Θα περάσουν (οι εκ Δυσμών Μήδοι);;;

Νισάφι πια με τις κραυγές νίκης για το Γιωργάκη! Το 44% είναι μεγάλο ποσοστό, αλλά κανείς θα πρέπει να αναλογιστεί - και να βγάλει συμπεράσματα - ποιοι ήταν εκείνοι που με τις επιλογές τους "έστρωσαν" το δρόμο στο ΠΑΣΟΚ για να βγει από την ανυποληψία των ετών 2004-2005 και να φαντάζει σήμερα ως "λύση" (έστω ανάγκης) στα μάτια εκατομμυρίων πολιτών. Και βέβαια, ας αναλογιστεί κανείς ποιοί είναι πίσω από τη νίκη Γιωργάκη, ποιους αληθινά εξυπηρετεί και τι περιμένει την επαύριο, το λαό μας και τη χώρα. Θυμίζω, λοιπόν...

Όποιος πατά σε δυο βάρκες, πέφτει μέσα στο νερό...

Στο σημείο αυτό, χρειάζεται μια διευκρίνιση. Πολλοί καταλαβαίνουν την ευθύνη της ΝΔ από τη σκοπιά της ανάλγητης πολιτικής της. Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Καθ’όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησής της, η ΝΔ επέλεξε την τακτική της "ήπιας προσαρμογής" και στην ουσία απέφυγε να πάρει νέα σκληρά μέτρα. Αυτό που έκανε, ήταν να εφαρμόσει και να "βελτιώσει" (από τη σκοπιά του κεφαλαίου, ασφαλώς), νόμους και πολιτικές που είχε το ΠΑΣΟΚ πρώτο θεσπίσει (νόμος Ρέππα, "αξιοποίηση" των αποθεματικών στο χρηματιστήριο, τα stage, η ενοικίαση εργαζομένων κλπ.). Επομένως, αν ήταν μόνο αυτό, το ΠΑΣΟΚ σε καμία περίπτωση δε μπορούσε να "εισπράξει" τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Και αυτό φάνηκε στις εκλογές του 2007, στις οποίες ναι μεν η ΝΔ κατέγραψε σοβαρή φθορά, αλλά το ΠΑΣΟΚ ουδόλως την καρπώθηκε. Κι αυτό, παρά το ότι είχαν ήδη αρχίσει τα "όργανα" (υποκλοπές, σκάνδαλα, οργανωμένο σχέδιο με τις φωτιές, επανεμφάνιση της "τρομοκρατίας" κλπ.) σε μια προσπάθεια να πριμοδοτηθεί από τότε.

Πρακτικά, ο Καραμανλής παρέδωσε εθελοντικά την κυβέρνηση. Δεν είναι σαφές τι θα γινόταν το Μάρτη, πάντως τον Οκτώβρη η επιλογή των εκλογών ήταν επιλογή ήττας και έγινε συνειδητά. Κάτι περισσότερο: δεν ήταν απλά επιλογή ήττας, αλλά και αποχώρησης. Κι αυτό "σφραγίστηκε" συμβολικά από δυο κινήσεις: την αναγόρευση του Σουφλιά σε περίπου επικεφαλής του πολιτικού σχεδιασμού και τον ορισμό του Κουμουτσάκου ως εκπροσώπου τύπου της ΝΔ, δηλαδή ενός πατενταρισμένου ανθρώπου της Ντόρας Μπακογιάννη. Αλλά και η προεκλογική εκστρατεία ήταν συνειδητά σχεδιασμένη για να οδηγήσει σε ήττα: τα "σκληρά μέτρα" που είναι αναγκαίο να παρθούν τώρα. Το επιχείρημα περί κρίσης είναι πολύ αδύνατο, αν σκεφθεί κανείς ότι το 2004-2007 δεν υπήρχε κρίση μεν, αλλά υπήρε επιτήρηση από την ΕΕ κι όμως τέτοια μέτρα δεν πάρθηκαν για μια ολόκληρη 5ετία. Συγχρόνως, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε η ΝΔ τις διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ ήταν ανοικτό αβαντάρισμα στον George: θα νόμιζε κανείς ότι, με κυβέρνηση δική του το ΠΑΣΟΚ επιχειρούσε με " πρόγραμμα δώστα όλα" να επανεκλεγεί και η ΝΔ ως αντιπολίτευση το κατήγγελε ότι με τις παροχές του θα ανακουφίσει τους πολίτες, σε βάρος της χώρας! Ε, δεν εκλέγεσαι με τέτοια επιχειρηματολογία, αυτό είναι σίγουρο! Τέλος, η δεύτερη "καρατόμηση" Τσιτουρίδη - καθ'υπόδειξη Σουφλιά - ήταν το "κερασάκι" που φώναξε προς όλες τις κατευθύνσεις ότι ο Καραμανλής είναι αρχηγός με ημερομηνία λήξης και προς τους "καραμανλικούς" ιδιαίτερα, ότι θα πρέπει να συνεχίσουν χωρίς αυτόν...

