Χρεοκοπία του λαού ή των μονοπωλίων;

Αναδημοσιεύουμε ένα ακόμα εξαιρετικό άρθρο του "Ριζοσπάστη" της 27ης Ιούνη 2010.

Καθώς αυξάνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια που προκαλούν οι συνέπειες της κρίσης και η αντιλαϊκή επίθεση της κυβέρνησης, μεγαλώνουν και οι πιθανότητες να δημιουργηθεί ρωγμή στο πολιτικό σύστημα κυριαρχίας της άρχουσας τάξης το επόμενο διάστημα.

Αντίστοιχα, εντείνεται η προσπάθεια της αστικής τάξης να αναμορφώσει το πολιτικό σύστημα, να αξιοποιήσει το ρεφορμιστικό ρεύμα μέσα στο εργατικό κίνημα, αλλά και τα οπορτουνιστικά αναχώματα σε πολιτικό επίπεδο, ώστε να εγκλωβίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια και τις αυθόρμητες αντιδράσεις. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, θα πρέπει να αξιολογήσουμε την πρόταση του ΣΥΝ για «αναδιαπραγμάτευση του χρέους», καθώς και την παραλλαγή της από Πρωτοβουλία «αριστερών οικονομολόγων», που προβάλλει τη γραμμή «παύση πληρωμών - έξοδο της χώρας από το ευρώ». Στη συγκεκριμένη πρωτοβουλία, συμμετέχουν στελέχη απ' όλο το φάσμα του οπορτουνιστικού ρεύματος (απ' τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το ΝΑΡ).

Αυτή η πρόταση εναλλακτικής διαχείρισης διανθίζεται από ορισμένους απ' τους υπογράφοντες με αντικαπιταλιστικές κορόνες και προσπάθειες εμφάνισης της συγκεκριμένης προσπάθειας σαν τακτικής που διευκολύνει τη συσπείρωση δυνάμεων σε αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση.

Η Πρωτοβουλία απευθύνεται στην αστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, απαιτώντας απ' αυτήν να θέσει φραγμό στην ασυδοσία των τραπεζών και προτείνοντας «παύση πληρωμών του χρέους και την επαναδιαπραγμάτευση, με στόχο τη μείωση ή τη διαγραφή του». Υποδεικνύει στην κυβέρνηση ότι μπορούσε να ακολουθήσει άλλους δρόμους οικονομικής πολιτικής απ' την αποδοχή των δεσμεύσεων του Μνημονίου και την εγκαλεί, γιατί εγκατέλειψε την προεκλογική υπόσχεσή της, που, σύμφωνα μ' αυτήν, ήταν η αναδιανομή του εισοδήματος προς όφελος των εργαζομένων!

Η συγκεκριμένη πρόταση προς την κυβέρνηση για «στάση πληρωμών» εστιάζει καταρχήν στο ζήτημα του δημόσιου χρέους, απομονώνοντάς το από τον ταξικό χαρακτήρα της ανάπτυξης, τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, την αιτία εκδήλωσης της κρίσης, τους παράγοντες που διαμορφώνουν την ανισόμετρη θέση μιας καπιταλιστικής οικονομίας μέσα στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Σ' αυτήν τη λαθεμένη αντίληψη που αναδείκνυε το δημόσιο χρέος σαν βασική αιτία εξαθλίωσης του λαού, αναφέρθηκε ήδη ο Μαρξ στην εποχή του, στην κριτική που άσκησε στον Κόμπετ και στον Ντάμπλντεϊ.

Η διόγκωση του δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων είναι μια απ' τις συνέπειες της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Στη χώρα μας, το δημόσιο χρέος διογκώθηκε μέσα από την υπέρογκη κρατική χρηματοδότηση και τις φοροελαφρύνσεις του μεγάλου κεφαλαίου, τις μεγάλες δαπάνες εξοπλισμού για σχέδια του ΝΑΤΟ, την έκθεση της εγχώριας παραγωγής στον «ανταγωνισμό της απελευθερωμένης αγοράς της ΕΕ». Η εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης οξύνει πάντα τις συνέπειες της υπερχρέωσης και αυξάνει το κόστος δανεισμού του κράτους. Αυτό συμβαίνει και σήμερα.

Ο πραγματικός αντίπαλος

Η συγκεκριμένη πρόταση συσκοτίζει την πραγματική αιτία που οδηγεί στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης με την προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων διεθνώς π.χ. στις ΗΠΑ και σ' όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Πρόκειται για τη στρατηγική επιλογή μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης, προκειμένου να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των αμερικανικών και ευρωπαϊκών μονοπωλίων στον αδυσώπητο ανταγωνισμό στη διεθνή καπιταλιστική αγορά, που συνοδεύεται από την άνοδο της Κίνας και άλλων ανερχόμενων ασιατικών καπιταλιστικών κρατών.

Για να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, η εργατική τάξη πληρώνει με τον ιδρώτα και το αίμα της στη φάση των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης και κερδοφορίας. Πληρώνει πολύ περισσότερο στη φάση της κρίσης. Πληρώνει και όταν το δημόσιο χρέος είναι υψηλό και όταν μειώνεται.

Γι' αυτό και η κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης και η προώθηση των αναδιαρθρώσεων, σύμφωνα με τη στρατηγική «Ευρώπη 2020», είναι σήμερα κοινή σ' όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ:

• Στον Γερμανό εργάτη, που η χώρα του δεν παρουσιάζει δημοσιονομικό εκτροχιασμό και εμφανίζει ρυθμό αναιμικής ανάκαμψης.
• Στον Βρετανό και στον Δανό εργάτη, που οι χώρες τους βρίσκονται εκτός ευρωζώνης.
• Στον Γάλλο εργάτη, παρ' όλο που η χώρα του βρίσκεται μεταξύ των πιο ισχυρών οικονομιών της ΕΕ.

Εξάλλου, το ανταγωνιστικό πλεόνασμα και η καλή δημοσιονομική κατάσταση της Γερμανίας, για μια δεκαετία πριν την εκδήλωση της κρίσης, δε προστάτευσε τις εργατικές κατακτήσεις από τη σαρωτική επίθεση.

Δεν πρόκειται για ιστορικό παράδοξο. Ο Λένιν εξετάζοντας στην εποχή του το πρόβλημα των κρατικών χρεών στο Β' Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς διαπιστώνει ότι σε κάθε πιστώτρια χώρα οι εργάτες βρίσκονταν επίσης σε αφόρητη κατάσταση. Επισήμανε ότι η θέση της εργατικής τάξης επιδεινώνεται σε αστικά κράτη - πιστωτές όπως και στα αστικά κράτη - οφειλέτες.

Κάνουμε αυτή τη μικρή ιστορική παρένθεση, γιατί ορισμένοι «αναλυτές» της Πρωτοβουλίας επιχειρούν να διαστρεβλώσουν την προσέγγιση του Μαρξ και του Λένιν στο ζήτημα με επιλεκτικές αναφορές. Οι πιο συχνές αναφορές αφορούν την εισήγηση των Μαρξ - Ενγκελς στην Λίγκα Κομμουνιστών του 1850 και τη θέση του Λένιν για το «Πρόγραμμα Ειρήνης» το 1916.

Σε αντίθεση με ορισμένους «αναλυτές» της προαναφερόμενης Πρωτοβουλίας, οι Μαρξ - Ενγκελς στην εισήγηση της ΚΕ προς τη Λίγκα των Κομμουνιστών δεν καλούν τους εργάτες να σώσουν τη χώρα τους (το αστικό κράτος) από τη χρεοκοπία. Γράφουν ότι αν οι «δημοκράτες» ζητούν τη ρύθμιση χρεών, τότε οι εργάτες πρέπει να απαιτήσουν την κρατική χρεοκοπία. Στην προαναφερόμενη εισήγηση, οι Μαρξ - Ενγκελς κάνουν επίσης διάκριση στα καθήκοντα του προλεταριάτου στη διάρκεια του επαναστατικού αστικοδημοκρατικού αγώνα της εποχής εκείνης και στα νέα καθήκοντα του προλεταριάτου, αφού επικρατήσει η αστική δημοκρατία. Τονίζουν ότι το προλεταριάτο δεν πρέπει ποτέ να γίνει εξάρτημα της επίσημης αστικής δημοκρατίας και να παρασυρθεί απ' τα λόγια των «μικροαστών δημοκρατών».

Αντίστοιχα, ο Λένιν στο «Πρόγραμμα Ειρήνης» που προβάλλει το 1916 δεν περιορίζεται στη διεκδίκηση ενός αθροίσματος ριζοσπαστικών στόχων και συνθημάτων όπως η «δημοκρατική ειρήνη» και η άρνηση πληρωμής του χρέους. Ο Λένιν τονίζει ότι το Πρόγραμμα πρέπει να εξηγεί στο λαό πως ούτε μία απ' τις βασικές δημοκρατικές διεκδικήσεις δεν είναι πραγματοποιήσιμη σε σταθερή κλίμακα στα ιμπεριαλιστικά κράτη, παρά μόνο με επαναστατικές μάχες κάτω από τη σημαία του σοσιαλισμού. Γι' αυτό, άλλωστε, ξεκαθαρίζει πως εξαπατά το προλεταριάτο όποιος υπόσχεται «δημοκρατική ειρήνη», χωρίς να προπαγανδίζει ταυτόχρονα και τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Δε θα επεκταθούμε σε αναλυτικές αναφορές σ' αυτό το συνοπτικό άρθρο. Θα υπενθυμίσουμε όμως ότι σταθερή κατεύθυνση λενινιστικής στρατηγικής σε όλες τις διαφορετικές φάσεις του αγώνα ήταν η διασφάλιση της πολιτικής ανεξαρτησίας του προλεταριάτου, η προσέλκυση κοινωνικών συμμαχιών, η αποδυνάμωση της επιρροής της αστικής τάξης σε ενδιάμεσα κοινωνικά στρώματα.

Γι' αυτό και η λενινιστική τακτική στόχευε πάντα στην ήττα των αστικών εργατικών κομμάτων της εποχής, των μενσεβίκων και των εσέρων, ως προϋπόθεση για τη νίκη της επανάστασης. Γι' αυτό και δε στοιχήθηκε πίσω από κανένα τμήμα της αστικής τάξης και καμιά γραμμή αστικής διαχείρισης.

Διαχείριση ή ρήξη;

Αντίστοιχα στις σημερινές συνθήκες το ΚΚΕ διεξάγει σκληρό μακροχρόνιο αγώνα, για να εδραιωθεί και να βαθύνει ο αντιιμπεριαλιστικός αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός του λαϊκού κινήματος, στον αντίποδα προτάσεων ενσωμάτωσης, διαχείρισης και ταξικής συνεργασίας.

Πριν ακόμα εκδηλωθεί η κρίση στην ελληνική οικονομία, μόνο το ΚΚΕ ανέδειξε έγκαιρα και με σαφήνεια την πραγματική αιτία για την κρίση και για τη διόγκωση του δημόσιου χρέους. Τόνισε ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι συνυπεύθυνοι και δεν πρέπει να πληρώσουν και πρόβαλε τη γραμμή ανατροπής των κατευθύνσεων της ΕΕ και της άρχουσας τάξης. Ομως, δεν περιορίστηκε σε αυτά. Κάλεσε και καλεί το λαϊκό κίνημα να ανασυνταχτεί και να αντεπιτεθεί με ριζοσπαστικό πλαίσιο πάλης, ώστε να πληρώσουν τα μονοπώλια και να διαμορφωθούν οι συνθήκες για να ανοίξει διαφορετικός δρόμος ανάπτυξης, με γνώμονα την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών στον αντίποδα του κέρδους και της εξουσίας του μεγάλου κεφαλαίου.

Το αίτημα «να αρνηθεί ο λαός να πληρώσει το δημόσιο χρέος και τα νέα βάρη της κρίσης» μπορεί να συμβάλει στη κλιμάκωση της πάλης, μόνο αν ενταχθεί ξεκάθαρα σε γραμμή ρήξης και ανατροπής απέναντι στην καπιταλιστική εξουσία.

Η άρνηση πληρωμής του χρέους μπορεί, σε τελευταία ανάλυση, να αξιοποιηθεί σε όφελος του λαού, μόνο αν υπάρξει ανατροπή στο επίπεδο της εξουσίας. Σε συνθήκες λαϊκής εξουσίας και αποδέσμευσης της χώρας απ' τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, μπορεί πράγματι να υπάρξει άρνηση πληρωμής του δημόσιου χρέους, αξιοποιώντας και τις υπάρχουσες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Αντίθετα, η πρόταση των «αριστερών» οικονομολόγων προς την κυβέρνηση για «παύση πληρωμών - έξοδο από το ευρώ» περιορίζει το λαϊκό κίνημα στην απαίτηση μιας εναλλακτικής διαχείρισης μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ και της «απελευθερωμένης» καπιταλιστικής αγοράς. Εγκλωβίζει το λαϊκό κίνημα στην ουτοπική αναζήτηση φιλολαϊκής αστικής διακυβέρνησης και στην ενδοαστική διαπάλη για το ποια μερίδα της αστικής τάξης και ποιο ιμπεριαλιστικό κέντρο θα κερδίσει περισσότερο από τη διαχείριση της υπερχρέωσης του κράτους.

 

Οπως διδάσκει η ιστορική πείρα, η παύση πληρωμών αξιοποιήθηκε και απ' τις αστικές κυβερνήσεις σαν διαχειριστική επιλογή, ιδιαίτερα σε συνθήκες εκδήλωσης της καπιταλιστικής κρίσης και όξυνσης της υπερχρέωσης του αστικού κράτους. Η κρίση υπερπαραγωγής στον αγροτικό τομέα (σταφίδα) της Ελλάδας και η παύση πληρωμών από την αστική κυβέρνηση του Χ.Τρικούπη το 1893, καθώς και το παράδειγμα της Αργεντινής το 2001 είναι χαρακτηριστικά. Ο λαός της Αργεντινής συνέχισε να πληρώνει πολλαπλά τα βάρη της αστικής επιλογής για «παύση πληρωμών και υποτίμηση του νομίσματος». Το λαϊκό εισόδημα και η αγοραστική δύναμη των εργαζόμενων μειώθηκαν δραματικά, οι καταθέσεις δεσμεύτηκαν για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, η ανεργία, η φτώχεια και ο πληθωρισμός εκτινάχθηκαν στα ύψη, ενώ η Αργεντινή συνέχισε να βαδίζει στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Οποιος «αναλυτής» προτείνει, λοιπόν, να κάνουμε στην Ελλάδα ό,τι «έκαναν οι Αργεντίνοι στη χώρα τους για να γλιτώσουν απ' την καταστροφή», αποκαλύπτει το πραγματικό ταξικό του πρόσωπο. Το αποτέλεσμα της «παύσης πληρωμών» στην Αργεντινή ήταν να πληρώσει και πάλι ο λαός με διαφορετικό τρόπο και να συνεχίσει η εργατική τάξη να ζει κάτω απ' το ζυγό της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Ο ανταγωνισμός των μονοπωλιακών ομίλων

Συχνά, επίσης, απ' τους ίδιους κύκλους προβάλλεται το επιχείρημα ότι, αφού η «παύση πληρωμών» δεν υιοθετείται σήμερα από την κυβέρνηση και τις δυνάμεις του κεφαλαίου αυτό τάχα αποτελεί απόδειξη ότι η συγκεκριμένη γραμμή δεν είναι διαχειριστική. Ο συγκεκριμένος συλλογισμός φαίνεται να αγνοεί ότι υπάρχουν ανταγωνιζόμενα τμήματα στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς. Αγνοεί, επίσης, σκόπιμα ότι η αστική τάξη αναζητά και προετοιμάζει πάντα εναλλακτικές λύσεις διαχείρισης για να διαφυλάξει την εξουσία της.

