Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

Που ‘σαι Αντρέα να το δεις, το παιδί της αλλαγής...

Στις πρώτες δέκα μέρες "νέας αλλαγής" θα άξιζε ίσως ο τίτλος "τίποτε δεν έχει αλλάξει και τίποτε δεν είναι όπως παλιά. Από μια σκοπιά, έγινε ό,τι ήταν σαφές ότι θα γίνει, ήδη πριν από τις εκλογές με τις εξαγγελίες του George για "ατλαντική στροφή" στο εσωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό της χώρας: το ταξίδι στην Κων/πολη, η "φαγούρα" με Κίνα και Γερμανία με αφορμή το λιμάνι του Πειραιά (ΟΛΠ, Ναυπηγεία) και τον ΟΤΕ, τα σενάρια για το νέο εκλογικό νόμο στο "γερμανικό μοντέλο" με έντονο "αμερικάνικο" χρώμα. Και, συγχρόνως, καθημερινά δίνονται διαβεβαιώσεις ότι θα υπάρξει η πιο συνεπής προσήλωση στα συμφέροντα των μοπωλιακών ομίλων εις βάρος του κόσμου της εργασίας και των λαϊκών στρωμάτων. Τα δακρυγόνα που έπνιξαν το κέντρο της Αθήνας λίγες μέρες πριν στη διαδήλωση των εργαζομένων της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, αλλά και οι δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου κ. Πεταλωτή ότι "η ανομία θα παταχθεί" θα πρέπει να "προσγείωσαν" ανώμαλα αρκετό κόσμο στη σκληρή πραγματικότητα: τα "πράσινα ΜΑΤ" και υπάρχουν και έχουν την ίδια αποστολή με τα "γαλάζια" - να υπερασπίζουν τα συμφέροντα των αφεντικών, το χρώμα των οποίων είναι σταθερά και απαράλλακτα το μαύρο! Για να πάρουμε όμως τα πράγματα απ'την αρχή.

Ο George σε ρόλο... πλασιέ της Νέας Τάξης!

Ούτε καν τα προσχήματα δεν κράτησαν οι έξαλλοι αμερικανοτσολιάδες της "νέας αλλαγής" και έσπευσαν να καταστήσουν σαφή ανά την υφήλιο την πρόθεσή τους να δικαιώσουν πλήρως όσους (βλέπε Financial Times) προέβλεπαν νέες μέρες ...ζεϊμπέκικου στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Πριν ακόμα πάρει ψήφο εμπιστοσύνης(!) η κυβέρνησή του, ο George έσπευσε στην Κων/πολη για να πάρει μέρος στη διαβαλκανική συνάντηση των ΥΠΕΞ των χωρών της περιοχής. Τυπική δικαιολογία που δεν πείθει ούτε παιδί του δημοτικού, λες και αν η χώρα αντιπροσωπευόταν από τον υφυπουργό θα της έκοβαν την καλημέρα οι ...Σκοπιανοί, οι Αλβανοί και οι Βούλγαροι! Μιλάμε για αστειότητες. Ο πραγματικός λόγος του ταξιδιού ήταν, αφενός για να δηλωθεί προκαταβολικά και με τον πιο επίσημο τρόπο η στροφή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και, αφετέρου, για να γίνει η συνάντηση με τον Ερντογκάν στα "μουλωχτά", χωρίς να χρειαστεί να δώσει την παραμικρή εξήγηση ή να αναλάβει την παραμικρή από τα πριν δέσμευση για το περιεχόμενό της, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο. Και είναι σαφές, από το πολιτικό ρεπορτάζ των ημερών, ότι "στο κόλπο" είναι και η πολιτειακή ηγεσία της μεγαλονήσου, στην οποία ο "αριστερός" Χριστόφιας έχει αναλάβει τη "βρώμικη δουλειά" να επαναφέρει το σχέδιο Ανάν από ...το φωταγωγό, διαμορφώνοντας τους πολιτικούς όρους για μια "επίλυση" του Κυπριακού σύμφωνα με τις αμερικανοΝΑΤΟικές επιθυμίες. Χαρακτηριστικό του βαθμού ενδοτισμού που θα παρακολουθήσουμε το επόμενο διάστημα, είναι ότι ο George δε διέψευσε ούτε καν την ερώτηση αν ετοιμάζεται να προσφέρει "συμφωνία ειρήνης" στην Τουρκία, τη στιγμή που οι παραβιάσεις του εναερίου χώρου της Ελλάδας από τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη στο Αιγαίο συνεχίζονται επί περίπου καθημερινής βάσεως. Και βέβαια, έσπευσε να προτρέψει τις βαλκανικές χώρες να στηρίξουν την ...ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, αλλά και του Κοσσόβου και των ...Σκοπίων(!) μέσω δημιουργίας «οδικού χάρτη» – στο φόντο και των δηλώσεων Ρεν για δυνατότητα έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων, ανεξάρτητα από την έκφαση της διαφοράς για το όνομα, που χαρακτηρίζεται στη σχετική έκθεση της Ε.Ε. «διμερής». Την ίδια στιγμή, σε διάφορα διεθνή ΜΜΕ πλήθος είναι οι αναφορές ότι το «ξεπάγωμα» του θέματος των Σκοπίων, προς το παρόν, θα χρησιμοποιηθεί ως επικοινωνιακός μοχλός πίεσης της ελληνικής κοινής γνώμης να αποδεχθεί την μετακύλιση της πίεσης προς την κυπριακή ηγεσία, ώστε η τελευταία να μη μπλοκάρει μια ενδεχόμενη 6μηνη παράταση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας. Όσο για την Κυπριακή ηγεσία, αν κρίνουμε από την ως τώρα στάση της, μάλλον άλλο που δεν ήθελε...

Μια παρένθεση, στο σημείο αυτό, σε ό,τι αφορά την Τουρκία. Φαίνεται, από τις κινήσεις των «παικτών» στη γεωπολιτική «σκακιέρα», ότι το τελευταίο διάστημα διεξάγεται έντονη διαπάλη αναφορικά με τον προσανατολισμό της Τουρκικής πολιτικής. Η τουρκική άρχουσα τάξη, με συγκεκριμένες κινήσεις της το τελευταίο διάστημα – με κορυφαία τις δηλώσεις Ερντογκάν υπέρ ουσιαστικά του Ιράν και σε βάρος του Ισραήλ – έχει επιλέξει μιαν τακτική «σκληρής διαπραγμάτευσης» με το ΝΑΤΟ, με ανοικτές τις θύρες προς τον γερμανορωσικό άξονα. Προς το παρόν, τα ανοίγματα προς Ρωσία είναι «ζυγισμένα» και αναστρέψιμα. Π.χ. στο ενεργειακό η Τουρκία είναι «μέσα» για τα καλά στον αμερικάνικο σχεδιασμό, τόσο για το πετρέλαιο (αγωγός Μπακού-Τσεϊχάν, Ναμπούκο), όσο και για το φυσικό αέριο όμως συνήψε συμφωνία για τεχνική συνεργασία με τη Ρωσία στο δικό της αγωγό, στο υπέδαφος της Μαύρης Θάλασσας. Η ομαλοποίηση με την Αρμενία, είναι ένα «εργαλείο» που μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε υπέρ της Ρωσίας, αν η Τουρκία υποθετικά «κούμπωνε» μια συμφωνία μαζί της, είτε εναντίον της, σε περίπτωση που τραβιόταν η Αρμενία στον ατλαντικό άξονα, διότι τότε η ρωσική παρουσία στον Καύκασο θα κλονιζόταν σημαντικά. Η Τουρκική αστική τάξη, συνεπώς, είναι σε φάση επαναπροσδιορισμού των επιλογών της – με δεδομένη ασφαλώς την ισχυρή επιροή του αμερικάνικου παράγοντα – και αυτό είναι ο ένας λόγος που εξηγεί μια ορισμένη αναπροσαρμογή και της στάσης των γερμανών στο θέμα της ενταξιακής της πορείας στην Ε.Ε. (στο θέμα είχα ακροθιγώς αναφερθεί στο αρχικό μου άρθρο της 6ης Οκτώβρη – για τον άλλο θα αναφερθώ στη συνέχεια). Οπωσδήποτε, οι εξελίξεις αυτές μόνο κινδύνους εγκυμονούν για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας σε Αιγαίο-Θράκη, αλλά και για την πορεία του Κυπριακού, μιας και τα ανταλλάγματα που θα απαιτήσει η Τουρκική πλευρά για την όποια επιλογή της, είναι δεδομένα...

Σ’όλα αυτά να θυμίσουμε και την κατάργηση του Υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης («αίτημα» που περιλαμβανόταν στο διαβόητο «πακέτο Νίμιτς» για την «επίλυση» του Σκοπιανού), αλλά και του Υπουργείου Αιγαίου και «δένει» το «γλυκό». Τώρα, μπορεί κανείς να καταλάβει καλύτερα και την «πρεμούρα» διαφόρων «οικολογούντων», που τους έπιασε ο καημός ενάντια στα ορυκτά καύσιμα – και που λέτε ειδικά; στην Καβάλα και στην Αλεξανδρούπολη!!! Έτοιμοι είναι να δώσουν και τα πετρέλαια στις αμερικάνικες εταιρείες – α, όλα κι όλα! Το Αιγαίο θα γίνει «πράσινη θάλασσα ανάπτυξης», όπως μας διαφώτισε σχετικά ο George στις προγραμματικές του δηλώσεις. Γι αυτό και με όλα τούτα, δεν είναι να απορεί κανείς που ο υφυπουργός κ. Δρούτσας (θου κύριε! που ακούστηκε υφυπουργός εξωτερικών να είναι πρώην στενός συνεργάτης ηγέτη... άλλου κράτους!!!) εισέπραξε τα εύσημα από τον αμερικανό πρέσβη στη χώρα κ. Σπέκχαρντ. Εντάξει, ακόμα δεν παραχωρήσαμε ως χώρα δωρεάν κάποια βραχονησίδα, αλλά αν κρίνουμε από παλαιότερες δηλώσεις του αντιπροέδρου κ. Πάγκαλου στην κρίση των Ιμίων, ο οποίος ούτε λίγο-ούτε πολύ είχε πει στους αμερικανούς ότι την ελληνική σημαία στη βραχονησίδα θα ...την έπαιρνε ο άνεμος, δεν απέχουμε και πολύ από τη στιγμή εκείνη...

Σημείωση: γράφοντας για το Αιγαίο και τις δηλώσεις του George, μου ήρθαν στο μυαλό και οι αντίστοιχες του Τσίπρα: «πράσινη θάλασσα ειρήνης», είπε το καλό μας το παλληκάρι και συνέχισε «για όποιον γνωρίζει γεωγραφία, το αιγαίο βρέχει και τις δύο χώρες». Αυτό κατάλαβε ο πρόεδρος του ΣΥΝ από όλα όσα έχουν γίνει εδώ και έναν αιώνα στην περιοχή. Χωρίς σχόλια...

Και για όποιον δεν κατάλαβε: έχουμε ...democrasy, you know...