Που βρίσκεται το "κλειδί" της όλης ιστορίας σε ό,τι αφορά τις ευθύνες του Κωστάκη; Πριν επιχειρήσω μιαν απάντηση, θα θυμίσω μια-δυο "λεπτομέρειες" που έχουν μεγάλη σημασία και πέρασαν στα "ψιλά". Τις φωτιές του 2007, η κυβέρνηση τις έσβησε με ρώσικα αεροπλάνα και σημαντική βοήθεια από τους γερμανούς και τους ιταλούς (που, ας σημειωθεί, είχαν το ίδιο πρόβλημα). Διόλου τυχαία: η Γερμανία και η Ιταλία είναι χώρες-κλειδιά στους ρωσικούς σχεδιασμούς για τους αγωγούς north και south stream για την προωθηση του ρωσικού φυσικού αερίου στην Ευρώπη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, μάλιστα, βρέθηκε σε αντίστοιχο "μάτι κυκλώνα" με αποκαλύψεις για σκάνδαλα, ερωτικές ιστορίες και ανοιχτή υπονόμευση (οργανωμένους εμπρησμούς), την ίδια περίοδο που ο Κωστάκης τράβαγε τα ίδια στην Ελλάδα. Στις πυρκαγιές του 2009, πέραν από μια ισχνή ιταλική βοήθεια, τίποτε. Την ίδια στιγμή, η Γερμανία - που εδώ και χρόνια είχε υψώσει τείχος ενάντια στην ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ - διαρρέει πως θα "επανεξετάσει τη θέση της" (δηλώσεις του επικεφαλής του FDP και μέλλοντος γερμανού ΥΠΕΞ μετά τις πρόσφατες εκλογές) και, επίσης, η Ρωσία - σε μια κίνηση με πολλούς αποδέκτες σε Ελλάδα ΚΑΙ Κύπρο - διαρρέει, ότι εξετάζει την αναγνώριση των κατεχόμενων στην Κύπρο, αν η Τουρκία αναγνωρίσει την Αμπχαζία και τη Ν. Οσετία, την ίδια στιγμή που προχωρά σε ενεργειακές συμφωνίες με την τουρκική κυβέρνηση. Κι ο Κωστάκης, στην κρίσιμη περίοδο πριν τις εκλογές, μοιάζει "εγκαταλελειμένος" από παντού...