Ετσι, η προβολή της συγκεκριμένης γραμμής των «αριστερών» οικονομολόγων μπορεί να υπηρετήσει τελικά τον αστικό σχεδιασμό για το επόμενο διάστημα και τα συμφέροντα συγκεκριμένων τμημάτων του μεγάλου κεφαλαίου.

Προετοιμάζει τη λαϊκή συνείδηση να αποδεχτεί ως πιο συμφέρουσα μια πρόταση επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους την οποία ήδη προετοιμάζει σαν εναλλακτική λύση η κυβέρνηση, με τη συνδρομή του χρηματοπιστωτικού οίκου Lazard, καθώς και η Επιτροπή Σοφών της ΕΕ.

Μια ελεγχόμενη πτώχευση και στη συνέχεια επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, σε συνδυασμό με μια υποτίμηση του νομίσματος της χώρας θα εξυπηρετούσε τα επενδυτικά σχέδια κυρίως εφοπλιστικών και τραπεζικών ομίλων, που περιμένουν να αγοράσουν πάμφθηνα τα «φιλέτα» της δημόσιας περιουσίας, υποδομές και μεγάλες εκτάσεις γης. Αντίστοιχα, μεγάλα κέρδη ήδη έχουν ξένοι επενδυτικοί οίκοι που κατέχουν τίτλους ασφάλιστρων κινδύνου των ελληνικών κρατικών ομολόγων, κέρδη - αποζημιώσεις που θα αυξηθούν ακόμα περισσότερο σε περίπτωση στάσης πληρωμών από μια αστική κυβέρνηση που θα επαναδιαπραγματευθεί το χρέος στη συνέχεια.

Η αποσταθεροποίηση της ευρωζώνης με μια έξοδο της Ελλάδας απ' το ευρώ αφορά επίσης τον ανταγωνισμό ιμπεριαλιστικών κέντρων, τον πόλεμο ευρώ - δολαρίου ως διεθνών αποθεματικών νομισμάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες αναλύσεις που συνιστούν παύση πληρωμών και έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη προέρχονται από αγγλοσαξονικούς και αμερικανικούς ακαδημαϊκούς κύκλους καθώς και ομίλους των ΜΜΕ, π.χ. Wall Street Journal, Financial Times, New York Times.

Στην ξεκάθαρη κριτική που ασκεί το ΚΚΕ σε αυτή τη γραμμή διαχείρισης, επιχείρησαν να απαντήσουν ορισμένοι αρθρογράφοι. Ισχυρίστηκαν ότι ασκούμε αυθαίρετη κριτική και διαστρεβλώνουμε το ριζοσπαστικό περιεχόμενο του κειμένου της Πρωτοβουλίας των «αριστερών οικονομολόγων» και ότι ταυτίζουμε λαθεμένα την πρότασή τους για άρνηση πληρωμής του χρέους με αυτήν του ΣΥΝ για «αναδιαπραγμάτευση του χρέους».

Το συγκεκριμένο κείμενο υπογραφών αναφέρει κυριολεκτικά ως κοινωνική αναγκαιότητα την «παύση πληρωμών του χρέους και την επαναδιαπραγμάτευση με στόχο τη μείωση ή τη διαγραφή του» και ζητά από την κυβέρνηση «την εφαρμογή μέσω του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων μιας μακρόπνοης βιομηχανικής πολιτικής». Ποια είναι, λοιπόν, τάχα η θεμελιώδης διαφορά με τις προτάσεις διαφόρων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ που ζητούν αναδιαπραγμάτευση του χρέους και επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, για να δοθεί ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη; Ακριβώς επειδή τέτοια μεγάλη διαφορά δεν υπάρχει, οι αναλύσεις των συγκεκριμένων «αριστερών οικονομολόγων» προβάλλονται από όλα τα έντυπα του ΣΥΡΙΖΑ, απ' την «Αυγή» μέχρι το «Δρόμο».

Αρκεί πιστεύουμε μια απλή αναφορά σε βασικά σημεία του κειμένου των «αριστερών οικονομολόγων», για να διαπιστώσουμε πού βρίσκεται η αλήθεια. Οι υπογράφοντες το κείμενο υποδεικνύουν ότι η Ελλάδα θα μπορούσε αντί να προσφύγει στο ΔΝΤ και την ΕΚΤ να απευθυνθεί στη Ρωσία, στις Αραβικές χώρες, στην Κίνα και να απαιτήσει διμερή δανεισμό ως εναλλακτική λύση. Συνιστά άραγε η συγκεκριμένη θέση γραμμή αντιιμπεριαλιστικής πάλης ή πρόταση για διαφορετική ιεράρχηση των συμμαχιών της αστικής τάξης μέσα στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα;

Η Πρωτοβουλία «αριστερών» οικονομολόγων καλεί επίσης το λαό να ανατρέψει τη νέα κατοχή, που συνιστά η προσφυγή στο μηχανισμό διάσωσης του ΔΝΤ και της ΕΕ και καλεί σε ακύρωση των σχεδίων υποταγής στο ΔΝΤ. Στο ίδιο μήκος κύματος, με συνειδητή ασάφεια, κινούνται ορισμένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεσία του Αλ. Αλαβάνου, ο οποίος καλεί μάλιστα σε συγκρότηση νέου ΕΑΜ, με άμεσο στόχο την ανατροπή του κυβερνητικού προγράμματος ΔΝΤ - ΕΕ.

Η συγκεκριμένη πρόταση συσκοτίζει τον ενεργό ρόλο της αστικής τάξης στην Ελλάδα στην επίθεση στα δικαιώματα και στο εισόδημα του λαού. Εμφανίζει την πολιτική που ακολουθείται ως αποτέλεσμα εξωτερικών πιέσεων κάποιων ιμπεριαλιστικών οργανισμών όπως το ΔΝΤ προς την κυβέρνηση. Αποσιωπά τη διαπλοκή του εγχώριου με το ξένο κεφάλαιο, τη σημαντική εξαγωγή κεφαλαίου πριν την κρίση και μέσα στην κρίση, την αύξηση του πλουτισμού για κάποιους μέσα στην κρίση. Παρουσιάζει σαν νέο φαινόμενο την εθελοντική εκχώρηση ορισμένων κυριαρχικών δικαιωμάτων απ' την άρχουσα τάξη στην οποία προχωρά με βασικό στόχο να θωρακίσει την εξουσία της και να διασφαλίσει την κερδοφορία της.

Αποδέσμευση απ' την ΕΕ με λαϊκή εξουσία

Το ΚΚΕ δεν περίμενε την έλευση του ΔΝΤ για να καλέσει το λαό σε ξεσηκωμό και να θυμηθεί την ιστορική πείρα της περιόδου '40 - '49. Εναντιώθηκε έγκαιρα στην ΕΕ, στην ΟΝΕ και στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, όταν πολλοί απ' αυτούς που όψιμα ανησυχούν, στήριζαν στην πράξη τη λογική του ευρωμονόδρομου και του συμβιβασμού.

Το ΚΚΕ πάλεψε και παλεύει για την οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας που θα αμφισβητήσει στην πράξη και θα ανατρέψει τελικά την εξουσία των μονοπωλίων.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση, προβάλλει με αγωνιστική συνέπεια πραγματικές ριζοσπαστικές αιχμές συσπείρωσης, που ανοίγουν το δρόμο προς την αποφασιστική σύγκρουση όπως η απαίτηση για πλήρη - σταθερή εργασία, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία και Παιδεία, άμεση αφαίρεση πλούτου, κερδών, κινητής και ακίνητης περιουσίας από τους μονοπωλιακούς ομίλους για να καλυφθούν οι βασικές λαϊκές ανάγκες. Προσανατολίζει το λαό για να μην εγκλωβιστεί στην αστική διαπάλη για το ποιο τμήμα του κεφαλαίου θα πληγεί περισσότερο από τις διάφορες επιλογές διαχείρισης του δημόσιου χρέους, δηλαδή οι όμιλοι - πιστωτές του ελληνικού κράτους ή ορισμένοι εγχώριοι όμιλοι που διεκδικούν άμεσα μεγαλύτερο μερίδιο κρατικής χρηματοδότησης.

 

Καλεί το λαϊκό κίνημα να κινηθεί προς την πραγματική διέξοδο απ' την κρίση με την οργάνωση της πάλης για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία. Καλεί στο δρόμο της κοινωνικοποίησης των βασικών μέσων παραγωγής, του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας, με λαϊκή συμμετοχή και εργατικό έλεγχο. Το μόνο δρόμο που μπορεί να δώσει ώθηση στις εγχώριες παραγωγικές δυνατότητες και να οδηγήσει στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Η απάντηση στην κρίση και στις συνέπειές της, απ' τη σκοπιά του λαϊκού συμφέροντος, δεν μπορεί να έρθει με την εναλλαγή των αστικών κομμάτων στη διακυβέρνηση ή με συμμαχία μεταξύ τους και μεταξύ αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων. Αλλά, ούτε με αυθόρμητα ξεσπάσματα για αποσπασματικές διεκδικήσεις που μπορούν εύκολα να ενσωματωθούν στο πλαίσιο του συστήματος. Απαιτεί σκληρό και μεγάλης διάρκειας ταξικό πόλεμο με την αστική τάξη και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Οι μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ το προηγούμενο διάστημα, και ιδιαίτερα το Μάη, απέδειξαν ότι μεγαλώνουν οι δυνατότητες των εργαζομένων, για να μετατρέψουν την οικονομική κρίση σε βαθιά ρωγμή και κρίση του πολιτικού συστήματος. Σε αυτές τις συνθήκες και μπροστά στις μεγάλες μάχες που διεξάγονται τώρα και είναι μπροστά μας για το ασφαλιστικό, τις εργασιακές σχέσεις, τις συλλογικές συμβάσεις, θα ήταν εγκληματικό λάθος το εργατικό κίνημα να βαδίσει «κάτω από ξένη σημαία» οποιουδήποτε τμήματος της αστικής τάξης. Αυτό το λάθος το ΚΚΕ δεν θα το επιτρέψει. Θα συμβάλει αποφασιστικά στην οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης, με στόχο την κατάκτηση της εξουσίας. 

του Μάκη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ

Το φόβητρο της χρεοκοπίας και η διέξοδος της λαϊκής αντεπίθεσης

Αναδημοσιεύουμε σήμερα το άρθρο με τον παραπάνω τίτλο,

από το "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" της 30/5/2010.

