Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

Είμαστε όλοι ..."κλέφτες"!!!

Το περιμέναμε. Λίγο πάνω, λίγο κάτω δεν έχει σημασία. Όμως το "χτύπημα" του νέου "πουλέν" των μυστικών υπηρεσιών που ακούει στον ηχηρό τίτλο "Ομάδες Προλεταριακής Λαϊκής Αυτοάμυνας" έμοιαζε με χρονικό μιας προαναγγελθείσας προβοκάτσιας. Ο στόχος της είναι γνωστός και δεδηλωμένος, όπως εύστοχα αναφέρεται στην ανακοίνωση του ΚΚΕ: "η συκοφάντηση του επαναστατικού, λαϊκού κινήματος, η δικαιολόγηση μέτρων καταστολής και τρομοκρατίας σε βάρος του" και η προσπάθεια "...να ταυτίσουν την προβοκατόρικη δράση μηχανισμών με τον μαζικό λαϊκό επαναστατικό αγώνα που πραγματικά στρέφεται κατά του καπιταλισμού".


Μέρος Α: Ένα Γκουαντανάμο για τον ...Θεόδωρο Κολοκοτρώνη!

Ωστόσο, εκείνο που εντυπωσίασε, αν και όχι και τόσο (τουλάχιστον τον γράφοντα), είναι το "σερβίρισμα": τα αρχικά που παραπέμπουν σε αυτά της ηρωικής ΟΠΛΑ της Κατοχής και του λαϊκοδημοκρατικού αντιϊμπεριαλιστικού αγώνα του ΔΣΕ, η φρασεολογία, ακόμα και το κλείσιμο με την αναφορά στην ημερομηνία-σταθμό της ίδρυσής του, όλα αυτά φανερώνουν ότι η προβοκάτσια περνά σε ένα ανώτερο ποιοτικά επίπεδο. Σ'αυτό της προσπάθειας απευθείας εμπλοκής του ίδιου του ΚΚΕ. Ας σκεφθούμε το "δίλημμα" που μοιάζει να προσδιορίζεται από την κίνηση αυτή και την "υποδοχή" που της επιφύλαξαν όλοι οι μηχανισμοί (ιδεολογικοί, πολιτικοί, κατασταλτικοί) του αστικού κράτους. Από τη μια η απόρριψη, στο όνομα της αντίθεσης στην "τρομοκρατία", του ίδιου του επαναστατικού λαϊκού αγώνα, την "αποκήρυξη" από το ίδιο το πολιτικό "επιτελείο" του του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντός του. 65 χρόνια μετά το περίφημο σύνθημα του Δεκέμβρη του 1944 "μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, ο λαός επιλέγει τις αλυσσίδες ή τα όπλα", η αστική τάξη και οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές με τους πρακτόρικους μηχανισμούς τους επιχειρούν να εκβιάσουν το ΚΚΕ, να το πιέσουν να αποκηρύξει τον επαναστατικό του χαρακτήρα, να υπογράψει "δήλωση μετανοίας", να παραιτηθεί από τον αγώνα για το σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό μέλλον της χώρας και όλων των χωρών και λαών. Κι από την άλλη, στο βαθμό που ξέρουν ότι κάτι τέτοιο (που θα ισοδυναμούσε με επονείδιστη προδοσία και υποχώρηση ιστορικών διαστάσεων) δε μπορεί και δεν πρόκειται να συμβεί, να δυσφημίσουν την ιστορία του επαναστατικού κινήματος (που είναι έτσι κι αλλιώς άρρηκτα δεμένη με αυτήν του ΚΚΕ) εμφανίζοντας την ως "μήτρα της τρομοκρατίας" και, κυρίως, να πλήξουν τη σημερινή πολιτική γραμμή του ΚΚΕ, να ακυρώσουν τον πατριωτικό-διεθνιστικό χαρακτήρα της δράσης του, να τσακίσουν την αντίσταση του λαϊκού κινήματος στα σχέδια επιβολής της Νέας Τάξης Πραγμάτων στην περιοχή μας.

Δείγματα γραφής έχουμε και για τις δύο εκδοχές, εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ας θυμηθούμε την αρθρογραφία των "σοβαρών" αστικών φυλλάδων την περίοδο της "απόσυρσης" της 17Ν, οι οποίες ξαναθυμήθηκαν (χρόνια μετά τα στρατοδικεία της μετεμφυλιακής περιόδου) την ΟΠΛΑ, τη δολοφονία του Λαδά το 1948 και τις εκτελέσεις των συνεργατών των Γερμανών ως "προγόνους" της "τρομοκρατίας". Ας θυμηθούμε, ακόμη, τα άρθρα "επώνυμων" όπως του γνωστού Κεχαγιόγλου που μιλούσε κι αυτός για τη "δολοφονούσα αριστερά". Την περίοδο εκείνη, τον τόνο έδινε κυρίως η "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", σήμερα τη "σκυτάλη" πήρε το "ΒΗΜΑ". Λίγο καιρό πριν τις εκλογές του Οκτώβρη του 2009, "ανακάλυψε" διάφορες "ιστορίες" με "ομάδες κατασκόπων"-μελών του ΚΚΕ που εκπαιδεύονταν από τις μυστικές υπηρεσίες της Τσεχοσλοβακίας και έμπαιναν παράνομα στη χώρα για ...ποιος ξέρει τι παρανομίες (ναι! το "δημοκρατικό" ΒΗΜΑ είναι που τα λέει αυτά κι όχι κάποιος βασανιστής της Μακρονήσου...).

Θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί: "μα καλά, γιατί τώρα"; Γιατί η "νέα αλλαγή" επιλέγει να παίξει ξανά το χαρτί της προβοκάτσιας; Οι αναγνώστες που έχουν παρακολουθήσει την αρθρογραφία των προηγούμενων ημερών στο ιστολόγιό μας, αλλά και γενικότερα την πολιτική και οικονομική ειδησεογραφία των ημερών, δε θα δυσκολευτούν να απαντήσουν: είναι φανερό ότι στα πλαίσια της "νέας μεταπολίτευσης" (την οποία επαγγέλλονταν ήδη από τον καιρό του Σημίτη, αλλά τώρα ήρθε επιτέλους η ώρα να γίνει αυθεντική πράξη), περιλαμβάνονται σαρωτικές επιλογές σε όλα τα μέτωπα:

  • στην οικονομία και στις ισορροπίες ανάμεσα στους διεθνείς μονοπωλιακούς ομίλους που ελέγχουν τους στρατηγικούς κλάδους της. Μόνο τις πρώτες βδομάδες μετά τις εκλογές, έχουν εισρεύσει στη χώρα αμερικάνικα κεφάλαια ύψους άνω του ενός δισ. ευρώ (κυρίως προερχόμενα από μεγάλους "θεσμικούς" επενδυτές), την ίδια στιγμή που υπάρχει κλίμα αποχώρησης γερμανικών κεφαλαίων (θυμίζω την περίπτωση των Ναυπηγείων). "Ανέκδοτο" που όμως ίσως αποδειχθεί ότι δεν είναι καθόλου μα καθόλου τέτοιο, είναι και η φημολογία πως πίσω από την εξαγορά της ΠΑΕ ΑΕΚ από κάποιον απίθανο ελληνοαμερικάνο ονόματι Bob Kozonis, για τις επιχειρήσεις του οποίου δε βρίσκεται στο διαδίκτυο ούτε δείγμα στοιχείου(!), βρίσκεται οργανωμένο λόμπυ του κατασκευαστικού κεφαλαίου των ΗΠΑ (και δη του "περιβάλλοντος" Obama) που στοχεύει στην είσοδο στην κατασκευαστική εγχώρια αγορά, μέσω του γηπέδου και του νέου προπονητικού κέντρου της ΑΕΚ, τα οποία θα έχουν χαρακτηριστικά Mall και Golden Hall.
  • στο πολιτικό σύστημα με την πλήρη αμερικανοποίησή του και την αποθέωση ενός ...αποχαυνωτικού δικομματισμού τύπου "δημοκρατικών" και "ρεπουμπλικάνων". Θυμίζω εδώ τη συζήτηση για το νέο εκλογικό νόμο, αλλά όχι μόνο. Στην ίδια κατεύθυνση βρίσκεται και η προσπάθεια ελέγχου όλων των κομμάτων μέσω της αποκλειστικής κρατικής τους χρηματοδότησης και του ελέγχου των οικονομικών τους.
  • στα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες με την εγκαθίδρυση μιας ανοικτής δικτατορίας με κοινοβουλευτικό μανδύα. Στο πεδίο αυτό, επειδή συνήθως φέρνουμε παραδείγματα από χαφιεδοκάμερες, παρακολουθήσεις κλπ., εγώ θα "πρωτοτυπήσω" και θα φέρω ένα "διαφορετικό" παράδειγμα για το πως εννοούν οι ανθύπατοι του αμερικάνικου, νεοταξικού ιμπεριαλισμού το "σεβασμό" στην ίδια την αστική (τους) νομιμότητα. Πρόσφατα, η mrs. Mpirmpili (για την οποία έχουμε ήδη πει πολλά) εξέδωσε εγκύκλιο με την οποία αναστέλλει (sic!) τη διάταξη νόμου της ΝΔ για την "τακτοποίηση" των ημιυπαίθριων χώρων. Δε θα μπω στην ουσία της διάταξης, αλλά θα σταθώ στο εξής χαρακτηριστικό: η διάταξη αυτή είναι άρθρο νόμου, ψηφισμένου από την αστική βουλή. Συνεπώς, το αστικό συνταγματικό δίκαιο ορίζει σαφώς ότι μόνο με νέα νομοθετική ρύθμιση από τη βουλή μπορεί η διάταξη αυτή να ανασταλεί, να τροποποιηθεί ή να καταργηθεί. Ωστόσο, δίκην απολύτου μονάρχη, η κα υπουργός "αποφάσισε και διέταξε" την αναστολή της διάταξης μέχρι να ...αποφασίσει τι θα κάνει μ'αυτήν και πως θα την τροποποιήσει ώστε να αποφύγει το "σκόπελο" του Συμβουλίου της Επικρατείας που την έχει κηρύξει αντισυνταγματική. Ακόμα, δηλαδή, και στα "μικρά", "καθημερινά" της δημόσιας διοίκησης, η "νέα αλλαγή" φέρεται ως κυβέρνηση ...ελέω θεού (και μεγάλης συμμάχου)...
  • στα εθνικά και κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας με την ανοικτή και ξεδιάντροπη διακήρυξη της πλήρους ευθυγράμμισης με τα συμφέροντα του αμερικανοΝΑΤΟικού παράγοντα που οδηγεί σε απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων, ακόμα με τη στενή αστική έννοια του όρου. Στο ζήτημα αυτό έχουμε βέβαια γράψει πάρα πολλά. Ωστόσο, θα αναφερθώ σε ένα πολύ πρόσφατο, ενδεικτικό του τι ακριβώς συμβαίνει και που πάμε...
Στο "ΒΗΜΑ" της 1/11/2009 δημοσιεύτηκε το παρακάτω εκπληκτικό απόσπασμα. Διαβάστε και απολαύστε:

«Ιχθυοτροφείο ανταρτών είναι η Ελλάδα. Σημαντική μερίδα ειρηνικών κατά τα άλλα πολιτών αγαπά και θαυμάζει κάθε άτακτο βίαιο μπουλούκι που εκδικείται τους κακούς, πλούσιους και ισχυρούς· διακεκριμένοι διανοούμενοι επαινούν τον 'αντιστασιακό χαρακτήρα του Ελληνα', αδιαφορώντας για το ότι τον οδηγεί σε εμφύλιους πολέμους· έγκυρα μέντια εκστασιάζονται από κάθε δολοφόνο που δηλώνει πολέμιος του ιμπεριαλισμού, του καπιταλισμού, του G8 και του θερμοκηπίου· οι πολιτικοί (...) κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και καταδικάζουν γενικώς τη βία 'από όπου και αν προέρχεται', εξισώνοντας τη βία των τρομοκρατών με την αστυνομική βία και κατά κανόνα καταγγέλλοντας τη δεύτερη ως υπεύθυνη για την πρώτη (...) Μπορούσε να γίνει αλλιώς σε χώρα που θεωρεί ότι χρωστά την ανεξαρτησία της σε κλέφτες - και επιπλέον είναι περήφανη για αυτό; Που ακόμη γιορτάζει επισήμως παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας την 97η επέτειο απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης και την 187η επέτειο της σφαγής των κατοίκων της Τριπολιτσάς από τους αντάρτες του Κολοκοτρώνη; (...) Στη χώρα μας συνεχώς εξυμνούμε τους πολέμους, την κοινωνική, απελευθερωτική και πατριωτική ένοπλη βία - άρα είμαστε έτοιμοι, αν όχι να δικαιολογήσουμε, οπωσδήποτε να κατανοήσουμε τη βία η οποία ασκείται από οποιονδήποτε, που επικαλείται αυτές τις αξίες - και τις επικαλούνται στις ημέρες μας όλοι οι τρομοκράτες, η δοσολογία διαφέρει από ομάδα σε ομάδα".

Εντάξει, έλεος πια! "Τρομοκράτης" και ο Κολοκοτρώνης, λένε τα παπαγαλάκια της Νέας Τάξης. Προφανώς, η περίφημη "τρύπα" στο Παλαμήδι, στην οποία είχε κλειστεί για να βγει από αυτήν μισότυφλος, πρέπει να ανακαινιστεί και να ...αποδοθεί εκ νέου στην "ωφέλιμη" χρήση της, μιας και - αν πιστέψουμε τον ελεεινό αυτό λακέ - οι "αντάρτες του Κολοκοτρώνη" (αν είναι δυνατόν! έτσι αποκαλεί ο εν λόγω γραικύλος τους αγωνιστές του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα!) είναι ...πληγή για τη χώρα που πρέπει να καταδικαστεί, αντί να εορτάζεται. Έ, μήπως να καταργήσουμε την 25η Μαρτίου κι όλας, μη τυχόν και στεναχωρήσουμε τους ...συμμάχους και πληγεί ...ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της Τουρκίας;

Μετά από όλα αυτά, ας μην απορούμε γι αυτά που γράφουν για το ΚΚΕ. Εδώ οι άνθρωποι θεωρούν τρομοκράτες τους θεμελιωτές του νέου (αστικού) ελληνικού κράτους, τους αγωνιστές για την ανατροπή του θα αποδέχονταν; Φυσικά, θα μπορούσε κανείς να γράφει επί ώρες σχετικά με το πόσο επιβεβαιώνεται η λενινιστική θέση ότι ο ιμπεριαλισμός σημαίνει αντίδραση σε όλη τη γραμμή του μετώπου: εδώ στη Γαλλία, έφτασε να θεωρείται "τρομοκράτης" ο Μαρά και ο Ροβεσπιέρος, οι ηγέτες της αστικής επανάστασης, τι να λέμε τώρα...


