνήψε υποδουλωτικό δάνειο ύψους 25 δις. ευρώ από το ΔΝΤ για να «εξυγιάνει» τα δημοσιονομικά της μεγέθη – με τις γνωστές από την ελληνική εμπειρία επιπτώσεις για τα λαϊκά στρώματα – στις εκλογές του Απρίλη του 2010 οι «σοσιαλιστές» υπέστησαν αληθινή πανωλεθρία και στην κυβέρνηση αναδείχθηκε το δεξιό κόμμα του Βίκτορ Όρμπαν (ομογάλακτο της ΝΔ του κυρίου Σαμαρά, δηλαδή) με ποσοστό 52,8%(!), ενώ και το φιλοναζιστικό ακροδεξιό κόμμα «Γιόμπικ» (απόγονοι του περιβόητου συνεργάτη των SS, Χόρτι) απέσπασε το 17,6%(!!) των ψήφων και κατετάγη τρίτο με ελάχιστη, κάτω του 3%, διαφορά από τους δεύτερους Σοσιαλιστές. Με μια συντριπτική πλειοψηφία στη Βουλή, η δεξιά είχε λυμένα τα χέρια να εφαρμόσει την πολιτική των προεκλογικών της δεσμεύσεων, που έκαναν λόγο για απεμπλοκή από το ΔΝΤ, ένα εκατομμύριο νέες θέσεις εργασίας, αύξηση(!) του ελείμματος και στοχευμένη χρηματοδότηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και, γενικότερα, τέλος στις «θυσίες χωρίς αντίκρυσμα» για τον ταλαίπωρο Ουγγρικό λαό, που είχε τραβήξει τα πάνδεινα από τους «σοσιαλιστές σωτήρες» και την «αλληλεγγύη» των ΕΕ-ΔΝΤ το προηγούμενο διάστημα.

Ο «επαναστάτης» πρωθυπουργός…

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση Όρμπαν πήρε τα μέτρα που υποσχέθηκε. Στις πιέσεις των «εταίρων» της ΕΕ και του ΔΝΤ για νέα μέτρα ύψους 1 δις. ευρώ προκειμένου να εγκρίνουν την εκταμίευση της «επόμενης δόσης» του δανείου (τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει…), πιέσεις που δικαιολογήθηκαν με το ότι το έλλειμμα του 4% έπρεπε να πάει στο …3,8% το 2010 και 3% το 2011 (τη στιγμή που ο μέσος όρος της ΕΕ είναι κάπου στο 6.8% και το χρέος στο 78,7% του ΑΕΠ, έναντι 78,3% της Ουγγαρίας το 2009), η κυβέρνηση απάντησε με άρνηση να πάρει νέα μέτρα λιτότητας και με την επιβολή:
 
1.       Έκτακτης εισφοράς 0,45% στο τζίρο (κι όχι στα κέρδη) των τραπεζών, για τρία χρόνια, η οποία απέφερε έσοδα περίπου 450 εκ. ευρώ
2.       Έκτακτης φορολογίας 5,2% στα συναφθέντα συμβόλαια των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών, με απόδοση περίπου 135 εκ. ευρώ και
3.       Έκτακτης φορολογίας μέχρι 6% στο σύνολο των χρηματιστηριακών και λοιπών χρηματοπιστωτικών εργασιών, μέτρο που απέφερε άλλα 110 ε. ευρώ.

Υποσχέθηκε, επίσης, να μειώσει τη φορολογία για τις μικρές επιχειρήσεις με μικτά κέρδη ως 1,8 εκ. ευρώ στο 10%. Στη συνέχεια, προχώρησε στην εθνικοποίηση του συνόλου των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών, ενώ συγχρόνως με τροποποίηση του Συντάγματος που πέρασε από τη Βουλή θεσπίστηκε το φιορίνι ως το εθνικό νόμισμα, πράγμα που σημαίνει ότι η αλλαγή του νομίσματος και η είσοδος στο ευρώ θα απαιτεί συνταγματική αναθεώρηση και δε θα είναι μια απλή υπόθεση.
Οι επικεφαλής της ΕΕ και του ΔΝΤ – όπως ήταν επόμενο – προχώρησαν στη διακοπή της καταβολής των δόσεων του δανείου και σε μια προσπάθεια να δημιουργήσουν προβλήματα στη κυβέρνηση, έχοντας ως κύριο εκφραστή των επιλογών τους στο εσωτερικό της χώρας, τον επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας της Ουγγαρίας. Η κυβέρνηση προχώρησε στην αντικατάστασή του, όπως και πολλών άλλων αξιωματούχων – πολιτικών και τεχνοκρατών – της προηγούμενης κυβέρνησης, παράλληλα με τη φιλολογία περί «εξεταστικής επιτροπής για την οικονομία», για να επιμεριστούν ευθύνες στους «σοσιαλιστές» για την διακυβέρνηση της προηγούμενης περιόδου – σας θυμίζει μήπως κι αυτό τίποτε;

Περιττό να πούμε ότι ο «αντάρτης» Όρμπαν έγινε «σύμβολο αντίστασης» στην Τρόικα – που αλλού; – στη χώρα μας, βοηθούντων ορισμένων γνωστών «αριστερών» (ο θεός να μας φυλάει…) σαν τον Γ. Δελαστίκ, ο οποίος «ξεσάλωσε» στα άρθρα του [1, 2], καλώντας να βαδίσουμε «στο δρόμο που χάραξε η Ουγγαρία»(!!!), εμφανίζοντας την κυβέρνηση Όρμπαν ως παράδειγμα «εθνικής αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας» απέναντι στα «κελεύσματα» ΕΕ-ΔΝΤ.

…όλη η αλήθεια για την «επανάστασή» του…

Φυσικά, δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από τον «επαναστάτη-ποπολάρο» Όρμπαν, που λίγο ακόμα και θα του έκαναν εικόνισμα με …φυσεκλίκια χιαστί οι εγχώριοι θιασώτες του «άλλου μίγματος πολιτικής» (και καλά ο Σαμαράς, να το καταλάβουμε, αλλά ο Δελαστίκ που το «παίζει» κι «αριστερός»;;; η κατάντια δεν έχει τέλος…). Επειδή, όμως, τα γεγονότα είναι πεισματάρικα πράγματα και ο λαός και οι εργαζόμενοι πρέπει να ξέρουν την αλήθεια – κι ως γνωστόν η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από το ψέμα – το νόμισμα έχει και την άλλη όψη του, που δυστυχώς είναι και η μόνη πραγματική…

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση Όρμπαν δεν ακύρωσε ΚΑΝΕΝΑ από τα μέτρα της προκατόχου της π.χ. το πάγωμα των μισθών στο δημόσιο, την περικοπή του 13ου μισθού και του δώρου Χριστουγέννων, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης από τα 62 στα 65, την αύξηση του ΦΠΑ από το 20 στο 25%, τη μείωση των επιδομάτων τέκνων, ασθενείας, αναπηρίας κλπ., τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών στα ταμεία από το 32% στο 27% και πάει λέγοντας. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά επιπλέον υπήρξε ρητή δέσμευση από την κυβέρνηση προς την ΕΕ και το ΔΝΤ ότι θα συνεχιστούν οι «διαρθρωτικές αλλαγές» προκειμένου να γίνει η Ουγγαρία «μια από τις πιο ανταγωνιστικές οικονομίες της Ευρώπης», σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών της κυβέρνησης Όρμπαν, κ. Ματόλσι. Αξίζει να σημειωθεί ότι μειώθηκε και έγινε ενιαίος (στο 16%) ο φορολογικός συντελεστής φυσικών προσώπων, δηλαδή κατάργησε την αρχή της προοδευτικότητας στη φορολογία εισοδήματος – πλούσιοι και φτωχοί θα πληρώνουν το ίδιο(!!!).
Για να μην έχει, δε κανείς την παραμικρή αμφιβολία για το πώς εννοεί η κυβέρνηση της Ουγγαρίας αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές, ιδού τα μέτρα που πήρε [3, 4]:

·         Διπλασίασε το χρόνο δοκιμαστικής εργασίας από τους 3 στους 6 μήνες,
·         Κατάργησε το δικαίωμα των συνδικάτων να διαπραγματεύονται μέσω των ΣΣΕ τις εργασιακές σχέσεις και την οργάνωση του χρόνου εργασίας,
·         Μείωσε το ελάχιστο όριο ηλικίας για το οποίο το κράτος εγγυάται την εκπαίδευση του νέου, από τα 18 έτη στα 16(!),
·         Μείωσε το χρόνο επιδότησης της ανεργίας από τους 9 μήνες στους 3(!)
·         Θέσπισε τη δυνατότητα …ενοικίασης(!) ανέργων σε ιδιωτικές εταιρείες, ειδικά για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων, με αμοιβή μικρότερη του κατώτατου εθνικού μισθού.