Η συμφωνία σχετικά με την προσφυγή στο Μηχανισμό Στήριξης της ελληνικής οικονομίας απ' τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ, προβλήθηκε απ' τα αστικά μέσα μαζικής ενημέρωσης σαν η αναγκαία επιλογή για τη σωτηρία της χώρας απ' τη χρεοκοπία και τους «κερδοσκόπους των αγορών». Η προπαγανδιστική εκστρατεία των μηχανισμών της άρχουσας τάξης για τη στήριξη της κυβέρνησης, που επιχειρεί να εμφανίσει σαν πατριωτική πράξη τη μεγαλύτερη αντιλαϊκή επίθεση στην περίοδο της μεταπολίτευσης, ήταν πράγματι εντυπωσιακή. Ωστόσο, η συγκάλυψη της πραγματικότητας με επικοινωνιακά ψευτοδιλήμματα θα γίνεται όλο και πιο δύσκολη το επόμενο διάστημα. Η αλήθεια είναι ότι η συμφωνία αφορά σε ένα μηχανισμό δανεισμού της χώρας με υψηλό επιτόκιο και πραγματικούς στόχους: Τη διασφάλιση των γαλλικών, γερμανικών, βρετανικών και εγχώριων ομίλων που έχουν δανείσει το ελληνικό δημόσιο και ελέγχουν πάνω από το 50% του ελληνικού δημόσιου χρέους. Τη θωράκιση του ευρώ στον ανταγωνισμό των νομισμάτων. Τη στήριξη των εγχώριων μονοπωλιακών ομίλων και των τραπεζών, για τις οποίες προβλέπεται πακέτο πρόσθετων εγγυήσεων 10 δισ. ευρώ. Οι μονοπωλιακοί όμιλοι είχαν πάνω από 50 δισ. ευρώ κέρδη την εξαετία πριν την κρίση, ενώ το 2009 που εκδηλώθηκε η κρίση τα κέρδη τους έφτασαν τα 6 δισ. ευρώ. Την αξιοποίηση του δανεισμού ως μοχλού για την προώθηση συνεχών κυμάτων αντιλαϊκών μέτρων με στόχο την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης και την κατεδάφιση δικαιωμάτων της εργατικής τάξης. Μέσα από τη φοροεπιδρομή, την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, την κατεδάφιση ασφαλιστικών δικαιωμάτων, τη μείωση μισθών και συντάξεων, την αναδιάρθρωση της αγοράς εργασίας, πλατιά λαϊκά στρώματα έχουν ήδη μπει στην τροχιά της απόλυτης επιδείνωσης της θέσης τους. Νέες θυσίες για ένα μαύρο μέλλον; Ο συγκεκριμένος Μηχανισμός δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την αιτία εκδήλωσης της κρίσης υπερσυσσώρευσης, την αιτία διόγκωσης του δημόσιου χρέους και την ένταση της ανισομετρίας στο εσωτερικό της Ευρωζώνης. Η αυξανόμενη δυσκολία της αστικής πολιτικής να διαχειριστεί την εξέλιξη της κρίσης δεν αφορά μόνο στην Ελλάδα. Στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία, στην Ευρωζώνη, αναδεικνύονται οι μεγάλες δυσκολίες και τα αδιέξοδα των διαφόρων εκδοχών της αστικής διαχείρισης. Η επεκτατική πολιτική διαχείρισης, η οποία ενισχύει τους μονοπωλιακούς ομίλους με μεγάλα πακέτα κρατικής στήριξης, οδηγεί σε μεγάλη υπερχρέωση των κρατών και εμποδίζει την απαξίωση κεφαλαίου, ενώ η περιοριστική πολιτική συμβάλλει σε παρατεταμένη βαθιά ύφεση. Η αστική πολιτική ματαιοπονεί προσπαθώντας σήμερα να ελέγξει σε κάθε ιμπεριαλιστικό κέντρο την έκταση της απαξίωσης κεφαλαίου και την κατανομή της στους διάφορους τομείς της οικονομίας με στόχο να ξεπεράσει την αβεβαιότητα και την αστάθεια της σημερινής ανάκαμψης. Αντίστοιχα, ο Μηχανισμός Στήριξης και τα κυβερνητικά μέτρα δεν αντιμετωπίζουν τις πραγματικές αιτίες διόγκωσης του δημόσιου χρέους. Πίσω από την αύξηση του δημόσιου χρέους βρίσκονται υπέρογκες φοροελαφρύνσεις και κρατική χρηματοδότηση του μεγάλου κεφαλαίου, μεγάλες δαπάνες εξοπλισμού για σχέδια του ΝΑΤΟ, αντιπαραγωγικές δαπάνες των Ολυμπιακών έργων, οι συνέπειες της έκθεσης της εγχώριας αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής στον ανταγωνισμό της «απελευθερωμένης» αγοράς της ΕΕ, απ' την οποία ωφελήθηκαν ελάχιστοι όμιλοι. Οι δέσμες αντιλαϊκών μέτρων με στόχο τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Θα κλιμακωθούν την επόμενη περίοδο της βαθιάς κρίσης και θα συνεχιστούν σε περίοδο αναιμικής ανάπτυξης στη συνέχεια, στο όνομα της διατήρησης της δημοσιονομικής εξυγίανσης και της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας. Ο ΛΑ.Ο.Σ. και η ΝΔ στηρίζουν τις στρατηγικές επιλογές της κυβέρνησης. Η ΝΔ εκφράζει επιφυλάξεις για την αποτελεσματικότητα του προτεινόμενου «μείγματος» οικονομικής πολιτικής. Εκφράζει τμήμα του κεφαλαίου που ανησυχεί για την επίδραση των μέτρων στην καθήλωση της οικονομίας σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης και επίμονων ελλειμμάτων. Προβάλλει ως προτεραιότητα την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων και την πώληση της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου για τη διασφάλιση της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η εφαρμογή των νέων αντιλαϊκών μέτρων θα επιδράσει παράλληλα στο βάθεμα της κρίσης την επόμενη διετία. Το ίδιο το μνημόνιο οικονομικής πολιτικής που συνοδεύει τη συμφωνία ενεργοποίησης του Μηχανισμού Στήριξης για την Ελλάδα προβλέπει, με δεδομένη την πιστή εφαρμογή των προβλεπόμενων αντιλαϊκών μέτρων και αναδιαρθρώσεων, μείωση του ρυθμού ανάπτυξης (-4%) το 2010 και (-2,5%) το 2011 και συνεχή αύξηση του λόγου δημόσιου χρέους προς ΑΕΠ μέχρι το 2013. Παρατηρώντας τα στοιχεία του 2009 βλέπουμε ότι η συρρίκνωση του ΑΕΠ αφορά σε όλους τους κλάδους της βιομηχανίας (ενέργεια, μεταφορές, κατασκευές, τηλεπικοινωνίες) και όχι μόνο τη Μεταποίηση. Συρρίκνωση καταγράφεται επίσης και σε άλλους τομείς (τουρισμός, εμπόριο). Η συρρίκνωση της μεταποιητικής παραγωγής φτάνει το 11,2% το 2009 έναντι 4,7% το 2008. Ο δείκτης παραγωγής κεφαλαιακών αγαθών παρουσιάζει μείωση 23% το 2009, έναντι μείωσης 7,4% το 2008 (μόλις και φθάνει στο 71% του αντίστοιχου επιπέδου του 2005). Η προηγηθείσα αρνητική πορεία πραγματοποιήθηκε με αυξημένη δημόσια κατανάλωση (+9,6%) το 2009 και μικρή μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης (1,8%). Τα μεγέθη αυτά θα μεταβληθούν αρνητικά τη διετία 2010-2011. Αρκεί να συνυπολογίσουμε τη μείωση των δημόσιων δαπανών, την επίδραση της αύξησης της ανεργίας και της εφαρμογής των αντιλαϊκών μέτρων στην ιδιωτική κατανάλωση. Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή (πρώην ΕΣΥΕ), το επίσημο ποσοστό ανεργίας το Φλεβάρη του 2010 ανήλθε σε 12,1% έναντι 9,1% το Φλεβάρη του 2009 και 11,3% το Γενάρη του 2010. Η Ευρωζώνη τρίζει Οι εαρινές προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (5/5/10) προβλέπουν αναιμική ανάκαμψη 1% για την ΕΕ των «27» και για την Ευρωζώνη 0,9% το 2010. Ωστόσο, και η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θεωρεί επισφαλή και αβέβαιη την πρόβλεψη ακόμα και αυτής της αναιμικής ανάκαμψης, επισημαίνοντας την αύξηση της ανεργίας, την καθήλωση των ιδιωτικών επενδύσεων και της ιδιωτικής κατανάλωσης, προβλέπει αυξημένη διαχειριστική δυσκολία λόγω της αυξητικής πορείας του δημόσιου ελλείμματος και του δημόσιου χρέους καθώς και της ανισομετρίας στο ρυθμό ανάπτυξης των κρατών - μελών. Κάτω απ' την πίεση των εξελίξεων διαμορφώθηκε μεταξύ των ηγετικών δυνάμεων της ΕΕ ένας νέος προσωρινός συμβιβασμός για τη διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη. Το πλαίσιο του προσωρινού συμβιβασμού προβλέπει αυστηρότερους κανόνες, διαδικασίες και κυρώσεις σχετικά με την τήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας και πλαίσιο διαχείρισης των κρίσεων και θωράκισης του ευρώ που συγκεκριμενοποιήθηκε με τον ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης. Ο συγκεκριμένος Μηχανισμός θα διαθέσει ως και 750 δισ. ευρώ στις χώρες της Ευρωζώνης με κατανομή 60 δισ. μέσω δανείων απ' την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, 440 δισ. απ' τα κράτη - μέλη του ευρώ και 250 δισ. ευρώ απ' το ΔΝΤ. Ωστόσο, όπως ήδη εξηγήσαμε, ο συγκεκριμένος Μηχανισμός δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ούτε την αιτία εκδήλωσης της κρίσης υπερσυσσώρευσης, ούτε την ένταση της ανισομετρίας στο εσωτερικό της Ευρωζώνης και τις συνέπειες που έχει στην όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Το ΚΚΕ είχε έγκαιρα επισημάνει ότι το ευρώ αποτέλεσε νομισματική συγκόλληση οικονομιών κρατών - μελών με βαθιές ανισομετρίες στην ανάπτυξη και διάρθρωση των βιομηχανικών κλάδων, επομένως της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητάς τους καθώς και της στρατιωτικής και πολιτικής ισχύος τους. Σε συνθήκες κρίσης ήταν αναμενόμενο να δοκιμαστεί η συνοχή της Ευρωζώνης. Η Γερμανία υπήρξε η μεγάλη ωφελημένη της προηγούμενης περιόδου από τη συγκρότηση της Ευρωζώνης. Από τη μια διατήρησε ισχυρό το ευρώ και από την άλλη έδωσε διέξοδο στις εξαγωγές της στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, διατηρώντας εμπορικά πλεονεκτήματα, τη στιγμή που αντίστοιχα διευρύνονταν τα ελλείμματα σε Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία και όχι μόνο στην Ελλάδα. Είναι ένα από τα κεντρικά ζητήματα στα οποία εκφράζεται η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης μεταξύ Γερμανίας - Γαλλίας και η όξυνση της αντίθεσής τους, με τη δεύτερη να προσανατολίζεται σε πιο σταθερές συμμαχικές σχέσεις με τα κράτη - μέλη του Μεσογειακού Νότου. Η τελευταία Σύνοδος του Γιουρογκρούπ επιβεβαιώνει την όξυνση των αντιθέσεων στο εσωτερικό της Ευρωζώνης. Η διαπάλη εστιάζεται στην κατανομή των βαρών απ' την προβλεπόμενη απαξίωση κεφαλαίων μεταξύ των κρατών - μελών αλλά και μεταξύ των μονοπωλιακών ομίλων. Γι' αυτό και επεκτείνεται σε διάφορες πλευρές της οικονομικής πολιτικής, απ' τους όρους εφαρμογής του Συμφώνου Σταθερότητας και το πλαίσιο δημοσιονομικής πολιτικής μέχρι τις νέες ρυθμίσεις λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού τομέα και τις πωλήσεις ασφαλίστρων κινδύνου. Η πιθανή ύφεση στην Ευρωζώνη θα επιδράσει στις εξαγωγές των ΗΠΑ και της Κίνας στη συγκεκριμένη αγορά, θα έχει αντίκτυπο στην παγκόσμια οικονομία. Μια υπέρμετρη υποτίμηση του ευρώ σε σχέση με το δολάριο θα πλήξει γενικότερα την ανταγωνιστικότητα των εξαγωγών των ΗΠΑ. Απ' την άλλη, καθιστά το δολάριο πιο ελκυστικό σαν διεθνές νόμισμα. Καθώς αυξάνουν οι δυσκολίες διαχείρισης της κρίσης σε όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, μεγαλώνει και ο κίνδυνος νέου κύκλου τοπικών πολεμικών συγκρούσεων, π.χ., Αφγανιστάν-Πακιστάν, Κορέα, Δυτικά Βαλκάνια. Κάτω από ξένη σημαία; Καθώς γίνεται όλο και πιο ορατή η διαχειριστική δυσκολία της αστικής πολιτικής, η άρχουσα τάξη παίρνει τα μέτρα της. Αναπτύσσει μια πολύμορφη προσπάθεια αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος και αξιοποίησης του οπορτουνιστικού ρεύματος μέσα στο εργατικό κίνημα ώστε να εκτονώσει και να εγκλωβίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Σε αυτή την κατεύθυνση απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή στη γραμμή που προβάλλει σαν διέξοδο την αναδιαπραγμάτευση του χρέους (ΣΥΝ, Αριστερή Πρωτοβουλία ΠΑΣΟΚ) με πιθανή διαπραγμάτευση και της εξόδου απ' την Ευρωζώνη (συνιστώσες ΣΥΡΙΖΑ, στελέχη του ΝΑΡ). Η συγκεκριμένη πρόταση αφήνει στο απυρόβλητο την καπιταλιστική ιδιοκτησία των μονοπωλιακών ομίλων και τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ. Παρά τις αντικαπιταλιστικές κορόνες με τις οποίες επενδύεται από ορισμένους αρθρογράφους, στην πράξη οδηγεί στη διαπραγμάτευση του χρόνου και του τρόπου που θα πληρώσει ξανά η εργατική τάξη για να τονωθεί ο ρυθμός της καπιταλιστικής ανάπτυξης, με επεκτατική δημοσιονομική πολιτική και μοχλό τις κρατικές επενδύσεις, για να συνεχιστούν οι θυσίες των εργαζομένων στο βωμό της ανταγωνιστικότητας. Προτείνει διαφορετική ιεράρχηση στις συμμαχίες της άρχουσας τάξης με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και καλεί το λαϊκό κίνημα να στηρίξει αυτή την επιλογή. Εμφανίζει σαν κεντρικό ζήτημα το ύψος του δημόσιου χρέους, απομονωμένο απ' τον ταξικό χαρακτήρα της ανάπτυξης, τους παράγοντες που διαμορφώνουν την ανισόμετρη θέση μιας οικονομίας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα και την αιτία της καπιταλιστικής κρίσης. Η λαθεμένη αντίληψη που αναδείκνυε το δημόσιο χρέος σαν βασική αιτία της εξαθλίωσης του λαού δεν είναι βέβαια καινούρια. Αρκεί να θυμηθούμε την κριτική του Μαρξ στον Κόμπετ και στον Νταμπλντέι και τις επισημάνσεις του για το ρόλο του δημόσιου χρέους στην πρωταρχική συσσώρευση του κεφαλαίου, στην κεφαλαιοποίηση του πλούτου. Για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών το δίλημμα «επεκτατική αναπτυξιακή ή περιοριστική αστική πολιτική» είναι ψευδεπίγραφο, αφού πρόκειται για τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Οσοι προβάλλουν σαν ριζοσπαστική διέξοδο την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και ασκούν κριτική στο ΚΚΕ για «γενικολογία και αδυναμία θεωρητικής επεξεργασίας», στην καλύτερη περίπτωση αναδεικνύουν την άγνοιά τους για τη σχέση οικονομίας - πολιτικής. Οταν όμως φτάνουν να παραλληλίσουν την πρότασή τους με την άρνηση των μπολσεβίκων να πληρώσουν τα τσαρικά δάνεια, αποκαλύπτονται. Ξεχνούν μια μικρή λεπτομέρεια: Ποια τάξη έχει κάθε φορά την εξουσία και διαπραγματεύεται το ύψος του χρέους. Δεν ξεχνούν τυχαία αλλά συνειδητά, γιατί σε τελευταία ανάλυση θέλουν να στοιχηθεί το λαϊκό κίνημα «κάτω από ξένη σημαία». Το ΚΚΕ δε θα τους κάνει τη χάρη. Αναδεικνύει σταθερά και ανυποχώρητα τον πραγματικό αντίπαλο με τον οποίο πρέπει να αναμετρηθεί το λαϊκό κίνημα: Την εξουσία των μονοπωλίων. Οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης Κάθε μέρα που περνάει γίνονται όλο και πιο ορατές οι συνέπειες του βαθέματος της κρίσης και της κυβερνητικής πολιτικής στην κατάσταση της εργατικής τάξης και του λαού. Ταυτόχρονα, μεγαλώνουν οι δυνατότητες να αποδείξουμε πού οδήγησε τελικά ο περιβόητος μονόδρομος της ΕΕ και γενικότερα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Οι απανωτές θυσίες των δικαιωμάτων των εργαζομένων για τη θωράκιση της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων δεν οδήγησαν στην κοινωνική ευημερία αλλά στην κρίση και στην αύξηση της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης των λαϊκών στρωμάτων. Οι εργαζόμενοι βιώνουν την ανασφάλεια και την επιδείνωση της θέσης τους, ενώ έχουν ωριμάσει οι υλικές προϋποθέσεις και έχει συσσωρευτεί τεράστιος πλούτος για να ικανοποιηθούν τα βασικά τους δικαιώματα, όπως η πλήρης, σταθερή εργασία, η δημόσια και δωρεάν Υγεία. Ταυτόχρονα, η ΕΕ έχει χάσει τη λάμψη της ενώ οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στο εσωτερικό της. Υπάρχει λοιπόν πρόσφορο έδαφος για να προβάλουμε αποφασιστικά το δρόμο της αποδέσμευσης απ' την ΕΕ με λαϊκή εξουσία. Οι δυνατότητες της λαϊκής εξουσίας, της κοινωνικής κρατικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, μπορούν να αναδειχθούν πιο πειστικά στη σημερινή συγκυρία. Την ώρα, για παράδειγμα, που ο εργαζόμενος βιώνει τις συνέπειες της «απελευθερωμένης» αγοράς ενέργειας (με τις απανωτές αυξήσεις των τιμών της οικιακής κατανάλωσης, την επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων, την καταστροφή του περιβάλλοντος) πιο εύκολα μπορεί να αντιληφθεί την υπεροχή της στρατηγικής μας πρότασης. Να κατανοήσει τις δυνατότητες της λαϊκής οικονομίας στην αξιοποίηση του συνόλου των ενεργειακών πηγών της χώρας (λιγνίτης, ανεξερεύνητα κοιτάσματα πετρελαίου, αιολική και ηλιακή ενέργεια, γεωθερμία) για τη συνδυασμένη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Η μαχητική προβολή του ριζοσπαστικού πλαισίου πάλης που προτείνουμε (π.χ., πλήρης σταθερή εργασία με 35ωρο - 5ήμερο - 7ωρο, φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου με 45%, κατάργηση στρατιωτικών εξοπλισμών για ανάγκες του ΝΑΤΟ, κλπ.) αποτελεί όρο για να μη νομιμοποιηθεί στη λαϊκή συνείδηση σαν αναγκαία η κυβερνητική πολιτική. Γενικότερα μπορούμε πλέον από καλύτερες θέσεις να ακυρώσουμε την προσπάθεια της άρχουσας τάξης να εκτονώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια που θα αυξηθεί το επόμενο διάστημα. Διεξάγουμε ένα σκληρό μακρόχρονο αγώνα που θα κρίνεται νικηφόρα στις καθημερινές μάχες σε κάθε κλάδο και τόπο δουλειάς, στο βαθμό που κερδίζει έδαφος η γραμμή οργάνωσης του κινήματος για σύγκρουση στο επίπεδο της εξουσίας. του Μ. Παπαδόπουλου μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνου του Τμήματος Οικονομίας