Ακόμα πιο «μαύρους» συνειρμούς μου έφεραν στο μυαλό οι πληροφορίες για το νέο εκλογικό νόμο που έχει έτοιμο στα συρτάρια της η κυβέρνηση των αμερικανοτσολιάδων του George. Με την έξωθεν μαρτυρία του «γερμανικού συστήματος» (προσέξτε επικοινωνιακή «μαγκιά»: εμείς αντιγράφουμε και τα καλά των «άλλων», όχι μόνο των «δικών μας»!!!) και τις κατάλληλες «πινελιές», το τερατούργημα αυτό προβλέπει, ούτε λίγο-ούτε πολύ τη δημιουργία 160-200 μονοεδρικών περιφερειών (μόνο η Β’ Αθήνας, επί παραδείγματι, θα «σπάσει» σε 27 μονοεδρικές!!!), στις οποίες θα ισχύει ως γνωστόν το (εξόχως δημοκρατικό) πλειοψηφικό σύστημα ("and the winner takes all, δε λένε στο αμέρικα;), λίστα με αναλογική για τις υπόλοιπες 100-140 έδρες, bonus 50 εδρών στο πρώτο κόμμα και πλαφόν 3-5% για την είσοδο ενός κόμματος στη Βουλή! Πρόκειται για ένα νόμο-μνημείο αμερικανοποίησης της πολιτικής ζωής, φτιαγμένο για «εκλογές» τύπου Dems-Reps, καλπονοθευτικό ως εκεί που δεν πάει άλλο. Για να έχουμε μια ιδέα, με το νόμο αυτό (έστω με πλαφόν 3%), το ΠΑΣΟΚ θα έπαιρνε (δεδομένου ότι ήταν πρώτο κόμμα στους 30 από τους 37 δήμους της Β’ Αθήνας) από 20 έως 23 έδρες, η ΝΔ 4-7 και κανείς άλλος τίποτε, εκεί όπου το ΚΚΕ έχει σήμερα 4 έδρες, ο ΣΥΡΙΖΑ 3 και ο ΛΑΟΣ 3.

Στην πραγματικότητα, η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ είναι ο πολιορκητικός κριός για την υλοποίηση ενός project χιλιάδες φορές πιο επικίνδυνου σε σχέση απλά με την ενίσχυση του δικομματισμού με μια ακόμα εκδοχή καλπονοθευτικού εκλογικού νόμου. Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για μια επιχείρηση «διάλυσης» των παραδοσιακών αστικών κομμάτων όπως τα έχουμε γνωρίσει: ως δομές με καταστατικό, μέλη, όργανα, διαδικασίες. Η αρχή έγινε με την εκλογή του George στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ από μια ακαθόριστη «βάση», στην οποία συμμετείχε, περίπου, όποιος ήθελε, ακόμα και την ημέρα της ψηφοφορίας(!) Στον ίδιο δρόμο, ακολούθησε η ουσιαστική «διάλυση» του ΠΑΣΟΚ ως κομματικού μηχανισμού, όπου τα εκλεγμένα όργανα (Ε.Γ., Κ.Ε.) υποκαταστάθηκαν από ένα πλαδαρό διακοσμητικό «φόρουμ» (Εθνικό Συμβούλιο) και μια ουσιαστική ηγετική ομάδα «παρά τω προέδρω», η οποία δεν είχε καμία σχέση με τα παραδοσιακά κομματικά στελέχη, βουλευτές, πρώην υπουργούς κλπ. Σε μια κίνηση με έντονο συμβολισμό, έστω και αν αποδείχθηκε τότε πρόωρη και έγινε μια αναδίπλωση, ο George είχε μιλήσει για «τέλος του ΠΑΣΟΚ» και μετονομασία σε «Δημοκρατική Παράταξη» (εξ ου και το www.democracy.org) , αλλά και η απόπειρα αλλαγής του κομματικού συμβόλου από τον γνωστό «ήλιο» στο δέντρο με τα φύλλα – σύμβολο που διατηρήθηκε αν και όχι ως κεντρικό κομματικό έμβλημα.

Με μια ελεεεινή προπαγάνδα περί «άμεσης δημοκρατίας»(!), «αξιοκρατίας», «στελέχωσης με έμπειρα, καταξιωμένα στελέχη από την κοινωνία» και «ανανέωσης», στην ουσία η νέα, αμερικανόπνευστη ηγεσία «ξεφορτώθηκε» όχι μόνο κάθε στέλεχος που πρέσβευε μια διαφορετική πολιτική και είχε τη δική του ιστορία και διαδρομή, αλλά, κυρίως και κάθε δομή ελέγχου και λογοδοσίας. Το «νέο μοντέλο κόμματος» της «νέας μεταπολίτευσης», περιλαμβάνει τον ηγέτη-μονάρχη (κατά τα αμερικανικά πρότυπα Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων), μια ηγετική ομάδα, απαρτιζόμενη από managers και τεχνοκράτες και το ...πόπολο για τα κουκιά και τις φιέστες δια βοής. Ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία που τεκμηριώνουν αυτή την πορεία και συγκροτούν την σημερινή εικόνα είναι:
  • στις πιο σημαντικές θέσεις-κλειδιά της κυβέρνησης, αλλά και στο άμεσο κύκλο του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος βρέθηκαν άνθρωποι που ...δε συμμετείχαν στην δημόσια πολιτική μάχη, ούτε καν την προεκλογική, αλλά ήρθαν «φορετοί» στη συνέχεια. Αμφιβάλλω αν είδε κανείς προεκλογικά σε κάποιο πάνελ τον κύριο Δρούτσα, τον Mr. Geroulanos(του οποίου άλλωστε τα ελληνικά, όπως φάνηκε από την ομιλία του στη Βουλή, είναι ...χμμ... μέτρια, το πιο επιεικές), την κα Μπιρμπίλη, τον κύριο Παμπούκη και διαφόρους άλλους τύπους, οι οποίοι χωρίς καν να εκτεθούν στη βάσανο του σταυρού προτίμησης, βρέθηκαν στην κυβέρνηση (!). Όπως έγραψε ο «Ριζοσπάστης» (7/10), αλλά είναι και πασίγνωστο, ο κύριος Παμπούκης διαπραγματεύτηκε για λογιαριασμό της COSCO (ως νομικός της σύμβουλος) τη σύμβαση για τον ΟΛΠ (αλήθεια, γιατί δεν απευθύνεται σ’αυτόν η κυρία Κατσέλη για «εξηγήσεις» και την περίφημη «επαναδιαπραγμάτευση»;;;), ενώ η κυρία Σιούτη (σύμβουλος του George σε θέματα δημόσιας διοίκησης) υπήρξε νομική σύμβουλος της αγγλικής εταιρίας Loyalward στην οποία μεταβιβάστηκε παράνομα έκταση της μονής Τοπλού στο Κάβο Σίδερο της Κρήτης και, μάλιστα, ανέλαβε τις διαπραγματεύσεις με τη μονή (!) Και βέβαια, ενδεικτική είναι και η παρουσία στη δεύτερη θέση του ψηφοδέλτιου επικρατείας του ΠΑΣΟΚ της Έλενας Παναρίτη, στελέχους της Παγκόσμιας Τράπεζας που έχει υπηρετήσει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό από ένα σωρό πόστα, όπως από εκείνο της συμβούλου του χουντικού (με «δημοκρατικό μανδύα») προέδρου του Περού, Φουτζιμόρι κλπ.

  • σχεδόν κανένας από τα ιστορικά μεταπολιτευτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ δεν αξιοποιήθηκε, ενώ στήθηκε ειδική εκστρατεία «αμαύρωσης» εναντίον στελεχών που δεν ανήκουν στο κλίμα του «αρχηγού». Το πιο κραυγαλέο είναι η επίθεση που εξαπέλυσε κατά του Σκανδαλίδη, πρώτου σε σταυρού στην Α’ Αθήνας (και υποψηφίου για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ το 2007) ο γνωστός και μη εξαιρετέος για τις «υπηρεσίες» του Μ. Τριανταφυλλόπουλος, για χρησιμοποίηση των τηλεφώνων του δήμου Αθηναίων στην προεκλογική του εκστρατεία. Τελικά, ο Σκανδαλίδης δεν συμμετέχει πουθενά, ούτε καν ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος (!), την ίδια στιγμή που άλλα στελέχη, όπως ο Τζουμάκας, έμειναν εκτός Βουλής.

  • Η ίδια πίεση μεταφέρεται και στον άλλο πόλο του δικομματισμού, όπου ο Καραμανλής και οι «σικέ» αντίπαλοι της Ντόρας (μεγάλη πλάκα έχει να βλέπει κανείς το Σαμαρά, μέλος της διαβόητης λέσχης Μπίλντεμπεργκ, να πλασάρεται από τα πληρωμένα ΜΜΕ ως ...«πατριωτική» λύση, κόντρα στην όντως «αμερικάνα» κόρη του τέως αποστάτη και προσωπικού φίλου της οικογένειας Μπους...) έσπευσαν να αποδεχθούν το ίδιο μοντέλο εκλογής. Για τις εξελίξεις στη ΝΔ, θα πούμε και δυο λόγια παρακάτω.

Το επόμενο διάστημα, λοιπόν, θα δούμε όχι απλά μια προσπάθεια αναστήλωσης του δικομματισμού. Θα βρεθούμε μπροστά σε μια επιχείρηση πλήρους «αμερικανοποίησης» της πολιτικής ζωής της χώρας. Κι αυτό είναι ένας κίνδυνος πολύ-μα πάρα πολύ μεγαλύτερος...

Γερμανοί και Κινέζοι: «ακονίζονται μαχαίρια»...

Πολύ ξύλο, πριν λίγες μέρες στην οδό Πειραιώς. Τα «πράσινα» αυτή τη φορά ΜΑΤ χτύπησαν τη διαδήλωση των εργαζομένων στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, οι οποίοι διεκδικούν τη διασφάλιση των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων τους, ακόμα και του ίδιου του μισθού τους, από τη στιγμή που ο γερμανικός κολοσσός Thyssen στον οποίο ανήκουν τα Ναυπηγεία ανακοίνωσε την πρόθεσή του να αποχωρήσει από αυτά. Πέραν του αυτονόητου, ότι οι εργαζόμενοι έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους και ότι δε μπορούν να πληρώσουν αυτοί τα επιχειρηματικά και γεωπολιτικά «σπασμένα» των γαλαζοπράσινων κυβερνητικών πολιτικών, καθώς επίσης και της επισήμανσης ότι με το χτύπημα της διαδήλωσης η κυβέρνηση του George και τα δημοσιογραφικά της φερέφωνα θέλουν να στείλουν σαφές μήνυμα στο εργατικό, λαϊκό κίνημα, αξίζει κανείς να αναφερθεί και σε μια όχι τόσο «θεατή» πλευρά της ιστορίας αυτής.

Στην ανακοίνωσή της η γερμανική εταιρεία ξεκαθάρισε ότι δε μπορεί να καλύψει τη χρηματοδότηση των ναυπηγείων πέραν της 31ης Οκτώβρη, καθώς ήδη κατήγγειλε τη σύμβαση με το ελληνικό δημόσιο, λόγω καθυστέρησης εδώ και πάνω από 2 έτη, αποπληρωμής του ναυπηγικού προγράμματος του ΥΠΕΘΑ. Το προς εξόφληση υπόλοιπο, ανέρχεται στα 524 εκ. € και αφορά την κατασκευή 4 σύγχρονων πολεμικών υποβρυχίων. Η ελληνική κυβέρνηση (της ΝΔ) αν και κατέβαλε το μεγαλύτερο μέρος του κόστους του προγράμματος, αρνήθηκε να παραλάβει τα υποβρύχια το 2006, ισχυριζόμενη ότι «είναι προβληματικά». Ωστόσο, κάτι τέτοιο είναι δύκολο να γίνει πιστευτό, γιατί το 2007 πραγματοποιήθηκαν νέες δοκιμές παρουσία ελλήνων αξιωματικών, στις οποίες τα προβλήματα ξεπεράστηκαν. Πίσω όμως από τη «δυστοκία» των ελληνικών αρχών – η οποία δεν φάνηκε μόνο στο θέμα των υποβρυχίων αλλά στο σύνολο των εξοπλιστικών προγραμμάτων και ειδικά στα αεροσκάφη – κρύβεται η ταλάντευση της κυβέρνησης εξαιτίας των αφόρητων αμερικανικών πιέσεων για να ακυρωθεί η παραγγελία των 40 Eurofighter και να «κλείσει» η δουλειά με τα αεροσκάφη της Lockheed Martin (F-16, F-35) και της Boeing (F-18 Super Hornet), αλλά και τα «ανοίγματα» στο Σαρκοζί (άτυπη συμφωνία για τις φρεγάτες FREMM, πίεση για τα πολεμικά αεροσκάφη Rafale). Στην κόντρα για τα εξοπλιστικά, πρέπει να αναζητήσει κανείς το δεύτερο λόγο της γερμανικής «ανθελληνικής» στροφής στο σκοπιανό και τα ελληνοτουρκικά και στην γερμανική «άρση εμπιστοσύνης» προς τον Κωστάκη. Και βέβαια, έπεται συνέχεια με ΟΤΕ (στον οποίο «αφεντικό» είναι πλέον η Deutche Telekom), αλλά και η ΔΕΗ...

