Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

ΤΡΙΑ ΑΡΘΡΑ ΜΕ ΠΟΛΥ ΝΟΗΜΑ (3ο)

Τελειώνω με ένα άρθρο για να δει κανείς πως ορισμένοι "επιχειρηματίες" μπορεί να μην είναι μόνο αυτό που δηλώνουν. Έχει μεγάλη πλάκα να φαντάζεται κανείς τον επιχειρηματία για τον οποίο κάνει λόγο το άρθρο να ξεκινά από μια μικρή επιχείρηση από το ...Αιγάλεω με 19 εργαζόμενους το 1996 και σήμερα να είναι αυτό που θα διαβάσετε. Αχ, αυτό το "επιχειρηματικό δαιμόνιο" του έλληνα...

ΚΕΝΤΡΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ: Ελληνική συμβολή στα ιμπεριαλιστικά «μαθήματα» (του Γιώργου Φλωράτου)

Υποδεχόμενος πριν κάποιο καιρό στην Αθήνα τον «σύγχρονο Θουκυδίδη της υψηλής παγκόσμιας στρατηγικής, τον πρώην σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας, καθηγητή Σμπίγνιου Μπρεζίνσκι» - όπως τον προσφώνησε - ο επιχειρηματίας Λ. Λαυρεντιάδης επιβεβαίωσε ουσιαστικά τον αξεδιάλυτο δεσμό της οικονομικής ολιγαρχίας με την πολιτική εξουσία και τις παραφυάδες της. Ο διαβόητος Μπρεζίνσκι, φανατικός αντικομμουνιστής, ικανό και σκληρό γρανάζι του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ επί Τζ. Κάρτερ, αλλά και σύμβουλος του πρεσβύτερου Μπους, ήρθε στην Αθήνα για να εγκωμιάσει τον Λ. Λαυρεντιάδη, ο οποίος χρηματοδότησε μια έδρα Μελετών στο Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών (CSIS) της Ουάσιγκτον, με αντικείμενο τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, η οποία πήρε και το όνομά του! Ο Μπρεζίνσκι, όπως και ο Κίσινγκερ, είναι μέλος της διοίκησης του συντηρητικού αυτού Ινστιτούτου με ιδιαίτερη επιρροή στις αμερικανικές κυβερνήσεις, ενός εκτροφείου της «μαύρης» αντίδρασης και κυνικών εγκεφάλων που ξεκινούν και τελειώνουν πολέμους ανάλογα με τα εκάστοτε επιχειρηματικά συμφέροντα που εκπροσωπούν.Ο ίδιος ο Λ. Λαυρεντιάδης, πέρα από την αναγωγή του Αμερικανού πράκτορα της πλουτοκρατίας σε ...Θουκυδίδη, μιλώντας στην εκδήλωση που διοργάνωσε για να διαφημίσει την πρωτοβουλία του, δε «μάσησε» τα λόγια του: «Είναι σαφές ότι υπάρχει στενή σύνδεση στην επιχειρηματικότητα και την παραγωγή πολιτικής. Αυτή η σύνδεση είναι ιδιαίτερα προφανής σε αυτήν τη δύσκολη περίοδο για την ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας». Και για να δικαιολογήσει τη δική του συνεισφορά σε αυτήν τη ...σύνδεση, είπε: «Πιστεύω ακράδαντα ότι αποτελεί ευθύνη των επιτυχημένων επιχειρηματιών να συνεισφέρουν στη διεθνή κατανόηση, στην περιφερειακή σταθερότητα και στην παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη, βοηθώντας με αυτόν τον τρόπο στην επίλυση των πολυάριθμων προκλήσεων που αντιμετωπίζουμε παγκοσμίως σε μια εποχή συνεχώς εντεινόμενων αλληλεπιδράσεων. Για το λόγο αυτό, αποφάσισα πριν από μερικούς μήνες τη δημιουργία και χρηματοδότηση μιας νέας Εδρας στο Κέντρο Στρατηγικών Σπουδών, το κορυφαίο ινστιτούτο πολιτικής στις ΗΠΑ, αλλά και φορέα με σημαντική και αυξανόμενη επιρροή στο διεθνές περιβάλλον».
Προφανώς, αν και δεν το είπε ο Ελληνας επιχειρηματίας, το ενδιαφέρον του για τη «διεθνή κατανόηση» έχει άμεση σχέση με τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες μέσα από ένα μεγάλο πλήθος θυγατρικών εταιρειών σε Βουλγαρία, Πολωνία, Γερμανία, Ρουμανία, Σερβία, Αλβανία, Ουγγαρία, Σλοβενία, Ουκρανία, Κροατία, μέσα από τον όμιλο «ALAPIS» και τη «ΝΕΟΧΗΜΙΚΗ», τη μικρή εταιρεία του με έδρα το Αιγάλεω και με μόλις 19 εργαζόμενους, που το 1996 την απέκτησε ολόκληρη εξαγοράζοντας το 50% του συνεταίρου του. Ο Λαυρεντιάδης είναι ένας ...πρωταθλητής των εξαγορών και των συγχωνεύσεων. Από το 1996 και τη μικρή εξαγορά του επιδίδεται σε μια ασυγκράτητη ανάπτυξη με νέες εξαγορές περίπου κάθε δυο χρόνια. Με βάση τα επίσημα στοιχεία των δύο ομίλων, η «ΝΕΟΧΗΜΙΚΗ» και η «ALAPIS» δραστηριοποιούνται σε δεκάδες κλάδους της παραγωγής, του εμπορίου και των υπηρεσιών. Η πρώτη έχει υπό τον έλεγχό της 17 ανώνυμες εταιρείες. Η δεύτερη, μετά και τις εξαγορές του 2008, ελέγχει πλήρως 32 ανώνυμες εταιρείες. Η εμπλοκή του σε ένα από τα κύρια κέντρα παραγωγής της αμερικάνικης πολιτικής είναι δεδομένο ότι καθόλου δε θα βλάψει τις όποιες επεκτατικές οικονομικές βλέψεις του στις χώρες της περιοχής, τόσο επειδή οι «φίλοι» του στο CSIS μπορεί να πουν και μια ...καλή κουβέντα στα κατάλληλα πρόσωπα, όσο και επειδή θα βρίσκεται πίσω από τις επεξεργασίες του αντιδραστικού κέντρου για το είδος των πολιτικών παρεμβάσεων και μεταρρυθμίσεων στην ευρύτερη περιοχή.
Οι στοχεύσεις και επιδιώξεις της όλης υπόθεσης είναι, ίσως, πιο εύκολο να αναδειχτούν με λίγα περισσότερα στοιχεία για το CSIS και το έργο του. Ιδρύθηκε το 1962, στο αποκορύφωμα του «ψυχρού πολέμου». Είναι ένας διακομματικός, μη κερδοσκοπικός οργανισμός, που δηλώνει ότι η αποστολή του είναι «η προώθηση της παγκόσμιας ασφάλειας και ευημερίας προτείνοντας διορατική στρατηγική και λύσεις πολιτικής στους διαμορφωτές των αποφάσεων». Επίσης, «παρέχει στρατηγικές κατευθύνσεις και επιλογές πολιτικής σε διαμορφωτές λήψης αποφάσεων σε κυβερνητικές θέσεις, διεθνείς οργανισμούς, στον ιδιωτικό τομέα και στην κοινωνία των πολιτών». Το περιεχόμενο των στρατηγικών και των λύσεων του CSIS προκύπτει αβίαστα από το ποιοι τις επεξεργάζονται και τι αντιπροσωπεύουν. Τα μέλη της διοίκησής του έχουν τεράστια βιογραφικά και έχουν θητεύσει σε σημαντικές πολιτικές, επιχειρηματικές και ακαδημαϊκές θέσεις στις ΗΠΑ και αλλού. Τα παρακάτω στοιχεία είναι επιλεκτικά, αλλά ενδεικτικά:
  • Πρόεδρος του ΔΣ του είναι εδώ και περίπου δέκα χρόνια ο πρώην γερουσιαστής των Δημοκρατικών Σ. Ναν, που προβλήθηκε και ως άνθρωπος της ομάδας Ομπάμα, στις τελευταίες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, αν και τελικά δεν του ανατέθηκε κυβερνητική θέση. Επί χρόνια πρόεδρος της Επιτροπής Αμυνας των ΗΠΑ, ο Σ. Ναν διατελεί και μέλος των ΔΣ της πετρελαϊκής «Chevron», της κορυφαίας στους επεξεργαστές ηλεκτρονικών υπολογιστών DELL, της «Κόκα - Κόλα» και της «General Electric».
  • Ο σημερινός αντιπρόεδρος του CSIS είναι ο Ντ. Αμπσάιρ, συνιδρυτής του. Μεταξύ άλλων, ήταν επικεφαλής της ομάδας του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ επί Ρ. Ρίγκαν και ειδικός σύμβουλός του αργότερα. Πρέσβης στο ΝΑΤΟ την περίοδο 1983-1987.
  • Ο Γ. Σρέιερ είναι επίτιμος πρόεδρος της «Merrill Lynch», ενώ έχει διατελέσει ανώτερος οικονομικός σύμβουλος του Βατικανού.
  • Ο Τζ. Μπελ, μέλος του ΔΣ του CSIS, είναι αντιπρόεδρος του αεροναυπηγικού κολοσσού «ΜΠΟΪΝΓΚ».
  • Ο Χ. Μπράουν είναι πρώην υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ επί Τζ. Κάρτερ και μέλος του ΔΣ της καπνοβιομηχανίας «Philip Morris».
  • Ο διαβόητος Γ. Μπρεζίνσκι, πέρα από την εμπλοκή του στην ενεργό πολιτική, είναι και συγγραφέας των βιβλίων «Η επιλογή: Παγκόσμια κυριαρχία ή παγκόσμια ηγεσία;», και «Η γέννηση και ο θάνατος του Κομμουνισμού τον 20ό αιώνα». Αν και βιάστηκε να διαπιστώσει το θάνατο του κομμουνισμού, δεν έχει κανένα πρόβλημα να υπεραμύνεται του ενεργειακού ρόλου της Τουρκίας και να τάσσεται κατά της επίθεσης στο Ιράν. Η στάση του αυτή δεν είναι άσχετη με τη συνεργασία του με πετρελαϊκές εταιρείες που εκμεταλλεύονται κοιτάσματα της Κασπίας και την πιθανότητα εμπορικής εκμετάλλευσης του πετρελαίου και του φυσικού αερίου του Ιράν.
  • Ο Γ. Κοέν ήταν υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ επί προεδρίας Μπ. Κλίντον και είναι μέλος του ΔΣ του ομίλου CBS.
  • Ο Μ. Κεντ είναι πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της «Κόκα - Κόλα».
  • Ο Τζ. Σλέσινγκερ είναι πρώην υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ την περίοδο 1973-1975 και πρώην διευθυντής της CIA.
  • Ο Ρ. Τίλερσον είναι πρόεδρος της «Exxon Mobil».
  • Το «κερασάκι» στην τούρτα είναι ο γνωστός Κίσιγκερ, εμπνευστής μερικών από τις επαχθέστερες ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις των ΗΠΑ, που σημάδεψαν την ιστορία του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα.
Το ινστιτούτο αυτό δεν είναι το μοναδικό που δραστηριοποιείται στην αμερικανική πρωτεύουσα επιδιώκοντας με τις αναλύσεις του να διαμορφώσει την πολιτική των ΗΠΑ σε διάφορους τομείς σε όλο τον κόσμο, συγκαταλέγεται ωστόσο στα ισχυρότερα και στα σοβαρότερα, ενώ ορισμένοι το χαρακτηρίζουν ...ήπιο. Πιθανόν επειδή υπάρχει μια μερίδα του αμερικάνικου κεφαλαίου που κρίνει ότι θίγονται τα συμφέροντά του από ορισμένες επεμβάσεις, ή ότι δεν έχει σημαντικά κέρδη από τις υπό εξέλιξη. Εξάλλου, δεν είναι και λίγοι οι Αμερικανοί πολίτες που κρίνουν ότι πρέπει να σταματήσει ο πόλεμος στο Ιράκ επειδή τα χρήματα που δαπανώνται δεν αποφέρουν ένα χειροπιαστό, γι' αυτούς, αποτέλεσμα. Ολα αυτά έχουν μικρή σημασία εάν ληφθούν υπόψη μερικές από τις εκθέσεις του CSIS.
Πρόσφατα, πριν την επίσκεψη Ομπάμα στην Τουρκία, ολοκλήρωσε την έκθεσή του με την οποία προτείνει ενδυνάμωση των διμερών σχέσεων των δύο χωρών και υποστήριξη των τουρκικών επιδιώξεων και του ενεργειακού της ρόλου. Τον Απρίλη του 2009, σε ημερίδα με τίτλο «Η αποστολή της Αμερικής στα Βαλκάνια», είχε εκτιμήσει ότι η ακεραιότητα των χωρών της περιοχής θα εξασφαλιζόταν εάν όλες τους γίνονταν μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Το 2004, σε έκθεσή του για την Αφρική, πρότεινε στην κυβέρνηση των ΗΠΑ ένταση του πολιτικού και οικονομικού ελέγχου σε Νιγηρία και Αγκόλα, αλλά και γενικότερα πίεση για την προώθηση «μεταρρυθμίσεων», προκειμένου να προστατευτούν οι επενδύσεις αμερικανικών και πολυεθνικών εταιρειών στην ήπειρο. Το 2008 εκτιμούσε ότι ο αμερικανικός στρατός θα έπρεπε να προετοιμαστεί για την αντιμετώπιση βίαιων εσωτερικών ταραχών, που θα εκδηλώνονταν στο πλαίσιο ενός σχεδίου αποδιοργάνωσης των ΗΠΑ! Το 2003 πρότεινε την «ανεξαρτησία» του Κοσσόβου ως τη μόνη «λύση» στην περιοχή. Σε μια σχετικά πρόσφατη έκθεσή του εκτιμούσε ότι το Ισραήλ θα μπορούσε να καταστρέψει με επιλεκτικά πλήγματα την πυρηνική υποδομή του Ιράν (είχε πει ποια), τασσόμενο ωστόσο κατά αυτής της προοπτικής, κάτι που δημιούργησε ...απορίες.