ΤΡΙΑ ΑΡΘΡΑ ΜΕ ΠΟΛΥ ΝΟΗΜΑ (3ο)

Τελειώνω με ένα άρθρο για να δει κανείς πως ορισμένοι "επιχειρηματίες" μπορεί να μην είναι μόνο αυτό που δηλώνουν. Έχει μεγάλη πλάκα να φαντάζεται κανείς τον επιχειρηματία για τον οποίο κάνει λόγο το άρθρο να ξεκινά από μια μικρή επιχείρηση από το ...Αιγάλεω με 19 εργαζόμενους το 1996 και σήμερα να είναι αυτό που θα διαβάσετε. Αχ, αυτό το "επιχειρηματικό δαιμόνιο" του έλληνα...

ΚΕΝΤΡΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΩΝ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ: Ελληνική συμβολή στα ιμπεριαλιστικά «μαθήματα» (του Γιώργου Φλωράτου)

Υποδεχόμενος πριν κάποιο καιρό στην Αθήνα τον «σύγχρονο Θουκυδίδη της υψηλής παγκόσμιας στρατηγικής, τον πρώην σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας, καθηγητή Σμπίγνιου Μπρεζίνσκι» - όπως τον προσφώνησε - ο επιχειρηματίας Λ. Λαυρεντιάδης επιβεβαίωσε ουσιαστικά τον αξεδιάλυτο δεσμό της οικονομικής ολιγαρχίας με την πολιτική εξουσία και τις παραφυάδες της. Ο διαβόητος Μπρεζίνσκι, φανατικός αντικομμουνιστής, ικανό και σκληρό γρανάζι του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ επί Τζ. Κάρτερ, αλλά και σύμβουλος του πρεσβύτερου Μπους, ήρθε στην Αθήνα για να εγκωμιάσει τον Λ. Λαυρεντιάδη, ο οποίος χρηματοδότησε μια έδρα Μελετών στο Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών (CSIS) της Ουάσιγκτον, με αντικείμενο τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, η οποία πήρε και το όνομά του! Ο Μπρεζίνσκι, όπως και ο Κίσινγκερ, είναι μέλος της διοίκησης του συντηρητικού αυτού Ινστιτούτου με ιδιαίτερη επιρροή στις αμερικανικές κυβερνήσεις, ενός εκτροφείου της «μαύρης» αντίδρασης και κυνικών εγκεφάλων που ξεκινούν και τελειώνουν πολέμους ανάλογα με τα εκάστοτε επιχειρηματικά συμφέροντα που εκπροσωπούν.Ο ίδιος ο Λ. Λαυρεντιάδης, πέρα από την αναγωγή του Αμερικανού πράκτορα της πλουτοκρατίας σε ...Θουκυδίδη, μιλώντας στην εκδήλωση που διοργάνωσε για να διαφημίσει την πρωτοβουλία του, δε «μάσησε» τα λόγια του: «Είναι σαφές ότι υπάρχει στενή σύνδεση στην επιχειρηματικότητα και την παραγωγή πολιτικής. Αυτή η σύνδεση είναι ιδιαίτερα προφανής σε αυτήν τη δύσκολη περίοδο για την ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας». Και για να δικαιολογήσει τη δική του συνεισφορά σε αυτήν τη ...σύνδεση, είπε: «Πιστεύω ακράδαντα ότι αποτελεί ευθύνη των επιτυχημένων επιχειρηματιών να συνεισφέρουν στη διεθνή κατανόηση, στην περιφερειακή σταθερότητα και στην παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη, βοηθώντας με αυτόν τον τρόπο στην επίλυση των πολυάριθμων προκλήσεων που αντιμετωπίζουμε παγκοσμίως σε μια εποχή συνεχώς εντεινόμενων αλληλεπιδράσεων. Για το λόγο αυτό, αποφάσισα πριν από μερικούς μήνες τη δημιουργία και χρηματοδότηση μιας νέας Εδρας στο Κέντρο Στρατηγικών Σπουδών, το κορυφαίο ινστιτούτο πολιτικής στις ΗΠΑ, αλλά και φορέα με σημαντική και αυξανόμενη επιρροή στο διεθνές περιβάλλον».
Προφανώς, αν και δεν το είπε ο Ελληνας επιχειρηματίας, το ενδιαφέρον του για τη «διεθνή κατανόηση» έχει άμεση σχέση με τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες μέσα από ένα μεγάλο πλήθος θυγατρικών εταιρειών σε Βουλγαρία, Πολωνία, Γερμανία, Ρουμανία, Σερβία, Αλβανία, Ουγγαρία, Σλοβενία, Ουκρανία, Κροατία, μέσα από τον όμιλο «ALAPIS» και τη «ΝΕΟΧΗΜΙΚΗ», τη μικρή εταιρεία του με έδρα το Αιγάλεω και με μόλις 19 εργαζόμενους, που το 1996 την απέκτησε ολόκληρη εξαγοράζοντας το 50% του συνεταίρου του. Ο Λαυρεντιάδης είναι ένας ...πρωταθλητής των εξαγορών και των συγχωνεύσεων. Από το 1996 και τη μικρή εξαγορά του επιδίδεται σε μια ασυγκράτητη ανάπτυξη με νέες εξαγορές περίπου κάθε δυο χρόνια. Με βάση τα επίσημα στοιχεία των δύο ομίλων, η «ΝΕΟΧΗΜΙΚΗ» και η «ALAPIS» δραστηριοποιούνται σε δεκάδες κλάδους της παραγωγής, του εμπορίου και των υπηρεσιών. Η πρώτη έχει υπό τον έλεγχό της 17 ανώνυμες εταιρείες. Η δεύτερη, μετά και τις εξαγορές του 2008, ελέγχει πλήρως 32 ανώνυμες εταιρείες. Η εμπλοκή του σε ένα από τα κύρια κέντρα παραγωγής της αμερικάνικης πολιτικής είναι δεδομένο ότι καθόλου δε θα βλάψει τις όποιες επεκτατικές οικονομικές βλέψεις του στις χώρες της περιοχής, τόσο επειδή οι «φίλοι» του στο CSIS μπορεί να πουν και μια ...καλή κουβέντα στα κατάλληλα πρόσωπα, όσο και επειδή θα βρίσκεται πίσω από τις επεξεργασίες του αντιδραστικού κέντρου για το είδος των πολιτικών παρεμβάσεων και μεταρρυθμίσεων στην ευρύτερη περιοχή.
Οι στοχεύσεις και επιδιώξεις της όλης υπόθεσης είναι, ίσως, πιο εύκολο να αναδειχτούν με λίγα περισσότερα στοιχεία για το CSIS και το έργο του. Ιδρύθηκε το 1962, στο αποκορύφωμα του «ψυχρού πολέμου». Είναι ένας διακομματικός, μη κερδοσκοπικός οργανισμός, που δηλώνει ότι η αποστολή του είναι «η προώθηση της παγκόσμιας ασφάλειας και ευημερίας προτείνοντας διορατική στρατηγική και λύσεις πολιτικής στους διαμορφωτές των αποφάσεων». Επίσης, «παρέχει στρατηγικές κατευθύνσεις και επιλογές πολιτικής σε διαμορφωτές λήψης αποφάσεων σε κυβερνητικές θέσεις, διεθνείς οργανισμούς, στον ιδιωτικό τομέα και στην κοινωνία των πολιτών». Το περιεχόμενο των στρατηγικών και των λύσεων του CSIS προκύπτει αβίαστα από το ποιοι τις επεξεργάζονται και τι αντιπροσωπεύουν. Τα μέλη της διοίκησής του έχουν τεράστια βιογραφικά και έχουν θητεύσει σε σημαντικές πολιτικές, επιχειρηματικές και ακαδημαϊκές θέσεις στις ΗΠΑ και αλλού. Τα παρακάτω στοιχεία είναι επιλεκτικά, αλλά ενδεικτικά:

• Πρόεδρος του ΔΣ του είναι εδώ και περίπου δέκα χρόνια ο πρώην γερουσιαστής των Δημοκρατικών Σ. Ναν, που προβλήθηκε και ως άνθρωπος της ομάδας Ομπάμα, στις τελευταίες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, αν και τελικά δεν του ανατέθηκε κυβερνητική θέση. Επί χρόνια πρόεδρος της Επιτροπής Αμυνας των ΗΠΑ, ο Σ. Ναν διατελεί και μέλος των ΔΣ της πετρελαϊκής «Chevron», της κορυφαίας στους επεξεργαστές ηλεκτρονικών υπολογιστών DELL, της «Κόκα - Κόλα» και της «General Electric».
• Ο σημερινός αντιπρόεδρος του CSIS είναι ο Ντ. Αμπσάιρ, συνιδρυτής του. Μεταξύ άλλων, ήταν επικεφαλής της ομάδας του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ επί Ρ. Ρίγκαν και ειδικός σύμβουλός του αργότερα. Πρέσβης στο ΝΑΤΟ την περίοδο 1983-1987.
• Ο Γ. Σρέιερ είναι επίτιμος πρόεδρος της «Merrill Lynch», ενώ έχει διατελέσει ανώτερος οικονομικός σύμβουλος του Βατικανού.
• Ο Τζ. Μπελ, μέλος του ΔΣ του CSIS, είναι αντιπρόεδρος του αεροναυπηγικού κολοσσού «ΜΠΟΪΝΓΚ».
• Ο Χ. Μπράουν είναι πρώην υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ επί Τζ. Κάρτερ και μέλος του ΔΣ της καπνοβιομηχανίας «Philip Morris».
• Ο διαβόητος Γ. Μπρεζίνσκι, πέρα από την εμπλοκή του στην ενεργό πολιτική, είναι και συγγραφέας των βιβλίων «Η επιλογή: Παγκόσμια κυριαρχία ή παγκόσμια ηγεσία;», και «Η γέννηση και ο θάνατος του Κομμουνισμού τον 20ό αιώνα». Αν και βιάστηκε να διαπιστώσει το θάνατο του κομμουνισμού, δεν έχει κανένα πρόβλημα να υπεραμύνεται του ενεργειακού ρόλου της Τουρκίας και να τάσσεται κατά της επίθεσης στο Ιράν. Η στάση του αυτή δεν είναι άσχετη με τη συνεργασία του με πετρελαϊκές εταιρείες που εκμεταλλεύονται κοιτάσματα της Κασπίας και την πιθανότητα εμπορικής εκμετάλλευσης του πετρελαίου και του φυσικού αερίου του Ιράν.
• Ο Γ. Κοέν ήταν υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ επί προεδρίας Μπ. Κλίντον και είναι μέλος του ΔΣ του ομίλου CBS.
• Ο Μ. Κεντ είναι πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της «Κόκα - Κόλα».
• Ο Τζ. Σλέσινγκερ είναι πρώην υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ την περίοδο 1973-1975 και πρώην διευθυντής της CIA.
• Ο Ρ. Τίλερσον είναι πρόεδρος της «Exxon Mobil».
• Το «κερασάκι» στην τούρτα είναι ο γνωστός Κίσιγκερ, εμπνευστής μερικών από τις επαχθέστερες ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις των ΗΠΑ, που σημάδεψαν την ιστορία του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα.