Το πιο ανατριχιαστικό, όμως, δεν το είπαμε ακόμα. Ξέρετε πως υλοποιήθηκε η κυβερνητική εξαγγελία για νέες θέσεις εργασίας; Με το φασιστικής έμπνευσης πρόγραμμα (που είχε ακόμα και το ίδιο όνομα «εθνικό σχέδιο εργασίας» με εκείνο που είχε ένα ανάλογο πρόγραμμα της φασιστικής κυβέρνησης του 1930) δημιουργίας …στρατοπέδων εργασίας ανέργων!!! Ναι, καλά διαβάζετε. Στα πλαίσια του …arbeit macht frei α-λα ουγγαρέζα, περίπου 300 χιλιάδες άνεργοι (!) θα μετακινούνταν από διάφορες περιοχές της χώρας και θα εξαναγκάζονταν (για να μη λιμοκτονήσουν από την πείνα εκεί που έμεναν) σε βαριά σωματική εργασία(!) σε έργα υποδομών (ρητά αναφέρονται οι κατηγορίες έργων: κατασκευή ή επισκευή φραγμάτων, δρόμων, ποδοσφαιρικών γηπέδων, εκσκαφή τάφρων κλπ.), διαμένοντας σε …τροχόσπιτα(!!)  υπό την επίβλεψη, ούτε λίγο-ούτε πολύ, συνταξιούχων αστυνομικών(!!!) – έτσι, να μην τεμπελιάζουν και τα «περήφανα γερατειά» της κρατικής καταστολής – με αμοιβές 104 ως 178 ευρώ το μήνα, δηλαδή κάτω από τον κατώτατο μισθό που είναι περίπου 285 ευρώ. Μοιάζει δύσκολο να το πιστέψει κανείς, ιδού όμως με τι λόγια περιέγραψε ο υπουργός Εσωτερικών Σάντορ Πίντερ το …θεάρεστο αυτό έργο: «Εμείς δε μιλάμε για παρακολούθηση, αλλά και (sic!) για καθοδήγηση, διαχείριση και οργάνωση. Το να τοποθετήσει κανείς 300 χιλιάδες ανθρώπους στο πρόγραμμα εργασίας είναι μια περίπλοκη ιστορία που απαιτεί ακριβώς τις ικανότητες που έχει η αστυνομία» [4]. Και για να εμπεδώσουμε, προφανώς, τον …εκσυγχρονιστικό χαρακτήρα του προγράμματος, ο πρωθυπουργός Όρμπαν – αυτός, ντε, ο «επαναστάτης»… – μας «εξήγησε» ότι «στο μέλλον τα φράγματα δε θα κατασκευάζονται με τις μεθόδους του 2000, αλλά με …το χέρι […] με τσάπα και φτυάρι»(!!!). Και μιλάμε για ένα πρόγραμμα που, στο μέγιστο της εφαρμογής του, θα μπορεί να αφορά ως και 800 χιλιάδες ανθρώπους το 2015…
Από τα παραπάνω, εύκολα συνάγεται το απλό και κατανοητό συμπέρασμα ότι ο «τσαμπουκάς» του Όρμπαν προς την ΕΕ μόνο τα συμφέροντα του λαού του δεν υπηρετούσε. Αντίθετα, ήταν από την αρχή ως το τέλος ενταγμένος στην προσπάθεια – από έναν λίγο διαφορετικό δρόμο – να θωρακιστούν τα κέρδη της ουγγαρέζικης αστικής τάξης και να διασφαλιστεί μια καλύτερη θέση της στο πλαίσιο των αντιθέσεων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Αξίζει να σημειωθεί, για να γίνει κατανοητό το τι θέλουμε να πούμε, το γεγονός ότι το 80% των τραπεζών και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που δρουν στην Ουγγαρία είναι γερμανικοί και αυστριακοί (κυρίως) οίκοι. Αξίζει επίσης να σημειωθεί κάτι που πέρασε στα "ψιλά" του Τύπου, τις τελευταίες βδομάδες: τη συνάντηση, δηλαδή, κορυφής των χωρών της ΕΕ που είναι εκτός ευρώ, με πρωτοβουλία της Μ. Βρετανίας, στην οποία συμμετείχαν μεταξύ άλλων και οι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης Τσεχία, Ουγγαρία, η Βουλγαρία κλπ. Στη σύνοδο επικράτησε έντονο αντιγερμανικό κλίμα, επειδή οι χώρες της ευρωζώνης με πρώτη τη Γερμανία έχουν την τάση να λειτουργούν ως κλειστό κλαμπ και να αντιμετωπίζουν τα θέματα της ΕΕ ως αποκλειστικά δική τους υπόθεση. Επειδή δύσκολα μπορώ να φανταστώ την Αγγλία να παραπονιέται πως την ...καπελώνει η Γερμανία, είναι μάλλον φανερό τι είδους σκοπιμότητες εξυπηρετούν τέτοιες κινήσεις - στις οποίες, για να γυρίσουμε στο σημερινό θέμα μας, η Ουγγρική κυβέρνηση συμμετείχε με μεγάλη προθυμία. Ποιος πλήττεται από όλα αυτά, επομένως, είναι μάλλον προφανές. Ε, δε θέλει και πολλή σκέψη για να βρει κανείς ποιος ωφελείται…

…και το θλιβερό (για κάποιους) τέλος της «δουλειάς»…
Ο λαός μας λέει, σοφά, «κάθε θαύμα τρεις ημέρες, το μεγάλο τέσσερις». Κάπως έτσι έγινε και με το περίφημο «αντάρτικο» του κ. Όρμπαν. Αφού, λοιπόν, προσπάθησε να κάνει «παιχνιδάκια» στους γερμανούς ιμπεριαλιστές – για λογαριασμό ποιος ξέρει(;;;) τίνος (βρε τι μου θυμίζει, βρε τι μου θυμίζει πάλι…) – διαπίστωσε ότι οι τελευταίοι δεν ήταν και τόσο διατεθειμένοι να του «χαριστούν». Έτσι, αφού είδε μέσα σε λίγους μήνες το φιορίνι να υποχωρεί κατά 20% και το κόστος δανεισμού της χώρας του να ανεβαίνει στα ύψη (υπολογίζονται σε περίπου 4 δις. ευρώ οι ανάγκες για φέτος), θεώρησε πλέον ότι η «δουλειά είχε γίνει» και  πρόσφατα [5] ανακοίνωσε ότι θα επιδιώξει μια νέα συμφωνία με το ΔΝΤ, ώστε το τελευταίο να «εγγυηθεί την οικονομική και χρηματοοικονομική κυριαρχία της Ουγγαρίας».

Θλιβερό τέλος, αλήθεια, για τον κύριο Δελαστίκ και διαφόρους άλλους «αναλυτές» που είχαν αφελώς (;) σπεύσει να μας πλασάρουν τον κύριο Όρμπαν ως μοντέλο «αντιμνημονιακού» ηγέτη. Ακόμα και ο κύριος Σαμαράς – φρονίμως ποιών – απέφυγε το προηγούμενο διάστημα να ταυτιστεί με τα έργα και τις ημέρες του ομογάλακτού του, μιας και ολοφάνερα δείχνει και τι σημαίνει το να χειροκροτείς τις πολιτικές που στηρίζουν τη μια μερίδα του κεφαλαίου ενάντια στην άλλη, ή το να συντάσσεσαι με τον ένα ιμπεριαλιστή ενάντια στον άλλο. Δεν περιμένουμε και καμία αυτοκριτική, βέβαια, από τους διαφόρους Δελαστίκ αυτής της χώρας. Λίγη τσίπα, ίσως, ώστε την επόμενη φορά να είναι λίγο πιο προσεκτικοί βρε αδελφέ…
ΠΗΓΕΣ:

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ ΟΙ ΑΠΕΡΓΟΙ ΤΗΣ "ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑΣ"!!!