*    *    *

Νομίζω ότι το απολαυστικό άρθρο που μόλις διαβάσατε, δε χρειάζεται επιπλέον σχολιασμό...

ΤΡΙΑ ΑΡΘΡΑ ΜΕ ΠΟΛΥ ΝΟΗΜΑ (2ο)

Συνεχίζοντας τις δημοσιεύσεις με το δεύτερο άρθρο, ανοίγουμε το θέμα των εξοπλιστικών δαπανών, εν μέσω κρίσης...

ΕΞΟΠΛΙΣΤΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ: Θηλιά που σφίγγει στο λαιμό του λαού 
(του Κυριάκου Ζηλάκου)

Θηλιά στο λαιμό του ελληνικού λαού αποτελεί η παγίδευση στο φαύλο κύκλο των εξοπλισμών, που υπαγορεύονται από τις προτεραιότητες των ιμπεριαλιστικών επιτελείων και του ΝΑΤΟ. Τα εξοπλιστικά προγράμματα που καταρτίζουν και υλοποιούν διαχρονικά οι κυβερνήσεις του δικομματισμού, τροφοδοτούν το συσσωρευμένο χρέος και εμπλέκουν τη χώρα βαθύτερα στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.Δισεκατομμύρια ευρώ που υπηρετούν το εκάστοτε δόγμα του ΝΑΤΟ και καμιά σχέση δεν έχουν με την άμυνα της χώρας, έχουν καταλήξει στα θησαυροφυλάκια στρατιωτικών βιομηχανιών που εδράζονται σε ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα, τα οποία μάλιστα ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα έχει τη μερίδα του λέοντος στις εξοπλιστικές δαπάνες της Ελλάδας και άλλων χωρών.
Αυτή τη θηλιά έσφιξε ακόμα περισσότερο ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου με τις επισκέψεις του σε Βερολίνο, Παρίσι και Ουάσιγκτον. Οι σταθμοί της περιοδείας Παπανδρέου, καθόλου συμπτωματικά, συνδέονται με τους βασικότερους προμηθευτές στρατιωτικού υλικού στην Ελλάδα. Το ενδιαφέρον Γερμανίας, Γαλλίας και ΗΠΑ για νέες παραγγελίες είναι δεδομένο.
Μαζί με τις νέες επιχειρηματικές συμφωνίες που θα ενισχύσουν την παρουσία των πολυεθνικών τους στην Ελλάδα, οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί αποτελούν το ισχυρό χαρτί στα παζάρια με τις ελληνικές αντιπροσωπείες, προκειμένου να εκφωνήσουν μια δήλωση πολιτικής στήριξης στα αντιλαϊκά μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση στη χώρα μας.
Ολα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν την επικαιρότητα και το ρεαλισμό των θέσεων του ΚΚΕ: Πρώτον, η προπαγάνδα για τα ελλείμματα «μπάζει», από τη στιγμή που τεράστια ποσά δαπανώνται όχι μόνο σε εξοπλιστικά προγράμματα άσχετα με την άμυνα της χώρας, αλλά και σε αποστολές Ελλήνων στρατιωτών σε στρατούς κατοχής. Και δεύτερον, ότι είναι αναγκαίο τώρα, χωρίς άλλη καθυστέρηση να αποσυρθούν τα ελληνικά στρατεύματα από τα ιμπεριαλιστικά μέτωπα όπου Γης.