Τέλος, τη στιγμή που γράφονταν οι γραμμές αυτές, είναι πια γεγονός η αναστολή της απεργίας στο λιμάνι του Πειραιά, από την ηγεσία της ΟΜΥΛΕ που είναι πλήρως ελεγχόμενη από το ΠΑΣΟΚ. Βέβαια, εδώ τα ζητήματα είναι περισσότερο περίπλοκα, διότι η σύμβαση της ΝΔ με την COSCO περιείχε όρους (ειδικά αναφορικά με την απαλλαγή από φορολογία, το συμψηφισμό των ζημιών με μελλοντικά κέρδη, το ειδικό καθεστώς ΦΠΑ κλπ.) που η Ε.Ε. τους απορρίπτει ως ασύμβατους με την κοινοτική νομοθεσία περί ανταγωνισμού και απαγόρευσης των κρατικών ενισχύσεων. Ωστόσο, η πραγματική αιτία βρίσκεται στο φόβο - κοινό στο σημείο αυτό – γερμανών, γάλλων και αγγλοαμερικανών ότι ο έλεγχος των λιμένων Πειραιά και Θεσ/κης από τους Κινέζους θα οδηγούσε σε «κερκόπορτα» αθρώας εμπορικής διείσδυσης (π.χ. λόγω της δυνατότητας παράκαμψης της δασμολογικής επιβάρυνσης) και δημιουργία σημανικού οικονομικού προγεφυρώματος της Κίνας σε μια τόσο ευαίσθητη περιοχή. Πως θα εξελιχθεί το ζήτημα αυτό θα φανεί στη συνέχεια. Όπως επίσης, θα φανεί και ποιος είναι ο ρόλος και το μέλλον της κας Κατσέλη (συζύγου του Γεράσιμου Αρσένη, για να μην ξεχνιόμαστε, ο οποίος είναι πρόεδρος του Ελληνορωσικού συνδέσμου από το 2008 και μετά...) στην κυβέρνηση του George...

ΝΔ: εν αναμονή της ολοκλήρωσης του προεκλογικού deal...

Στη ΝΔ ζούνε μέρες «χρονικού προαναγγελθέντος θανάτου». Αφού παρέδωσε – στην κυβέρνηση στον George και στο κόμμα στη Ντόρα – ο Κωστάκης αναζητά μια φόρμουλα ώστε αυτό να το χωνέψουν ...οι καραμανλικοί (!) Εδώ, το πράγμα καταντά στα όρια του γελοίου: φτάσανε κάποιοι να λένε ότι αν, λέει, εκλεγεί πρόεδρος από το Συνέδριο, θα έβγαινε η Ντόρα με 70%. Σοβαρά; Αυτό δεν ήταν το συνέδριο, αν δεν κάνω λάθος, που έβγαλε τον ίδιο τον Καραμανλή πρόεδρο; Δηλαδή, αν δεν ήθελε ο ίδιος ο Κωστάκης (ακριβέστερα, αν δεν ήθελε το μπλοκ του), από που θα έβρισκε η Ντόρα, όχι το 70% αλλά ακόμα και την απλή πλειοψηφία; Κι εδώ ακριβώς ήταν η συνεισφορά του ίδιου του Κωστάκη: έδωσε ένα τόσο «βροντερό» προβάδισμα στη Ντόρα προεκλογικά, που της έστειλε σούμπιτο ένα μεγάλο, το μεγαλύτερο μπλοκ συνέδρων, μόνο και μόνο επειδή είναι σαφές ότι στο δικό του στρατόπεδο δεν υπάρχει διάδοχη ηγετική λύση. Και για να είναι πιο πιστευτό το «παραμύθι», έπρεπε να βρεθούν και οι κατάλληλοι κομπάρσοι: τι καλύτερο από τους Σαμαρά και Αβραμόπουλο; Πρώην αποτυχημένοι «αποστάτες», άρα απωθητικοί για τη μάζα εκείνη των στελεχών που προσδοκά μια κυβερνητική επάνοδο και τις «κουτάλες» της εξουσίας και πολιτικό προφίλ που να θυμίζει, κάπως, πολιτική αντιπαράθεση – ο «πατριώτης» (μέλος της Μπίλντεμπεργκ) Σαμαράς, ο «ευρωπαϊστής» Αβραμόπουλος. Να δεις που το’χω ξαναδει το έργο αυτό...

ΥΓ. Σαν κακόφωνη συγχορδία, όλος ο ελεγχόμενος τύπος μαζί με το George περνούν σιγά-σιγά στην επίθεση, ενάντια στο ΚΚΕ. Τους «κάνει εντύπωση» που δεν έδωσε «περίοδο χάριτος» στον ξενόφερτο θίασο που ονομάζεται «κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ» και οργάνωσε κινητοποιήσεις. Μακάρι να οργανώσει, λέω εγώ, τόσες κι άλλες τόσες κι ακόμα περισσότερες. Όσο κι αν λυσσάξουν, δε θα τους περάσει...

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

Το ΚΚΕ πρέπει και μπορεί να αντέξει!

Μολονότι πρέπει να παραδεχθώ ότι περίμενα λίγο μεγαλύτερη "πίεση" προς το Κόμμα, την επομένη της 4ης Οκτωβρίου, μόνο για επανάπαυση δεν προσφέρεται η περίοδος. Ανατρέχοντας σε όσα έχω ήδη γράψει τις προηγούμενες ημέρες, νομίζω ότι δε χωρά αμφιβολία ότι το ΚΚΕ είναι σήμερα η μόνη συντεταγμένη πολιτική δύναμη της χώρας που δεν ελέγχεται από την αμερικάνικη πρεσβεία. Κι αυτό ενοχλεί τους νεοταξικούς επικυρίαρχους και, είμαι σίγουρος, δε θα το αφήσουν έτσι. Πρέπει να είμαστε σε επαγρύπνηση, γιατί η πίεση δε θα αργήσει να αυξηθεί κατακόρυφα. Άλλωστε, τα δείγματα είναι - ήδη από προ των εκλογών - πολλά και σαφή. Όμως, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, ξεκινώντας από μερικές σκέψεις με αφορμή την εκλογική καταγραφή του ΚΚΕ.

Συνολικά θετική η πορεία πολιτικής συσπείρωσης του ΚΚΕ

Το βράδυ των εκλογών, άκουσα πολλούς "αναλυτές" (λέγε με: πληρωμένους κονδυλοφόρους) να "αναρωτιούνται" γιατί, τάχα, "το ΚΚΕ δεν ανεβάζει τα ποσοστά του, ειδικά με τέτοια κρίση". Πέραν του γελοίου και του υποκριτικού του πράγματος, εδώ υπάρχει ήδη μια πρώτη μορφή πίεσης, που συγκεκριμενοποιείται στο "αθώο" ερώτημα: "μήπως κι εσείς κάτι πρέπει να αλλάξετε; μήπως δεν τα κάνετε όλα σωστά;". Και, ναι μεν τέτοια λόγια από το στόμα του Ευαγγελάτου εκτιμώ ότι δεν εξέπληξαν, ούτε προβλημάτισαν ιδιαίτερα τον πλατύ κόσμο της πολιτικής επιρροής του κόμματος, οταν όμως "πλασαρίστηκαν" από εκπομπές όπως η - συμπαθέστατη κατά τα άλλα - "Ελληνοφρένεια" στο ΣΚΑΪ, το πράγμα αρχίζει να γίνεται πιο σοβαρό (επί τη ευκαιρία, αξίζει να αναρωτηθεί κανείς για τα κίνητρα που ωθούν ένα ΜΜΕ-οχυρό της αμερικανόφιλης πολιτικής γραμμής, να "αφήνει" μια εκπομπή όπως η συγκεκριμένη - και κλείνω εδώ την παρένθεση...). Ας δούμε, λοιπόν, λίγο πιο προσεκτικά τα δεδομένα και τη συγκεκριμένη επιχειρηματολογία.

Πρώτον, τα ποσοστά και οι ψήφοι. Μεταξύ 2004 και 2009 έγιναν πέντε εκλογικές αναμετρήσεις, τρεις βουλευτικές και δυο ευρωεκλογές. Σε αυτές, οι ψήφοι και τα ποσοστά του ΚΚΕ κυμάνθηκαν ως εξής:

Β2004 436.573 και 5,90%
Ε2004 580.396 και 9,48%
Β2007 583.750 και 8,15%
Ε2009 428.282 και 8,35%
Β2009 517.154 και 7,54%

Μεθοδολογικά, πρέπει να ασχολούμαστε με το ποσοστό ή τον απόλυτο αριθμό ψήφων; Είναι φανερό, ότι μέτρο της συσπείρωσης γύρω από την εκάστοτε πολιτική γραμμή είναι, κυρίως το δεύτερο. Το ποσοστό έχει κι αυτό τη σημασία του, στο μέτρο που δηλώνει τη σχετική θέση της πολιτικής αυτής επιρροής στο σύνολο του πληθυσμού. Μ’άλλα λόγια, δε σχετίζεται με την ίδια την πολιτική συσπείρωση, αλλά με τους ρυθμούς μεταβολής της. Άρα, κατά τη γνώμη μου και τα δυο στοιχεία έχουν τη δική τους, διακριτή σημασία και χρειάζεται η «αποκρυπτογράφηση» και των δυο. Προϋπόθεση, ωστόσο, για ορθές αναλύσεις είναι να συγκρίνουμε ομοειδή πράγματα, δηλαδή εκλογικές καταγραφές σε συγκρίσιμες μεταξύ τους πολιτικές συγκυρίες, αλλιώς τα αποτελέσματα θα είναι, το λιγότερο, προϊόντα υποκειμενισμού.

Τι λένε, λοιπόν, οι παραπάνω αριθμοί, αν τους δούμε συνδυασμένα και τους τοποθετήσουμε τον καθένα στη συγκυρία του; Πρώτον, οι εθνικές εκλογές του 2004 και του 2009 είναι συγκρίσιμες απολύτως από την άποψη της πολιτικής συγκυρίας. Υπάρχει κλίμα πολιτικής «αλλαγής» και στις δύο, ανερχόμενος πολιτικός πόλος της αστικής τάξης και συγχρόνως σημαντικός βαθμός πόλωσης ανάμεσα στις δυο πτέρυγες του δικομματισμού. Κατά συνέπεια, το αποτέλεσμα των δύο αυτών εκλογικών αναμετρήσεων, προσφέρεται για συγκρίσεις της πολιτικής συσπείρωσης του ΚΚΕ. Τι δείχνει η σύγκριση αυτή; Ενίσχυση της πολιτικής επιρροής κατά 80 περίπου χιλ. ψήφους απόλυτα και κατά 1.6% περίπου σχετικά. Είναι αρκετό αυτή αυτή η ανάλυση; Μήπως συγκαλύπτει κάποια εσωτερική διακύμανση στην ενδιάμεση 5ετία και δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα; Για να δούμε...