Το ινστιτούτο αυτό δεν είναι το μοναδικό που δραστηριοποιείται στην αμερικανική πρωτεύουσα επιδιώκοντας με τις αναλύσεις του να διαμορφώσει την πολιτική των ΗΠΑ σε διάφορους τομείς σε όλο τον κόσμο, συγκαταλέγεται ωστόσο στα ισχυρότερα και στα σοβαρότερα, ενώ ορισμένοι το χαρακτηρίζουν ...ήπιο. Πιθανόν επειδή υπάρχει μια μερίδα του αμερικάνικου κεφαλαίου που κρίνει ότι θίγονται τα συμφέροντά του από ορισμένες επεμβάσεις, ή ότι δεν έχει σημαντικά κέρδη από τις υπό εξέλιξη. Εξάλλου, δεν είναι και λίγοι οι Αμερικανοί πολίτες που κρίνουν ότι πρέπει να σταματήσει ο πόλεμος στο Ιράκ επειδή τα χρήματα που δαπανώνται δεν αποφέρουν ένα χειροπιαστό, γι' αυτούς, αποτέλεσμα. Ολα αυτά έχουν μικρή σημασία εάν ληφθούν υπόψη μερικές από τις εκθέσεις του CSIS.
Πρόσφατα, πριν την επίσκεψη Ομπάμα στην Τουρκία, ολοκλήρωσε την έκθεσή του με την οποία προτείνει ενδυνάμωση των διμερών σχέσεων των δύο χωρών και υποστήριξη των τουρκικών επιδιώξεων και του ενεργειακού της ρόλου. Τον Απρίλη του 2009, σε ημερίδα με τίτλο «Η αποστολή της Αμερικής στα Βαλκάνια», είχε εκτιμήσει ότι η ακεραιότητα των χωρών της περιοχής θα εξασφαλιζόταν εάν όλες τους γίνονταν μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Το 2004, σε έκθεσή του για την Αφρική, πρότεινε στην κυβέρνηση των ΗΠΑ ένταση του πολιτικού και οικονομικού ελέγχου σε Νιγηρία και Αγκόλα, αλλά και γενικότερα πίεση για την προώθηση «μεταρρυθμίσεων», προκειμένου να προστατευτούν οι επενδύσεις αμερικανικών και πολυεθνικών εταιρειών στην ήπειρο. Το 2008 εκτιμούσε ότι ο αμερικανικός στρατός θα έπρεπε να προετοιμαστεί για την αντιμετώπιση βίαιων εσωτερικών ταραχών, που θα εκδηλώνονταν στο πλαίσιο ενός σχεδίου αποδιοργάνωσης των ΗΠΑ! Το 2003 πρότεινε την «ανεξαρτησία» του Κοσσόβου ως τη μόνη «λύση» στην περιοχή. Σε μια σχετικά πρόσφατη έκθεσή του εκτιμούσε ότι το Ισραήλ θα μπορούσε να καταστρέψει με επιλεκτικά πλήγματα την πυρηνική υποδομή του Ιράν (είχε πει ποια), τασσόμενο ωστόσο κατά αυτής της προοπτικής, κάτι που δημιούργησε ...απορίες.

*    *    *

Νομίζω ότι το απολαυστικό άρθρο που μόλις διαβάσατε, δε χρειάζεται επιπλέον σχολιασμό...

ΤΡΙΑ ΑΡΘΡΑ ΜΕ ΠΟΛΥ ΝΟΗΜΑ (2ο)

Συνεχίζοντας τις δημοσιεύσεις με το δεύτερο άρθρο, ανοίγουμε το θέμα των εξοπλιστικών δαπανών, εν μέσω κρίσης...

ΕΞΟΠΛΙΣΤΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ: Θηλιά που σφίγγει στο λαιμό του λαού 
(του Κυριάκου Ζηλάκου)

Θηλιά στο λαιμό του ελληνικού λαού αποτελεί η παγίδευση στο φαύλο κύκλο των εξοπλισμών, που υπαγορεύονται από τις προτεραιότητες των ιμπεριαλιστικών επιτελείων και του ΝΑΤΟ. Τα εξοπλιστικά προγράμματα που καταρτίζουν και υλοποιούν διαχρονικά οι κυβερνήσεις του δικομματισμού, τροφοδοτούν το συσσωρευμένο χρέος και εμπλέκουν τη χώρα βαθύτερα στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.Δισεκατομμύρια ευρώ που υπηρετούν το εκάστοτε δόγμα του ΝΑΤΟ και καμιά σχέση δεν έχουν με την άμυνα της χώρας, έχουν καταλήξει στα θησαυροφυλάκια στρατιωτικών βιομηχανιών που εδράζονται σε ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα, τα οποία μάλιστα ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα έχει τη μερίδα του λέοντος στις εξοπλιστικές δαπάνες της Ελλάδας και άλλων χωρών.

Αυτή τη θηλιά έσφιξε ακόμα περισσότερο ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου με τις επισκέψεις του σε Βερολίνο, Παρίσι και Ουάσιγκτον. Οι σταθμοί της περιοδείας Παπανδρέου, καθόλου συμπτωματικά, συνδέονται με τους βασικότερους προμηθευτές στρατιωτικού υλικού στην Ελλάδα. Το ενδιαφέρον Γερμανίας, Γαλλίας και ΗΠΑ για νέες παραγγελίες είναι δεδομένο.

Μαζί με τις νέες επιχειρηματικές συμφωνίες που θα ενισχύσουν την παρουσία των πολυεθνικών τους στην Ελλάδα, οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί αποτελούν το ισχυρό χαρτί στα παζάρια με τις ελληνικές αντιπροσωπείες, προκειμένου να εκφωνήσουν μια δήλωση πολιτικής στήριξης στα αντιλαϊκά μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση στη χώρα μας.

Ολα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν την επικαιρότητα και το ρεαλισμό των θέσεων του ΚΚΕ: Πρώτον, η προπαγάνδα για τα ελλείμματα «μπάζει», από τη στιγμή που τεράστια ποσά δαπανώνται όχι μόνο σε εξοπλιστικά προγράμματα άσχετα με την άμυνα της χώρας, αλλά και σε αποστολές Ελλήνων στρατιωτών σε στρατούς κατοχής. Και δεύτερον, ότι είναι αναγκαίο τώρα, χωρίς άλλη καθυστέρηση να αποσυρθούν τα ελληνικά στρατεύματα από τα ιμπεριαλιστικά μέτωπα όπου Γης.

Οι εξοπλισμοί σαν μέσο πίεσης

Η πρώτη επίσκεψη Παπανδρέου στο Παρίσι στις 10/2/2010 συνοδεύτηκε με την επιβεβαίωση της παραγγελίας έξι γαλλικών φρεγατών «Φρεμ» για το ελληνικό πολεμικό ναυτικό, συνολικού κόστους 2,5 με 3 δισ. ευρώ. Δεδομένες είναι οι πιέσεις της Γερμανίας προς την Ελλάδα να προτιμήσει τα 40 Γιουροφάιτερ που προσφέρει (υπολογίζονται σε 100 εκ. ευρώ το καθένα) από τα αμερικάνικα τέταρτης γενιάς, για την αγορά των οποίων πιέζουν οι ΗΠΑ. Η Γερμανία, μόλις προχτές, εξασφάλισε και την απορρόφηση των υποβρυχίων που κατασκευάστηκαν στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά (ιδιοκτησίας «Thysse Krupp»), μαζί με νέες παραγγελίες.

Στο παιχνίδι εμπλέκεται και η Ρωσία, που έχει παραγγελίες για άρματα μάχης από την προηγούμενη κυβέρνηση και επανέλαβε την αξίωσή της να τηρηθούν τα συμφωνηθέντα, όταν ο Ελληνας πρωθυπουργός επισκέφτηκε τη Μόσχα στις 15 και 16 Φλεβάρη 2010. Αρματα μάχης προσπαθεί να πουλήσει στην Ελλάδα και η Γερμανία.

Μια συνοπτική αναδρομή στα αλισβερίσια των ελληνικών κυβερνήσεων με τα τρία ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα στο ζήτημα των εξοπλισμών, είναι αποκαλυπτική των ανταγωνισμών και των κινδύνων που δημιουργούν για τον ελληνικό λαό. Ταυτόχρονα, δίνουν μια εικόνα των όσων συζητήθηκαν στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων της ελληνικής κυβέρνησης με τους αρχηγούς της Γερμανίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ, στις επισκέψεις του πρωθυπουργού που ολοκληρώθηκαν την Πέμπτη.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του «Διεθνούς Ινστιτούτου Ερευνών για την Ειρήνη της Στοκχόλμης», SIPRI, για την περίοδο 2004 - 2008, η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη πεντάδα των μεγαλύτερων εισαγωγέων όπλων ανάμεσα σε όλες τις χώρες του κόσμου, αφού αγόρασε το 4% των όπλων που διακινήθηκαν παγκόσμια.

Η σειρά έχει ως εξής: Κίνα 11%, Ινδία 7%, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα 6%, Νότια Κορέα 6%, Ελλάδα 4%, Ισραήλ 4%, ΗΠΑ 3%, Τουρκία 3%, Αίγυπτος 3%, Αυστραλία 2% και όλες μαζί οι υπόλοιπες χώρες 51%. Να σημειωθεί ότι πρόκειται για εισαγωγές όπλων και επομένως χώρες όπως οι ΗΠΑ αλλά και η Τουρκία, που είναι παραγωγοί οπλικών συστημάτων, εμφανίζουν μικρό ποσοστό στις εισαγωγές.

Σταθερή πελατεία...

Αποκαλυπτικά είναι και τα στοιχεία και για την περίοδο 1974 - 2008, που αφορούν στις εξαγωγές όπλων προς την Ελλάδα από τις τρεις χώρες, ΗΠΑ, Γερμανία και Γαλλία.

• Τα τελευταία 35 χρόνια, η Ελλάδα σταθερά εισάγει κατά μέσο όρο και σε ετήσια βάση το 3,74% των όπλων που εξάγουν παγκοσμίως οι ΗΠΑ. Αυτό σημαίνει ότι για την ίδια περίοδο, η Ελλάδα αγόρασε από τις ΗΠΑ όπλα που αντιστοιχούν στο σύνολο της παραγωγής 16 μηνών. Σε απόλυτους αριθμούς, η Ελλάδα για όλη αυτήν την περίοδο αγόρασε από τις ΗΠΑ όπλα αξίας 14,17 δισ. δολαρίων, σε σταθερές τιμές του 1990. Το ύψος του συγκεκριμένου ποσού είναι φυσικά πολλαπλάσιο με τα σημερινά δεδομένα.
• Αντίστοιχα, από τη Γερμανία, η Ελλάδα εισήγαγε την ίδια 35ετία το 9,64% των παγκόσμιων εξαγωγών όπλων αυτής της χώρας, που σημαίνει ότι η χώρα μας, κάθε δέκα χρόνια, αγοράζει το σύνολο της ετήσιας παραγωγής της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας που προορίζεται για εξαγωγές. Σε απόλυτους αριθμούς, η Ελλάδα για όλη αυτήν την περίοδο αγόρασε από τη Γερμανία όπλα αξίας 5,76 δισ. δολαρίων, σε σταθερές τιμές του 1990. Το ποσόν αυτό, επίσης με βάση τα σημερινά δεδομένα, ως υποχρέωση της χώρας πολλαπλασιάζεται.
• Από τη Γαλλία, για την ίδια περίοδο, η Ελλάδα αγόρασε το 5,51% των παγκόσμιων εξαγωγών της, που σημαίνει ότι η χώρα μας αγόρασε μέσα στην περίοδο αυτή, το σύνολο της παραγωγής περίπου δύο ετών της γαλλικής πολεμικής βιομηχανίας, που προορίζεται για εξαγωγές. Σε απόλυτους αριθμούς, η Ελλάδα για όλη αυτήν την περίοδο αγόρασε από τη Γαλλία όπλα αξίας 4,09 δισ. δολαρίων, σε σταθερές τιμές του 1990 και βέβαια πολλαπλάσιο σήμερα.
• Συγκεντρωτικά, η Ελλάδα αγόρασε μόνο από αυτές τις τρεις χώρες (ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία), μέσα στην 35ετία, όπλα αξίας 24 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε σταθερές τιμές 1990. Για να κατανοήσει κανείς τι ακριβώς σημαίνει αυτό το ποσό των 24 δισ. δολαρίων, είναι ενδεχόμενα αρκετό να σημειώσουμε, ότι ολόκληρο το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) της Ελλάδας εκείνη τη χρονιά ήταν της τάξης των 70 δισ. δολαρίων. Δηλαδή τα 24 δισ. ευρώ αντιστοιχούν στο ένα τρίτο του ετήσιου ΑΕΠ. Βέβαια, αν το σχετικό ποσόν, υπολογιστεί με βάση τον πληθωρισμό, τις αλλαγές στις συναλλαγματικές ισοτιμίες αλλά και τους τόκους που πληρώνονται στα δάνεια για την κάλυψη αυτών των αγορών, τότε προκύπτει ένα μεγάλο μέρος του συνολικού δημόσιου χρέους της Ελλάδας που έχει ξεπεράσει τα 300 δισ. ευρώ. Να σημειωθεί ότι και ο δανεισμός γι' αυτές τις αγορές, προέρχεται από τράπεζες των ίδιων χωρών που επισκέφθηκε τις προηγούμενες μέρες ο πρωθυπουργός, για να ζητήσει πολιτική στήριξη στην αντιμετώπιση των «κερδοσκόπων»!
• Η Ελλάδα παραμένει σταθερά, στην πρώτη τριάδα ανάμεσα στις χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ, στις στρατιωτικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ, ακόμα και με ποσοστό κάτω του 3%, όπως παρουσιάζεται στους τελευταίους προϋπολογισμούς. Επίσης, όπως αποκαλύπτεται και με τα παραπάνω στοιχεία, κατέχει σταθερά μία από τις πέντε πρώτες θέσεις ανάμεσα σε όλες τις χώρες του κόσμου, όσον αφορά στην προμήθεια οπλικών συστημάτων από τις ΗΠΑ.

Στα μέτωπα του θανάτου

Για να υπάρχει μια εικόνα της τάξης των οικονομικών μεγεθών, αναφέρουμε τα στοιχεία που αφορούν στον προϋπολογισμό του 2010:

Οι πιστώσεις που αναγράφονται στον προϋπολογισμό ανέρχονται στα 6,142 δισ. ευρώ. Το 2009 ανήλθαν στα 6,618 δισ. ευρώ και το 2008 στα 6,295 δισ. ευρώ. Οι μειώσεις στον προϋπολογισμό του 2010, που ανακοινώθηκαν αναφορικά με τις εξοπλιστικές δαπάνες, είναι χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, αφού σε μεγάλο βαθμό, η μείωση αυτή είναι λογιστική και προέρχεται από ετεροχρονισμό δαπανών που αφορούν εξοπλιστικά προγράμματα.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που είχε παρουσιάσει ο υπουργός Εθνικής Αμυνας Ε. Βενιζέλος, η δαπάνη για τη μισθοδοσία του προσωπικού του υπουργείου Εθνικής Αμυνας για το 2009 ανήλθε σε περίπου 3 δισ. ευρώ, οι λειτουργικές δαπάνες στα 1,8 δισ. ευρώ, ενώ για τα εξοπλιστικά προγράμματα, δηλαδή οι πληρωμές με βάση τις παραλαβές που έγιναν το 2009 φθάνουν περίπου τα 3,16 δισ. ευρώ. Ποσόν που για τις παραλαβές του 2010 προβλέπεται να μειωθεί ωστόσο πλασματικά και αφορά σε κάποιες καθυστερήσεις παραλαβών.