Μέρος Β: Μαζικός επαναστατικός αγώνας ή "ατομική τρομοκρατία";


Ίσως αναρωτηθεί κάποιος από τους καλούς φίλους αναγνώστες αν χρειάζεται αυτή η ενότητα στο άρθρο, αν έχει να προσφέρει κάτι. Υπό την έννοια της παρουσίασης κάποιας νέας θεωρητικής σκέψης, ασφαλώς και όχι - κι ούτε καν φιλοδόξησε ή πέρασε από το μυαλό του γράφοντος κάτι τέτοιο. Μα στο βαθμό που η υπενθύμιση των βασικών λενινιστικών θέσεων βοηθά στο να δίνεται πιο ολοκληρωμένα η θέση των κομμουνιστών και να φωτίζεται πιο καθαρά η θέση που παίρνει σταθερά εδώ και χρόνια το ΚΚΕ απέναντι σ'αυτά τα "χτυπήματα" τύπου "17Ν" κλπ., είναι πιστεύω χρήσιμη. Και είναι χρήσιμη από δυο πλευρές:

  • από τη μια, διαχωρίζει τη θέση μας από την πολιτική γραμμή της ατομικής τρομοκρατίας, τη γραμμή δηλαδή ενεργειών όπως αυτές που συζητάμε ή μάλλον, ενεργειών με τη μορφή αυτών που συζητάμε - γιατί είναι ολοφάνερο ότι στο περιεχόμενο δεν είναι καν ενέργειες "αφρόνων" μεν, τιμίων δε στοιχείων, αλλά στον ένα ή στον άλλο βαθμό, έμμεσα ή άμεσα, ενέργειες καθοδηγημένες από τους μηχανισμούς και τις υπηρεσίες του αστικού κράτους και του ιμπεριαλισμού.
  • από την άλλη, ξεκαθαρίζει τη θέση μας απέναντι στο μαζικό, επαναστατικό αγώνα και στις ένοπλες μορφές του. Μορφές που όχι απλά δεν απορρίπτουμε από θέσεις αρχής, αλλά που θεωρούμε ότι είναι υποχρέωσή μας να μελετούμε πολύ συγκεκριμένα τα χαρακτηριστικά της ταξικής πάλης ώστε να τις επιλέγουμε όταν είναι η ώρα τους για να πάνε την υπόθεση της επανάστασης προς τα μπρος.
Επιτρέψτε μου να επιμένω ιδιαίτερα σ'αυτή τη "διπλή οριοθέτηση", ακριβώς γιατί ενέργειες όπως αυτή της 27ης Οκτώβρη 2009 γίνονται για να τεθούν - όπως ήδη έγραψα παραπάνω - κάλπικα ψευτοδιλήμματα: ενσωμάτωση ή συκοφάντηση; Αναμφίβολα, το ΚΚΕ απάντησε από θέσεις αρχών. Το ζήτημα όμως είναι να φτάσει σωστά και ολοκληρωμένα η θέση του και στον τελευταίο άνθρωπο, τόσο "αμυντικά" για να "χαλάσει η σούπα" όσων εμπνεύστηκαν και οργάνωσαν την προβοκάτσια, όσο και "επιθετικά" για να πληρώσουν το πολιτικό κόστος, για να αξιοποιηθεί η πείρα αυτή για την οργάνωση του κινήματος ακόμα καλύτερα, πιο μαζικά, πιο πολιτικοποιημένα, ποιο αποτελεσματικά σε τελική ανάλυση. Κι αυτό δεν είναι υπόθεση μοναχά των μελών του, αλλά του καθένα από εμάς. Είναι υπόθεση του κάθε λαϊκού αγωνιστή, σε όποιο "μετερίζι" κι αν βρίσκεται και πολεμά...