Για διαφορετικούς λόγους, καμία από τις τρεις ενδιάμεσες αναμετρήσεις δεν είναι συγκρίσιμη με τις δύο που προαναφέραμε. Στις ευρωεκλογές του 2004 δεν υπάρχει πολιτικό διακύβευμα, το ρεύμα της ΝΔ είναι στο ζενίθ του, το ΠΑΣΟΚ είναι εντελώς χρεωκοπημένο και πλατιές μάζες ψηφοφόρων του διαρρέουν, σε σημαντικό βαθμό προς τα αριστερά του. Στις συνθήκες αυτές, οι 144 χιλιάδες περισσότερες ψήφοι για το ΚΚΕ εκφράζουν τόσο έναν ευρύτερο κύκλο «χαλαρώτερης» πολιτικής επιρροής του ίδιου, όσο και μια σαφή ψήφο διαμαρτυρίας προς το υπό διάλυση ΠΑΣΟΚ. Από πολιτική άποψη, το ίδιο κλίμα επικρατεί και το 2007. Με σαφή παράσταση νίκης υπέρ της ΝΔ και μια ηγεσία του ΠΑΣΟΚ σαφώς απαξιωμένη απέναντι στην εκλογική της βάση (χαρακτηριστικά, το ΠΑΣΟΚ «κατάφερε» μετά από τρία χρόνια κυβέρνησης ΝΔ να χάσει 280 χιλιάδες ψήφους σε σχέση με το 2004 και να μην καρπωθεί ούτε δεκαδικό από τη φθορά της τελευταίας). Και σε αυτές τις εκλογές, λοιπόν, μέρος της εκλογικής βάσης του ΠΑΣΟΚ λειτουργεί «προειδοποιητικά», ενώ συγχρόνως ένα άλλο μέρος των 147 χιλ. αύξησης του ΚΚΕ αποτυπώνει έναν «χαλαρό» κύκλο πολιτικής του επιρροής. Μέχρι εδώ, είναι δύσκολο να γίνει διάκριση ποσοτική ανάμεσα σε αυτές τις δύο συνιστώσες της εκλογικής ενίσχυσης του, αλλά αυτό θα αλλάξει στις δυο αναμετρήσεις του 2009. Στις ευρωεκλογές, σε συνθήκες πλέον, από τη μια υψηλής συσπείρωσης της βάσης του ΠΑΣΟΚ, καθώς είναι φανερό ότι το πολιτικό κλίμα έχει αντιστραφεί και, από την άλλη, έντονης προπαγάνδας υπέρ της αποχής, δηλαδή σε συνθήκες όπου οι μηχανισμοί του κεφαλαίου δίνουν τη μάχη να μην εκφραστεί η λαϊκή δυσαρέσκεια με επικίνδυνους πολιτικά όρους, το ΚΚΕ δεν έχει την πολυτέλεια ούτε της «χαλαρής» ψήφου, και αποσπά το σκληρό πυρήνα της πολιτικής του επιρροής. Στις εθνικές εκλογές όπου το κλίμα «χαλαρής» ψήφου παραδοσιακά υποχωρεί και η συμμετοχή ανεβαίνει, το ΚΚΕ κατορθώνει να ανακτήσει έναν κύκλο «χαλαρής» πολιτικής επιρροής, αυξάνοντας κατά 90 χιλ. τις ψήφους του, έναντι των ευρωεκλογών.

Συμπέρασμα. Μεταξύ 2004 και 2009, το ΚΚΕ καταγράφει αύξηση της πολιτικής του επιρροής κατά περίπου 80 χιλ. ψήφους και 1.6% (όση η διαφορά των αντίστοιχων εθνικών εκλογών), ενώ η «σκληρή» πολιτική του επιρροή είναι περίπου 420 χιλ. ψήφοι, όση ήταν η «μικτή» πολιτική του επιρροή το 2004. Οι περίπου 60 χιλ. ψήφοι ανάμεσα στο αποτέλεσμα του 2007 και του 2009 (του Οκτώβρη) εκφράζει συγκυριακή ψήφο διαμαρτυρίας από τμήμα κυρίως του κόσμου του «παπανδρεϊκού» ΠΑΣΟΚ, το οποίο είναι μόνο «δυνάμει» και όχι πραγματική πολιτική επιρροή του ΚΚΕ και επομένως η μετατόπισή του προς το ΠΑΣΟΚ δεν είναι, από μια άποψη, απώλεια. Συνεπώς, κατά τη γνώμη μου το πρόσημο, πολιτικά, για το ΚΚΕ είναι θετικό σαν απόλυτο αποτέλεσμα και δε δικαιολογούνται συζητήσεις περί συρρίκνωσης, «πτώσης» κλπ. Είναι άλλο ζήτημα αν οι ρυθμοί αυτής της αυξητικής τάσης είναι ικανοποιητικοί και αν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικοί, αν δηλαδή αυτό το «δυνάμει» θα μπορούσε να είναι και πραγματικό και, κυρίως, κάτω από ποιες προϋποθέσεις. Στο ζήτημα αυτό, που είναι επίσης μεγάλης σημασίας, θα στρέψουμε αμέσως τώρα την προσοχή μας.

Το εκλογικό αποτέλεσμα, δείκτης του βαθμού ανάπτυξης της ταξικής πάλης

Πρώτα-πρώτα, ένα σχόλιο για το μότο της περιόδου: «έχουμε κρίση, γιατί λοιπόν το ΚΚΕ δεν ενισχύεται;». Όταν η φράση αυτή δεν εκστομίζεται από άγνοια, είναι το δίχως άλλο προιόν μιας ολοφάνερης σκοπιμότητας. Καταρχάς, φανερώνει ιστορική άγνοια. Ποτέ στην πολιτική ιστορία, όχι μόνο της χώρας, αλλά γενικότερα, η οικονομική κρίση δεν υπήρξε ικανή και αναγκαία συνθήκη για την πολιτική ενίσχυση της κομμουνιστικής αριστεράς. Ας θυμηθούμε ότι η κρίση του πρώτου παγκοσμίου πολέμου οδήγησε στην επανάσταση του Οκτώβρη στη Ρωσία, αλλά η κρίση του ’29 οδήγησε στην αναρρίχηση του εθνικοσοσιαλισμού. Αλλά και θεωρητικά να το προσεγγίσει κανείς το ζήτημα, η κρίση «παράγει» τάσεις ριζοσπαστισμού, αλλά και υποταγής. Ο εργάτης π.χ. σε μια επιχείρηση που κινδυνεύει να κλείσει, θα δεχθεί ευκολότερα την απλήρωτη υπερωρία, το ελαστικό ωράριο, τις μειώσεις μισθών προ του κινδύνου της απολύσεως και θα δικαιολογήσει με περισσότερη ευκολία τέτοιες πολιτικές, προ του εκβιασμού ότι, αν δεν δοθούν και νέες ενισχύσεις στο κεφάλαιο, αυτό θα «σηκωθεί και θα φύγει» και τότε ...αντίο δουλειά...

Ο Φρειδερίκος Ένγκελς, σε μια κλασσική αποστροφή του στην «Καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους», χαρακτήρισε το εκλογικό δικαίωμα «θερμόμετρο της πολιτικής συνείδησης της εργατικής τάξης». Η πολιτική συνείδηση, όμως, δεν αναπτύσσεται με έναν ευθύγραμμο και «γραμμικό» τρόπο. Η οικονομική, ακόμα και η πολιτική κρίση, πρέπει να συνδυαστούν με την αποφασιστική ανάπτυξη της ταξικής πάλης για να μπορέσουν να δώσουν αποτελέσματα θετικά για την κομμουνιστική αριστερά. Και, για να το εντοπίσουμε στη σημερινή πραγματικότητα της χώρας, «ανάπτυξη της ταξικής πάλης» σημαίνει, συγχρόνως: (α) ραγδαία ανάπτυξη του μαζικού κινήματος, ιδιαίτερα των εργατικών αγώνων και διεκδικήσεων, (β) εμβάθυνση του πολιτικού περιεχομένου των κινητοποιήσεων αυτών, ώστε να στρέφονται όλο και περισσότερο κατά της πολιτικής της Ε.Ε. και (γ) ιδεολογική αντεπίθεση του εργατικού κινήματος, απέναντι στα αστικά ιδεολογήματα του «κοινωνικού εταιρισμού», του «μονόδρομου» του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, αλλά και απέναντι σε πολιτικά ιδεολογήματα όπως η ανωτερότητα της αστικής δημοκρατίας, η δήθεν χρεωκοπία του σοσιαλισμού μετά τις ανατροπές του ’89-’91 κλπ. Αν δεν συνεκτιμήσουμε το βαθμό εμφάνισης των παραπάνω παραγόντων με την ύπαρξη της κρίσης, σίγουρα θα καταλήγουμε σε εσφαλμένα συμπεράσματα – όταν δεν είναι, φυσικά, εξαρχής αυτός ο σκοπός μας...

Ποια είναι η αλήθεια; Πρώτον, το επίπεδο ανάπτυξης του μαζικού κινήματος είναι πολύ κάτω από το σημείο εκείνο που να μπορεί να βάζει φραγμό και να ανατρέπει πολιτικές. Δεύτερον, ο προσανατολισμός των αγώνων που έγιναν και γίνονται είναι επιφανειακός, περιορισμένος ως επί το πλείστον στα «επί μέρους» (στον νόμο τάδε, στον υπουργό δείνα, στην κυβέρνηση «χ») και όχι στο σύνολο της πολιτικής γραμμής της αστικής τάξης. Τέλος, τρίτον, στο ιδεολογικό επίπεδο η υστέρηση είναι – αν και ίσως όχι στο βαθμό που ήταν την πενταετία 1991-1996 – οφθαλμοφανής έναντι των αντιλήψεων του κεφαλαίου. Συνεπώς, τα περιθώρια πολιτικής ενίσχυσης του ΚΚΕ, όσο τα δεδομένα παραμένουν τέτοια, είναι ασφαλώς περιορισμένα και τα όποια κέρδη (όπως των εκλογών του 2007 και των ευρωεκλογών του 2004) θα είναι ασταθή και προσωρινά.

Με βάση όλα τα παραπάνω, μπορούμε να σχολιάσουμε και την καραμέλλα των αστών τηλε- (κι όχι μόνο) σχολιαστών, για την ανάγκη «ανανέωσης του ΚΚΕ σε πρόσωπα και γραμμή». Δυστυχώς ή ευτυχώς, η ταξική πάλη δεν αναπτύσσεται με «κουμπάκια» τα οποία είναι στα χέρια της ηγεσίας του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ δε δρα μόνο του στην κοινωνία και στο εργατικό κίνημα. Όσοι λοιπόν θέτουν ζήτημα γραμμής στο ΚΚΕ, ας απαντήσουν – αφού προβληματιστούν αν είναι καλοπροαίρετοι – στα εξής:

• το ΚΚΕ μέσω του ΠΑΜΕ δίνει καθημερινά μάχες στους χώρους δουλειάς. Κυριολεκτικά, δεν υπάρχει έστω και μια αγωνιστική έξαρση και πολύ περισσότερο νίκη του εργατικού κινήματος, μικρή ή πιο σημαντική, εδώ και πάνω από μια δεκαετία, που να μην έχει συνδεθεί με τον αγώνα των κομμουνιστών. Σημειώνω ενδεικτικά, το αγροτικό κίνημα της Θεσσαλίας επί Σημίτη, τον αγώνα των ναυτεργατών, την απεργία των ξενοδοχοϋπαλλήλων εν μέσω Ολυμπιάδας που «έσπασε» το κλίμα «εργασιακής ειρήνης» που είχαν επιβάλλει από κοινού εργοδοσία και ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, την ανάκληση των απολύσεων στην «WIND», στον «ΠΑΠΟΥΤΣΑΝΗ», τον αγώνα στα «JUMBO», τη σύμβαση των εργατών μετάλλου στη Ζώνη του Περάματος που κατήργησε στην πράξη τον αντιασφαλιστικό νόμο της ΝΔ κλπ. Η εργατική αριστοκρατία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (με ηγεσία ΠΑΣΚΕ και αβάντα από το ΣΥΡΙΖΑ) που ήταν όλο αυτό το διάστημα; Φυσικά, στα τραπέζια «αβροφροσύνης» με το ΣΕΒ, στις υπογραφές της «εθελούσιας εξόδου» στον ΟΤΕ, στις συμβάσεις των 0.77 € την ημέρα αύξηση, στη συναίνεση με την αύξηση των ορίων απολύσεων, στη συμφωνία των 11 σημείων με την εργοδοσία για την έξοδο από την κρίση. Ποιος έχει, λοιπόν, ευθύνη, για την κατάσταση του εργατικού κινήματος; Το ΚΚΕ ή η εργατική αριστοκρατία των αστικών και ρεφορμιστικών δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα;
• Το ΚΚΕ έδωσε λυσαλέα μάχη για τον πολιτικό προσανατολισμό των αγώνων. Επέμενε να διαχωρίζεται από πλαίσια κινητοποιήσεων (κι όχι από τις κινητοποιήσεις καθαυτές) που καθ’υπόδειξη της Χαριλάου Τρικούπη, «εβλεπαν» μόνο τη ΝΔ, αθωώνοντας τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και την πολιτική της ΕΕ. Τότε, βέβαια, όλοι όσοι σήμερα «προβληματίζονται» για τη γραμμή του ΚΚΕ, το λοιδορούσαν ως «διασπαστικό», «αριστερό ψάλτη της ΝΔ» κλπ. Ιδιαίτερα «πρωταθλητικό» ρόλο έπαιξε στο έργο αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ και η εξωκοινοβουλευτική «αριστερά» τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ. Στο φοιτητικό κίνημα για το άρθρο 16, ωρυόταν για την παραίτηση της Γιαννάκου, αλλά για την οδηγία 36/2005 τσιμουδιά. Στις καταλήψεις του ΕΜΠ της περιόδου εκείνης, απαγορεύτηκε – με ευθύνη των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ – να χαιρετίσουν συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, αλλά προσκληθηκαν ...συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ(!) και του ΣΥΝ. Όταν το ΚΚΕ έδινε μάχη στα «δεκεμβριανά» για να απομονωθούν πολιτικά οι προβοκάτορες με τις κουκούλες, που έπαιξαν το ρόλο τους στην διαμόρφωση του κλίματος, οι συγκεκριμένες δυνάμεις λυσσομανούσαν κατά του ΚΚΕ, εμφανίζοντάς το περίπου ως... συγγενή του Καρατζαφέρη. Στο σημείο αυτό θα θυμίσω ότι στις εκλογές της 4ης Οκτώβρη, κυριολεκτικά όλοι πλην ΚΚΕ «δούλεψαν» για το ΠΑΣΟΚ (να μην επαναλαμβάνω όσα έγραψα στο post της 6ης Οκτώβρη)!!! Ποιος λοιπόν έχει ευθύνη για τον χαμηλό βαθμό πολιτικοποίησης του κινήματος; Το ΚΚΕ που έκανε ό,τι μπορούσε γι αυτόν, ή αυτοί που τότε το λοιδορούσαν και σήμερα καμώνονται τους «προβληματισμένους»;
• Στο επίπεδο των ιδεών, το ΚΚΕ ήταν το ΜΟΝΟ κόμμα που έδωσε τη μάχη της υπεράσπισης του σοσιαλισμού ως υπαρκτής εναλλακτικής οδού, ως της ελπιδοφόρας προοπτικής για τους αγώνες των εργαζόμενων. Συνάντησε «θύελλα» από αντιδράσεις, για «γραφικότητες», για «νεκρανάσταση του σταλινισμού» (είναι τόσο γελοίο, αλλά ακόμα και οι μαοϊκές γκρούπες τύπου ΚΟΕ, ΜΛ-ΚΚΕ, ΚΚΕμ-λ προτίμησαν να επιτεθούν κι αυτές στο ΚΚΕ, η πρώτη μάλιστα συμμετέχοντας στο ΣΥΡΙΖΑ, παρά να υπερασπιστούν αυτά που στο κάτω-κάτω οι ίδιες έλεγαν, υποτίθεται, από το 1960!!!) κλπ. Δε θέλω εδώ να ανοίξω το ζήτημα των θέσεων για το σοσιαλισμό, θα σχολιάσω όμως τα εξής: όταν στο ευρωκοινοβούλιο συζητήθηκε το κατάπτυστο σχέδιο ξαναγραψίματος της ιστορίας, με την εξομοίωση φασισμού και κομμουνισμού, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ έκανε αποχή(!). Στο ερώτημα, αν υπήρξε σοσιαλισμός (με τα λάθη του και τα τρωτά του, ασφαλώς και γι αυτό και ανατράπηκε), το ΚΚΕ υποστήριξε με πάθος το ΝΑΙ, σε μια προσπάθεια να δώσει προοπτική, να συναντήσει τα ελπιδοφόρα μηνύματα από τους λαϊκούς αγώνες στη Λατινική Αμερική, ενώ οι δυνάμεις (καλά, δε συζητώ του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αυτές έχουν ταξικό συμφέρον να είναι απέναντι) του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απαντούσαν μετά βδελυγμίας ότι σοσιαλισμός δεν υπήρξε ποτέ, ενισχύοντας έτσι ιδεολογικά την πίεση των μηχανισμών προπαγάνδας του συστήματος ότι ο αστικός δρόμος στην οικονομία και στο πολιτικό σύστημα είναι «μονόδρομος». Ποιος λοιπόν ευθύνεται για την συνεχιζόμενη ιδεολογική ηγεμονία της αστικής τάξης; Το ΚΚΕ που έδωσε και δίνει τη μάχη ενάντιά της (ασφαλώς με τις αδυναμίες του και τις ανεπάρκειές του, δε γίνεται λόγος γι αυτό), ή αυτοί που με διάφορες προφάσεις και προπετάσματα καπνού έσπευδαν να ρίξουν νερό στο μύλο των αστικών αντιλήψεων;

Συμπέρασμα. Με βάση τα δοσμένα πλαίσια που προσδιορίζουν το βαθμό ανάπτυξης της ταξικής πάλης, η εκλογική καταγραφή του ΚΚΕ δε θα μπορούσε να είναι διακριτά καλύτερη (φυσικά, δεν αναφέρομαι στο αν θα μπορούσε να είναι 0,5% περισσότερο γιατί δεν είναι αυτό που κάνει τη διαφορά πολιτικά) και δε μπορεί να διεξάγεται η συζήτηση πάνω σε αυτή τη βάση. Όλη η κουβέντα γύρω από την εκτίμηση της δράσης του ΚΚΕ πρέπει να γίνει από τη σκοπιά της συμβολής του στην ανατροπή του σκηνικού που κρατά χαμηλά το επίπεδο της ταξικής πάλης. Πιστεύω από την ανάλυση που προηγήθηκε να φάνηκε καθαρά ότι ήδη, με τη μέχρι σήμερα γραμμή του, κινείται σε αυτή την κατεύθυνση. Σε αυτή πρέπει να επιμείνει, βελτιώνοντας την ποιότητα και την ποσότητα της παρέμβασής του. Κάθε συζήτηση, στη φάση αυτή, για «αλλαγή γραμμής», «αλλαγή ηγεσίας» κλπ. είναι, πιστεύω, εκ του πονηρού και εκπορεύεται από τα ίδια κέντρα που έφεραν τον George Papandreou στο 44.5% και την αμερικνοκρατία και πάλι στους σβέρκους μας...

Το ΚΚΕ είναι σήμερα, το ξαναλέω και επιμένω, η μόνη συγκροτημένη πολιτική δύναμη που οι κυρίαρχοι της νέας τάξης δεν έχουν βάλει στο χέρι. Στις πλάτες του πέφτει ένα τεράστιο, ένα ιστορικό χρέος: να σαλπίσει, για μια ακόμη φορά, όπως το ’40 με το γράμμα του Ζαχαριάδη, όπως με το ΕΑΜ και την αντίσταση, το προσκλητήριο για τη λαϊκή αντεπίθεση. Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν έχει, ας μου επιτραπεί να πω, το δικαίωμα να κάνει πίσω. Πρέπει να αντέξει και μπορεί να αντέξει. Κάθε σκεπτόμενος έλληνας, κάθε δημοκράτης πολίτης, κάθε συνειδητός εργάτης πρέπει να σταθεί σήμερα στο πλευρό της. Αύριο, σε καλύτερες μέρες και συσχετισμούς, έχουμε όλο τον καιρό να συζητήσουμε για πολλά, για το χθες, για το αύριο. Σήμερα, είναι ώρα μάχης. Και το ΚΚΕ πρέπει να τη δώσει και να την κερδίσει, μαζί με το λαό, για να υπάρχει αυτό το αύριο...

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Η μεταπολίτευση τελείωσε... η χούντα επιστρέφει!

Ρίγη ανατριχίλας πρέπει να προκαλεί στον κάθε δημοκράτη έλληνα, η δημοσιοποίηση της σύνθεσης της νέας κυβέρνησης του George Papandreou. Η βαριά "μπότα" του αμερικάνου επικυρίαρχου συνθλίβει την πολιτική ζωή, σχεδόν από άκρου εις άκρον (με τιμητική εξαίρεση το ΚΚΕ ως οργανωμένη πολιτική δύναμη) και αυτό φάνηκε, τόσο με τη σύνθεση της νέας Βουλής, όσο και αυτήν της κυβέρνησης, αλλά και από τις εξελίξεις που δρομολογούνται στα υπόλοιπα κόμματα, κύρια στη ΝΔ και στο ΣΥΡΙΖΑ. Έχουμε και λέμε, λοιπόν...

"Ανανέωση" ή ...αναπαλαίωση;

Η σχεδόν εκδικητική μανία με την οποία ο αμερικάνικος παράγοντας αναδιατάσσει το πολιτικό σκηνικό είναι τέτοια, που σαρώνει στο πέρασμά της και τα τελευταία υπολείμματα του μεταπολιτευτικού σκηνικού, πριν απ'όλα στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Ο πρόεδρος της μεταπολιτευτικής ΕΦΕΕ Τζουμάκας εκτός Βουλής, στελέχη όπως η Βάσω Παπανδρέου, ο Ευθυμίου, ο Παπουτσής και ο Σκανδαλίδης εκτός κυβέρνησης, ενώ πρόδηλος είναι ο συμβολισμός στην περίπτωση της Δαμανάκη: της προτάθηκε το υφυπουργείο ...Δημόσιας Τάξης(!). Τέτοιον εξευτελισμό, έως κι αυτή δεν μπόρεσε να τον καταπιεί και αρνήθηκε... η εκφωνήτρια του Πολυτεχνείου, λίγο ακόμη και θα ήταν επικεφαλής των ...ΜΑΤατζήδων... που φτάσαμε...