Οι εξοπλισμοί είναι νόμισμα με δύο όψεις: Η μία είναι η οικονομική και η άλλη η πολιτική, η πρόσδεση της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς που γίνεται το τελευταίο διάστημα όλο και πιο έντονη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε δαπάνες αλλά και σε κινδύνους για τον ελληνικό λαό, για την ίδια την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή.

Ενα μεγάλο κεφάλαιο των δαπανών του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, αφορά τη συμμετοχή στις ανά τον κόσμο ιμπεριαλιστικές αποστολές και στους ΝΑΤΟικούς στρατούς κατοχής. Καθόλου τυχαία, μάλιστα, οι ΗΠΑ ζήτησαν την ενίσχυση της ελληνικής στρατιωτικής παρουσίας στο Αφγανιστάν.

Σήμερα, σύμφωνα με τα στοιχεία που εκδίδει το ΓΕΕΘΑ, περίπου 2.100 στελέχη των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων υπηρετούν στις διάφορες ψευδεπίγραφες «ειρηνευτικές αποστολές» (Κοσσυφοπέδιο, Βοσνία, Αφγανιστάν, αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις κ.λπ.), ενώ σε μόνιμη βάση 4-5 μονάδες του Πολεμικού Ναυτικού (φρεγάτες, κανονιοφόροι, υποβρύχια) βρίσκονται σε αποστολές εκτός ελληνικών συνόρων, όπως επίσης και μέσα της Πολεμικής Αεροπορίας. Σ' αυτές τις δυνάμεις και τα μέσα δεν περιλαμβάνονται όσα έχουν διατεθεί στο ΝΑΤΟ και στις στρατιωτικές δομές της ΕΕ.

Σε ετήσια βάση, το κόστος της ελληνικής συμμετοχής μόνο στις ιμπεριαλιστικές αποστολές ξεπερνά τα 300 εκατ. ευρώ. Με βάση τα στοιχεία αυτά, την τελευταία δεκαετία που βρίσκονται σε εξέλιξη αυτές οι αποστολές, έχουν δαπανηθεί πάνω από 3 δισ. ευρώ.

*     *     *

Συνεχίζοντας τον προβληματισμό του άρθρου του Κ. Ζηλάκου, δε μπορώ να μην παρατηρήσω ότι σύμφωνα με τα - πράγματι αποκαλυπτικά - στοιχεία που παραθέτει, την περίοδο που εξετάζουμε η εξάρτηση από τις ΗΠΑ είναι καταφανής. Για να φανεί ακόμα πιο ανάγλυφα το συμπέρασμα αυτό (που το ΚΚΕ στο 18ο Συνέδριό του το διατύπωσε με ξεκάθαρο τρόπο), παραθέτω τα εξής αποκαλυπτικά στοιχεία, αναφορικά με τη σύνθεση των δαπανών προμήθειας οπλικών συστημάτων, ανά χρονική περίοδο και χώρα-προμηθευτή:

Περίοδος 1994-2003 (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ)

ΗΠΑ: 51.1%, Γερμανία: 19.9%, Ολλανδία: 10.2%, Ρωσία: 9.9%, Γαλλία: 3.1%

Περίοδος 2004-2009 (κυβέρνηση ΝΔ)

ΗΠΑ: 24.1%, Γερμανία: 30.6%, Γαλλία: 23.8%, Βρετανία: 4.2%, Ιταλία: 4.2%, Δανία: 3.6%, Ολλανδία: 3.1%, Ρωσία: 1.7%

Πηγή: http://papanotas.wordpress.com/2009/11/03/exoplismoi/

Σημειώνω επίσης ότι οι προμήθειες εξοπλισμών από Ρωσία ξεκίνησαν ουσιαστικά μετά το 1997-98, μειώθηκαν μετά το 2004 αλλά το 2008 υπογράφηκε διακρατική συμφωνία για αγορά 420 αρμάτων ΤΟΜΑ, αξίας 1.2 δισ. ευρώ. Ο προσεκτικός αναγνώστης, ας κάνει τη συσχέτιση με το ποιοι κυβέρνησαν τη χώρα το διάστημα αυτό και τι αλλαγές έγιναν στο εσωτερικό των κομμάτων (βεβαίως τα εξοπλιστικά πακέτα δεν είναι το μόνο κριτήριο, λλά έχει ενδιαφέρον, ας πούμε, να σκεφθούμε πότε αμφισβητήθηκε έντονα ο Σημίτης και ποιοι στήριξαν τον George και ομοίως για τον Καραμανλή κλπ.). Τα σχόλια δικά σας...

ΤΡΙΑ ΑΡΘΡΑ ΜΕ ΠΟΛΥ ΝΟΗΜΑ (1ο)

Συνεχίζοντας την προσπάθεια διαφώτισης πάνω στα κρίσιμα μέτωπα της συγκυρίας, αναδημοσιεύω σήμερα τρία άρθρα από το "Ριζοσπάστη" της 14/3/2010 και, στο τέλος καθενός, κάνω μερικά σχόλια για να τροφοδοτήσω με επιπλέον ερεθίσματα τις σκέψεις όλων των αναγνωστών του ιστολογίου. Επισημαίνω, μετά λύπης μου, ότι η συμμετοχή στη συζήτηση της προηγούμενης δημοσίευσης υπήρξε αναντίστοιχη της σημασίας της...

Πρώτο άρθρο: 

Δρομολογημένη η διχοτόμηση με Νατοϊκή βούλα (του Κυριάκου Ζηλάκου)

Η υπόθεση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο και οι δρομολογημένες, με Νατοϊκή βούλα, διευθετήσεις, αποτυπώνουν τις στρατηγικές επιλογές της ελληνικής άρχουσας τάξης, άμεσα συνδεδεμένες με τη θέση της στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα και την ενσωμάτωσή της στους κεντρικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

Οσα τις τελευταίες ημέρες βλέπουν το φως της δημοσιότητας για διευθετήσεις στο Αιγαίο, εντάσσονται στο παραπάνω πλαίσιο και συνδέονται με την ενιαία στρατηγική της εξελισσόμενης επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, από τη μια, και της ακόμα πιο οργανικής ενσωμάτωσης της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, από την άλλη.

Ταυτόχρονα, δε λείπουν τα παιχνίδια και οι ανταγωνισμοί που ορίζονται από την ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού και την υποδεέστερη θέση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. Σ' αυτή τη επιχείρηση εξασφάλισης πολιτικής στήριξης από τις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες στην αντιλαϊκή επίθεση, η χώρα μπαίνει πιο βαθιά στη δίνη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ελληνικό και τους άλλου λαούς της περιοχής.

Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο από τη διαφαινόμενη ύπαρξη μεγάλων κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο, τα οποία εποφθαλμιούν μεγάλες πολυεθνικές, σε συνδυασμό με τους αγωγούς της ενέργειας που διασταυρώνονται στην ευρύτερη περιοχή και τα Βαλκάνια.

ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου

Δεν αποτελούν λοιπόν καθόλου «κεραυνό εν αιθρία» τα όσα βγαίνουν στο φως τις τελευταίες ημέρες για διευθετήσεις στο Αιγαίο, τόσο στο στρατιωτικό πεδίο, όσο και στο πεδίο της οικονομικής εκμετάλλευσης. Ουσιαστικά, αυτό που επιβεβαιώνεται είναι ότι προχωράει η ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου, με εργαλεία τη διχοτόμηση και την ελληνοτουρκική συνδιαχείριση.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα στον Τύπο, η διευθέτηση που κυοφορείται προβλέπει ότι το ανατολικό Αιγαίο, από τον 25ο μεσημβρινό και ανατολικά, δηλαδή το μισό του FIR Αθηνών στο Αιγαίο, θα μετατραπεί σε «περιοχή αποφυγής έντασης» ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, με απαγόρευση πτήσεων ελληνικών και τουρκικών μαχητικών, με εξαίρεση των αεροσκαφών των χωρών του ΝΑΤΟ και τρίτων χωρών, καθώς και εξαίρεση των ασκήσεων και της εξυπηρέτησης των σκοπών αεράμυνας.

Οπως εκτιμάται, η πρόταση αυτή αποτελεί τη βάση της διαπραγμάτευσης που γίνεται με ορίζοντα την επίσκεψη στην Αθήνα το Μάη του πρωθυπουργού της Τουρκίας Τ. Ερντογάν.

Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι το μισό Αιγαίο, συμπεριλαμβανομένων και των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου που θα αποκοπούν στρατιωτικά από την ηπειρωτική Ελλάδα, θα μετατραπεί σε «γκρίζα ζώνη». Μ' αυτόν τον τρόπο μεθοδεύεται και η «αποστρατιωτικοποίηση» του μισού Αιγαίου, αφού θα χαρακτηριστεί ως «περιοχή αποφυγής έντασης» ανάμεσα στις δύο χώρες.

Καλύτερη ικανοποίηση των τουρκικών διεκδικήσεων δε θα μπορούσε να υπάρξει, αφού από το 1974 και μετά επιμένουν σταθερά στην αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου (Λήμνος, Σαμοθράκη, Λέσβος, Χίος, Σάμος, Ικαρία, Δωδεκάνησα), όπου άλλωστε η εκεί στρατιωτική παρουσία έχει αμυντικό χαρακτήρα.

Οπως επίσης επιμένουν και στον 25ο Μεσημβρινό ως γραμμή διχοτόμησης του Αιγαίου, διεκδικώντας για το θαλάσσιο χώρο ανατολικά από αυτή τη νοητή γραμμή τον έλεγχο του FIR (έλεγχος εναέριας κυκλοφορίας σε εθνικό και παρακείμενο διεθνή εναέριο χώρο), την επιχειρησιακή ευθύνη στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, την αρμοδιότητα έρευνας και διάσωσης αλλά και την οικονομική εκμετάλλευση (υφαλοκρηπίδα).

Δρομολογημένη η διχοτόμηση

Εξάλλου, υπάρχει η αναγγελία της κυβέρνησης ότι θα δώσει συνέχεια στη διαδικασία των διμερών διαπραγματεύσεων που το 2004 είχε οδηγήσει στη διαμόρφωση συμφωνίας - συνυποσχετικού ανάμεσα στις δυο χώρες, για παραπομπή στη Χάγη.

Με δεδομένες τις διεκδικήσεις της Τουρκίας και την επίκληση των «γκρίζων ζωνών», το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας γίνεται το όχημα για τη συνολική διευθέτηση του καθεστώτος στο Αιγαίο. Επίσης, δεδομένο είναι ότι κριτήριο αυτών των διευθετήσεων δε θα είναι τα κυριαρχικά συμφέροντα του ελληνικού λαού ή τα γενικότερα, η διασφάλιση της ειρήνης της ευρύτερης περιοχής, αλλά η απαίτηση του ΝΑΤΟ να παραμεριστούν τα εμπόδια στην ομαλή λειτουργία της Νοτιανατολικής τους πτέρυγας, στην οποία περιλαμβάνεται και το Αιγαίο.

Τα κομμάτια του παζλ για τα όσα έχουν δρομολογηθεί για το Αιγαίο έρχονται το ένα να κολλήσει δίπλα στο άλλο.

Το Δεκέμβρη του 1999, με την περιβόητη «Συμφωνία του Ελσίνκι», η Ελλάδα αναγνώρισε για πρώτη φορά «συνοριακές διαφορές» με την Τουρκία. Είχε προηγηθεί τον Ιούλη του 1997, η Συμφωνία της Μαδρίτης που άνοιγε το δρόμο για μια «εφ' όλης της ύλης» διαπραγμάτευση, αφού η κυβέρνηση Σημίτη αναγνώρισε τα «ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο».

Μ' αυτό το στόχο έχει ήδη προχωρήσει σε ουσιαστικές κινήσεις και συνεννοήσεις με την Αγκυρα, όπως επιβεβαιώνεται και από το περιεχόμενο των επιστολών που αντάλλαξαν Τ. Ερντογάν - Γ. Παπανδρέου.

Την ίδια ώρα βρίσκεται σε εξέλιξη εντός του ΝΑΤΟ μια διαπραγμάτευση επί των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στη βάση των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο. Η ελληνική πλευρά έχει αποδεχθεί την κατάργηση των εθνικών ορίων ευθύνης και την ελληνοτουρκική συνδιαχείριση του Αιγαίου υπό ΝΑΤΟική εποπτεία.

Στο χάρτη απεικονίζονται οι περιοχές που διεκδικεί η Τουρκία. Διακρίνονται οι γραμμές που ορίζουν την υφαλοκρηπίδα, όπως μονομερώς την όρισε η Τουρκία την 1η Νοέμβρη 1973 και την 18η Ιούλη 1974 αντίστοιχα, χωρίς να λαμβάνει υπόψη την υφαλοκρηπίδα των ελληνικών νησιών του Αιγαίου. Απεικονίζεται, επίσης, η περιοχή έρευνας του ΜΤΑ «Σισμίκ-1» στο διάστημα 1-25 Σεπτέμβρη 1976, η πορεία του «Πίρι - Ρέις» τον Ιούλη του 2003 και τα δύο σημεία, όπου έκανε έρευνα εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.