Το ΚΚΕ είναι ένα λενινιστικό κόμμα, εμπνέεται και διδάσκεται από την επαναστατική σκέψη και τη θεωρητική σύλληψη του μεγάλου Λένιν. Παραπέμπω λοιπόν σε τρία πολύ σημαντικά κείμενά του (σχετικά με το θέμα μας ασφαλώς): τα άρθρα "Γιατί η σοσιαλδημοκρατία πρέπει να κηρύξει αποφασιστικό κι αμείλικτο πόλεμο στους σοσιαλιστές-επαναστάτες;" και "Επαναστατικός τυχοδιωκτισμός" (γραμμένα το καλοκαίρι του 1902) και το άρθρο "Ο παρτιζάνικος πόλεμος" (γραμμένο το Σεπτέμβρη του 1906). Ο Λένιν, αναπτύσσοντας στα κείμενα αυτά τη σκέψη του, ξεκαθαρίζει ότι:

1) στο δίλημμα "μαζικός επαναστατικός αγώνας ή τρομοκρατία των μεμονωμένων ομάδων", απαντάμε με σαφήνεια υπέρ του πρώτου. Τα αποσπάσματα είναι χαρακτηριστικά: "Χωρίς να αρνούμαστε καθόλου καταρχήν τη βία και την τρομοκρατία, απαιτήσαμε δουλειά για την προετοιμασία τέτοιων μορφών βίας που να στηρίζονται στην άμεση συμμετοχή των μαζών και να εξασφαλίζουν αυτή τη συμμετοχή. Εμείς δεν κλείνουμε τα μάτια στις δυσκολίες αυτού του καθήκοντος, μα θα δουλέψουμε σταθερά και επίμονα για την εκπλήρωσή του, χωρίς να μας στενοχωρούν οι αντιρρήσεις πως αυτό είναι ένα 'αόριστο και μακρινό μέλλον'" και "Όποιος διεξάγει πραγματικά την επαναστατική του δουλειά σε σύνδεση με την ταξική πάλη του προλεταριάτου, αυτός ξέρει, βλέπει και αισθάνεται θαυμάσια πόσο πολλές άμεσες και επίμαχες διεκδικήσεις του προλεταριάτου (και των λαϊκών στρωμάτων που είναι ικανά να το υποστηρίξουν) παραμένουν ανικανοποίητες. Αυτός ξέρει ότι σε πολλά μέρη, σε ολόκληρες περιοχές με τεράστια έκταση ο εργαζόμενος λαός ρίχνεται κυριολεκτικά με τα μούτρα στην πάλη, μα τα ξεσπάσματά του πάνε στα χαμένα από ανεπάρκεια έντυπου υλικού και καθοδηγητών, από έλλειψη δυνάμεων και μέσων των επαναστατικών οργανώσεων. Κι εμείς βρισκόμαστε - το βλέπουμε ότι βρισκόμαστε - στον ίδιο καταραμένο φαύλο κύκλο που, σαν κακή μοίρα, πιέζει τόσο καιρό τη ρώσικη επανάσταση. Από το ένα μέρος, πηγαίνει χαμένη η επαναστατική ορμή του ανεπαρκώς φωτισμένου και ανοργάνωτου πλήθους. Από το άλλο, πηγαίνουν χαμένα τα βόλια των 'ασύλληπτων ατόμων' που χάνουν την πίστη στη δυνατότητα να βαδίσουμε συνταγμένοι σε φάλαγγα, να δουλέψουμε χέρι-χέρι με τη μάζα" (και τα δυο χωρία είναι από το δεύτερο από τα άρθρα που προαναφέραμε).

2) στο ζήτημα αν τασσόμαστε υπέρ ή κατά της χρησιμοποίησης των ένοπλων μορφών πάλης, ξεκαθαρίζει ότι οι μαρξιστές δεν απορρίπτουν εξαρχής καμία μορφή πάλης που γέννησε στην μακρά ιστορική διαδρομή της η πάλη των τάξεων, ωστόσο δεν είναι το κόμμα που "επινοεί" τις μορφές αυτές, αλλά "τις γενικεύει, οργανώνει, προσδίνει συνειδητότητα σε εκείνες τις μορφές πάλης των επαναστατικών τάξεων που εμφανίζονται μόνες τους στην πορεία του κινήματος. (...) Δεύτερον, ο μαρξισμός απαιτεί αναμφισβήτητα την ιστορική εξέταση του ζητήματος των μορφών πάλης. Το να βάζει κανείς το ζήτημα αυτό έξω από την ιστορικά συγκεκριμένη κατάσταση σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνει το αλφάβητο του διαλεκτικού υλισμού" (από το τρίτο άρθρο). Και στη συνέχεια, ξεκαθαρίζει πέραν πάσης αμφισβήτησης ότι: "Ο μαρξιστής στηρίζεται πάνω στη βάση της ταξικής πάλης και όχι της κοινωνικής ειρήνης. Σε ορισμένες περιόδους οξύτατων οικονομικών και πολιτικών κρίσεων η ταξική πάλη αναπτύσσεται τόσο που φτάνει ως τον ανοιχτό εμφύλιο πόλεμο, δηλαδή ως την ένοπλη πάλη ανάμεσα σε δυο μερίδες του λαού. Σε τέτοιες περιόδους ο μαρξιστής είναι υποχρεωμένος να υποστηρίζει την άποψη του εμφυλίου πολέμου. Κάθε ηθική καταδίκη του πολέμου αυτού είναι εντελώς απαράδεκτη από μαρξιστική άποψη" (στο ίδιο άρθρο).