Από την άλλη μεριά:
  • υπουργός εξωτερικών ο ίδιος ο George (ε, το ξέρει το αντικείμενο από την προηγούμενη θητεία... Μαδρίτη, Ελσίνσκι, "ζειμπέκικα" με τους Τούρκους...),
  • υφυπουργός ο τέως νομικός σύμβουλος του ...καγγελάριου της Αυστρίας(!) Δρούτσας, κατάργηση των υπουργείων Μακεδονίας-Θράκης(!) και Αιγαίου(!),
  • υπουργός καταστολής (εεε, συγγνώμη "προστασίας του πολίτη" ήθελα να πω...) ο "ειδικός" περί το είδος Χρυσοχοίδης, για να έχει και η (χαφιεδο)"τρομοκρατία" το "δικό της άνθρωπο" στο σχήμα,
  • στο Πολιτισμού το american boy με θητεία και στους βρετανούς εργατικούς mr. Geroulanos με ...μεταφράστρια στα ελληνικά τη Γκερέκου (νέες μέρες δόξας περιμένουν το helleniko pnevma, ok?),
  • στο Περιβάλλοντος η "εκλεκτή" του Andrikos "Al Gore" Papandreou, mrs. Mpirmpili (γιατί το περιβάλλον είναι μια προσοδοφόρος μπίζνα, όπως και να το κάνουμε... και σιγά μην ψωνίσουμε από τους γερμανούς τεχνολογία, οι αμερικάνικες δε μας κάνουν;;;)

Το πιο ωραίο απ'όλα, είναι η "αξιοποίηση" των, θλιβερών αλήθεια, "αντιπάλων" του George στην κυβέρνηση. Θαυμάστε: ο Βενιζέλος στο αμύνης, για να είναι αυτός που θα αγοράσει οπλικά συστήματα από τους αμερικάνους και να τσακωθεί με τους γαλλογερμανούς, ο Λοβέρδος στο απασχόλησης, για να είναι αυτός που θα εφαρμόσει την ολοσχερή διάλυση των εργασιακών σχέσεων και να κοντραριστεί με τα συνδικάτα, η Διαμαντοπούλου στο παιδείας, για να είναι αυτή που θα υπογράφει τις άδειες των ιδιωτικών πανεπιστημίων και να βλέπει τη Μητροπόλεως γεμάτη από διαδηλωτές φοιτητές κάθε Τετάρτη... Και τώρα μπορεί κανείς να κατανοήσει, γιατί ο σκληρός πυρήνας των Σημιτικών διάλεξε σ'αυτή τη φάση να μείνει απ'έξω από το έργο...

"Καλπάζει" η Ντόρα...

Στο κείμενό μου της επομένης των εκλογών, έγραφα ότι ο Καραμανλής επιδίωξε να βγει ο ίδιος από το στρίμωγμα, με μια "εθελούσια έξοδο" μέσα κι έξω από το κόμμα του. Βέβαια, με αυτούς που πήγε να κλείσει τη συμφωνία, καλά να πάθει. Σιγά μην τον άφηναν να βγει "αλώβητος" με μια αξιοπρεπή ήττα των 3-4 μονάδων, ώστε να είναι μάχιμος μετά. Οι 10.5 μονάδες που του "έριξαν" κατακέφαλα τον έστειλαν στο καναβάτσο, όχι απλά ηττημένο, αλλά εξευτελισμένο πολιτικά. Ελλείψει άλλου στο στρατόπεδο των "καραμανλικών" και με "στημένο" αντίπαλο της Ντόρας το Σαμαρά (που το παίζει "πατριώτης", αλλά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τον Αλβανικό μεγαλοιδεατισμό κατά παραγγελία των ΗΠΑ, αυτός τα προώθησε, για να μην ξεχνιόμαστε...), η "αλλαγή φρουράς" και στη ΝΔ έχει ήδη δρομολογηθεί. Και ο κύκλος κλείνει κι από εκεί...

ΥΓ. για το ΣΥΡΙΖΑ και τους Οικολόγους, τα πράγματα είναι πιο καθαρά. Στο ΣΥΡΙΖΑ το ρήγμα θα βαθύνει, καθώς η νέα κοινοβουλευτική ομάδα "γέρνει" ανανεωτικά. Κουίζ: τι σας θυμίζει το επώνυμο της νέας βουλευτού Λαρίσης του ΣΥΡΙΖΑ, της κυρίας Διώτη; τον εισαγγελέα της 17Ν; μπράβο, μπράβο, η μνήμη σας είναι ακριβής, κόρη του είναι. Τα σχόλια δικά σας... Όσο για τους Οικολόγους, παραλίγο θα τους βλέπαμε και στην κυβέρνηση, αλλά επικράτησαν ψυχραιμότερες σκέψεις, να μην "καεί" με την πρώτι το "χαρτί", αλλά να κρατηθεί "κάβα" γιατί ποτέ δεν ξέρεις... έτσι, για όποιους είχαν αυταπάτες... άλλωστε, πράσινο με πράσινο κολλάει, έτσι δεν είναι;;;

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Θα περάσουν (οι εκ Δυσμών Μήδοι);;;

Νισάφι πια με τις κραυγές νίκης για το Γιωργάκη! Το 44% είναι μεγάλο ποσοστό, αλλά κανείς θα πρέπει να αναλογιστεί - και να βγάλει συμπεράσματα - ποιοι ήταν εκείνοι που με τις επιλογές τους "έστρωσαν" το δρόμο στο ΠΑΣΟΚ για να βγει από την ανυποληψία των ετών 2004-2005 και να φαντάζει σήμερα ως "λύση" (έστω ανάγκης) στα μάτια εκατομμυρίων πολιτών. Και βέβαια, ας αναλογιστεί κανείς ποιοί είναι πίσω από τη νίκη Γιωργάκη, ποιους αληθινά εξυπηρετεί και τι περιμένει την επαύριο, το λαό μας και τη χώρα. Θυμίζω, λοιπόν...

Όποιος πατά σε δυο βάρκες, πέφτει μέσα στο νερό...

Στο σημείο αυτό, χρειάζεται μια διευκρίνιση. Πολλοί καταλαβαίνουν την ευθύνη της ΝΔ από τη σκοπιά της ανάλγητης πολιτικής της. Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Καθ’όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησής της, η ΝΔ επέλεξε την τακτική της "ήπιας προσαρμογής" και στην ουσία απέφυγε να πάρει νέα σκληρά μέτρα. Αυτό που έκανε, ήταν να εφαρμόσει και να "βελτιώσει" (από τη σκοπιά του κεφαλαίου, ασφαλώς), νόμους και πολιτικές που είχε το ΠΑΣΟΚ πρώτο θεσπίσει (νόμος Ρέππα, "αξιοποίηση" των αποθεματικών στο χρηματιστήριο, τα stage, η ενοικίαση εργαζομένων κλπ.). Επομένως, αν ήταν μόνο αυτό, το ΠΑΣΟΚ σε καμία περίπτωση δε μπορούσε να "εισπράξει" τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Και αυτό φάνηκε στις εκλογές του 2007, στις οποίες ναι μεν η ΝΔ κατέγραψε σοβαρή φθορά, αλλά το ΠΑΣΟΚ ουδόλως την καρπώθηκε. Κι αυτό, παρά το ότι είχαν ήδη αρχίσει τα "όργανα" (υποκλοπές, σκάνδαλα, οργανωμένο σχέδιο με τις φωτιές, επανεμφάνιση της "τρομοκρατίας" κλπ.) σε μια προσπάθεια να πριμοδοτηθεί από τότε.

Πρακτικά, ο Καραμανλής παρέδωσε εθελοντικά την κυβέρνηση. Δεν είναι σαφές τι θα γινόταν το Μάρτη, πάντως τον Οκτώβρη η επιλογή των εκλογών ήταν επιλογή ήττας και έγινε συνειδητά. Κάτι περισσότερο: δεν ήταν απλά επιλογή ήττας, αλλά και αποχώρησης. Κι αυτό "σφραγίστηκε" συμβολικά από δυο κινήσεις: την αναγόρευση του Σουφλιά σε περίπου επικεφαλής του πολιτικού σχεδιασμού και τον ορισμό του Κουμουτσάκου ως εκπροσώπου τύπου της ΝΔ, δηλαδή ενός πατενταρισμένου ανθρώπου της Ντόρας Μπακογιάννη. Αλλά και η προεκλογική εκστρατεία ήταν συνειδητά σχεδιασμένη για να οδηγήσει σε ήττα: τα "σκληρά μέτρα" που είναι αναγκαίο να παρθούν τώρα. Το επιχείρημα περί κρίσης είναι πολύ αδύνατο, αν σκεφθεί κανείς ότι το 2004-2007 δεν υπήρχε κρίση μεν, αλλά υπήρε επιτήρηση από την ΕΕ κι όμως τέτοια μέτρα δεν πάρθηκαν για μια ολόκληρη 5ετία. Συγχρόνως, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε η ΝΔ τις διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ ήταν ανοικτό αβαντάρισμα στον George: θα νόμιζε κανείς ότι, με κυβέρνηση δική του το ΠΑΣΟΚ επιχειρούσε με " πρόγραμμα δώστα όλα" να επανεκλεγεί και η ΝΔ ως αντιπολίτευση το κατήγγελε ότι με τις παροχές του θα ανακουφίσει τους πολίτες, σε βάρος της χώρας! Ε, δεν εκλέγεσαι με τέτοια επιχειρηματολογία, αυτό είναι σίγουρο! Τέλος, η δεύτερη "καρατόμηση" Τσιτουρίδη - καθ'υπόδειξη Σουφλιά - ήταν το "κερασάκι" που φώναξε προς όλες τις κατευθύνσεις ότι ο Καραμανλής είναι αρχηγός με ημερομηνία λήξης και προς τους "καραμανλικούς" ιδιαίτερα, ότι θα πρέπει να συνεχίσουν χωρίς αυτόν...

Που βρίσκεται το "κλειδί" της όλης ιστορίας σε ό,τι αφορά τις ευθύνες του Κωστάκη; Πριν επιχειρήσω μιαν απάντηση, θα θυμίσω μια-δυο "λεπτομέρειες" που έχουν μεγάλη σημασία και πέρασαν στα "ψιλά". Τις φωτιές του 2007, η κυβέρνηση τις έσβησε με ρώσικα αεροπλάνα και σημαντική βοήθεια από τους γερμανούς και τους ιταλούς (που, ας σημειωθεί, είχαν το ίδιο πρόβλημα). Διόλου τυχαία: η Γερμανία και η Ιταλία είναι χώρες-κλειδιά στους ρωσικούς σχεδιασμούς για τους αγωγούς north και south stream για την προωθηση του ρωσικού φυσικού αερίου στην Ευρώπη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, μάλιστα, βρέθηκε σε αντίστοιχο "μάτι κυκλώνα" με αποκαλύψεις για σκάνδαλα, ερωτικές ιστορίες και ανοιχτή υπονόμευση (οργανωμένους εμπρησμούς), την ίδια περίοδο που ο Κωστάκης τράβαγε τα ίδια στην Ελλάδα. Στις πυρκαγιές του 2009, πέραν από μια ισχνή ιταλική βοήθεια, τίποτε. Την ίδια στιγμή, η Γερμανία - που εδώ και χρόνια είχε υψώσει τείχος ενάντια στην ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ - διαρρέει πως θα "επανεξετάσει τη θέση της" (δηλώσεις του επικεφαλής του FDP και μέλλοντος γερμανού ΥΠΕΞ μετά τις πρόσφατες εκλογές) και, επίσης, η Ρωσία - σε μια κίνηση με πολλούς αποδέκτες σε Ελλάδα ΚΑΙ Κύπρο - διαρρέει, ότι εξετάζει την αναγνώριση των κατεχόμενων στην Κύπρο, αν η Τουρκία αναγνωρίσει την Αμπχαζία και τη Ν. Οσετία, την ίδια στιγμή που προχωρά σε ενεργειακές συμφωνίες με την τουρκική κυβέρνηση. Κι ο Κωστάκης, στην κρίσιμη περίοδο πριν τις εκλογές, μοιάζει "εγκαταλελειμένος" από παντού...