Στην πραγματικότητα, για να το πούμε λαϊκά, ο Κωστάκης "κοιμάται όπως έστρωσε". Για να το πούμε ακριβέστερα, τα τμήματα του κεφαλαίου που βρίσκονται πίσω από την πολιτική του, καθόρισαν και τη σημερινή εξέλιξη. Είναι σαφές, ότι τα "ανοίγματα" προς Ρωσία, Γερμανία, Κίνα κλπ., ανταποκρίνονται στα οικονομικά συμφέροντα μεγάλης μερίδας της άρχουσας τάξης της χώρας, η οποία βλέπει τον παραδοσιακό ατλαντισμό ως μη αναγκαίο σήμερα άχθος, στο βαθμό που δε συνοδεύεται από οικονομικά οφέλη. Πράγματι, με λίγες εξαιρέσεις (π.χ. εφοπλιστικό κεφάλαιο, μέρος του χρηματοπιστωτικού κλπ.) οι σχέσεις της ελληνικής αστικής τάξης με τον υπερατλαντικό "μεγάλο αδελφό" θυμίζουν περισσότερο τη σχέση μικρομάγαζου με προστάτη (που εισπράτει δικαιώματα προστασίας), παρά σχέση αμοιβαίου - έστω και ετεροβαρώς - οικονομικού οφέλους, όπως είναι αντιθέτως η σχέση με τους ευρωπαϊκούς μονοπωλιακούς ομίλους. Αυτό εξηγεί το γιατί, από τότε που οι ιθύνοντες κύκλοι της άρχουσας τάξης της χώρας κατάλαβαν ότι η εσωτερική κατάσταση έχει, σχετικά, σταθεροποιηθεί, δεν έχει λείψει από την πολιτική ζωή το ρεύμα του "ανήκομεν εις την Δύσιν" μεν, αλλά πολυδιάστατα και "ευρωπαϊκά": αυτό είναι το κόκκινο νήμα που συνδέει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (της εξόδου από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, της εισόδου στην ΕΟΚ και της νομιμοποίησης του ΚΚΕ), τον Ανδρέα Παπανδρέου (των πρωτοβουλιών των "έξι" και της ελληνοαραβικής φιλίας) και τον Κωστάκη (του "σιωπηρού" ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν, των αγωγών και της συμφωνίας με την Κίνα για τα λιμάνια). Και βέβαια, εξηγεί και πολλές από τις πτυχές της πρόσφατης ελληνικής πολιτικής σκηνής, όπως την επανεμφάνιση της "τρομοκρατίας" με γραφείο τύπου της τον κ. Χρυσοχοϊδη (που, κατά τα άλλα, την είχε "εξαρθρώσει" επί Σημίτη), τα γιαλαντζί "δεκεμβριανά" που ζήσαμε πέρυσι, τις φωτιές του 2007 και του 2009, τη δημοσιοποίηση σκανδάλων με ρυθμούς χιονοστιβάδας κλπ. Κι από την άλλη, το ΝΑΙ στο σχέδιο Ανάν του George Papandreou, την επαναφορά των ενάντιων στα συμφέροντα της χώρας συμφωνιών του Ελσίσκι και Μαδρίτης των κυβερνήσεων Σημίτη, τη δέσμευση για επαναδιαπραγμάτευση των συμβάσεων για τον ΟΤΕ, τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και του ΟΛΠ κλπ., τις διακηρύξεις για το "Αιγαίο-πράσινη θάλασσα ενέργειας" που ισοδυναμεί με de facto παραίτηση από τα κοιτάσματα πετρελαίου και άλλα, εξόχως "πατριωτικά" από τη μεριά των σημερινών νικητών.