Οι εξοπλισμοί σαν μέσο πίεσης

Η πρώτη επίσκεψη Παπανδρέου στο Παρίσι στις 10/2/2010 συνοδεύτηκε με την επιβεβαίωση της παραγγελίας έξι γαλλικών φρεγατών «Φρεμ» για το ελληνικό πολεμικό ναυτικό, συνολικού κόστους 2,5 με 3 δισ. ευρώ. Δεδομένες είναι οι πιέσεις της Γερμανίας προς την Ελλάδα να προτιμήσει τα 40 Γιουροφάιτερ που προσφέρει (υπολογίζονται σε 100 εκ. ευρώ το καθένα) από τα αμερικάνικα τέταρτης γενιάς, για την αγορά των οποίων πιέζουν οι ΗΠΑ. Η Γερμανία, μόλις προχτές, εξασφάλισε και την απορρόφηση των υποβρυχίων που κατασκευάστηκαν στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά (ιδιοκτησίας «Thysse Krupp»), μαζί με νέες παραγγελίες.
Στο παιχνίδι εμπλέκεται και η Ρωσία, που έχει παραγγελίες για άρματα μάχης από την προηγούμενη κυβέρνηση και επανέλαβε την αξίωσή της να τηρηθούν τα συμφωνηθέντα, όταν ο Ελληνας πρωθυπουργός επισκέφτηκε τη Μόσχα στις 15 και 16 Φλεβάρη 2010. Αρματα μάχης προσπαθεί να πουλήσει στην Ελλάδα και η Γερμανία.
Μια συνοπτική αναδρομή στα αλισβερίσια των ελληνικών κυβερνήσεων με τα τρία ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα στο ζήτημα των εξοπλισμών, είναι αποκαλυπτική των ανταγωνισμών και των κινδύνων που δημιουργούν για τον ελληνικό λαό. Ταυτόχρονα, δίνουν μια εικόνα των όσων συζητήθηκαν στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων της ελληνικής κυβέρνησης με τους αρχηγούς της Γερμανίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ, στις επισκέψεις του πρωθυπουργού που ολοκληρώθηκαν την Πέμπτη.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του «Διεθνούς Ινστιτούτου Ερευνών για την Ειρήνη της Στοκχόλμης», SIPRI, για την περίοδο 2004 - 2008, η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη πεντάδα των μεγαλύτερων εισαγωγέων όπλων ανάμεσα σε όλες τις χώρες του κόσμου, αφού αγόρασε το 4% των όπλων που διακινήθηκαν παγκόσμια.
Η σειρά έχει ως εξής: Κίνα 11%, Ινδία 7%, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα 6%, Νότια Κορέα 6%, Ελλάδα 4%, Ισραήλ 4%, ΗΠΑ 3%, Τουρκία 3%, Αίγυπτος 3%, Αυστραλία 2% και όλες μαζί οι υπόλοιπες χώρες 51%. Να σημειωθεί ότι πρόκειται για εισαγωγές όπλων και επομένως χώρες όπως οι ΗΠΑ αλλά και η Τουρκία, που είναι παραγωγοί οπλικών συστημάτων, εμφανίζουν μικρό ποσοστό στις εισαγωγές.

Σταθερή πελατεία...