Στην πραγματικότητα, για να το πούμε λαϊκά, ο Κωστάκης "κοιμάται όπως έστρωσε". Για να το πούμε ακριβέστερα, τα τμήματα του κεφαλαίου που βρίσκονται πίσω από την πολιτική του, καθόρισαν και τη σημερινή εξέλιξη. Είναι σαφές, ότι τα "ανοίγματα" προς Ρωσία, Γερμανία, Κίνα κλπ., ανταποκρίνονται στα οικονομικά συμφέροντα μεγάλης μερίδας της άρχουσας τάξης της χώρας, η οποία βλέπει τον παραδοσιακό ατλαντισμό ως μη αναγκαίο σήμερα άχθος, στο βαθμό που δε συνοδεύεται από οικονομικά οφέλη. Πράγματι, με λίγες εξαιρέσεις (π.χ. εφοπλιστικό κεφάλαιο, μέρος του χρηματοπιστωτικού κλπ.) οι σχέσεις της ελληνικής αστικής τάξης με τον υπερατλαντικό "μεγάλο αδελφό" θυμίζουν περισσότερο τη σχέση μικρομάγαζου με προστάτη (που εισπράτει δικαιώματα προστασίας), παρά σχέση αμοιβαίου - έστω και ετεροβαρώς - οικονομικού οφέλους, όπως είναι αντιθέτως η σχέση με τους ευρωπαϊκούς μονοπωλιακούς ομίλους. Αυτό εξηγεί το γιατί, από τότε που οι ιθύνοντες κύκλοι της άρχουσας τάξης της χώρας κατάλαβαν ότι η εσωτερική κατάσταση έχει, σχετικά, σταθεροποιηθεί, δεν έχει λείψει από την πολιτική ζωή το ρεύμα του "ανήκομεν εις την Δύσιν" μεν, αλλά πολυδιάστατα και "ευρωπαϊκά": αυτό είναι το κόκκινο νήμα που συνδέει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (της εξόδου από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, της εισόδου στην ΕΟΚ και της νομιμοποίησης του ΚΚΕ), τον Ανδρέα Παπανδρέου (των πρωτοβουλιών των "έξι" και της ελληνοαραβικής φιλίας) και τον Κωστάκη (του "σιωπηρού" ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν, των αγωγών και της συμφωνίας με την Κίνα για τα λιμάνια). Και βέβαια, εξηγεί και πολλές από τις πτυχές της πρόσφατης ελληνικής πολιτικής σκηνής, όπως την επανεμφάνιση της "τρομοκρατίας" με γραφείο τύπου της τον κ. Χρυσοχοϊδη (που, κατά τα άλλα, την είχε "εξαρθρώσει" επί Σημίτη), τα γιαλαντζί "δεκεμβριανά" που ζήσαμε πέρυσι, τις φωτιές του 2007 και του 2009, τη δημοσιοποίηση σκανδάλων με ρυθμούς χιονοστιβάδας κλπ. Κι από την άλλη, το ΝΑΙ στο σχέδιο Ανάν του George Papandreou, την επαναφορά των ενάντιων στα συμφέροντα της χώρας συμφωνιών του Ελσίσκι και Μαδρίτης των κυβερνήσεων Σημίτη, τη δέσμευση για επαναδιαπραγμάτευση των συμβάσεων για τον ΟΤΕ, τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και του ΟΛΠ κλπ., τις διακηρύξεις για το "Αιγαίο-πράσινη θάλασσα ενέργειας" που ισοδυναμεί με de facto παραίτηση από τα κοιτάσματα πετρελαίου και άλλα, εξόχως "πατριωτικά" από τη μεριά των σημερινών νικητών.

Το ζήτημα, ωστόσο, είναι ότι ακόμα και στις περιόδους των πιο "τολμηρών" "ανοιγμάτων", ο Κωστάκης συνέχιζε να πατά σε δυο βάρκες. Στην αρχή, κρατώντας ισορροπίες, έδωσε στους αμερικάνους το ΥΠΕΞ, αντικαθιστώντας το Μολυβιάτη (εκ των συνεπέστερων πολιτικών της αστικής τάξης με προσήλωση στην "ευρωπαϊκή" προοπτική της χώρας) με την ανοικτά αμερικανόφιλη Ντόρα Μπακογιάννη. Στην ίδια λογική "θυσιάστηκαν" στην πορεία και άλλα στελέχη (π.χ. Τσιτουρίδης, Ρουσόπουλος κλπ.), αλλά κυρίως το πρόβλημα ήρθε όταν άρχισαν και αναδιπλώσεις επί επιλογών: "χάλασε" η δουλειά με τους S-300, "χάλασε" η δουλειά με τα Eurofighter, η χώρα μπήκε στον αγωγό Nabucco (αμερικάνικος και ανταγωνιστικός του south stream), ήρθε η ευθυγράμμιση με τις ΗΠΑ στο θέμα της αντιπυραυλικής ασπίδας κλπ. Πρακτικά, ο Κωστάκης έδειξε ότι "παίρνει από πίεση" κι αυτό το μήνυμα ήταν καταδικαστικό γι αυτόν, τόσο έναντι των "φίλων", όσο κι έναντι των "εχθρών". Οι πρώτοι, απλώς απέσυραν τη στήριξη και οι δεύτεροι επιτέθηκαν με ακόμα μεγαλύτερη σφοδρότητα. Η περίοδος μετά τις εκλογές του 2007, μέχρι σήμερα, εκφράζει ακριβώς αυτή τη δυναμική...

Για να είμαστε αντικειμενικοί, πιθανότατα το πρόβλημα είναι βαθύτερο από τις, έτσι κι αλλιώς, μειωμένες - σε σχέση με τους χαρισματικούς προκατόχους του Καραμανλή (Κων/νο) και Α. Παπανδρέου - ικανότητες και την αστάθεια του Κωστάκη. Το πρόβλημα είναι η ίδια η ταλάντευση της αστικής τάξης της χώρας και η απροθυμία της, την κρίσιμη στιγμή να συγκρουστεί με τις ΗΠΑ, "ακουμπώντας" στο γερμανορωσικό άξονα. Οι σχέσεις πολιτικής και στρατιωτικής εξάρτησης από τις ΗΠΑ, τις οποίες επισημαίνει εξαιρετικά εύστοχα το ΚΚΕ στις θέσεις για το 18ο Συνέδριό του, έπαιξαν εδώ το ρόλο του ανυπέρβλητου ορίου. Ωστόσο, ανεξάρτητα από το πως κλείνει σήμερα ο κύκλος που άνοιξε το 2004, με τον πολιτικό θρίαμβο των αμερικανόφιλων πολιτικών δυνάμεων δηλαδή, η πραγματική αντίφαση ανάμεσα στο μακροπρόθεσμο οικονομικό συμφέρον της άρχουσας τάξης και στις προφανείς πολιτικοστρατιωτικές της εξαρτήσεις από τον αμερικάνικο παράγοντα, παραμένει και θα οξυνθεί το επόμενο διάστημα. Απ'αυτή την άποψη, δε θα πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο εξελίξεων, ειδικά στο μέτρο που η αμερικάνικη πολιτική υποστήριξης προς την Τουρκία συνεχιστεί.

"Παρών" και ο "αντιδικομματικός" ατλαντισμός...

Εκτός, όμως, από τη συζήτηση στο (πρώην) κυβερνητικό στρατόπεδο, μέρος των "ευσήμων" για το σημερινό πολιτικό σκηνικό ανήκει και στα υπόλοιπα - πλην ΚΚΕ - κόμματα (και δεν εννοούμε μόνο τα κοινοβουλευτικά ή ευρωκοινοβουλευτικά). Τα παραδείγματα του ΛΑΟΣ, του ΣΥΡΙΖΑ, των Οικολόγων-Πρασίνων και του μεγαλύτερου μέρους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ), είναι χαρακτηριστικά. Ας τα παρακολουθήσουμε, εν συντομία:

• Ο κάλπικος αντιαμερικανισμός του ΛΑΟΣ

Από πολλές απόψεις, η περίπτωση του ΛΑΟΣ είναι "ιδιαίτερη". Να το πω απλά, δε γνωρίζω και πολλές πολιτικές δυνάμεις και αρχηγούς με τοποθετήσεις τόσο έντονου και δημόσιου αντιαμερικανισμού και μάλιστα σε χώρα που θεωρείται αμερικάνικο "τσιφλίκι", οι οποίες να απολαμβάνουν τέτοια "ασυλία" από πλευράς της αμερικάνικης πρεσβείας της χώρας τους! Στην πραγματικότητα, η "αποστολή" που ανέλαβε να εκτελέσει ο κ. Καρατζαφέρης - και τα κατάφερε αρκετά καλά μέχρι στιγμής, πρέπει να πω - ήταν: Από τη μια η "απ'τα δεξιά πλαγιοκόπηση" της ΝΔ και η αποψίλωση του Κωστάκη από την κοινωνική βάση που ήταν κατεξοχήν το βασικό του πολιτικό έρεισμα: τον κόσμο της "λαϊκής δεξιάς" και των συντηρητικών μεσοστρωμάτων με "εθνικόφρονες ανησυχίες", κατάλοιπα πολιτικά των περασμένων δεκαετιών, υπαρκτών και "μετρήσιμων" ωστόσο, ακόμα και σήμερα (φτάνει κανείς να αναλογιστεί πόσοι από τους βουλευτές και τα στελέχη πρώτης γραμμής της ΝΔ δήλωναν απερίφραστα βασιλόφρονες ή προέρχονταν από ακροδεξιές οικογένειες με "εμφυλιοπολεμικό" παρελθόν π.χ. Έβερτ, Σούρλας κλπ.). Και, από την άλλη, το "προβοκάρισμα από τα δεξιά", στα εθνικά θέματα, το οποίο θα λειτουργεί ως κατάλληλο υπόβαθρο για να προωθείται η πολιτική των αμερικάνικων και νεοταξικών σχεδιασμών στην περιοχή, με μεγαλύτερη λαϊκή συναίνεση. Έτσι, όσο δυνάμωναν οι ταλαντεύσεις του Κωστάκη, τόσο ανέβαζε την δεξιά ρητορική ο Καρατζαφέρης. Στα "δεκεμβριανά", ούτε λίγο-ούτε πολύ, προέτρεπε την κυβέρνηση να κατεβάσει το στρατό και να άρει το άσυλο (επιλογές δηλαδή, πολιτικής αυτοκτονίας, πέραν της όποιας ιδεολογικής θέσης μπορεί να έχει ο καθένας). Έτσι, ένα τμήμα της λαϊκής βάσης της ΝΔ με δεξιά αντανακλαστικά "τσίμπησε" και άρχισε να συνομιλεί πολιτικά μαζί του, γεγονός που πίεσε τον Καραμανλή προκειμένου να συγκρατήσει τις διαρροές των κοινωνικών του ερεισμάτων να πάρει νέα αυταρχικά μέτρα (περί κουκούλας κλπ.), πολώνοντας απέναντί του μεγάλο μέρος των μετριοπαθών, κεντρώας άποψης πολιτών - του περίφημου "μεσαίου χώρου". Μια λεπτομέρεια, στο σημείο αυτό, λέει πολλά σχετικά με το πόσες σχέσεις έχει το ΛΑΟΣ με το "βαθύ κράτος": επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του, στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, ήταν ο επικεφαλής της ΕΥΠ, κ. Κοραντής... Εξίσου προβοκατόρικη υπήρξε η στάση του στο θέμα με τους μουσουλμάνους της Θράκης, τους οποίους περιγράφει ως όργανα της Άγκυρας και προτείνει την παραπέρα πολιτική τους περιθωριοποίηση - έτσι ώστε και όποιοι (που είναι πολλοί) μειονοτικοί ήθελαν να παραμείνουν έξω από το παιχνίδι της τουρκικής προπαγάνδας (και επόμενα των νεοταξικών σχεδιασμών), να χάσουν το όποιο έρεισμά τους στην ίδια τους την κοινότητα. Μια τέτοια γραμμή πίεσε αναπόφευκτα τα ΝΔημοκρατικά στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης της Θράκης, γεγονός που οδήγησε σε όξυνση της "εθνοτικής" αντιπαράθεσης στην περιοχή, με αποτέλεσμα διαρροές από ΝΔ προς ΛΑΟΣ στους χριστιανικούς πληθυσμούς και αναφανδόν στήριξη στο ΠΑΣΟΚ από τους μουσουλμάνους, γεγονός που είχε ήδη προετοιμαστεί ήδη από το 2006 και την επιλογή του Γιωργάκη για μουσουλμάνα επικεφαλής του νομαρχιακού ψηφοδελτίου του ΠΑΣΟΚ...