3) στο ζήτημα της στάσης μας απέναντι σε μεθόδους αντάρτικου (παρτιζάνικου) αγώνα, είτε στα αστικά κέντρα, είτε στην ύπαιθρο (δηλαδή στις δολοφονίες στελεχών του κατασταλτικού - κρατικού και παρακρατικού - μηχανισμού και στις επιχειρήσεις κατάσχεσης χρημάτων, κρατικών ή ιδιωτικών), ο Λένιν το αντιμετωπίζει ρητά ως μια από τις μορφές του εμφυλίου πολέμου. Γράφει συγκεκριμένα: "Η παρτιζάνικη πάλη είναι αναπόφευκτη μορφή πάλης σε μια περίοδο που το μαζικό κίνημα έχει πια φτάσει ουσιαστικά ως την εξέγερση και που δημιουργούνται λίγο-πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα ανάμεσα στις 'μεγάλες συγκρούσεις' του εμφυλίου πολέμου" (στο ίδιο άρθρο). Επομένως, δεν τίθεται για τον Λένιν ζήτημα αποδοχής ή μη της δοσμένης μορφής πάλης, αλλά ζήτημα εκτίμησης συνολικά της επιλογής των μορφών αγώνα, ανάλογα με την πορεία ανάπτυξης της ταξικής πάλης. Συγκεκριμένα, γράφει: "Την εποχή του εμφυλίου πολέμου ιδανικό του κόμματος του προλεταριάτου είναι το μαχόμενο κόμμα. Αυτό είναι απόλυτα αδιαφιλονίκητο. (...) Δεχόμαστε πέρα για πέρα ότι, από την άποψη του εμφυλίου πολέμου μπορεί κανείς να αποδείχνει και να αποδείξει ότι είναι άσκοπες τούτε ή εκείνες οι μορφές εμφυλίου πολέμου στην άλφα ή βήτα στιγμή. Παραδεχόμαστε πέρα για πέρα την κριτική των διαφόρων μορφών εμφυλίου πολέμου από την άποψη της στρατιωτικής σκοπιμότητας και συμφωνούμε αναντίρρητα ότι τον τελευταίο λόγο σ'αυτό το ζήτημα τον έχουν οι σοσιαλδημοκράτες που κάνουν την πρακτική δουλειά σε κάθε ιδιαίτερη περιοχή. Εν ονόματι όμως των αρχών του μαρξισμού απαιτούμε κατηγορηματικά να μη ξεφεύγουμε από την ανάλυση των συνθηκών του εμφυλίου πολέμου (...), να μην προβάλλονται οι άστοχες μέθοδοι παρτιζάνικης δράσης (...) σα σκιάχτρο στο ζήτημα της ίδιας της συμμετοχής της σοσιαλδημοκρατίας στον παρτιζάνικο πόλεμο γενικά" (στο ίδιο άρθρο).

Αυτές είναι οι λενινιστικές θέσεις. Τι έχει πολύ μεγάλη σημασία να αναδείξουμε σε αυτές, σχετικά με το ζήτημα του ένοπλου αγώνα; Το γεγονός ότι ο Λένιν απαιτεί συγκεκριμένη ανάλυση της πραγματικότητας της ταξικής πάλης και, συγκεκριμένα, μιλάει για περιόδους οξύτατων οικονομικών ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ κρίσεων, στις οποίες η ταξική πάλη μπορεί να φτάσει μέχρι την ένοπλη εμφύλια σύρραξη, στο πλαίσιο της οποίας οι μέθοδοι του αντάρτικου αγώνα ("ανορθόδοξου" πολέμου θα το λέγαμε σήμερα με μια πιο σύγχρονη στρατιωτική ορολογία) είναι ως ένα βαθμό αναπόφευκτες. Επομένως, ο Λένιν δε διαχωρίζει τη στάση του απέναντι στις δολοφονίες αστυνομικών ή στρατιωτικών και τις "απαλλοτριώσεις" (κατασχέσεις) χρημάτων ως ειδικό ζήτημα, από τη στάση του απέναντι στην ένοπλη εμφύλια σύγκρουση γενικά. Για την αποδοχή της τελευταίας, απαιτεί τη συγκεκριμένη ανάλυση της δοσμένης κατάστασης, την πολύ μεγάλη άνοδο και όξυνση της ταξικής πάλης, την ύπαρξη πανεθνικής οικονομικής και ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ κρίσης και όλων εκείνων των ειδικών συνθηκών που οδηγούν στα πρόθυρα της γενικευμένης ένοπλης αναμέτρησης. Σημειώνω ιδιαίτερη την απαίτηση για πολύ μεγάλη όξυνση της ταξικής πάλης και της πολιτικής κρίσης, διότι είναι το αποφασιστικό στοιχείο που διαφοροποιεί ποιοτικά μιαν κατάσταση από τις "συνήθεις" περιόδους οικονομικής δυσπραγίας, πολιτικής αναταραχής κλπ. Το στοιχείο αυτό ας το κρατήσουμε για τη συνέχεια της ανάλυσής μας.