Αποκαλυπτικά είναι και τα στοιχεία και για την περίοδο 1974 - 2008, που αφορούν στις εξαγωγές όπλων προς την Ελλάδα από τις τρεις χώρες, ΗΠΑ, Γερμανία και Γαλλία.
  • Τα τελευταία 35 χρόνια, η Ελλάδα σταθερά εισάγει κατά μέσο όρο και σε ετήσια βάση το 3,74% των όπλων που εξάγουν παγκοσμίως οι ΗΠΑ. Αυτό σημαίνει ότι για την ίδια περίοδο, η Ελλάδα αγόρασε από τις ΗΠΑ όπλα που αντιστοιχούν στο σύνολο της παραγωγής 16 μηνών. Σε απόλυτους αριθμούς, η Ελλάδα για όλη αυτήν την περίοδο αγόρασε από τις ΗΠΑ όπλα αξίας 14,17 δισ. δολαρίων, σε σταθερές τιμές του 1990. Το ύψος του συγκεκριμένου ποσού είναι φυσικά πολλαπλάσιο με τα σημερινά δεδομένα.
  • Αντίστοιχα, από τη Γερμανία, η Ελλάδα εισήγαγε την ίδια 35ετία το 9,64% των παγκόσμιων εξαγωγών όπλων αυτής της χώρας, που σημαίνει ότι η χώρα μας, κάθε δέκα χρόνια, αγοράζει το σύνολο της ετήσιας παραγωγής της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας που προορίζεται για εξαγωγές. Σε απόλυτους αριθμούς, η Ελλάδα για όλη αυτήν την περίοδο αγόρασε από τη Γερμανία όπλα αξίας 5,76 δισ. δολαρίων, σε σταθερές τιμές του 1990. Το ποσόν αυτό, επίσης με βάση τα σημερινά δεδομένα, ως υποχρέωση της χώρας πολλαπλασιάζεται.
  • Από τη Γαλλία, για την ίδια περίοδο, η Ελλάδα αγόρασε το 5,51% των παγκόσμιων εξαγωγών της, που σημαίνει ότι η χώρα μας αγόρασε μέσα στην περίοδο αυτή, το σύνολο της παραγωγής περίπου δύο ετών της γαλλικής πολεμικής βιομηχανίας, που προορίζεται για εξαγωγές. Σε απόλυτους αριθμούς, η Ελλάδα για όλη αυτήν την περίοδο αγόρασε από τη Γαλλία όπλα αξίας 4,09 δισ. δολαρίων, σε σταθερές τιμές του 1990 και βέβαια πολλαπλάσιο σήμερα.
  • Συγκεντρωτικά, η Ελλάδα αγόρασε μόνο από αυτές τις τρεις χώρες (ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία), μέσα στην 35ετία, όπλα αξίας 24 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε σταθερές τιμές 1990. Για να κατανοήσει κανείς τι ακριβώς σημαίνει αυτό το ποσό των 24 δισ. δολαρίων, είναι ενδεχόμενα αρκετό να σημειώσουμε, ότι ολόκληρο το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) της Ελλάδας εκείνη τη χρονιά ήταν της τάξης των 70 δισ. δολαρίων. Δηλαδή τα 24 δισ. ευρώ αντιστοιχούν στο ένα τρίτο του ετήσιου ΑΕΠ. Βέβαια, αν το σχετικό ποσόν, υπολογιστεί με βάση τον πληθωρισμό, τις αλλαγές στις συναλλαγματικές ισοτιμίες αλλά και τους τόκους που πληρώνονται στα δάνεια για την κάλυψη αυτών των αγορών, τότε προκύπτει ένα μεγάλο μέρος του συνολικού δημόσιου χρέους της Ελλάδας που έχει ξεπεράσει τα 300 δισ. ευρώ. Να σημειωθεί ότι και ο δανεισμός γι' αυτές τις αγορές, προέρχεται από τράπεζες των ίδιων χωρών που επισκέφθηκε τις προηγούμενες μέρες ο πρωθυπουργός, για να ζητήσει πολιτική στήριξη στην αντιμετώπιση των «κερδοσκόπων»!
  • Η Ελλάδα παραμένει σταθερά, στην πρώτη τριάδα ανάμεσα στις χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ, στις στρατιωτικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ, ακόμα και με ποσοστό κάτω του 3%, όπως παρουσιάζεται στους τελευταίους προϋπολογισμούς. Επίσης, όπως αποκαλύπτεται και με τα παραπάνω στοιχεία, κατέχει σταθερά μία από τις πέντε πρώτες θέσεις ανάμεσα σε όλες τις χώρες του κόσμου, όσον αφορά στην προμήθεια οπλικών συστημάτων από τις ΗΠΑ.
Στα μέτωπα του θανάτου

Για να υπάρχει μια εικόνα της τάξης των οικονομικών μεγεθών, αναφέρουμε τα στοιχεία που αφορούν στον προϋπολογισμό του 2010:
Οι πιστώσεις που αναγράφονται στον προϋπολογισμό ανέρχονται στα 6,142 δισ. ευρώ. Το 2009 ανήλθαν στα 6,618 δισ. ευρώ και το 2008 στα 6,295 δισ. ευρώ. Οι μειώσεις στον προϋπολογισμό του 2010, που ανακοινώθηκαν αναφορικά με τις εξοπλιστικές δαπάνες, είναι χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, αφού σε μεγάλο βαθμό, η μείωση αυτή είναι λογιστική και προέρχεται από ετεροχρονισμό δαπανών που αφορούν εξοπλιστικά προγράμματα.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που είχε παρουσιάσει ο υπουργός Εθνικής Αμυνας Ε. Βενιζέλος, η δαπάνη για τη μισθοδοσία του προσωπικού του υπουργείου Εθνικής Αμυνας για το 2009 ανήλθε σε περίπου 3 δισ. ευρώ, οι λειτουργικές δαπάνες στα 1,8 δισ. ευρώ, ενώ για τα εξοπλιστικά προγράμματα, δηλαδή οι πληρωμές με βάση τις παραλαβές που έγιναν το 2009 φθάνουν περίπου τα 3,16 δισ. ευρώ. Ποσόν που για τις παραλαβές του 2010 προβλέπεται να μειωθεί ωστόσο πλασματικά και αφορά σε κάποιες καθυστερήσεις παραλαβών.
Οι εξοπλισμοί είναι νόμισμα με δύο όψεις: Η μία είναι η οικονομική και η άλλη η πολιτική, η πρόσδεση της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς που γίνεται το τελευταίο διάστημα όλο και πιο έντονη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε δαπάνες αλλά και σε κινδύνους για τον ελληνικό λαό, για την ίδια την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή.
Ενα μεγάλο κεφάλαιο των δαπανών του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, αφορά τη συμμετοχή στις ανά τον κόσμο ιμπεριαλιστικές αποστολές και στους ΝΑΤΟικούς στρατούς κατοχής. Καθόλου τυχαία, μάλιστα, οι ΗΠΑ ζήτησαν την ενίσχυση της ελληνικής στρατιωτικής παρουσίας στο Αφγανιστάν.
Σήμερα, σύμφωνα με τα στοιχεία που εκδίδει το ΓΕΕΘΑ, περίπου 2.100 στελέχη των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων υπηρετούν στις διάφορες ψευδεπίγραφες «ειρηνευτικές αποστολές» (Κοσσυφοπέδιο, Βοσνία, Αφγανιστάν, αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις κ.λπ.), ενώ σε μόνιμη βάση 4-5 μονάδες του Πολεμικού Ναυτικού (φρεγάτες, κανονιοφόροι, υποβρύχια) βρίσκονται σε αποστολές εκτός ελληνικών συνόρων, όπως επίσης και μέσα της Πολεμικής Αεροπορίας. Σ' αυτές τις δυνάμεις και τα μέσα δεν περιλαμβάνονται όσα έχουν διατεθεί στο ΝΑΤΟ και στις στρατιωτικές δομές της ΕΕ.
Σε ετήσια βάση, το κόστος της ελληνικής συμμετοχής μόνο στις ιμπεριαλιστικές αποστολές ξεπερνά τα 300 εκατ. ευρώ. Με βάση τα στοιχεία αυτά, την τελευταία δεκαετία που βρίσκονται σε εξέλιξη αυτές οι αποστολές, έχουν δαπανηθεί πάνω από 3 δισ. ευρώ.