Το ζήτημα, ωστόσο, είναι ότι ακόμα και στις περιόδους των πιο "τολμηρών" "ανοιγμάτων", ο Κωστάκης συνέχιζε να πατά σε δυο βάρκες. Στην αρχή, κρατώντας ισορροπίες, έδωσε στους αμερικάνους το ΥΠΕΞ, αντικαθιστώντας το Μολυβιάτη (εκ των συνεπέστερων πολιτικών της αστικής τάξης με προσήλωση στην "ευρωπαϊκή" προοπτική της χώρας) με την ανοικτά αμερικανόφιλη Ντόρα Μπακογιάννη. Στην ίδια λογική "θυσιάστηκαν" στην πορεία και άλλα στελέχη (π.χ. Τσιτουρίδης, Ρουσόπουλος κλπ.), αλλά κυρίως το πρόβλημα ήρθε όταν άρχισαν και αναδιπλώσεις επί επιλογών: "χάλασε" η δουλειά με τους S-300, "χάλασε" η δουλειά με τα Eurofighter, η χώρα μπήκε στον αγωγό Nabucco (αμερικάνικος και ανταγωνιστικός του south stream), ήρθε η ευθυγράμμιση με τις ΗΠΑ στο θέμα της αντιπυραυλικής ασπίδας κλπ. Πρακτικά, ο Κωστάκης έδειξε ότι "παίρνει από πίεση" κι αυτό το μήνυμα ήταν καταδικαστικό γι αυτόν, τόσο έναντι των "φίλων", όσο κι έναντι των "εχθρών". Οι πρώτοι, απλώς απέσυραν τη στήριξη και οι δεύτεροι επιτέθηκαν με ακόμα μεγαλύτερη σφοδρότητα. Η περίοδος μετά τις εκλογές του 2007, μέχρι σήμερα, εκφράζει ακριβώς αυτή τη δυναμική...

Για να είμαστε αντικειμενικοί, πιθανότατα το πρόβλημα είναι βαθύτερο από τις, έτσι κι αλλιώς, μειωμένες - σε σχέση με τους χαρισματικούς προκατόχους του Καραμανλή (Κων/νο) και Α. Παπανδρέου - ικανότητες και την αστάθεια του Κωστάκη. Το πρόβλημα είναι η ίδια η ταλάντευση της αστικής τάξης της χώρας και η απροθυμία της, την κρίσιμη στιγμή να συγκρουστεί με τις ΗΠΑ, "ακουμπώντας" στο γερμανορωσικό άξονα. Οι σχέσεις πολιτικής και στρατιωτικής εξάρτησης από τις ΗΠΑ, τις οποίες επισημαίνει εξαιρετικά εύστοχα το ΚΚΕ στις θέσεις για το 18ο Συνέδριό του, έπαιξαν εδώ το ρόλο του ανυπέρβλητου ορίου. Ωστόσο, ανεξάρτητα από το πως κλείνει σήμερα ο κύκλος που άνοιξε το 2004, με τον πολιτικό θρίαμβο των αμερικανόφιλων πολιτικών δυνάμεων δηλαδή, η πραγματική αντίφαση ανάμεσα στο μακροπρόθεσμο οικονομικό συμφέρον της άρχουσας τάξης και στις προφανείς πολιτικοστρατιωτικές της εξαρτήσεις από τον αμερικάνικο παράγοντα, παραμένει και θα οξυνθεί το επόμενο διάστημα. Απ'αυτή την άποψη, δε θα πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο εξελίξεων, ειδικά στο μέτρο που η αμερικάνικη πολιτική υποστήριξης προς την Τουρκία συνεχιστεί.

"Παρών" και ο "αντιδικομματικός" ατλαντισμός...

Εκτός, όμως, από τη συζήτηση στο (πρώην) κυβερνητικό στρατόπεδο, μέρος των "ευσήμων" για το σημερινό πολιτικό σκηνικό ανήκει και στα υπόλοιπα - πλην ΚΚΕ - κόμματα (και δεν εννοούμε μόνο τα κοινοβουλευτικά ή ευρωκοινοβουλευτικά). Τα παραδείγματα του ΛΑΟΣ, του ΣΥΡΙΖΑ, των Οικολόγων-Πρασίνων και του μεγαλύτερου μέρους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ), είναι χαρακτηριστικά. Ας τα παρακολουθήσουμε, εν συντομία:

• Ο κάλπικος αντιαμερικανισμός του ΛΑΟΣ

Από πολλές απόψεις, η περίπτωση του ΛΑΟΣ είναι "ιδιαίτερη". Να το πω απλά, δε γνωρίζω και πολλές πολιτικές δυνάμεις και αρχηγούς με τοποθετήσεις τόσο έντονου και δημόσιου αντιαμερικανισμού και μάλιστα σε χώρα που θεωρείται αμερικάνικο "τσιφλίκι", οι οποίες να απολαμβάνουν τέτοια "ασυλία" από πλευράς της αμερικάνικης πρεσβείας της χώρας τους! Στην πραγματικότητα, η "αποστολή" που ανέλαβε να εκτελέσει ο κ. Καρατζαφέρης - και τα κατάφερε αρκετά καλά μέχρι στιγμής, πρέπει να πω - ήταν: Από τη μια η "απ'τα δεξιά πλαγιοκόπηση" της ΝΔ και η αποψίλωση του Κωστάκη από την κοινωνική βάση που ήταν κατεξοχήν το βασικό του πολιτικό έρεισμα: τον κόσμο της "λαϊκής δεξιάς" και των συντηρητικών μεσοστρωμάτων με "εθνικόφρονες ανησυχίες", κατάλοιπα πολιτικά των περασμένων δεκαετιών, υπαρκτών και "μετρήσιμων" ωστόσο, ακόμα και σήμερα (φτάνει κανείς να αναλογιστεί πόσοι από τους βουλευτές και τα στελέχη πρώτης γραμμής της ΝΔ δήλωναν απερίφραστα βασιλόφρονες ή προέρχονταν από ακροδεξιές οικογένειες με "εμφυλιοπολεμικό" παρελθόν π.χ. Έβερτ, Σούρλας κλπ.). Και, από την άλλη, το "προβοκάρισμα από τα δεξιά", στα εθνικά θέματα, το οποίο θα λειτουργεί ως κατάλληλο υπόβαθρο για να προωθείται η πολιτική των αμερικάνικων και νεοταξικών σχεδιασμών στην περιοχή, με μεγαλύτερη λαϊκή συναίνεση. Έτσι, όσο δυνάμωναν οι ταλαντεύσεις του Κωστάκη, τόσο ανέβαζε την δεξιά ρητορική ο Καρατζαφέρης. Στα "δεκεμβριανά", ούτε λίγο-ούτε πολύ, προέτρεπε την κυβέρνηση να κατεβάσει το στρατό και να άρει το άσυλο (επιλογές δηλαδή, πολιτικής αυτοκτονίας, πέραν της όποιας ιδεολογικής θέσης μπορεί να έχει ο καθένας). Έτσι, ένα τμήμα της λαϊκής βάσης της ΝΔ με δεξιά αντανακλαστικά "τσίμπησε" και άρχισε να συνομιλεί πολιτικά μαζί του, γεγονός που πίεσε τον Καραμανλή προκειμένου να συγκρατήσει τις διαρροές των κοινωνικών του ερεισμάτων να πάρει νέα αυταρχικά μέτρα (περί κουκούλας κλπ.), πολώνοντας απέναντί του μεγάλο μέρος των μετριοπαθών, κεντρώας άποψης πολιτών - του περίφημου "μεσαίου χώρου". Μια λεπτομέρεια, στο σημείο αυτό, λέει πολλά σχετικά με το πόσες σχέσεις έχει το ΛΑΟΣ με το "βαθύ κράτος": επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του, στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, ήταν ο επικεφαλής της ΕΥΠ, κ. Κοραντής... Εξίσου προβοκατόρικη υπήρξε η στάση του στο θέμα με τους μουσουλμάνους της Θράκης, τους οποίους περιγράφει ως όργανα της Άγκυρας και προτείνει την παραπέρα πολιτική τους περιθωριοποίηση - έτσι ώστε και όποιοι (που είναι πολλοί) μειονοτικοί ήθελαν να παραμείνουν έξω από το παιχνίδι της τουρκικής προπαγάνδας (και επόμενα των νεοταξικών σχεδιασμών), να χάσουν το όποιο έρεισμά τους στην ίδια τους την κοινότητα. Μια τέτοια γραμμή πίεσε αναπόφευκτα τα ΝΔημοκρατικά στελέχη της τοπικής αυτοδιοίκησης της Θράκης, γεγονός που οδήγησε σε όξυνση της "εθνοτικής" αντιπαράθεσης στην περιοχή, με αποτέλεσμα διαρροές από ΝΔ προς ΛΑΟΣ στους χριστιανικούς πληθυσμούς και αναφανδόν στήριξη στο ΠΑΣΟΚ από τους μουσουλμάνους, γεγονός που είχε ήδη προετοιμαστεί ήδη από το 2006 και την επιλογή του Γιωργάκη για μουσουλμάνα επικεφαλής του νομαρχιακού ψηφοδελτίου του ΠΑΣΟΚ...