Ένα δεύτερο στοιχείο που πρέπει να σημειώσω εδώ, είναι ότι δεν πρέπει να συγχέει κανείς την ατομική τρομοκρατία ως πολιτική γραμμή, με τη μορφή πάλης του αντάρτικου πολέμου (ανεξάρτητα του αν μιλάμε για "αντάρτικο πόλεων" ή "υπαίθρου"). Απέναντι στην πρώτη, η λενινιστική θέση είναι αυτή της κάθετης απόρριψης, όχι για λόγους ηθικούς ή αφηρημένης εναντίωσης στη βία, ασφαλώς, αλλά γιατί η πολιτική αυτή γραμμή υπονομεύει και αντιστρατεύεται τη μαζική επαναστατική δράση, την ακυρώνει, τη συκοφαντεί. Το κυριότερο: ενώ η ένοπλη βία του λαϊκού κινήματος είναι δράση της πρωτοπόρας τάξης και των σύμμαχών της λαϊκών μαζών, δράση δηλαδή ιστορικά προοδευτική, η ατομική τρομοκρατία είναι δράση ομάδων έξω και σε αντιπαράθεση με την πάλη του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Είναι εκδήλωση βαθιάς απαξίωσης προς αυτό, πράξη χλευασμού προς τη δυνατότητα της εργατικής τάξης να πραγματοποιήσει την προλεταριακή επανάσταση μέσα από το μαζικό πολιτικό της αγώνα. Απέναντι στη συλλογική δύναμη της επαναστατικής τάξης, οι τρομοκρατικές ομάδες αντιπαραθέτουν τον μικροαστικό βολονταρισμό, ο οποίος όχι μόνο δεν πιστεύει στη δύναμη της ταξικής πάλης, αλλά θεωρεί και a priori χαμένη την εργατική τάξη, νωθρή, παθητικοποιημένη και αισθάνεται την "ανάγκη" να την "υποκαταστήσει". Η αντίληψη αυτή είναι το alter ego του "κοινοβουλευτικού κρετινισμού" που χαρακτήρισε ιστορικά την εργατική αριστοκρατία και την πολιτική της έκφραση, το οπορτουνιστικό ρεύμα στο εργατικό κίνημα. Και οι δυο, παρά τη φαινομενική αντίθεση έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό την έλλειψη εμπιστοσύνης στην ταξική πάλη και στην υποκατάστασή της, είτε από τους "θαρραλέους ήρωες", είτε από τους "κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους"...

Με βάση τις παραπάνω εκτιμήσεις, μπορεί κανείς σήμερα να αξιολογήσει πληρέστερα και να κατανοήσει βαθύτερη τη στάση του ΚΚΕ, διαχρονικά, απέναντι στις "τρομοκρατικές" ομάδες. Δε χρειάζεται βαθιά γνώση της ιστορίας για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι η μόνη περίοδος στη νεότερη ελληνική ιστορία που διαμορφώθηκαν συνθήκες ένοπλης επαναστατικής πάλης, ήταν η δεκαετία του '40. Και το ΚΚΕ - παρά τις ανεπάρκειες και τα λάθη για τα οποία έχει και το ίδιο μιλήσει στα ντοκουμέντα του - στάθηκε πιστό στις λενινιστικές υποδείξεις και έδωσε ό,τι μπορούσε στον ένοπλο αγώνα του λαού μας για την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική απελευθέρωση. Η ηρωϊκή ΟΠΛΑ της Κατοχής και του εμφύλιου, μάλιστα, είναι η έμπρακτη απόδειξη ότι το ΚΚΕ εφάρμοσε με αυταπάρνηση, αλλά και "επαναστατικό επαγγελματισμό" τις λενινιστικές υποδείξεις για αξιοποίηση όλων των μορφών πάλης, ακόμα και των "παρτιζάνικων", "τρομοκρατικών" χτυπημάτων απέναντι στους συνεργάτες των ναζί και μετέπειτα δήμιους του λαού, όπως οι διάφοροι Χ-τες, ΜΑΥδες, ταγματασφαλίτες κλπ.