Ας κάνουμε σήμερα ένα διάλειμμα στις αναλύσεις, στα άρθρα, στις εκτιμήσεις. Ας πάρει το λόγο, μέσα (και) από αυτό το ιστολόγιο, η ίδια η αγωνιζόμενη εργατική τάξη. Ας πάρουν το λόγο οι 400 απεργοί της "Ελληνικής Χαλυβουργίας" που για 16η μέρα, με ψηλά το κεφάλι, δίνουν τη μάχη για το ψωμί και την αξιοπρέπεια της εργατικής τάξης. Η νίκη της απεργίας τους δεν είναι μόνο ή απλώς ζήτημα ταξικής αλληλεγγύης. Είναι υπόθεση όλων, είναι ένα ρυάκι που πρέπει να γίνει ποτάμι βουερό, που θα πνίξει στο δρόμο του το μαύρο μέτωπο της ΕΕ, της αστικής τάξης και των κομμάτων της, θα ανατρέψει την κυβέρνησή τους και την εξουσία τους. Σύντροφοι, ας σωπάσουμε για λίγο! Μιλάνε οι ίδιοι οι εργάτες! Και να τι βροντοφωνάζουν, μέσα από την απόφαση της γενικής τους συνέλευσης:


 «Προς την εργατική τάξη, τον εργαζόμενο λαό.

Συνάδελφοι, ακούστε τη φωνή των χαλυβουργών.

Εμείς οι 400 εργάτες της Ελληνικής Χαλυβουργίας απεργούμε σαν μια γροθιά για 16η μέρα και συνεχίζουμε. Πίσω δεν κάνουμε, διαλέξαμε το δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας, υπερασπίζουμε το ψωμί και το μέλλον των παιδιών μας.
Δεν γυρνάμε για δουλειά μέσα στη φωτιά και το σίδερο για 500 ευρώ. Απαιτούμε να επιστρέψουν στη δουλειά οι 34 απολυμένοι συνάδελφοί μας. Ο αγώνας μας αφορά όλους τους εργαζόμενους.
Η εργοδοσία της Ελληνικής Χαλυβουργίας λειτουργεί σαν λαγός των βιομηχάνων.
Είναι η πρώτη βιομηχανία στην Αττική που, με εκβιασμό τις θέσεις εργασίας, επιχειρεί να εφαρμόσει το 5ωρο, ελαστικές σχέσεις εργασίας, το ωρομίσθιο, απλήρωτες υπερωρίες, κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Οι απολύσεις έγιναν για τρομοκρατία, επειδή ομόφωνα η Γενική μας Συνέλευση απέρριψε την απαίτηση της εργοδοσίας να δουλεύουμε 5ωρο με 40% μείωση των αποδοχών.
Η παραγωγή με τη σκληρή δουλειά μας, τα καθημερινά εργατικά ατυχήματα, με νεκρό συνάδελφό μας πέρυσι, από 196.000 τόνους έφτασε στους 266.000 τόνους.
Τα κέρδη του Βιομήχανου Μάνεση είναι αμύθητα, ο οποίος συνεχίζει να εκβιάζει ότι, αν δεν δεχτούμε να δουλέψουμε σκλάβοι, θα απολύσει 180 ακόμη εργαζόμενους.
Οι χαλυβουργοί τού δώσαμε την απάντηση που πρέπει. Νικήσαμε το φόβο, τους εκβιασμούς, την απειλή της πείνας. Κατεβήκαμε σε απεργία.
 
 
Είμαστε ήδη νικητές!
Είμαστε όρθιοι, είμαστε ήδη νικητές, δεν μπορεί κανείς να μας λυγίσει. Οι βιομήχανοι στα γύρω εργοστάσια περίμεναν να έχουμε κουραστεί, να έχουμε πάει για δουλειά με σκυμμένο το κεφάλι, να έχουμε υπογράψει 5ωρο. Ο βιομήχανος Μάνεσης ομολόγησε ότι δεν περίμενε τέτοιο αγώνα! Αποδείξαμε ότι οι εργάτες έχουν αστείρευτη δύναμη. 16 μέρες όλο το 24ωρο με βάρδιες περιφρουρούμε την απεργία μας. Ενιωσαν τη δύναμή μας, και εμείς μάθαμε περισσότερα. Ξεχωρίζουμε τους φίλους από τους εχθρούς.
Στηριζόμαστε στη δύναμη της αλληλεγγύης. Δεκάδες σωματεία μάς στηρίζουν από την πρώτη μέρα. Το ΠΑΜΕ είναι δίπλα μας. Ενισχύστε τον αγώνα των χαλυβουργών με κάθε τρόπο.
Για τον χαλυβουργό δεν έχει γυρισμό! Χάνοντας εμείς, ανοίγει η πόρτα για το 5ωρο και την εργασιακή ζούγκλα και στις υπόλοιπες βιομηχανικές μονάδες, οι βιομήχανοι περιμένουν στη γωνία. Η νίκη των χαλυβουργών θα είναι μια μεγάλη νίκη για όλη την εργατική τάξη. Γι' αυτό σας θέλουμε στο πλευρό μας, κοντά μας.
Ως εδώ! Η τρομοκρατία, ο εκβιασμός, η επίθεση στη ζωή μας δε θα περάσει.
Στηρίξτε τους απεργούς χαλυβουργούς με κάθε τρόπο: Ψηφίσματα και αποφάσεις απ' τα συνδικάτα, φορείς της γειτονιάς, συλλόγους νεολαίας, γυναικών, παντού, την φυσική σας παρουσία έξω από την πύλη, τη συγκέντρωση χρημάτων για ενίσχυση των οικογενειών των χαλυβουργών, συγκέντρωση τροφίμων.
Καταγγέλλουμε σε όλους τους εργαζόμενους την πλειοψηφία της Ομοσπονδίας Μετάλλου και του Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας, που εδώ και 16 ημέρες όχι μόνο δεν συνεδρίασαν για να συζητήσουν την οργάνωση της αλληλεγγύης, αλλά μας "συμβουλεύουν" να υποταχθούμε, μας συκοφαντούν, προσπαθούν να μας διαιρέσουν. Καλούμε τους εργαζόμενους να τους προσπεράσουν και να οργανωθούν σε κάθε χώρο δουλειάς.
Η νίκη θα είναι δύσκολη μα θα είναι δική μας!

ΟΙ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΟΙ ΔΕΝ ΣΚΥΒΟΥΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ
Η γενική συνέλευση των εργαζομένων στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ
ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΣ 15 ΝΟΕΜΒΡΗ 2011»

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη - τόσο το χειρότερο γι αυτούς! (Μέρος Δεύτερο)


Μετά από πολύ καιρό, σχεδόν 11 μήνες, ξανά εδώ. Στην πιο κρίσιμη στιγμή. Στη στιγμή που το "μαύρο μέτωπο" της αστικής τάξης σε ΗΠΑ-ΕΕ και Ελλάδα προχωρά στη λύση της "κοινοβουλευτικής χούντας" με τον πομπώδικο τίτλο της "κυβέρνησης εθνικής ενότητας" για να τσακίσει ολοκληρωτικά το λαϊκό παράγοντα, να τον βάλει για δεκαετίες στο περιθώριο των εξελίξεων, στη γωνία. Είμαστε πάλι εδώ για να ξαναπιάσουμε το νήμα και να συμβάλλουμε όσο μπορούμε στη διαμόρφωση των αντιστάσεων και της αντεπίθεσης που τόσο έχει ανάγκη η εργατική τάξη, ο λαός, η ίδια η πολύπαθη χώρα μας...