*     *     *

Συνεχίζοντας τον προβληματισμό του άρθρου του Κ. Ζηλάκου, δε μπορώ να μην παρατηρήσω ότι σύμφωνα με τα - πράγματι αποκαλυπτικά - στοιχεία που παραθέτει, την περίοδο που εξετάζουμε η εξάρτηση από τις ΗΠΑ είναι καταφανής. Για να φανεί ακόμα πιο ανάγλυφα το συμπέρασμα αυτό (που το ΚΚΕ στο 18ο Συνέδριό του το διατύπωσε με ξεκάθαρο τρόπο), παραθέτω τα εξής αποκαλυπτικά στοιχεία, αναφορικά με τη σύνθεση των δαπανών προμήθειας οπλικών συστημάτων, ανά χρονική περίοδο και χώρα-προμηθευτή:

Περίοδος 1994-2003 (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ)

ΗΠΑ: 51.1%, Γερμανία: 19.9%, Ολλανδία: 10.2%, Ρωσία: 9.9%, Γαλλία: 3.1%

Περίοδος 2004-2009 (κυβέρνηση ΝΔ)

ΗΠΑ: 24.1%, Γερμανία: 30.6%, Γαλλία: 23.8%, Βρετανία: 4.2%, Ιταλία: 4.2%, Δανία: 3.6%, Ολλανδία: 3.1%, Ρωσία: 1.7%

Πηγή: http://papanotas.wordpress.com/2009/11/03/exoplismoi/

Σημειώνω επίσης ότι οι προμήθειες εξοπλισμών από Ρωσία ξεκίνησαν ουσιαστικά μετά το 1997-98, μειώθηκαν μετά το 2004 αλλά το 2008 υπογράφηκε διακρατική συμφωνία για αγορά 420 αρμάτων ΤΟΜΑ, αξίας 1.2 δισ. ευρώ. Ο προσεκτικός αναγνώστης, ας κάνει τη συσχέτιση με το ποιοι κυβέρνησαν τη χώρα το διάστημα αυτό και τι αλλαγές έγιναν στο εσωτερικό των κομμάτων (βεβαίως τα εξοπλιστικά πακέτα δεν είναι το μόνο κριτήριο, λλά έχει ενδιαφέρον, ας πούμε, να σκεφθούμε πότε αμφισβητήθηκε έντονα ο Σημίτης και ποιοι στήριξαν τον George και ομοίως για τον Καραμανλή κλπ.). Τα σχόλια δικά σας...

ΤΡΙΑ ΑΡΘΡΑ ΜΕ ΠΟΛΥ ΝΟΗΜΑ (1ο)

Συνεχίζοντας την προσπάθεια διαφώτισης πάνω στα κρίσιμα μέτωπα της συγκυρίας, αναδημοσιεύω σήμερα τρία άρθρα από το "Ριζοσπάστη" της 14/3/2010 και, στο τέλος καθενός, κάνω μερικά σχόλια για να τροφοδοτήσω με επιπλέον ερεθίσματα τις σκέψεις όλων των αναγνωστών του ιστολογίου. Επισημαίνω, μετά λύπης μου, ότι η συμμετοχή στη συζήτηση της προηγούμενης δημοσίευσης υπήρξε αναντίστοιχη της σημασίας της...

Πρώτο άρθρο: 

Δρομολογημένη η διχοτόμηση με Νατοϊκή βούλα (του Κυριάκου Ζηλάκου)

Η υπόθεση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο και οι δρομολογημένες, με Νατοϊκή βούλα, διευθετήσεις, αποτυπώνουν τις στρατηγικές επιλογές της ελληνικής άρχουσας τάξης, άμεσα συνδεδεμένες με τη θέση της στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα και την ενσωμάτωσή της στους κεντρικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Οσα τις τελευταίες ημέρες βλέπουν το φως της δημοσιότητας για διευθετήσεις στο Αιγαίο, εντάσσονται στο παραπάνω πλαίσιο και συνδέονται με την ενιαία στρατηγική της εξελισσόμενης επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, από τη μια, και της ακόμα πιο οργανικής ενσωμάτωσης της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, από την άλλη.
Ταυτόχρονα, δε λείπουν τα παιχνίδια και οι ανταγωνισμοί που ορίζονται από την ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού και την υποδεέστερη θέση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. Σ' αυτή τη επιχείρηση εξασφάλισης πολιτικής στήριξης από τις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες στην αντιλαϊκή επίθεση, η χώρα μπαίνει πιο βαθιά στη δίνη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ελληνικό και τους άλλου λαούς της περιοχής.
Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο από τη διαφαινόμενη ύπαρξη μεγάλων κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο, τα οποία εποφθαλμιούν μεγάλες πολυεθνικές, σε συνδυασμό με τους αγωγούς της ενέργειας που διασταυρώνονται στην ευρύτερη περιοχή και τα Βαλκάνια.

ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου

Δεν αποτελούν λοιπόν καθόλου «κεραυνό εν αιθρία» τα όσα βγαίνουν στο φως τις τελευταίες ημέρες για διευθετήσεις στο Αιγαίο, τόσο στο στρατιωτικό πεδίο, όσο και στο πεδίο της οικονομικής εκμετάλλευσης. Ουσιαστικά, αυτό που επιβεβαιώνεται είναι ότι προχωράει η ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου, με εργαλεία τη διχοτόμηση και την ελληνοτουρκική συνδιαχείριση.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα στον Τύπο, η διευθέτηση που κυοφορείται προβλέπει ότι το ανατολικό Αιγαίο, από τον 25ο μεσημβρινό και ανατολικά, δηλαδή το μισό του FIR Αθηνών στο Αιγαίο, θα μετατραπεί σε «περιοχή αποφυγής έντασης» ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, με απαγόρευση πτήσεων ελληνικών και τουρκικών μαχητικών, με εξαίρεση των αεροσκαφών των χωρών του ΝΑΤΟ και τρίτων χωρών, καθώς και εξαίρεση των ασκήσεων και της εξυπηρέτησης των σκοπών αεράμυνας.
Οπως εκτιμάται, η πρόταση αυτή αποτελεί τη βάση της διαπραγμάτευσης που γίνεται με ορίζοντα την επίσκεψη στην Αθήνα το Μάη του πρωθυπουργού της Τουρκίας Τ. Ερντογάν.
Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι το μισό Αιγαίο, συμπεριλαμβανομένων και των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου που θα αποκοπούν στρατιωτικά από την ηπειρωτική Ελλάδα, θα μετατραπεί σε «γκρίζα ζώνη». Μ' αυτόν τον τρόπο μεθοδεύεται και η «αποστρατιωτικοποίηση» του μισού Αιγαίου, αφού θα χαρακτηριστεί ως «περιοχή αποφυγής έντασης» ανάμεσα στις δύο χώρες.
Καλύτερη ικανοποίηση των τουρκικών διεκδικήσεων δε θα μπορούσε να υπάρξει, αφού από το 1974 και μετά επιμένουν σταθερά στην αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου (Λήμνος, Σαμοθράκη, Λέσβος, Χίος, Σάμος, Ικαρία, Δωδεκάνησα), όπου άλλωστε η εκεί στρατιωτική παρουσία έχει αμυντικό χαρακτήρα.
Οπως επίσης επιμένουν και στον 25ο Μεσημβρινό ως γραμμή διχοτόμησης του Αιγαίου, διεκδικώντας για το θαλάσσιο χώρο ανατολικά από αυτή τη νοητή γραμμή τον έλεγχο του FIR (έλεγχος εναέριας κυκλοφορίας σε εθνικό και παρακείμενο διεθνή εναέριο χώρο), την επιχειρησιακή ευθύνη στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, την αρμοδιότητα έρευνας και διάσωσης αλλά και την οικονομική εκμετάλλευση (υφαλοκρηπίδα).

Δρομολογημένη η διχοτόμηση

Εξάλλου, υπάρχει η αναγγελία της κυβέρνησης ότι θα δώσει συνέχεια στη διαδικασία των διμερών διαπραγματεύσεων που το 2004 είχε οδηγήσει στη διαμόρφωση συμφωνίας - συνυποσχετικού ανάμεσα στις δυο χώρες, για παραπομπή στη Χάγη.
Με δεδομένες τις διεκδικήσεις της Τουρκίας και την επίκληση των «γκρίζων ζωνών», το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας γίνεται το όχημα για τη συνολική διευθέτηση του καθεστώτος στο Αιγαίο. Επίσης, δεδομένο είναι ότι κριτήριο αυτών των διευθετήσεων δε θα είναι τα κυριαρχικά συμφέροντα του ελληνικού λαού ή τα γενικότερα, η διασφάλιση της ειρήνης της ευρύτερης περιοχής, αλλά η απαίτηση του ΝΑΤΟ να παραμεριστούν τα εμπόδια στην ομαλή λειτουργία της Νοτιανατολικής τους πτέρυγας, στην οποία περιλαμβάνεται και το Αιγαίο.
Τα κομμάτια του παζλ για τα όσα έχουν δρομολογηθεί για το Αιγαίο έρχονται το ένα να κολλήσει δίπλα στο άλλο.
Το Δεκέμβρη του 1999, με την περιβόητη «Συμφωνία του Ελσίνκι», η Ελλάδα αναγνώρισε για πρώτη φορά «συνοριακές διαφορές» με την Τουρκία. Είχε προηγηθεί τον Ιούλη του 1997, η Συμφωνία της Μαδρίτης που άνοιγε το δρόμο για μια «εφ' όλης της ύλης» διαπραγμάτευση, αφού η κυβέρνηση Σημίτη αναγνώρισε τα «ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο».
Μ' αυτό το στόχο έχει ήδη προχωρήσει σε ουσιαστικές κινήσεις και συνεννοήσεις με την Αγκυρα, όπως επιβεβαιώνεται και από το περιεχόμενο των επιστολών που αντάλλαξαν Τ. Ερντογάν - Γ. Παπανδρέου.
Την ίδια ώρα βρίσκεται σε εξέλιξη εντός του ΝΑΤΟ μια διαπραγμάτευση επί των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στη βάση των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο. Η ελληνική πλευρά έχει αποδεχθεί την κατάργηση των εθνικών ορίων ευθύνης και την ελληνοτουρκική συνδιαχείριση του Αιγαίου υπό ΝΑΤΟική εποπτεία.

Στο χάρτη απεικονίζονται οι περιοχές που διεκδικεί η Τουρκία. Διακρίνονται οι γραμμές που ορίζουν την υφαλοκρηπίδα, όπως μονομερώς την όρισε η Τουρκία την 1η Νοέμβρη 1973 και την 18η Ιούλη 1974 αντίστοιχα, χωρίς να λαμβάνει υπόψη την υφαλοκρηπίδα των ελληνικών νησιών του Αιγαίου. Απεικονίζεται, επίσης, η περιοχή έρευνας του ΜΤΑ «Σισμίκ-1» στο διάστημα 1-25 Σεπτέμβρη 1976, η πορεία του «Πίρι - Ρέις» τον Ιούλη του 2003 και τα δύο σημεία, όπου έκανε έρευνα εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.