• ΣΥΡΙΖΑ: ΠΑΣΟΚ τώρα, ΠΑΣΟΚ μετά, ΠΑΣΟΚ ...για πάντα!

Σημαντικό μερίδιο ευθύνης στη διαμόρφωση του σημερινού πολιτικού σκηνικού πέφτει στις πλάτες του «χώρου της ανανεωτικής αριστεράς», όπως λέγεται σήμερα η σοσιαλδημοκρατία που είναι τέτοια, αλλά δε θέλει να το δηλώνει – σε αντίθεση με την επίσημη σοσιαλδημοκρατία που έχει γίνει χειρότερη από την παλιά «δεξιά», κρατώντας τον τίτλο. Εν πάση περιπτώσει, το θέμα μας εδώ δεν είναι μια παρουσίαση γενικά της φυσιογνωμίας και της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η ανάδειξη της συμβολής του στην υλοποίηση του αμερικάνικου σχεδίου για την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού της χώρας.

Τι εισέπραττε ένας απλός πολίτης, από τα πολιτικά συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ; Πρώτον, ότι η κυβέρνηση της ΝΔ είναι η χειρότερη που έχει υπάρξει και πρέπει να φύγει πάση θυσία. Όχι τόσο τις τελευταίες μέρες προ των εκλογών, αλλά όλο το προηγούμενο διάστημα (με αποκορύφωμα τα «δεκεμβριανά»). Οι συνδικαλιστικοί βραχίονες του ΣΥΡΙΖΑ στο μαζικό κίνημα ήταν στην πρώτη γραμμή της προβολης του συνθήματος της «ανατροπής της κυβέρνησης», σύνθημα που ασφαλώς, όχι απλά ευνοούσε το ΠΑΣΟΚ, αλλά ήταν αυτό ακριβώς που επιδίωκε. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τα γνωστά ρετάλια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ανέλαβαν με πρωτοφανή ζήλο να χτυπούν, όποιον (και βασικά το ΚΚΕ) δε συναινούσε σε επίπεδο κινήματος με τον αντιΝΔ μονομέτωπο και επιχειρούσε να αναδείξει την ταύτιση του ΠΑΣΟΚ με την κυβερνητική πολιτική, παρουσιάζοντάς τον ως ...συνεργάτη της ΝΔ. Δεύτερον, ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ή μπορεί να γίνει μέρος της λύσης, αντί μέρος του προβλήματος. Επί της ουσίας, η κόντρα στο εσωτερικό του ΣΥΝ (και κατ’επέκταση και του ΣΥΡΙΖΑ) περιστράφηκε γύρω από το αν η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ είναι δυνατή άμεσα, τώρα ή αν η ισχυρή αυτόνομη παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορεί να επιβάλει με καλύτερους όρους τη συνεργασία αυτή στο μέλλον. Με τους όρους αυτούς, δεν είναι δύσκολο να ερμηνεύσει κανείς τις τεράστιες διαρροές του χώρου αυτού προς το ΠΑΣΟΚ.