Στη δίνη των αντιθέσεων για το ξαναμοίρασμα του κόσμου

Φυσικά, δεν είναι κανένα νέο το να ισχυριστεί κανείς ότι το "ελληνικό πρόβλημα" είναι, στην πραγματικότητα, ελάχιστα ελληνικό. Ότι στον πυρήνα του είναι η κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων που αγκαλιάζει στη δίνη της σχεδόν συγχρονισμένα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και το σύνολο του καπιταλιστικού κόσμου. Όλα αυτά είναι γνωστά και άλλωστε έχουμε αναφερθεί σχετικά και σε παλιότερες δημοσιεύσεις. Όπως γνωστή είναι και η διαπίστωση (που όμως έχει μεγάλη σημασία) ότι η όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές και τις συμμαχίες και αντισυμμαχίες τους βαθαίνει με ολοένα και μεγαλύτερη ταχύτητα, φέρνοντας μέρα με την ημέρα την απαίσια προοπτική του ιμπεριαλιστικού πολέμου (ή των ιμπεριαλιστικών πολέμων, αν θέλετε) στο προσκήνιο. ΗΠΑ και Μ. Βρετανία από τη μια, Κίνα και Ρωσία από την άλλη και στη μέση η Γερμανία και η Γαλλία (μαζί και χώρια) παίρνουν "θέση", καθημερινά, στη σκακιέρα της παγκόσμιας ηγεμονίας. Μιας και ο πόλεμος που έρχεται (όπως και κάθε πόλεμος) είναι απλά η "συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα", δε θα μπορέσει κανείς να καταλάβει την ουσία και το περιεχόμενο των εξελίξεων στη χώρα και διεθνώς, αν δεν αναλύσει αυτήν ακριβώς την πολιτική.

Είναι φανερό ότι μια ζώνη αντιθέσεων έχει να κάνει με τον "νομισματικό πόλεμο", την αντιπαράθεση για το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. Δολλάριο, ευρώ ή κάτι άλλο; 67 χρόνια μετά τη συμφωνία του Μπρέτον-Γουντς που αποτύπωσε στο επίπεδο των συναλλαγματικών ισοτιμιών την κυριαρχία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού (κυριαρχία που βασίστηκε στη δυναμική του new deal και στη στρατιωτική ισχύ μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο) και 40 σχεδόν χρόνια μετά την κατάργησή της από τον Νίξον, στο φόντο της πετρελαϊκής κρίσης και των πληθωριστικών πιέσεων λόγω πολέμου Βιετνάμ και της εσωτερικής "επεκτατικής" δημοσιονομικής του πολιτικής, το "παιχνίδι" για το "παγκόσμιο νόμισμα" παίζεται για τα καλά. Χάρη στο ισχυρό ευρώ (κι όχι μόνο), ο Γερμανικός ιμπεριαλισμός πέτυχε μια τόσο θεαματική βελτίωση των εξαγωγικών του επιδόσεων που τον έχει φέρει σήμερα σε σημείο να "απαιτεί" τον ουσιαστικό επανακαθορισμό της θέσης του στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. Η ραγδαία άνοδος της οικονομικής του ισχύος τον οδηγεί στο να απαιτεί και την πολιτική αποτύπωση της ανόδου αυτής στο χάρτη των σφαιρών επιροής, στη μοιρασιά της λείας των εξαρτημένων και καταπιεσμένων εθνών. Στην απαίτησή του αυτή, είναι αναπόφευκτο να έρχεται σε σύγκρουση με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό (που μπήκε πρώτος, στις αρχές της δεκαετίας του '90, στη φάση της κρίσης υπερσυσσώρευσης) και δευτερευόντως το βρετανικό, αλλά και με τις ανερχόμενες δυνάμεις, τη νεοκαπιταλιστική Ρωσία (που έπαιξε και παίζει μια χαρά το "ενεργειακό χαρτί" της), τη "σοσιαλκαπιταλιστική" Κίνα (με το πλεονέκτημα της υπερπροσφοράς πάμφθηνης εργατικής δύναμης), αλλά και την ως τώρα συνέταιρο στα πλαίσια της ΕΕ, Γαλλία. Στη βάση της ανισομετρίας που χαρακτηρίζει την ανάπτυξη των οικονομιών των ιμπεριαλιστικών κέντρων (και γενικότερα των καπιταλιστικών οικονομιών), έχει πια συντελεστεί δραματική αλλαγή στο συσχετισμό της οικονομικής ισχύος, γεγονός που καθιστά την αναγκαιότητα για "ξαναμοίρασμα" του κόσμου και των σφαιρών επιροής, αναπόδραστη.

Στην αναγκαιότητα αυτή θα πρέπει να προσμετρηθεί και η επιταχυντική επίδραση της συγχρονισμένης εκδήλωσης της καπιταλιστικής κρίσης. Το βασικό στην κρίση υπερσυσσώρευσης, πέραν από την - εντελώς φυσική για το μονοπωλιακό κεφάλαιο όλων των χωρών - επιδίωξη απαξίωσης μεγάλου μέρους των παραγωγικών δυνάμεων και πριν απ'όλα της ζωντανής εργατικής δύναμης, πέραν της προσπάθειας εξεύρεσης νέων πεδίων κερδοφόρας τοποθέτησης για τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια, είναι οπωσδήποτε η ανάγκη καταστροφής και υποτίμησης ενός μέρους των κεφαλαίων αυτών, ώστε τα εναπομείναντα κεφάλαια να μπορούν να ξαναμπούν στον οικονομικό κύκλο με εκείνο το ικανοποιητικά υψηλό ποσοστό κέρδους που εγγυάται τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κοινωνικού κεφαλαίου, σε επίπεδο εθνικό και παγκόσμιο. Ενώ, όμως, στην προσπάθεια για μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης οι καπιταλιστές όλων των χωρών είναι ενωμένοι σα μια γροθιά ενάντια στους λαούς τους, στο ζήτημα του επιμερισμού στις διάφορες μερίδες τους των απωλειών από την υποτίμηση μέρους του υπερυσσωρευμένου κεφαλαίου είναι αδύνατο να υπάρξει μια μόνιμη και σταθερή ομοφωνία. Οι όποιες "συμφωνίες" δεν είναι τίποτε περισσότερο από προσωρινούς συμβιβασμούς, που η εξέλιξη της κρίσης τους σαρώνει σε σύντομο διάστημα. Όπως έλεγε ο Λένιν, στο έδαφος της κυριαρχίας των μονοπωλίων και της ανισόμετρης ανάπτυξής τους, τόσο η μοιρασιά των κερδών, όσο και των ζημιών "γίνεται ανάλογα με τη δύναμη" και, μάλιστα, "το ισχυρότερο κεφάλαιο παίρνει περισσότερα από όσα του αναλογούν..." (από το άρθρο "Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης").

Από την άποψη του ταξικού περιεχομένου, μικρή σημασία έχει αν η επιλογή των ΗΠΑ για την αντιμετώπιση των παραπάνω προβλημάτων που απορρέουν από την κρίση και την αλλαγή των συσχετισμών με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, είναι η "επεκτατική" δημοσιονομική πολιτική που συνοδεύεται από έκδοση πληθωριστικού χρήματος και κρατικά πακέτα χρηματοδότησης στη βιομηχανία, όπως και το αν η επιλογή της Γερμανίας (και της Γαλλίας) είναι η "περιοριστική" δημοσιονομική πολιτική, με έμφαση στη λιτότητα και τον περιορισμό των κρατικών δαπανών, τη δημοσιονομική πειθαρχία κλπ. Και η μια "συνταγή" και η άλλη, αποδεικνύονται το ίδιο ανίκανες να θεραπεύσουν την αγιάτρευτη ασθένεια του συστήματος και να οδηγήσουν σε μια "συντεταγμένη" διέξοδο, επιτυγχάνοντας μόνο στο αυτονόητο για το κεφάλαιο, στην ολοκληρωτική εξαθλίωση των λαών που - με τον ένα ή τον άλλο τρόπο - εξωθούνται βίαια στη φτώχεια, στην ανεργία, στον αφανισμό.

Όμως, από την άποψη του πως διαμορφώνεται ο συσχετισμός και τα στρατόπεδα των ιμπεριαλιστών, η παρακολούθηση αυτής της αντιπαράθεσης για το "οικονομικό μείγμα", έχει μεγάλη σημασία γιατί ερμηνεύει και αποκαλύπτει τις αντιθέσεις. Όταν, για παράδειγμα, ο Ομπάμα πίεζε τη Γερμανία και τη Γαλλία να συναινέσουν στην έκδοση ευρωομόλογου, με τις δεύτερες να αρνούνται σθεναρά (η Γερμανία εύλογα περισσότερο), αυτό έχει να κάνει με την επιδίωξη των αμερικανών να φορτωθεί το κόστος της απαξίωσης κεφαλαίου (από το "κούρεμα" του δημόσιου χρέους του υπερχρεωμένου νότου) περισσότερο στις πλάτες των γερμανικών εξαγωγικών βιομηχανικών κολοσσών. Συγχρόνως, αποσκοπεί στην προστασία των αμερικανικών τραπεζών που είναι εκτεθειμένες στα χρέη, αλλά και στη στήριξη του κερδοσκοπικού παιχνιδιού των (βασικά αμερικανοεβραϊκών) "οίκων αξιολόγησης", που έχουν παίξει εκατοντάδες δισ. ευρώ στο τζόγο των "ασφαλίστρων κινδύνου"-CDS και περιμένουν "πως και πως" την  - ελεγχόμενη ή ανεξέλεγκτη - χρεοκοπία για να πραγματοποιήσουν απίστευτα κέρδη.