Τα «όργανα» έχουν αρχίσει από καιρό

Τροχιοδεικτικές βολές για τη διχοτόμηση του Αιγαίου έχουν υπάρξει εδώ και καιρό.
1. Τον Ιούλη του 2003 το τουρκικό «ερευνητικό» πλοίο «Πίρι-Ρέις» πραγματοποίησε έρευνες εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, ανατολικά του 25ου Μεσημβρινού, δηλαδή της γραμμής διχοτόμησης από βορρά προς νότο, που αυθαίρετα έχει ορίσει η τουρκική πλευρά. Το γεγονός αυτό το είχε αποκαλύψει ο «Ρ» στις 15 Αυγούστου 2003.
2. Η γραμμή διχοτόμησης του Αιγαίου στον 25ο Μεσημβρινό έχει και τη «συμμαχική» υποστήριξη. Στις 17 Φλεβάρη 2009, 2 τουρκικά μαχητικά F-4 («Φάντομ») πέταξαν υπό την κάλυψη ΝΑΤΟικού ιπτάμενου ραντάρ τύπου «ΑΒΑΚΣ» στην περιοχή της ελληνικής νησίδας Καλόγηροι, πάνω από την οποία διέρχεται ο 25ος Μεσημβρινός, στο κεντρικό Αιγαίο μεταξύ Ν. Εύβοιας και Χίου.
3. Στις 13 Απρίλη 2005 η τότε κυβέρνηση της ΝΔ είχε ανακοινώσει γραπτώς ότι τα τουρκικά αεροσκάφη που θα μπαίνουν παράνομα στο ελληνικό FIR, απλά και μόνο θα αναγνωρίζονται από ελληνικά μαχητικά, αλλά δε θα αναχαιτίζονται, παρά μόνο εάν περάσουν στη ζώνη των 10 μιλίων από τις ελληνικές ακτές, δηλαδή κοντά στην Εύβοια και το Σούνιο. Ωστόσο στη συνέχεια ανασκεύασε.
4. Στις 13 Σεπτέμβρη 2002 η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έδωσε, μέσω της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας, τη συγκατάθεσή της στο ευρωπαϊκό σχέδιο κατάργησης - ενοποίησης των FIR των ευρωπαϊκών χωρών, με στόχο την κεντρική διαχείριση της εναέριας κυκλοφορίας στην Ευρώπη από το Πρίντεζι της Ιταλίας.
5. Η ελληνική κυβέρνηση αποδέχτηκε το Σεπτέμβρη του 2004 την τροποποίηση σχετικού κειμένου του Διεθνούς Οργανισμού Πολιτικής Αεροπορίας, ICAO, που αφορούσε την αρμοδιότητα έρευνας και διάσωσης. Αποδέχτηκε τη διαγραφή του όρου «όρια» (boundaries) από το σχετικό κείμενο που αναφέρεται στα όρια έρευνας και διάσωσης, με αποτέλεσμα να πάψει να ισχύει η ταύτιση των ορίων έρευνας και διάσωσης στο διεθνή χώρο του Αιγαίου με τα όρια του FIR.
6. Το Νοέμβρη του 2003, στο πλαίσιο του ICAO, υπήρξε συμφωνία για τους αεροδιαδρόμους, οι οποίοι διέρχονται από τα FIR Αθηνών και Κωνσταντινούπολης, όπου η Ελλάδα δέχθηκε την κατάργηση του ελληνικού αεροδιαδρόμου J60, που διερχόταν από χαμηλό ύψος από τη Λήμνο και αποτελούσε «εμπόδιο» για την παράνομη είσοδο των τουρκικών μαχητικών στο βόρειο και κεντρικό Αιγαίο.

*     *     *

Μερικά δικά μου σχόλια, με αφορμή το άρθρο αυτό, με όσο πιο "κωδικοποιημένο" τρόπο γίνεται:

Πρώτον. Η "πράσινη πρεμούρα" του George για "απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα" και για "Αιγαίο-θάλασσα ανανεώσιμων πηγών", διόλου άσχετη δεν είναι με τους αμερικάνικους σχεδιασμούς. Το χειρότερο είναι ότι, παράλληλα με αυτή την κατεύθυνση, προωθούνται σχεδιασμοί για διασύνδεση των δικτύων ηλεκτροδότησης των ακριτικών νησιών με τη "φίλη και γείτονα", δήθεν για να αντιμετωπιστούν "φορτία αιχμής" κατά την καλοκαιρινή περίοδο. Βέβαια ο καθένας αντιλαμβάνεται το τι σημαίνει να εξαρτώνται ενεργειακά τα συγκεκριμένα ελληνικά εδάφη από την Τουρκία...

Δεύτερον. Στα "ψιλά" της περιόδου, πέρασαν άλλες δυο ενδιαφέρουσες ειδήσεις. Θέμα υφαλοκρηπίδας έθεσαν, όπως διαβάζουμε στον τύπο, οι ηγέτες της Αλβανίας, ακυρώνοντας προηγούμενη συμφωνία οριοθέτησης που είχε επιτευχθεί στις αρχές του 2009 με την κυβέρνηση Καραμανλή (δες π.χ. http://www.apogevmatini.gr/?p=61546, http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=134202 κλπ.). Επίσης, αναζωπυρώνεται το θέμα της λεγόμενης "τσάμικης" μειονότητας με απειλές προσφυγών στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Τρίτον. Η μυστική διπλωματία του George με τον Ερντογκάν, σε συνδυασμό με την "πατρική" στάση του Ομπάμα απέναντί του, είναι ακόμα πιο φανερές. Η λαϊκή απαίτηση να δοθούν στη δημοσιότητα οι μυστικές δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έναντι των αμερικάνων ιμπεριαλιστών πρέπει να γιγαντωθεί το επόμενο διάστημα...

"Λαγοί" στο "μάτι του κυκλώνα"...

Μετά από μια μακρά περίοδο "σιωπής" - που είχε ως στόχο την ανάγκη επανεξέτασης ορισμένων δεδομένων και εκτιμήσεων της τελευταίας περιόδου που φάνηκε ότι ήταν αναγκαίο να ιδωθούν με διαφορετικό μάτι, έκρινα σκόπιμο να παρεμβάλλω σήμερα, αντί του 3ου μέρους της ούτως ή άλλως ενδιαφέρουσας συζήτησης για το σοσιαλισμό (που πάντα θα είναι επίκαιρο, όποτε και αν δημοσιευτεί) ένα άρθρο αναφοράς στις πρόσφατες εξελίξεις. Αντί δικής μου επεξεργασίας, επέλεξα να αναδημοσιεύσω ένα εξαιρετικό από κάθε άποψη άρθρο του "Ριζοσπάστη" της Κυριακής 21 Φλεβάρη 2010. Στη συνέχεια, με τη συζήτηση που θα αναπτυχθεί θα καταθέσω και προσωπικές σκέψεις...

Επικίνδυνες εξελίξεις εν μέσω κρίσης και όξυνσης των ανταγωνισμών

«Στην περίοδο της κρίσης γίνεται ακόμα πιο φανερή η ασυμφιλίωτη αντίθεση μεταξύ της κοινωνικοποίησης της παραγωγής και της καπιταλιστικής ιδιοποίησης του παραγόμενου πλούτου. Συνενώνονται και ξεσπούν βίαια όλες οι αντιθέσεις της καπιταλιστικής οικονομίας. H αστική διαχείριση σε όλες τις παραλλαγές της - κλασική φιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική - στην Ευρωζώνη και στην υπόλοιπη EE, όχι μόνο δεν μπορεί να ματαιώσει την εκδήλωση της κρίσης, αλλά, αντίθετα, συνεπάγεται νέα όξυνση όλων των προβλημάτων της εργατικής τάξης, της πλειοψηφίας των εργαζομένων: Αύξηση της φτώχειας και της εξαθλίωσης, ένταση της κρατικής βίας και καταστολής. Στο διεθνές επίπεδο, θα οδηγήσει, στις πιο πολλές περιπτώσεις, στην αναζωπύρωση υπαρχουσών και εμφάνιση νέων εστιών ιμπεριαλιστικού πολέμου».

Το παραπάνω απόσπασμα από την Πολιτική Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ (Φλεβάρης 2009), ερμηνεύει τις εξελίξεις που σήμερα ζούμε, σε συνθήκες όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης, στην ΕΕ και παγκόσμια.

Η κατάκτηση από την Κίνα της δεύτερης θέσης στον παγκόσμιο καπιταλιστικό ανταγωνισμό, πίσω από τις ΗΠΑ, η αδυναμία της ΕΕ να πιάσει τους στόχους της στρατηγικής της Λισαβόνας και να γίνει αυτή μέχρι το 2010 η πρώτη οικονομική δύναμη σε παγκόσμιο επίπεδο, η διακριτή ενίσχυση της Ρωσίας, της Ινδίας και άλλων ανταγωνιστικών οικονομιών και η δημιουργία νέων περιφερειακών συνεργασιών μεταξύ καπιταλιστικών κρατών, επιβεβαιώνουν την όξυνση των αντιπαραθέσεων που επιταχύνονται με την κρίση.
Ταυτόχρονα, τα αντιλαϊκά - αντεργατικά μέτρα που παίρνονται από τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου σε όλον τον κόσμο, προκειμένου την κρίση να την πληρώσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός, δείχνουν τον ενιαίο χαρακτήρα της επίθεσης που έχει εξαπολύσει η αστική τάξη, με στόχο να εξασφαλίσει ακόμα πιο φτηνή εργατική δύναμη, να αυξήσει το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και άρα την κερδοφορία της.
Οι εσωτερικές αντιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος και οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, αντικειμενικά, αποκτούν μεγαλύτερη ένταση σε συνθήκες κρίσης, είτε μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων παγκόσμια, είτε εντός διακρατικών ενώσεων, όπως είναι η ΕΕ, με μεγαλύτερες επιπτώσεις σε χώρες που βρίσκονται σε υποδεέστερη θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

 

Τι λένε τα γεγονότα;

Κεντρικό ζήτημα των ημερών είναι η επίδραση που έχει η κατάσταση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας στην οικονομία της Ευρωζώνης και οι πιέσεις που δέχεται η «αξιοπιστία» - όπως λένε - του ευρώ.
Χωρίς να παραγνωρίζονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στις χώρες εντός και εκτός της Ευρωζώνης, με κυριότερη τη Μ. Βρετανία, οι όποιες εξελίξεις καταγράφονται σε μια περίοδο που το ευρωενωσιακό κεφάλαιο θα ήθελε πολύ να δει το δολάριο να εκθρονίζεται από το ευρώ σε παγκόσμιο επίπεδο και την οικονομία της ΕΕ να βγαίνει συγκριτικά ενισχυμένη από την κρίση.
Τα ελλείμματα, τα χρέη και οι δυσκολίες δανεισμού της Ελλάδας, χρησιμοποιούνται για υπονόμευση του ευρώ στις παγκόσμιες καπιταλιστικές αγορές. Η κυβέρνηση εμφανίζει αυτό το δεδομένο σαν παράγωγο ενός κερδοσκοπικού πολέμου. Η ίδια δηλώνει αμέτοχη και ζητάει από τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης να αναλάβουν δράση, επειδή η συγκεκριμένη επίθεση δεν αφορά μόνο την ίδια, αλλά το σύνολο των χωρών που έχουν σαν κοινό νόμισμα το ευρώ.
Πότε οξύνθηκε αυτή η αμφισβήτηση; Οταν μετά τις ελληνικές εκλογές, η νέα κυβέρνηση παρουσίασε ιδιαίτερα υψηλό το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας, ανεβάζοντάς το στο 12,7% του ΑΕΠ (τα κριτήρια του Μάαστριχτ και της ΟΝΕ δεν επιτρέπουν έλλειμμα πάνω από 3% του ΑΕΠ).
Η παρουσίαση ενός τόσο υψηλού δημοσιονομικού ελλείμματος λέγεται ότι ήταν επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης, και πάντως της χρειαζόταν για να επιβάλει στις λαϊκές συνειδήσεις τα προαποφασισμένα αντιλαϊκά μέτρα, που είχε συνδιαμορφώσει με τους εταίρους στην ΕΕ.

 

Διαχρονικό το... μαγείρεμα

Είναι κοινό μυστικό ότι όλες οι χώρες εντός και εκτός της ΕΕ έχουν ελλείμματα πολύ μεγαλύτερα από αυτά που δημοσιοποιούν. Τα λογιστικά και στατιστικά μαγειρέματα είναι διαχρονικά, αφορούν σε όλες τις κυβερνήσεις και αποτελούν εργαλείο για το χτύπημα εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.
Αυτό ομολογεί και η Α. Μέρκελ, όταν λέει πως όλες οι χώρες της Ευρωζώνης «πρέπει να διαμορφώνουν τα μεγέθη των προϋπολογισμών τους με τον ίδιο τρόπο ώστε να αποφευχθεί μια αποσταθεροποίηση του ευρώ». Παραδέχεται, δηλαδή, ότι το στατιστικό μαγείρεμα είναι δεδομένο ακόμα και εντός της Ευρωζώνης, όπου υποτίθεται ότι τα κριτήρια είναι αυστηρότερα λόγω της ΟΝΕ.
Ορισμένα ακόμα παραδείγματα: Καθόλου τυχαία, στελέχη της σημερινής κυβέρνησης, αλλά και σύσσωμη η ΕΕ, τείνουν να χαρακτηρίσουν «νομότυπο» το 1 δισ. δολάρια που εκταμίευσε η κυβέρνηση Σημίτη το 2001 από τη «Goldman Sachs» για να συγκαλύψει το δημόσιο χρέος και να πιάσει (και τότε) τα κριτήρια του συμφώνου σταθερότητας της ΟΝΕ.
Στο όνομα αυτών των κριτηρίων, οι εργαζόμενοι και ο λαός είδαν την ίδια περίοδο τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα να καρατομούνται (νόμος Ρέππα), τις εργασιακές σχέσεις να τσαλαπατιούνται (νόμος για τα stage και την εκ περιτροπής εργασία), ενώ φορτώθηκαν και με το χαράτσι των 300 εκ. ευρώ, που η κυβέρνηση θα έπρεπε να δώσει σαν «αμοιβή» στην «Goldman Sachs» για τη «διευκόλυνση» που της έκανε.
Το 2004, η κυβέρνηση της ΝΔ επέβαλε την περιβόητη «απογραφή», αξιοποιώντας τη δική της στατιστική, για να χρεώσει κρυφά ελλείμματα στο ΠΑΣΟΚ και το ίδιο κάνει σήμερα το ΠΑΣΟΚ για τη ΝΔ. Ο καθένας κόβει και ράβει τους στατιστικούς δείκτες στα μέτρα του και όλοι μαζί στα μέτρα των συμφερόντων του κεφαλαίου.
Συμπέρασμα: Αν τα προηγούμενα χρόνια τα συμφέροντα της αστικής τάξης επέβαλλαν οι δημοσιονομικοί δείκτες να παρουσιάζονται μειωμένοι, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ φαίνεται, σύμφωνα και με δημοσιεύματα, ότι επέλεξε να τους παρουσιάσει ιδιαίτερα αυξημένους. Το «γιατί» μένει να αποδειχτεί. Το βέβαιο είναι ότι και την περίοδο που τα ελλείμματα στρογγυλεύονταν προς τα κάτω, και τώρα που παρουσιάζονται ιδιαίτερα αυξημένα, οι εργαζόμενοι και ο λαός ήταν αυτοί που πλήρωναν τη νύφη, με θυσία των δικαιωμάτων τους στο βωμό της καπιταλιστικής υπερκερδοφορίας.