Τα «όργανα» έχουν αρχίσει από καιρό

Τροχιοδεικτικές βολές για τη διχοτόμηση του Αιγαίου έχουν υπάρξει εδώ και καιρό.
1. Τον Ιούλη του 2003 το τουρκικό «ερευνητικό» πλοίο «Πίρι-Ρέις» πραγματοποίησε έρευνες εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, ανατολικά του 25ου Μεσημβρινού, δηλαδή της γραμμής διχοτόμησης από βορρά προς νότο, που αυθαίρετα έχει ορίσει η τουρκική πλευρά. Το γεγονός αυτό το είχε αποκαλύψει ο «Ρ» στις 15 Αυγούστου 2003.
2. Η γραμμή διχοτόμησης του Αιγαίου στον 25ο Μεσημβρινό έχει και τη «συμμαχική» υποστήριξη. Στις 17 Φλεβάρη 2009, 2 τουρκικά μαχητικά F-4 («Φάντομ») πέταξαν υπό την κάλυψη ΝΑΤΟικού ιπτάμενου ραντάρ τύπου «ΑΒΑΚΣ» στην περιοχή της ελληνικής νησίδας Καλόγηροι, πάνω από την οποία διέρχεται ο 25ος Μεσημβρινός, στο κεντρικό Αιγαίο μεταξύ Ν. Εύβοιας και Χίου.
3. Στις 13 Απρίλη 2005 η τότε κυβέρνηση της ΝΔ είχε ανακοινώσει γραπτώς ότι τα τουρκικά αεροσκάφη που θα μπαίνουν παράνομα στο ελληνικό FIR, απλά και μόνο θα αναγνωρίζονται από ελληνικά μαχητικά, αλλά δε θα αναχαιτίζονται, παρά μόνο εάν περάσουν στη ζώνη των 10 μιλίων από τις ελληνικές ακτές, δηλαδή κοντά στην Εύβοια και το Σούνιο. Ωστόσο στη συνέχεια ανασκεύασε.
4. Στις 13 Σεπτέμβρη 2002 η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έδωσε, μέσω της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας, τη συγκατάθεσή της στο ευρωπαϊκό σχέδιο κατάργησης - ενοποίησης των FIR των ευρωπαϊκών χωρών, με στόχο την κεντρική διαχείριση της εναέριας κυκλοφορίας στην Ευρώπη από το Πρίντεζι της Ιταλίας.
5. Η ελληνική κυβέρνηση αποδέχτηκε το Σεπτέμβρη του 2004 την τροποποίηση σχετικού κειμένου του Διεθνούς Οργανισμού Πολιτικής Αεροπορίας, ICAO, που αφορούσε την αρμοδιότητα έρευνας και διάσωσης. Αποδέχτηκε τη διαγραφή του όρου «όρια» (boundaries) από το σχετικό κείμενο που αναφέρεται στα όρια έρευνας και διάσωσης, με αποτέλεσμα να πάψει να ισχύει η ταύτιση των ορίων έρευνας και διάσωσης στο διεθνή χώρο του Αιγαίου με τα όρια του FIR.
6. Το Νοέμβρη του 2003, στο πλαίσιο του ICAO, υπήρξε συμφωνία για τους αεροδιαδρόμους, οι οποίοι διέρχονται από τα FIR Αθηνών και Κωνσταντινούπολης, όπου η Ελλάδα δέχθηκε την κατάργηση του ελληνικού αεροδιαδρόμου J60, που διερχόταν από χαμηλό ύψος από τη Λήμνο και αποτελούσε «εμπόδιο» για την παράνομη είσοδο των τουρκικών μαχητικών στο βόρειο και κεντρικό Αιγαίο.

*     *     *

Μερικά δικά μου σχόλια, με αφορμή το άρθρο αυτό, με όσο πιο "κωδικοποιημένο" τρόπο γίνεται:

Πρώτον. Η "πράσινη πρεμούρα" του George για "απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα" και για "Αιγαίο-θάλασσα ανανεώσιμων πηγών", διόλου άσχετη δεν είναι με τους αμερικάνικους σχεδιασμούς. Το χειρότερο είναι ότι, παράλληλα με αυτή την κατεύθυνση, προωθούνται σχεδιασμοί για διασύνδεση των δικτύων ηλεκτροδότησης των ακριτικών νησιών με τη "φίλη και γείτονα", δήθεν για να αντιμετωπιστούν "φορτία αιχμής" κατά την καλοκαιρινή περίοδο. Βέβαια ο καθένας αντιλαμβάνεται το τι σημαίνει να εξαρτώνται ενεργειακά τα συγκεκριμένα ελληνικά εδάφη από την Τουρκία...

Δεύτερον. Στα "ψιλά" της περιόδου, πέρασαν άλλες δυο ενδιαφέρουσες ειδήσεις. Θέμα υφαλοκρηπίδας έθεσαν, όπως διαβάζουμε στον τύπο, οι ηγέτες της Αλβανίας, ακυρώνοντας προηγούμενη συμφωνία οριοθέτησης που είχε επιτευχθεί στις αρχές του 2009 με την κυβέρνηση Καραμανλή (δες π.χ. http://www.apogevmatini.gr/?p=61546, http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=134202 κλπ.). Επίσης, αναζωπυρώνεται το θέμα της λεγόμενης "τσάμικης" μειονότητας με απειλές προσφυγών στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Τρίτον. Η μυστική διπλωματία του George με τον Ερντογκάν, σε συνδυασμό με την "πατρική" στάση του Ομπάμα απέναντί του, είναι ακόμα πιο φανερές. Η λαϊκή απαίτηση να δοθούν στη δημοσιότητα οι μυστικές δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έναντι των αμερικάνων ιμπεριαλιστών πρέπει να γιγαντωθεί το επόμενο διάστημα...