Από την άλλη, η "σκληρή γραμμή" της Μέρκελ εκφράζει την απροθυμία του εξαγωγικά προσανατολισμένου (βασικά στις ασιατικές αγορές) τμήματος του γερμανικού κεφαλαίου να αναλάβει τη χρηματοδότηση του χρέους του μεσογειακού νότου, στις αγορές του οποίου είχε ούτως ή άλλως μικρή πρόσβαση και ελάχιστα πολιτικά-στρατιωτικά ερείσματα. Η ενεργοποίηση της "ενεργειακής διπλωματίας" από τη Ρωσία με τελευταίο σταθμό την πρόσφατη έναρξη λειτουργίας του αγωγού φυσικού αερίου North Stream, αλλά και η κινητικότητα της Κίνας που αξιοποιεί τα τεράστια συναλλαγματικά της αποθέματα παρεμβαίνοντας ενεργά στο νομισματικό πόλεμο δολλαρίου-ευρώ (με κινήσεις όπως ο έλεγχος του μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους των ΗΠΑ, η μετατροπή σχεδόν ενός 30% των συναλλαγματικών της αποθεμάτων σε ευρώ και η πρόθεσή της για επένδυση έως και 100 δισ. ευρώ στον υπό σύσταση EFSF) αποτυπώνουν την παρουσία και των άλλων "παικτών" στη διεθνή σκακιέρα, οι οποίες δε θα μπορούσαν να είναι απούσες από την προσπάθεια διαμόρφωσης ευνοϊκών για τις αστικές τους τάξεις συμμαχιών, εν όψει του επερχόμενου νέου γύρου ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων και πολέμων.

Είναι πολύ πρόωρο και παρακινδυνευμένο να κάνει προβλέψεις κανείς για το πως θα διαμορφωθούν τελικά στα στρατόπεδα στην τελική αντιπαράθεση. Δεν είναι μόνο οι αντιθέσεις ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά είναι και εκείνες στο ίδιο το εσωτερικό τους που παίζουν σημαντικότατο ρόλο στη διαμόρφωση αξόνων και αντι-αξόνων συσπείρωσης, με βάση τις πολύπλοκες σχέσεις αλληλεξάρτησης που χαρακτηρίζουν το σύστημα των οικονομικών σχέσεων του ιμπεριαλισμού, τόσο ανάμεσα στα κέντρα του, όσο και ανάμεσα στα κέντρα και τις εξαρτημένες και καθυστερημένες χώρες.

Έτσι, για παράδειγμα, η αντίθεση ανάμεσα στη "γραμμή Ομπάμα" στις ΗΠΑ και στη γραμμή των ρεπουμπλικανών (που έχει σαφέστερα "περιοριστικό", μονεταριστικό χαρακτήρα), αντίθεση που εκφράζεται και στις επιλογές στον τομέα της ενεργειακής και εξωτερικής πολιτικής (π.χ. στο Παλαιστινιακό, στα Βαλκάνια, στις σχέσεις με Ρωσία-Κίνα κλπ.), οπωσδήποτε εκφράζει βαθύτερη σύγκρουση συμφερόντων ανάμεσα σε τμήματα του μονοπωλιακού κεφαλαίου που είναι προσανατολισμένα στο στρατιωτικό-ενεργειακό και τον χρηματοπιστωτικό-εμπορικό τομέα, αντίστοιχα. Αν και οι εξελίξεις είναι ρευστές και θέλουν συνεχή παρακολούθηση, φαίνεται αυτή τη στιγμή να κυριαρχεί στον αγγλοσαξωνικό (ΗΠΑ-Βρετανία) ιμπεριαλισμό η γραμμή που επιλέγει ως κύριο αντίπαλο τη Ρωσία και την Κίνα και, ως εκ τούτου, προκρίνει τη διατήρηση της συμμαχίας με Γερμανία και Γαλλία, βεβαίως αξιοποιώντας την πολιτική και οικονομική-νομισματική πίεση για την όσο το δυνατόν καλύτερη για τα αμερικανικά μονοπώλια διαμόρφωση του τελικού συμβιβασμού και την αποδυνάμωση των εναλλακτικών επιλογών ενός εκάστου εκ των ευρω-"συνεταίρων".

Στο εσωτερικό της Γερμανικής αστικής τάξης, η ταλάντευση είναι εμφανής ανάμεσα στους πλέον ακραιφνείς οπαδούς του ευρωατλαντισμού (π.χ. σοσιαλδημοκρατία, μερίδα του CDU υπό τον πρώην καγκελλάριο Κολ κλπ.) που εμφανίζονται ως οπαδοί της "ενιαίας ευρωζώνης" που πρέπει να διατηρηθεί ακόμα και με αυξημένες θυσίες από πλευράς Γερμανίας για τη χρηματοδότηση του EFSF και των άλλων δομών και εργαλείων που θα σηκώσουν το βάρος της υπερχρέωσης του μεσογειακού νότου και ειδικά της Ιταλίας και της Γαλλίας. Στον αντίποδα, πληθαίνουν οι κύκλοι (από τον περίγυρο της Μέρκελ και των συμμάχων της) που θέτουν ζήτημα μιας "αναδιάρθρωσης" της ευρωζώνης, στη λογική των "ομόκεντρων κύκλων" (ενός "σκληρού" ευρώ για τις χώρες της άμεσης γερμανικής επιροής κι ενός πιο "μαλακού" για τις υπόλοιπες) ή ακόμα και μιας ενδεχόμενης διάλυσής της, ως κινήσεις για μια αυτόνομη, "επιθετική" στρατηγική από πλευράς γερμανικού ιμπεριαλισμού στην προσπάθειά του να οδηγήσει τα πράγματα σε μια ευνοϊκότερη γι αυτόν τελική "λύση", στα πλαίσια της οποίας θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και μια πιο στενή σχέση με Ρωσία και Κίνα. Η δεύτερη επιλογή, προς το παρόν, δε φαίνεται να κυριαρχεί αλλά θα ήταν εξαιρετικά παρακινδυνευμένο να θεωρήσει κανείς την κατάσταση ως παγιωμένη και τελεσίδικη.

Το "ελληνικό πρόβλημα" στο φόντο των αντιθέσεων...

Η ανάλυση που προηγήθηκε ασφαλώς και δεν αποσκοπούσε σε μια πλήρη αποτύπωση της διεθνούς κατάστασης. Κάτι τέτοιο υπερβαίνει κατά πολύ τους - αρκετά μετριόφρονες - σκοπούς του παρόντος άρθρου. Υποστηρίξαμε, όμως, ότι χωρίς κατανόηση του διεθνούς πλαισίου δεν είναι δυνατό να κατανοήσει κανείς με επάρκεια ούτε και τα βασικά χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής κρίσης στη χώρα μας.

Φυσικά, θα μπορούσε κανείς να "προσπεράσει" αυτό το ζήτημα με κοινοτυπίες, του τύπου "η χώρα είναι οργανικά ενταγμένη στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, σε συνθήκες διεθνοποίησης και αλληλεπίδρασης" και να ξεμπερδέψει - ή να νομίζει ότι ξεμπερδεύει. Οι κοινοτυπίες, όμως και το αναμάσημα "γενικών αληθειών" ούτε υπήρξε ποτέ επαναστατική πολιτική πρακτική, ούτε οδήγησε σε αποτελέσματα υπέρ της εργατικής τάξης και του λαού. Βασικό χαρακτηριστικό της μαρξιστικής-λενινιστικής αντίληψης για την ταξική πάλη και τα καθήκοντά της σε κάθε φάση ανάπτυξης του κινήματος, ήταν και είναι η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Σ'αυτό το ζήτημα περνάμε αμέσως τώρα.