Εκείνο που μοιάζει δύσκολο να ερμηνευθεί με απλές σκέψεις, είναι οι επιλογές της ηγετικής ομάδας Αλαβάνου στον ΣΥΝ, ειδικά από τα «δεκεμβριανά» και μετά. Είναι φανερό για όποιον έχει μια στοιχειώδη επαφή με την ελληνική κοινωνία, ότι η επιλογή της υπόθαλψης των κουκουλοφόρων ήταν πολιτικά αδιέξοδη για τον ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ, ο ρόλος του Αλαβάνου και της ομάδας του, είναι κάτι περισσότερο από ύποπτος: η γραμμή του πετυχαίνει, συγχρόνως, τρία πράγματα: πρώτον, βαθαίνει το ρήγμα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ωθώντας όλο και περισσότερο τους «ανανεωτικούς» να προσεγγίσουν το ΠΑΣΟΚ (και άρα διευκολύνοντας και την εκλογική ώσμωση προς αυτό, από την κοινωνική βάση του ΣΥΝ) – δεύτερον, αποκόπτει το ΚΚΕ (αναπαράγοντας τις αθλιότητες των ΠΑΣΟΚικών παπαγάλων περί «αριστερού ψάλτη της ΝΔ») από τμήμα της βάσης του ΠΑΣΟΚ που, απογοητευμένο από τα χάλια του Γιωργάκη (θυμίζω ότι, ακόμα και το Δεκέμβρη του 2008, το ΠΑΣΟΚ ήταν είτε πίσω, είτε ελάχιστα μπροστά από τη ΝΔ σε όλες τις δημοσκοπήσεις), στρεφόταν προς τα αριστερά και τρίτον ...επανασυσπειρώνει τελικά τον κόσμο αυτό στο ΠΑΣΟΚ μετά τα παιχνίδια του ΣΥΝ με τους κουκουλοφόρους. Στην ουσία, ο Αλαβάνος πέτυχε το εξής εντυπωσιακό: να φέρει το ίδιο του το κόμμα προ της διαλύσεως, χωρίς να εκτίθεται το «αριστερό» του προσωπείο (δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι ομαδούλες του ΣΥΡΙΖΑ τον ήθελαν για επικεφαλής), βοηθώντας αποφασιστικά τη συσπείρωση του ΠΑΣΟΚ! Άξιος ο μισθός του, απ’όπου κι αν τον λαμβάνει...

• Τα λοιπά δεκανίκια: οικολόγοι, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ.

Εδώ δε θα πω πολλά. Δε χρειάζεται, άλλωστε. Τι χρειάζεται να πει κανείς, δηλαδή, για ένα μικρό κόμμα (οικολόγοι) που κάνει σύνθημά του, μια θέση ...ενός άλλου, μεγάλου κόμματος; Δηλαδή, ποιος δεν καταλαβαίνει στην ελληνική κοινωνία ότι ένας που θέλει να ψηφίσει με κριτήριο την «πράσινη οικονομία» και έχει να επιλέξει ανάμεσα στους οικολόγους και το ΠΑΣΟΚ (που, στο κάτω-κάτω, «λανσάρισε» πρώτο τον όρο), θα προτιμήσει το δεύτερο; αν υπάρχει κανείς που δεν το καταλαβαίνει αυτό, ας πάει για φροντιστήρια πολιτικής, αν και μάλλον πρόκειται για ανεπίδεκτο μαθήσεως. Και η ηγεσία των οικολόγων δεν είναι καμιά «χθεσινή»: ο Τρεμόπουλος είναι εκείνος που ζητούσε να ονομαστεί μια λεωφόρος της Θες/κης με το όνομα του ...Κεμάλ Ατατούρκ(!) και εκ των συμμετεχόντων στην αμερικανόπνευστη «συμμαχία του ουράνιου τόξου» που ζητούσε την αναγνώριση των Σκοπίων ως Μακεδονίας (για να μην παρεξηγηθώ, δεν ισχυρίζομαι ότι το ζήτημα εξαντλείται στο όνομα, αλλά από αυτό έως του να πηγαίνει κανείς στο άλλο άκρο, υπάρχει τεράστια απόσταση), σε μια περίοδο που οι ΗΠΑ ανακινούν μειονοτικά ζητήματα σε κάθε γωνιά των Βαλκανίων...

Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κάνω αναφορά μόνο για ένα λόγο: επειδή έχει κάποια επιρροή στο φοιτητικό και μαθητικό κίνημα. Ο ρόλος της υπήρξε ακριβώς ο ίδιος με το ΣΥΡΙΖΑ. Σε επίπεδο πρακτικής και συνθημάτων, είναι σχεδόν αδύνατο να βρει κανείς διαφορές. Αλλά τι να περιμένει κανείς, όταν βασική συνιστώσα αυτού του «μετώπου» είναι το λεγόμενο «Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα» (ΣΕΚ, πρώην «Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση» - ΟΣΕ) η οποία επί χρόνια ψήφιζε ΠΑΣΟΚ στις εθνικές εκλογές (στο ΣΥΡΙΖΑ κατ’αναλογία δρα η επίσης τροτσκιστική ομάδα «Ξεκίνημα» η οποία έκανε επί δεκαετίες εισοδισμό στο ΠΑΣΟΚ); Απλά τα θυμίζω αυτά, για να μην ξεχνιόμαστε και σταματώ εδώ, διότι με σχεδόν 25000 ψήφους και λιγότερο από 0.4% εκλογική επίδοση και πολλά είπα, νομίζω...

Συμπέρασμα

Οι παραπάνω σκέψεις κατατίθενται «εν θερμώ», σε μια προσπάθεια ερμηνείας του εκλογικού αποτελέσματος και ιδιαίτερα του «θριάμβου» του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή της προέλασης του τόξου της αμερικάνικης πολιτικής στη χώρα. Ήδη, με την παραίτηση Καραμανλή και την επικείμενη έλευση της Ντόρας, ο κύκλος της ανάκτησης από την αμερικάνικη πρεσβεία του ελέγχου στις πολιτικές εξελίξεις σχεδόν κλείνει. Αν σκεφθεί κανείς ότι η κυβέρνηση της ΝΔ είναι η δεύτερη από τις τρεις που είχαν εμπλακεί στο ρώσικο σχέδιο για το south stream (μετά τη Βουλγαρία) που ανατρέπεται «βελούδινα», ενώ και ο Μπερλουσκόνι δέχεται μεγάλη πίεση, είναι φανερό ότι τις μέρες που θα επακολουθήσουν, δυστυχώς, οι εξελίξεις θα τρέξουν κι άλλο. Τουλάχιστον, ο cavaliere έχει τον έλεγχο των ΜΜΕ στη χώρα του, οπότε φαινόμενα σαν τον επικοινωνιακό πόλεμο που δέχθηκε ο Κωστάκης από τα ελληνικά ΜΜΕ (τα οποία, τάχα, ανακάλυψαν την έννοια της διαπλοκής με ...το Βατοπέδι και την έννοια του καρτέλ με ...τις εταιρείες γάλακτος, ενώ πριν δεν ήξεραν καν την έννοια των λέξεων...) θα τα αποφύγει – εκτός και αν πετύχει η καμπάνια περί ...ελευθερίας του τύπου, που πρόσφατα έχει ξεκινήσει στη γείτονα χώρα. Όταν έβγαινε βουλευτής η Τσιτσιολίνα, ουδείς ασχολείτο με την ελευθεροτυπία. Μόλις «μύρισε» ρώσικο αέριο, όμως...