 

Η «πόρτα» του υψηλού ελλείμματος

Η τρομοκράτηση του λαού με εργαλείο το υψηλό έλλειμμα βοηθάει, βέβαια, την κυβέρνηση να περάσει με τις μικρότερες αντιδράσεις τα προαποφασισμένα ταξικά μέτρα. Ωστόσο, οι δικαιολογίες της «διαφάνειας», της «αξιοπιστίας» και του δημοσιονομικού «νοικοκυρέματος» που επικαλείται, αποδεικνύονται πολύ φτωχές μπροστά στην όξυνση των αντιθέσεων που πυροδότησε η ανακοίνωση του υψηλού ελλείμματος.
Εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως τα δημοσιονομικά δεδομένα μιας χώρας - μέλους της Ευρωζώνης, όπως η Ελλάδα και η ταυτόχρονη ανάγκη να βρεθεί άμεσα ζεστό (δανεικό) χρήμα, προκειμένου να καλυφθούν τα ελλείμματα, αποτέλεσαν την Κερκόπορτα που αναζητούσαν τα ανταγωνιστικά κεφάλαια για να οξύνουν τον πόλεμο. Τον πόλεμο, που μαίνεται και οξύνεται ανάμεσα στο αμερικάνικο και το ευρωενωσιακό κεφάλαιο, αλλά και ανάμεσα στο γαλλογερμανικό άξονα και τη Μ. Βρετανία, αντανακλά και η επισήμανση που έκανε τις προάλλες η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ. Μιλώντας σε κλειστή συνεδρίαση του γαλλικού κοινοβουλίου είπε ότι εντοπίστηκαν «6 χρηματοοικονομικά ιδρύματα που προχώρησαν σε κερδοσκοπικές κινήσεις σε βάρος της Ελλάδας το τελευταίο διάστημα», υπονοώντας ότι και τα έξι είναι αγγλοσαξονικής προέλευσης.
Καθόλου τυχαία δεν είναι και η έμμεση αλλά δηκτική αναφορά που έκανε την περασμένη βδομάδα η Γερμανίδα καγκελάριος στις χρηματικές συνδιαλλαγές της τότε ελληνικής κυβέρνησης με τον αμερικάνικο επενδυτικό κολοσσό της «Goldman Sachs».
Η Α. Μέρκελ χαρακτήρισε «σκάνδαλο» ενδεχόμενη αποκάλυψη ότι «οι τράπεζες, που μας έφεραν ήδη στο χείλος του γκρεμού, μετείχαν επίσης και στην παραποίηση των δημοσιονομικών στατιστικών της Ελλάδας», αφήνοντας σαφείς αιχμές για τις πέραν του Ατλαντικού χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις και το ρόλο τους στον πόλεμο σε βάρος του ευρώ, με όχημα όπως αποδεικνύεται την Ελλάδα.
Στο ίδιο πνεύμα, η ισπανική σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση έδωσε εντολή στις μυστικές υπηρεσίες της χώρας να διερευνήσουν κατά πόσον τα δημοσιεύματα αμερικανικών και βρετανικών εφημερίδων για την οικονομία της χώρας ήταν «κατά παραγγελία» χρηματοπιστωτικών οίκων που στόχο είχαν να κερδοσκοπήσουν και να πλήξουν το ευρώ.

 

Ο ρόλος του ΔΝΤ

Αυτά γίνονται στη μια πλευρά του Ατλαντικού. Στην άλλη πλευρά; Σύμφωνα με το διεθνή Τύπο, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπ. Ομπάμα ενημερώνεται καθημερινά για την κατάσταση σε ό,τι αφορά την ελληνική οικονομία και την ευρωζώνη και με κάθε ευκαιρία επαναλαμβάνει ότι η ΕΕ «είναι ικανή να διαχειρισθεί την κατάσταση και να επιλύσει αυτό το ζήτημα». Αυτά στα λόγια. Στην πραγματικότητα, οι ΗΠΑ, στο πλαίσιο του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού τρίβουν τα χέρια τους από τις εξελίξεις στην Ευρωζώνη.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι στις ΗΠΑ, αλλά και σε εφημερίδες της Ευρώπης όπου αρθρογραφούν Αμερικανοί οικονομολόγοι, πληθαίνουν οι προτροπές προς την Ελλάδα να καταφύγει για δανεισμό στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Τι επιδιώκουν;
Το ΔΝΤ, σαν εργαλείο των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, για να δανείσει μια χώρα, βάζει μια σειρά όρους και προϋποθέσεις για τη λήψη σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, που θεωρεί απαραίτητα, προκειμένου να διασφαλίσει την επιστροφή των χρημάτων που δάνεισε. Σε περίπτωση που η ελληνική κυβέρνηση ζητήσει τη συνδρομή του, θα είναι η πρώτη φορά που ένας ιμπεριαλιστικός οργανισμός εκτός Ευρωζώνης θα κληθεί να παρέμβει οικονομικά και πολιτικά σε χώρα - μέλος της Ευρωζώνης, καθ' υπέρβαση των όσων προβλέπει η ΟΝΕ.
Τα μέτρα βέβαια που προτείνει το ΔΝΤ είναι επί της ουσίας ίδια με αυτά που συναποφασίστηκαν στο ΕΚΟΦΙΝ. Η διαφορά είναι ότι το ΔΝΤ αποταμιεύει άμεσα χρήμα, στοιχείο που η κυβέρνηση αξιοποιεί στην επιχειρηματολογία της απέναντι στην ΕΕ, με στόχο να κερδίσει χρόνο στην εφαρμογή του προγράμματος σταθερότητας και των προαποφασισμένων νέων πρόσθετων μέτρων.
Οι ισχυρές καπιταλιστικές χώρες - μέλη της Ευρωζώνης αντιλαμβάνονται από τη μια το μεγάλο πρόβλημα που τους δημιουργεί το υψηλό έλλειμμα της Ελλάδας.
Από την άλλη, όμως, δηλώνουν απρόθυμες να εξασφαλίσουν χρήμα για την ανάταξη της ελληνικής οικονομίας. Επικαλούνται γι' αυτό τη δική τους οικονομική κατάσταση σε συνθήκες κρίσης (δεν τους περισσεύει χρήμα για να ενισχύσουν και τα ξένα μονοπώλια ή ζητούν ισχυρά ανταλλάγματα), την απουσία σχετικών μηχανισμών στην Ευρωζώνη, αλλά και τις δοσοληψίες της ελληνικής αστικής τάξης με ανταγωνιστικές οικονομίες, κυρίως των ΗΠΑ και ιδιαίτερα στον τομέα των εξοπλισμών.
Ειδικά γι' αυτό το τελευταίο, λένε καθαρά ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να ζητάει ευρώ από τους εταίρους της και μέσω της αγοράς οπλικών συστημάτων να τα μετατρέπει σε δολάρια, ενισχύοντας έτσι την αμερικανική καπιταλιστική οικονομία. Μέσα σ' αυτό το πολυσύνθετο πλέγμα των αντιθέσεων εντείνονται και οι πιέσεις για την αγορά από την Ελλάδα γαλλικών φρεγατών ή γερμανικών αρμάτων μάχης και των «γιουροφάιτερ».
Είναι γεγονός ότι η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και στην «Ευρωζώνη» είναι στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης. Μια προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ θα αποτελέσει ισχυρό πλήγμα για την ΕΕ και το ευρώ, και δεν είναι σίγουρο ότι συνάδει με τα γενικά συμφέροντα της πλουτοκρατίας, παρά τις οξύτατες ενδοαστικές αντιθέσεις. Είναι ενδεικτική η αρθρογραφία σε εφημερίδες του συγκροτήματος Λαμπράκη, όπου την περασμένη βδομάδα τέθηκε ευθέως το ερώτημα αν οι Ευρωπαίοι εταίροι «μάς σπρώχνουν στην έξοδο;».
Χαρακτηριστική είναι και η δήλωση που έκανε την Πέμπτη στο «Ρόιτερς» ο Ελληνας υπουργός Οικονομικών. «Δεν μπορεί κανείς να απορρίψει την ιδέα του ΔΝΤ. Την παρούσα στιγμή την απορρίπτουμε, γιατί είναι εκτός κανόνων της Ευρωζώνης, αλλά προφανώς είναι μια πιθανότητα η οποία υπάρχει», δήλωσε ο Γ. Παπακωνσταντίνου και σκόπιμα άφησε αιχμές για τη στάση της ΕΕ απέναντι στην Ελλάδα: «Ετσι και υπήρχε ξεκάθαρη δήλωση από την ΕΕ, τότε τα spread θα κατέρρεαν μέσα σε μια βδομάδα και οι υποθέσεις του προγράμματος σταθερότητας θα έβγαιναν σωστές», δήλωσε.

 

Ρωσία, Κίνα και Αιγαίο στο κάδρο

Το κάδρο συμπληρώνουν μερικά ακόμα στοιχεία: Από τη μια, οι σκόπιμες διαρροές της ελληνικής κυβέρνησης ότι αναζητά ρευστό σε αγορές της Ασίας και ιδιαίτερα στην Κίνα.
Το δεύτερο στοιχείο έχει να κάνει με την παραίνεση του Ρώσου Πρόεδρου προς τον Ελληνα πρωθυπουργό, κατά τη μεταξύ τους συνάντηση την Τρίτη, να καταφύγει η Ελλάδα στο ΔΝΤ ή στην Παγκόσμια Τράπεζα, σε οργανισμούς δηλαδή εκτός των δομών της Ευρωζώνης. Η Ρωσία έκανε επιθετική παρέμβαση και στο ζήτημα των εξοπλισμών, ζητώντας να τηρηθούν όλα τα συμφωνηθέντα με την προηγούμενη κυβέρνηση, ανάμεσά τους και η αγορά ρωσικών αρμάτων μάχης - και όχι μόνο.
Συμπληρωματικά στα παραπάνω, ο πρωθυπουργός της Ρωσίας Β. Πούτιν, σε δηλώσεις αμέσως μετά τη συνάντηση με τον Ελληνα πρωθυπουργό, έσπευσε να προβάλει τη χώρα του ενισχυμένη στον παγκόσμιο ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, γεγονός που την καθιστά θελκτικό στρατηγικό σύμμαχο.
Οπως είπε, οι μακροοικονομικοί δείκτες στη Ρωσία «βελτιώνονται συνεχώς», αφού «στην Ευρώπη μπορεί να θεωρείται ένα εξωτερικό χρέος 50% - 60% του ΑΕΠ ένα "καλό" εθνικό χρέος. Εδώ στη Ρωσία, όμως, έχουμε εξωτερικό χρέος 6% του ΑΕΠ. Είναι σχεδόν μηδενικό το χρέος». Στην ίδια κατεύθυνση, υπενθύμισε με νόημα ότι «η Ρωσία συνεργάζεται με όλους τους διεθνείς Οργανισμούς, είμαστε βέβαια και μέλος του G-8 και του G-20» και στάθηκε στις ρωσικές θέσεις «σχετικά με τον εκσυγχρονισμό των διεθνών οικονομικών θεσμών».
Τέλος, υπάρχει και το Αιγαίο. Οπως φαίνεται, με γνώμονα τα ευρωΝΑΤΟικά συμφέροντα, προωθούνται διευθετήσεις, οι οποίες εγκυμονούν κινδύνους για τους λαούς Ελλάδας και Τουρκίας. Για το συγκεκριμένο ζήτημα δεν ακούγεται κουβέντα από τα επίσημα κυβερνητικά χείλη. Το αντίθετο συμβαίνει. Αξιοποιούν το θόρυβο με τα ελλείμματα για να σκεπάσουν την εκκωφαντική σιωπή τους σε ό,τι αφορά το Αιγαίο, τις αποκαλύψεις για το πετρέλαιο που κρύβει τις στρατιωτικοπολιτικές διευθετήσεις που προωθούνται και οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην επισημοποίηση της ΝΑΤΟποίησης.

 

Ο λαός να καθορίσει τις εξελίξεις

Σε δήλωσή της, την περασμένη Παρασκευή, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ συνόψιζε τις εξελίξεις στις παρακάτω φράσεις: «Η κυβέρνηση αυτό που θέλει σήμερα είναι η πολιτική στήριξη, είτε της ΕΕ, είτε των ΗΠΑ και του ΔΝΤ. Παίζει ανάμεσα στις αντιθέσεις και θέλει την πολιτική στήριξη για έναν και μόνο λόγο. Για να περάσει τα αντεργατικά, αντιαγροτικά, γενικότερα αντιλαϊκά μέτρα μέσα στην Ελλάδα χωρίς αντίσταση. Με το λαό να νομίζει ότι πρέπει να συνεισφέρει και ότι συνεισφέρει ισότιμα για να κλείσουν τα ελλείμματα και το χρέος, τα οποία βεβαίως δεν τα δημιούργησε ο ελληνικός λαός.
Αυτό το παιχνίδι που φαίνεται να παίζει η κυβέρνηση, πότε πάω με τον έναν άξονα, πότε με τον άλλο, τώρα "γλιστράω" πιο πολύ προς τις ΗΠΑ για να εκβιάσω π.χ. τη Γερμανία ή τη Γαλλία, αυτό το παιχνίδι είναι ένα παιχνίδι που στρέφεται εναντίον του ελληνικού λαού, εναντίον όλων των λαών και δεν πρέπει αυτός ο αποπροσανατολισμός, ότι δήθεν η Ελλάδα είναι περήφανη και αντιστέκεται στις πιέσεις, να περάσει».
Είναι δεδομένο ότι από την πολιτική της κυβέρνησης και τη γενικότερη όξυνση των ανταγωνισμών, χαμένος θα βγει ο λαός, αν με την πάλη του δεν καθορίσει ο ίδιος τις εξελίξεις. Τίποτα καλό δεν έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι και ο λαός από τις λυκοσυμμαχίες της ντόπιας αστικής τάξης με το ένα ή το άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο. Να γιατί λέμε ότι ο ελληνικός λαός, έχοντας πάντα ως αιχμές βεβαίως τα κοινωνικά του δικαιώματα, την ανεργία, τις εργασιακές σχέσεις, τα συνταξιοδοτικά κ.λπ., πρέπει να αντιπαρατεθεί με το σύνολο της πολιτικής του κεφαλαίου, να παλέψει με όρους σύγκρουσης, ρήξης, ανατροπής του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος για τη δική του εξουσία.

Περ.Κ