Στο Πρόγραμμα και στις αποφάσεις των μετέπειτα συνεδρίων του το ΚΚΕ έχει μείνει σταθερό στην εκτίμησή του ότι η χώρα βρίσκεται σε ενδιάμεση και εξαρτημένη θέση στο σύστημα του ιμπεριαλισμού. Ακόμα περισσότερο, στο Πρόγραμμά του (του 1996) εκτιμά ότι η χώρα βρίσκεται στη σφαίρα επιρροής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού (συγκεκριμένα, γίνεται λόγος για "τον κυρίαρχο ρόλο του αμερικάνικου παράγοντα, ιδιαίτερα στον πολιτικό και στο στρατιωτικό τομέα"), παρά την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ και την ανάπτυξη των οικονομικών δεσμών με τα δυτικοευρωπαϊκά μονοπώλια. Στο 18ο Συνέδριο γίνεται λόγος για "δεσμούς πολιτικοστρατιωτικής εξάρτησης από τις ΗΠΑ που περιορίζουν αντικειμενικά τη διαπραγματευτική δύναμη (σημ.: της αστικής τάξης) και τα περιθώρια ελιγμών". Εκείνο, όμως, που διαφοροποιεί την κατάσταση το 2009 (και σήμερα) σε σχέση με το 1996 είναι ότι τα οικονομικά ερείσματα των γερμανικών και γαλλικών (κυρίως) μονοπωλίων έχουν δυναμώσει σημαντικά έως το σημείο να δικαιολογείται η εκτίμηση (στις Θέσεις για το 18ο συνέδριο και πάλι) ότι "η οικονομική θέση (σημ.: της αστικής τάξης) στο σύστημα του ιμπεριαλισμού καθορίζεται κυρίως από τη θέση της στην ΕΕ". Οι παραπάνω διαπιστώσεις έχουν μεγάλη σημασία γιατί αναδεικνύουν μια βασική αντίφαση σε ότι αφορά την ελληνική αστική τάξη: από τη μια, οι δεσμοί πολιτικοστρατιωτικής (αλλά και οικονομικής, κυρίως σε αναφορά με το εφοπλιστικό κεφάλαιο) εξάρτησής της από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό δεν της αφήνουν πολλά περιθώρια διαπραγμάτευσης και ελιγμών, από την άλλη οι οικονομικοί δεσμοί της με τους γαλλο-γερμανικούς ομίλους στο πλαίσιο της ΕΕ διαμορφώνουν ένα περιβάλλον στο οποίο διασφαλίζεται σε σημαντικό βαθμό η θωράκιση της κερδοφορίας της. Η παρακολούθηση της κίνησης αυτής της αντίφασης στη διάρκεια της δεκαετίας του 2000, μέχρι και σήμερα, εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα. Φυσικά, όλα αυτά τα έχουμε ξαναπεί ήδη από τις πρώτες μας δημοσιεύσεις. Απλώς εδώ τα επαναλαμβάνουμε ως υπενθύμιση της μεθοδολογικής αφετηρίας για την "ανάγνωση" της σημερινής συγκυρίας που οδήγησε στην "κοινοβουλευτική χούντα " του Παπαδήμου.

Έτσι, τόσο οι επιλογές της κυβέρνησης του ΓΑΠ, όσο και η σημερινή επιλογή της κυβέρνησης "εθνικής σωτηρίας", θα πρέπει να ιδωθούν από τη σκοπιά της ένταξής τους στο παιχνίδι των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και του πως αυτές επηρεάζουν τα συμφέροντα και τους συσχετισμούς στο εσωτερικό της αστικής τάξης της χώρας. Μιλάμε, ασφαλώς, τόσο για ανακατατάξεις οικονομικής ισχύος ανάμεσα στους κυρίαρχους μονοπωλιακούς ομίλους (άνοδος των ομίλων Λάτση και Αλαφούζου, χτύπημα κυρίως του Βγενόπουλου και δευτερευόντως του Βαρδινογιάννη) αλλά και για αλλαγές στους πολιτικούς συσχετισμούς (πολιτική "εξαφάνιση" Καραμανλή και χτύπημα των "εκσυγχρονιστών" στο ΠΑΣΟΚ, πρωτοκαθεδρία των αμερικανόφιλων πολιτικών δυνάμεων υπό τον ΓΑΠ).

Από αυτή τη σκοπιά, τόσο ο αρχικός σχεδιασμός του ΓΑΠ ("άδειασμα" Καραμανλή από τα "αριστερά" με το "λεφτά υπάρχουν", στοχευμένη συμμετοχή στην επιχείρηση υπονόμευσης της δανειοληπτικής ικανότητας της χώρας με τη φημολογία περί "Τιτανικών", την εν μέρει τεχνητή διόγκωση του ελλείμματος του 2009, τη  - φαινομενική μόνο - αδράνεια των πρώτων έξι μηνών κλπ.), όσο και η τελευταία του πρωτοβουλία για το κακόφημο "δημοψήφισμα" είναι ενταγμένες στο γενικότερο, αμερικάνικης έμπνευσης και καθοδήγησης, σχεδιασμό για άσκηση αναβαθμισμένης οικονομικής και πολιτικής πίεσης στο γαλλο-γερμανικό άξονα, αφενός με στόχο τη χαλάρωση της συνοχής του, αφετέρου την αποτροπή διαμόρφωσης των πολιτικών και οικονομικών όρων για μια "επιθετική" στρατηγική από πλευράς Γερμανίας για τη διεκδίκηση ενός αναβαθμισμένου ρόλου μεταξύ των ηγετικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, κάτι για το οποίο μιλήσαμε ήδη στην προηγούμενη ενότητα του άρθρου μας. Αυτό είναι το κύριο που πρέπει να κρατήσει κανείς, χωρίς να αναλωθεί σε "τεχνικές" λεπτομέρειες του τύπου, πως η ελληνική δημοσιονομική κατάρρευση λειτούργησε ως θρυαλλίδα για την πυροδότηση της διαδικασίας χρεοκοπίας του συνόλου του μεσογειακού νότου, διαδικασία που ήδη σήμερα έχει φτάσει να αφορά την Ιταλία και, προσεχώς, την ίδια τη Γαλλία με αποτέλεσμα να δεχθεί ισχυρότατο πλήγμα το ευρώ - και κατ'επέκταση να πιεστεί έντονα η Γερμανία να "λογικευτεί". Είναι σαφές ότι τα κεφάλαια που απαιτούνται για τη "διάσωση" (μέσω "κουρέματος" και ανακεφαλαιοποίησης) της Ιταλίας είναι τεράστια και οι απώλειες που θα αναγκαστούν να επωμισθούν οι γερμανικοί όμιλοι προκειμένου να θωρακιστεί το ευρώ θα είναι σημαντικότατες. Συγχρόνως, η παράταση της αστάθειας στην ευρωζώνη αντικειμενικά δυσκολεύει το εγχείρημα της μεγαλύτερης εμπλοκής στον EFSF της Κίνας και της Ρωσίας, με αποτέλεσμα η πρώτη να παραπέμπει για το μέλλον την απόφαση για την όποια επενδυτική συμμετοχή της, ενώ η δεύτερη να μιλά για συμμετοχή με το συμβολικό - για τα μεγέθη της παγκόσμιας οικονομίας - ποσό των 10 δισ. ευρώ κι αυτό μέσω του ΔΝΤ και όχι απευθείας. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που βρίσκεται πίσω από τις ασφυκτικές πιέσεις που ασκήθηκαν στην Ελλάδα να "συντομεύει" στην διαδικασία έμπρακτης "ευθυγράμμισής" της με το γενικότερο πλαίσιο της 26ης Οκτώβρη και, συγχρόνως, ερμηνεύει και την πίεση των γαλλογερμανών για αποχώρηση του ΓΑΠ από την ηγεσία της χώρας και αντικατάστασή του από έναν "κοινής αποδοχής" (με την έννοια του αποδεκτού και από αυτούς και από τις ΗΠΑ) πρωθυπουργό. Η "κοινή αποδοχή" αποτυπώνει ακριβώς το νόημα της λεπτής ισορροπίας ανάμεσα στην πολιτικο-στρατιωτική επιρροή των ΗΠΑ και στους οικονομικούς δεσμούς (και λόγω του ευρώ) με τα μονοπώλια της ΕΕ.