ΣΥΡΙΖΑ: ΠΑΣΟΚ τώρα, ΠΑΣΟΚ μετά, ΠΑΣΟΚ ...για πάντα!

Σημαντικό μερίδιο ευθύνης στη διαμόρφωση του σημερινού πολιτικού σκηνικού πέφτει στις πλάτες του «χώρου της ανανεωτικής αριστεράς», όπως λέγεται σήμερα η σοσιαλδημοκρατία που είναι τέτοια, αλλά δε θέλει να το δηλώνει – σε αντίθεση με την επίσημη σοσιαλδημοκρατία που έχει γίνει χειρότερη από την παλιά «δεξιά», κρατώντας τον τίτλο. Εν πάση περιπτώσει, το θέμα μας εδώ δεν είναι μια παρουσίαση γενικά της φυσιογνωμίας και της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η ανάδειξη της συμβολής του στην υλοποίηση του αμερικάνικου σχεδίου για την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού της χώρας.

Τι εισέπραττε ένας απλός πολίτης, από τα πολιτικά συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ; Πρώτον, ότι η κυβέρνηση της ΝΔ είναι η χειρότερη που έχει υπάρξει και πρέπει να φύγει πάση θυσία. Όχι τόσο τις τελευταίες μέρες προ των εκλογών, αλλά όλο το προηγούμενο διάστημα (με αποκορύφωμα τα «δεκεμβριανά»). Οι συνδικαλιστικοί βραχίονες του ΣΥΡΙΖΑ στο μαζικό κίνημα ήταν στην πρώτη γραμμή της προβολης του συνθήματος της «ανατροπής της κυβέρνησης», σύνθημα που ασφαλώς, όχι απλά ευνοούσε το ΠΑΣΟΚ, αλλά ήταν αυτό ακριβώς που επιδίωκε. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τα γνωστά ρετάλια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ανέλαβαν με πρωτοφανή ζήλο να χτυπούν, όποιον (και βασικά το ΚΚΕ) δε συναινούσε σε επίπεδο κινήματος με τον αντιΝΔ μονομέτωπο και επιχειρούσε να αναδείξει την ταύτιση του ΠΑΣΟΚ με την κυβερνητική πολιτική, παρουσιάζοντάς τον ως ...συνεργάτη της ΝΔ. Δεύτερον, ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ή μπορεί να γίνει μέρος της λύσης, αντί μέρος του προβλήματος. Επί της ουσίας, η κόντρα στο εσωτερικό του ΣΥΝ (και κατ’επέκταση και του ΣΥΡΙΖΑ) περιστράφηκε γύρω από το αν η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ είναι δυνατή άμεσα, τώρα ή αν η ισχυρή αυτόνομη παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορεί να επιβάλει με καλύτερους όρους τη συνεργασία αυτή στο μέλλον. Με τους όρους αυτούς, δεν είναι δύσκολο να ερμηνεύσει κανείς τις τεράστιες διαρροές του χώρου αυτού προς το ΠΑΣΟΚ.

Εκείνο που μοιάζει δύσκολο να ερμηνευθεί με απλές σκέψεις, είναι οι επιλογές της ηγετικής ομάδας Αλαβάνου στον ΣΥΝ, ειδικά από τα «δεκεμβριανά» και μετά. Είναι φανερό για όποιον έχει μια στοιχειώδη επαφή με την ελληνική κοινωνία, ότι η επιλογή της υπόθαλψης των κουκουλοφόρων ήταν πολιτικά αδιέξοδη για τον ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ, ο ρόλος του Αλαβάνου και της ομάδας του, είναι κάτι περισσότερο από ύποπτος: η γραμμή του πετυχαίνει, συγχρόνως, τρία πράγματα: πρώτον, βαθαίνει το ρήγμα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ωθώντας όλο και περισσότερο τους «ανανεωτικούς» να προσεγγίσουν το ΠΑΣΟΚ (και άρα διευκολύνοντας και την εκλογική ώσμωση προς αυτό, από την κοινωνική βάση του ΣΥΝ) – δεύτερον, αποκόπτει το ΚΚΕ (αναπαράγοντας τις αθλιότητες των ΠΑΣΟΚικών παπαγάλων περί «αριστερού ψάλτη της ΝΔ») από τμήμα της βάσης του ΠΑΣΟΚ που, απογοητευμένο από τα χάλια του Γιωργάκη (θυμίζω ότι, ακόμα και το Δεκέμβρη του 2008, το ΠΑΣΟΚ ήταν είτε πίσω, είτε ελάχιστα μπροστά από τη ΝΔ σε όλες τις δημοσκοπήσεις), στρεφόταν προς τα αριστερά και τρίτον ...επανασυσπειρώνει τελικά τον κόσμο αυτό στο ΠΑΣΟΚ μετά τα παιχνίδια του ΣΥΝ με τους κουκουλοφόρους. Στην ουσία, ο Αλαβάνος πέτυχε το εξής εντυπωσιακό: να φέρει το ίδιο του το κόμμα προ της διαλύσεως, χωρίς να εκτίθεται το «αριστερό» του προσωπείο (δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι ομαδούλες του ΣΥΡΙΖΑ τον ήθελαν για επικεφαλής), βοηθώντας αποφασιστικά τη συσπείρωση του ΠΑΣΟΚ! Άξιος ο μισθός του, απ’όπου κι αν τον λαμβάνει...

• Τα λοιπά δεκανίκια: οικολόγοι, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ.

Εδώ δε θα πω πολλά. Δε χρειάζεται, άλλωστε. Τι χρειάζεται να πει κανείς, δηλαδή, για ένα μικρό κόμμα (οικολόγοι) που κάνει σύνθημά του, μια θέση ...ενός άλλου, μεγάλου κόμματος; Δηλαδή, ποιος δεν καταλαβαίνει στην ελληνική κοινωνία ότι ένας που θέλει να ψηφίσει με κριτήριο την «πράσινη οικονομία» και έχει να επιλέξει ανάμεσα στους οικολόγους και το ΠΑΣΟΚ (που, στο κάτω-κάτω, «λανσάρισε» πρώτο τον όρο), θα προτιμήσει το δεύτερο; αν υπάρχει κανείς που δεν το καταλαβαίνει αυτό, ας πάει για φροντιστήρια πολιτικής, αν και μάλλον πρόκειται για ανεπίδεκτο μαθήσεως. Και η ηγεσία των οικολόγων δεν είναι καμιά «χθεσινή»: ο Τρεμόπουλος είναι εκείνος που ζητούσε να ονομαστεί μια λεωφόρος της Θες/κης με το όνομα του ...Κεμάλ Ατατούρκ(!) και εκ των συμμετεχόντων στην αμερικανόπνευστη «συμμαχία του ουράνιου τόξου» που ζητούσε την αναγνώριση των Σκοπίων ως Μακεδονίας (για να μην παρεξηγηθώ, δεν ισχυρίζομαι ότι το ζήτημα εξαντλείται στο όνομα, αλλά από αυτό έως του να πηγαίνει κανείς στο άλλο άκρο, υπάρχει τεράστια απόσταση), σε μια περίοδο που οι ΗΠΑ ανακινούν μειονοτικά ζητήματα σε κάθε γωνιά των Βαλκανίων...

Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κάνω αναφορά μόνο για ένα λόγο: επειδή έχει κάποια επιρροή στο φοιτητικό και μαθητικό κίνημα. Ο ρόλος της υπήρξε ακριβώς ο ίδιος με το ΣΥΡΙΖΑ. Σε επίπεδο πρακτικής και συνθημάτων, είναι σχεδόν αδύνατο να βρει κανείς διαφορές. Αλλά τι να περιμένει κανείς, όταν βασική συνιστώσα αυτού του «μετώπου» είναι το λεγόμενο «Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα» (ΣΕΚ, πρώην «Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση» - ΟΣΕ) η οποία επί χρόνια ψήφιζε ΠΑΣΟΚ στις εθνικές εκλογές (στο ΣΥΡΙΖΑ κατ’αναλογία δρα η επίσης τροτσκιστική ομάδα «Ξεκίνημα» η οποία έκανε επί δεκαετίες εισοδισμό στο ΠΑΣΟΚ); Απλά τα θυμίζω αυτά, για να μην ξεχνιόμαστε και σταματώ εδώ, διότι με σχεδόν 25000 ψήφους και λιγότερο από 0.4% εκλογική επίδοση και πολλά είπα, νομίζω...

Συμπέρασμα

Οι παραπάνω σκέψεις κατατίθενται «εν θερμώ», σε μια προσπάθεια ερμηνείας του εκλογικού αποτελέσματος και ιδιαίτερα του «θριάμβου» του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή της προέλασης του τόξου της αμερικάνικης πολιτικής στη χώρα. Ήδη, με την παραίτηση Καραμανλή και την επικείμενη έλευση της Ντόρας, ο κύκλος της ανάκτησης από την αμερικάνικη πρεσβεία του ελέγχου στις πολιτικές εξελίξεις σχεδόν κλείνει. Αν σκεφθεί κανείς ότι η κυβέρνηση της ΝΔ είναι η δεύτερη από τις τρεις που είχαν εμπλακεί στο ρώσικο σχέδιο για το south stream (μετά τη Βουλγαρία) που ανατρέπεται «βελούδινα», ενώ και ο Μπερλουσκόνι δέχεται μεγάλη πίεση, είναι φανερό ότι τις μέρες που θα επακολουθήσουν, δυστυχώς, οι εξελίξεις θα τρέξουν κι άλλο. Τουλάχιστον, ο cavaliere έχει τον έλεγχο των ΜΜΕ στη χώρα του, οπότε φαινόμενα σαν τον επικοινωνιακό πόλεμο που δέχθηκε ο Κωστάκης από τα ελληνικά ΜΜΕ (τα οποία, τάχα, ανακάλυψαν την έννοια της διαπλοκής με ...το Βατοπέδι και την έννοια του καρτέλ με ...τις εταιρείες γάλακτος, ενώ πριν δεν ήξεραν καν την έννοια των λέξεων...) θα τα αποφύγει – εκτός και αν πετύχει η καμπάνια περί ...ελευθερίας του τύπου, που πρόσφατα έχει ξεκινήσει στη γείτονα χώρα. Όταν έβγαινε βουλευτής η Τσιτσιολίνα, ουδείς ασχολείτο με την ελευθεροτυπία. Μόλις «μύρισε» ρώσικο αέριο, όμως...

Who is who...

5 Οκτωβρίου 2009. Σαλπάρουμε, λοιπόν. Σε μια "δύκολη" μέρα, με τα μαύρα σύννεφα της Νέας Τάξης να πλησιάζουν ξανά πάνω από τη χώρα και τα υπερατλαντικά αφεντικά να κάνουν επίδειξη δύναμης με τον εκλεκτό τους ανθύπατο στη θέση του "ασταθούς" προκατόχου του, διαλέξαμε και εμείς να ανοίξουμε τα διαδικτυακά μας φτερά στους "ουρανούς" του Blogger. Για να πούμε, να ακούσουμε, να συζητήσουμε, να διαφωνήσουμε συμφωνώντας και τούμπαλιν, να διαφωνήσουμε σκέτο και να συμφωνήσουμε με χειροκρότημα και - πάνω απ'όλα - να καταθέσουμε τη δική μας μικρή συμβολή στο να "τραβηχτεί η κουρτίνα" που κρύβει τα αληθινά γεγονότα και τις αληθινές αντιπαραθέσεις, προβάλλοντας μια εικονική πραγματικότητα. Στην προσπάθεια αυτή, δεν είμαστε "ουδέτεροι". Συμμετέχουμε, στρατευμένοι στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης και της εθνικής ανεξαρτησίας. Έχουμε φίλους, έχουμε και εχθρούς. Και γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Όσο περισσότερο και όσοι περισσότεροι γνωριστούμε κάτω από τέτοιους όρους, τόσο το καλύτερο για μας...