Ωστόσο, προκύπτει και ένα δεύτερο, εξαιρετικά σημαντικό συμπέρασμα. Κι αυτό είναι η σχεδόν κάθετη και απόλυτη επιλογή των βασικών κέντρων της αστικής τάξης να μην "παίξουν" με τη θέση τους στην ΕΕ, ρίχνοντας το βάρος αποφασιστικά προς την κατεύθυνση της αποχώρησης του ΓΑΠ και την επιλογή του Παπαδήμου (δηλαδή, ενός ανθρώπου "από τα σπλάχνα" της αστικής τάξης, με ανοιχτές γέφυρες και προς τις δυο πλευρές του Ατλαντικού), δείγμα ότι, στα πλαίσια της αντίφασης που αναδείξαμε παραπάνω, η συμμετοχή στο ευρώ είναι προς το παρόν "κόκκινη γραμμή" για τα κέντρα αυτά. Αυτό, φυσικά, δε σημαίνει ούτε ότι η συμμετοχή αυτή είναι δεδομένη και εξασφαλισμένη (μιας και ελάχιστα εξαρτάται από τις εσωτερικές εξελίξεις), ούτε - πολύ περισσότερο - ότι ανατρέπεται η εκτίμηση για τον κυρίαρχο, πολιτικοστρατιωτικά, ρόλο των ΗΠΑ στη χώρα. Άλλωστε, όπως τονίστηκε και σε προηγούμενο σημείο της ανάλυσής μας, φαίνεται αυτή τη στιγμή η κυρίαρχη επιλογή στις ΗΠΑ (αλλά και στη Γερμανία) να είναι η διατήρηση της στρατηγικής συμμαχίας τους και οι εκατέρωθεν κινήσεις κατά αλλήλων έχουν περισσότερο το χαρακτήρα διαγκωνισμών για μια καλύτερη διαπραγμάτευση από μεριάς των μεν και για διατήρηση της πρωτοκαθεδρίας από τους δε, παρά δηλώνουν διάθεση ριζικής ρήξης. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι αυτή τη λεπτή ισορροπία που αποτυπώνουν οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών, την είχε προβλέψει το ΚΚΕ στο 18ο συνέδριό του όταν εκτιμούσε ότι "τόσο η Ελλάδα, όσο και η ΕΕ διατηρούν ταυτόχρονα τη στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ, ιδιαίτερα μέσω του ΝΑΤΟ".

Μπορεί η Ελλάδα να γίνει "αδύνατος κρίκος" στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα;

Θα ήταν μεγάλο λάθος, εκδήλωση απίστευτης ηττοπάθειας από τη σκοπιά του εργατικού, επαναστατικού κινήματος να πιστέψει κανείς ότι η συγκυρία, έτσι όπως διαμορφώθηκε και διαμορφώνεται καθημερινά στη χώρα, είναι εύκολη στη διαχείρισή της, για την αστική τάξη. Χρειάζεται, αντίθετα, να κατανοήσει σε βάθος τις παραμέτρους που οδήγησαν στην επιλογή της "εθνικής ενότητας", τα χαρακτηριστικά της νέας κατάστασης που διαμορφώνεται, τους νέους κινδύνους, αλλά και τις νέες δυνατότητες που δημιουργούνται για το λαϊκό κίνημα.

Μια πρώτη ανάγνωση, από την άποψη των παραμέτρων που υφίστανται και διαμορφώνουν την πολιτική συνείδηση των λαϊκών μαζών και τον πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων, οδηγεί στη διαπίστωση ότι διαμορφώνονται ή τείνουν να διαμορφωθούν στο επόμενο διάστημα συνθήκες ταυτόχρονης συνύπαρξης τριών βασικών "δεδομένων":

Πρώτον, συνθήκες οικονομικής εξαθλίωσης για τη μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού. Το "κούρεμα" (όταν και αν γίνει) και η χρεοκοπία -"ελεγχόμενη" ή, πολύ περισσότερο, "ανεξέλεγκτη" - σημαίνουν νέα, τεράστια δεινά για το λαό. Ήδη, μιλούν για νέα μέτρα, ακόμα και για το 2012, επιπλέον όσων έχουν παρθεί με το πολυνομοσχέδιο και τα προηγηθέντα αυτού νομοθετήματα, μιλούν για νέες απολύσεις, για μεροκάματα των 500 ευρώ και συντάξεις των 300. Το ενδεχόμενο "άτακτης" χρεοκοπίας, με την επιστροφή στην υποτιμημένη δραχμή και το κύμα ακρίβειας και πληθωρισμού που θα την ακολουθήσει, θα δώσει τη χαριστική βολή σε ό,τι έχει απομείνει από το κάτισχνο λαϊκό εισόδημα. Κυριολεκτικά, θα δημιουργηθούν συνθήκες στις οποίες η μεγάλη πλειοψηφία του λαού "δε θα έχει να χάσει τίποτε, εκτός από τις αλυσίδες της", για να θυμηθούμε τη φράση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου.

Δεύτερον, συνθήκες γενικευμένου αισθήματος εθνικής ταπείνωσης. Πλατιά στρώματα του ελληνικού λαού, εργαζόμενοι στην τεράστια πλειοψηφία τους, αγανακτούν όταν βλέπουν τους αξιωματούχους της ΕΕ να συμπεριφέρονται ως ανθύπατοι (π.χ. στις επισκέψεις των κλιμακίων της Τρόικα) και μάλιστα με τη συμφωνία και τη στήριξη των ελλήνων ομολόγων τους, αισθάνονται ντροπή και οργή όταν υποδεικνύεται στη χώρα το αν θα κάνει εκλογές, το πότε, ακόμα και το αποτέλεσμα που θα αυτές θα βγάλουν ή όταν ζητείται από αυτούς που θα είναι υποψήφιοι σε αυτές να δεσμευτούν ότι, άσχετα με το τι κυβέρνηση θα προκύψει, θα εφαρμόσει απαρέγκλιτα τις συμφωνίες και τις δεσμεύσεις. Πρόκειται για γεγονότα που προσβάλλουν το λαϊκό αίσθημα, τα γνήσια πατριωτικά αντανακλαστικά ενός λαού με πλούσια ιστορία αγώνων για την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία, αγώνων που φυσικά είναι ακόμα αδικαίωτοι. Ας σημειωθεί εδώ ότι οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου, αναφορικά με τα υπό έρευνα κοιτάσματα φυσικού αερίου, τον καθορισμό της ελληνικής ΑΟΖ κλπ., όπως και στα Βαλκάνια (ας μην περάσει απαρατήρητο ότι και τα δυο αυτά θέματα τα συμπεριέλαβε ο ΓΑΠ στην τελευταία ομιλία του στη Βουλή ως πρωθυπουργός, στην "ατζέντα" της νέας κυβέρνησης του "μαύρου μετώπου") δεν αποκλείουν διόλου το ενδεχόμενο να δούμε και νέες υποχωρήσεις και απώλειες κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, ενδεχομένως και απώλειες εθνικού χώρου. Σε κάθε περίπτωση, οι όποιες εξελίξεις θα εντείνουν ακόμα περισσότερο το αίσθημα εθνικής ταπείνωσης και καταστροφής που υφίσταται σήμερα.

Τρίτον, συνθήκες γενικευμένης κρίσης εμπιστοσύνης προς το αστικό πολιτικό προσωπικό, συνολικής απαξίωσής του. Όταν στις δημοσκοπήσεις του τελευταίου 12μηνου το άθροισμα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν ξεπερνά το 40%(!), είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι δημιουργούνται συνθήκες μαζικής αποστοίχησης λαϊκών στρωμάτων που βρίσκονταν διαχρονικά υπό την πολιτική επιρροή των αστικών κομμάτων, από τις αστικές κομματικές τους αναφορές. Αυτό, σε συνδυασμό με τις δυο προηγούμενες παραμέτρους, δε θέλει πολύ να οδηγήσει σε πολιτική αστάθεια και πολιτική κρίση, τα αποτελέσματα της οποίας μπορεί να είναι απρόβλεπτα, κάτι που τα επιτελεία της αστικής τάξης δε θέλουν ούτε καν να το σκέπτονται.

Οι συνθήκες αυτές, όπως περιγράφηκαν παραπάνω, συνθέτουν ένα εκρητικό κοινωνικό-πολιτικό τοπίο. Ήδη, οι λαϊκοί αγώνες του προηγούμενοι διαστήματος με αποκορύφωμα τη 48ωρη απεργία στις 19 και 20 Οκτώβρη είχαν τη δική τους συμβολή στην απομάκρυνση του ΓΑΠ από την πρωθυπουργία, αν και βεβαίως σε καμία περίπτωση το κίνημα δεν κατάφερε να αποκτήσει τα ποιοτικά κυρίως, αλλά και τα ποσοτικά χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να το καταστήσουν ικανό να βάλει τη δική του σφραγίδα στις εξελίξεις, να σηματοδοτήσει μιαν αληθινά ανατρεπτική προοπτική. Όμως, από την άλλη, είναι λάθος να θεωρήσει κανείς το κίνημα αυτό ως αμελητέα ποσότητα. Όχι τόσο, επαναλαμβάνουμε, για τα ποσοτικά του χαρακτηριστικά, αλλά κυρίως για το λόγο ότι στις γραμμές του υπάρχει, δρα και ενισχύεται καθημερινά το ταξικό-ριζοσπαστικό ρεύμα που εκφράζει τη συμμαχία εργατών, μεσαίων στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου, σπουδάζουσας νεολαίας, γυναικών σε κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Σε τελευταία ανάλυση, οι αστοί φοβούνται ακόμα και το σημερινό, ανεπαρκές επίπεδο ανάπτυξης του κινήματος και λόγω των επαναστατικών παραδόσεων των προηγούμενων δεκαετιών, αλλά και της ισχυρής σημερινής παρουσίας ενός μαζικού επαναστατικού κόμματος, όπως το ΚΚΕ. Δεν είναι τυχαίοι οι προβληματισμοί τέτοιων "σημαιοφόρων" της αστικής τάξης, όπως Μητσοτάκης που ανοιχτα θέτουν το δίλημμα "είτε θα συννενοηθούμε με το ΚΚΕ και θα αποδεχθεί έναν ρόλο στο πλαίσιο της αστικής νομιμότητας, είτε θα ανοίξει ξανά η προοπτική της παρανομίας του"...

Γι αυτούς ακριβώς τους λόγους, τα επιτελεία της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών "συμμάχων" σε ΗΠΑ-ΕΕ επέβαλαν τη "λύση" της "εθνικής ενότητας", δηλαδή την κυβέρνηση συνεργασίας των κομμάτων του κεφαλαίου. Θέλουν να "προλάβουν" την απότομη όξυνση της ταξικής πάλης που αναπόφευκτα θα σημειωθεί, καθώς η κρίση θα βαθύνει κι άλλο, τόσο στη χώρα, όσο και παγκόσμια. Ήδη, στις φθινοπωρινές προβλέψεις της Comission για την ευρωζώνη, γίνεται λόγος για είσοδο σε νέα φάση ύφεσης, ενώ αντίστοιχες είναι οι προβλέψεις για τις ΗΠΑ, καθώς και το "φρενάρισμα" της ανάπτυξης στην Κίνα. Για την Ελλάδα, προβλέπεται ύφεση 5,5% για φέτος και 2,5% το 2012. Λόγω του ελείμματος που θα "κλείσει" στο 9% φέτος, θα παρθούν μέτρα ύψους 5 δισ. τον επόμενο χρόνο, ενώ το χρέος το 2013 θα φτάσει το αστρονομικό ύψος του 198% του ΑΕΠ(!). Θέλουν να περάσουν σήμερα κιόλας το σύνολο των μέτρων που απαιτούνται για να στηριχθεί η θέση των ελληνικών ομίλων στην ΕΕ, αλλά και να στηριχθεί η ίδια η ΕΕ και το ευρώ στον οξύτατο ανταγωνισμό του με το δολλάριο (προοπτικά και με το γουάν). Θέλουν να πετύχουν τώρα, στην αρχή ακόμα, συντριπτικό χτύπημα σε βάρος του εργατικού-λαϊκού κινήματος, ώστε να είναι ασφαλές το "εσωτερικό μέτωπο" ενόψει της επερχόμενης θύελλας.

Εδώ βρίσκεται και ο κόμπος για τα επιτελεία των μονοπωλίων: από τη μια, χρειάζεται να επιταχυνθεί η πορεία των αναδιαρθρώσεων και να "τελειώσει η δουλειά" το συντομότερο, από την άλλη θα πρέπει να διαχειριστούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια αποτελεσματικά, ώστε να αποφύγουν ένα νέο αγωνιστικό ξέσπασμα της λαϊκής οργής. Στη βάση αυτής της αντίφασης, δημιουργούνται νέοι κίνδυνοι και νέες δυνατότητες για το κίνημα. Είναι σαφές, από την ίδια την αναγκαιότητα που τη γέννησε, ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι μια κυβέρνηση "έκτακτης ανάγκης" και "εκτάκτων εξουσιών". Πρέπει να περιμένουμε μια πολιτική "σιδηράς πυγμής" απέναντι στο λαϊκό κίνημα, ένταση του αυταρχισμού και της κρατικής και εργοδοτικής τρομοκρατίας, μηδενική ανοχή απέναντι στις διεκδικήσεις του λαού, πιο αποφασιστική αξιοποίηση του εργοδοτικού συνδικαλισμού και της εργατικής αριστοκρατίας των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και των μηχανισμών υποδαύλισης του συντεχνιασμού, του "διαίρει και βασίλευε" και του "κοινωνικού αυτοματισμού, ακόμα μεγαλύτερη ένταση της άθλιας προπαγάνδας ενάντια στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και το ΚΚΕ. Η σύνθεση της νέας κυβέρνησης, με τη συμμετοχή σ'αυτήν και των ιδεολογικών απογόνων του Μεταξά και του μοναρχοφασισμού (λέγε με ΛΑΟΣ), φέρνει στο νου ανάλογες ιστορικές συγκυρίες στη χώρα και διεθνώς: ας θυμηθούμε το πως από την κρίση της δημοκρατίας της Βαϊμάρης φτάσαμε στο ναζισμό στη Γερμανία του απόηχου της κρίσης του '29-'31 και πως από τη χρεοκοπία του '31-'32, την πολιτική αστάθεια και την κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης του Μεταξά, οδηγήθηκε η χώρα το '36 στην εγκαθίδρυση της φασιστικής δικτατορίας.

Από την άλλη, δεν πρέπει να υποτιμηθεί το γεγονός ότι με τη συγκρότηση της κυβέρνησης "εθνικής ενότητας" η αστική τάξη αναγκάστηκε να θυσιάσει μεγάλο μέρος από τις πολιτικές της εφεδρείες (ΝΔ, Ντόρα κλπ.). Στην πραγματικότητα, το μόνο "χαρτί" που θα μπορούσε να ενεργοποιηθεί στην περίπτωση ανατροπής της κυβέρνησης Παπαδήμου από ένα ρωμαλέο λαϊκό κίνημα, θα ήταν μια "αριστερή κυβέρνηση" - ενδεχόμενο για το οποίο έχουν κρατηθεί ήδη οι αναγκαίες εφεδρείες (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, Δημαράς, διαγραμμένοι του ΠΑΣΟΚ κλπ.), ωστόσο είναι σχεδόν βέβαιο ότι μια τέτοια λύση θα ήταν η έσχατη και θα ήταν αυτή ή οποία θα κληθεί να συγκρουστεί ανοιχτά με τον επαναστατημένο λαό, όπως έγινε στη Γερμανία το '18 (όπου η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση πέτυχε για λογαριασμό της αστικής τάξης να συντριβεί η εργατική εξέγερση) και στη Ρωσία το '17 (όπου νίκησε η επανάσταση). Κοντολογίς, αυτό που εμφανίζεται ως "δύναμη" για τα επιτελεία της αστικής διαχείρισης, είναι συγχρόνως και η μεγάλη, στρατηγική αδυναμία της. Την έκβαση, δε μπορεί κανείς να την προβλέψει, ασφαλώς. Ωστόσο, είναι βέβαιο ότι οι εξελίξεις ωθούν προς την κατεύθυνση, η Ελλάδα να αποτελέσει τη χώρα-αδύνατο κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας για το επόμενο διάστημα. Κι αυτό μπορεί και πρέπει να είναι το κύριο καθήκον της στιγμής για το επαναστατικό κίνημα. Στα επόμενα άρθρα, θα σταθούμε πιο αναλυτικά στις ιδεολογικές και πολιτικές όψεις αυτού του καθήκοντος.