Για τους ίδιους ακριβώς λόγους, το ΚΚΕ ήταν αντίθετο στα "χτυπήματα" οργανώσεων όπως η 17Ν, την περίοδο μετά τη χούντα. Η πείρα από αντίστοιχες πρακτικές στο εξωτερικό και το πως αξιοποιήθηκαν σε βάρος του λαϊκού κινήματος, τα ιμπεριαλιστικά projects τύπου Gladio και "Κόκκινη Προβιά" και κυρίως η ορθή ανάγνωση της εσωτερικής πολιτικής κατάστασης αποτέλεσαν τα βάθρα αυτής της στάσης. Κι αν την πρώτη περίοδο που τα "χτυπήματα" είχαν, ας πούμε, στόχους με κάποιες αναφορές στον αντιδικτατορικό αγώνα ο προβοκατόρικος χαρακτήρας τους δεν ήταν εμφανής και στον πιο πολιτικά "απαίδευτο" πολίτη, αυτό έγινε πασίδηλο στη συνέχεια, όταν άρχισαν να στοχοποιούνται δευτεροκλασάτα πολιτικά στελέχη, επιχειρηματίες κλπ., σε μια περίοδο όπου ούτε δείγμα πολιτικής και οικονομικής κρίσης δεν υπήρχε στην κοινωνία, αντίθετα η ταξική πάλη ήταν σε διαρκή υποχώρηση - άλλωστε τα γεγονότα του '89-'91 ήταν κοντά. Δε θέλω να πω ότι η γραμμή του ΚΚΕ σε όλα τα θέματα ήταν σωστή την δεκαετία του '80 - άλλωστε το Κόμμα έχει βγάλει τα συμπεράσματά του από τα μέσα της δεκαετίας του '90 και μετά και έχει πραγματοποιήσει στροφή στις επεξεργασίες και τη δράση του. Ωστόσο, το σίγουρο είναι ότι αυτό δεν σχετίζεται, ούτε νομιμοποιεί τις προβοκάτσιες του ιμπεριαλισμού και του αστικού κράτους σε βάρος του λαϊκού κινήματος. Και βέβαια, στη σημερινή φάση, η επίκληση από τους μηχανισμούς που καπηλεύονται τα αρχικά της ηρωϊκής ΟΠΛΑ της "τρομοκρατίας" του αστικού κράτους και της ανάγκης να αντιταχθεί η λαϊκή αυτοάμυνα (φράσεις αντιγραμμένες από τις ανακοινώσεις του ΔΣΕ το 1946, όταν οι παρακρατικές συμμορίες σάρωναν την ύπαιθρο δολοφονώντας αγωνιστές και το κλίμα μύριζε μπαρούτι σε κάθε γωνιά της χώρας) είναι σαφές ότι όχι μόνο δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα (αλλοίμονο...), αλλά προδίδουν κιόλας τον καθοδηγημένο και ύποπτο χαρακτήρα τέτοιων ενεργειών. Ούτε ένας αγωνιστής, ούτε ένας δημοκράτης έλληνας, ούτε ένας συνειδητός εργάτης δεν πρέπει να αποπροσανατολιστεί από τέτοιες ενέργειες που μόνο σε βάρος του λαϊκού κινήματος μπορούν να αποβούν. Όλες μας οι δυνάμεις, όλη μας η ζωτικότητα ας στραφεί στο κύριο καθήκον: να αναπτυχθεί το εργατικό λαϊκό κίνημα, να βαθύνει ο προσανατολισμός του, να δυναμώσει ποιοτικά και ποσοτικά, ώστε να γίνει ικανό να φέρει στο επίκεντρο της πολιτικής πάλης το ζήτημα της εξουσίας.

Αυτοί λυσσάνε. Αλλά, είπαμε. Δε θα τους περάσει...

53 σχόλια:

  1. …Όλη, μωρέ, όλη μερούλα πόλεμο
    Όλη μερούλα πόλεμο το βράδυ καραούλι….

    «ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣ»

    Το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα που άκουσα τα τελευταία είκοσι χρόνια!

    Κλέφτης (φυσικά)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Από το «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ» του 1941 στο «ΒΗΜΑ» του 2009…
    Από το «ανοίγεται η περίοδος της ειρήνης» της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ» του 1941 στην «απλή διέλευση» των στρατευμάτων του Άξονα από την Ελλάδα (που θα μας είχε γλιτώσει από τόσες ταλαιπωρίες) της «ΑΥΓΗΣ» του 2009.
    ….Σαν να μην πέρασε μια μέρα για τους θεωρητικούς του δωσιλογισμού!

    Φλαν
    Ο Ιρλανδός Κλέφτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αναυδος

    Το μεγάλο ερωτηματικό για μένα είναι το εξής:
    Αν υποθέσουμε ότι η προκήρυξη συνδέεται με την επίθεση στο ΑΤ τότε πρόκειται καταφανώς για μυστικές υπηρεσίες και προβοκάτσια ολκής. Οι μέχρι στιγμής "τρομοκρατικές" οργανώσεις έχουν αναφορά κυρίως στον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο ο οποίος ακούει ΟΠΛΑ, Ζαχαριάδη, ΔΣΕ κλπ και τρέχει (Στίνας κλπ).
    Αν η προκήρυξη δε συν΄δεεται με το κρύπημα τότε ποιός την έγραψε και ποιός τη δημοσίευεσε (Ελευθεροτυπία) και γιατί.
    Η δεύτερη εκδοχή θυμίζει Πασοκ και Πάγκαλο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. επιτελους περιμεναμε τοσο καιρο!!! ω συντροφε που εισαι!!! καλα πρεπει να σου πω οτι τα κειμενα σου ειναι πιο δυσκολα και απο εισηγηση της αλεκας!!! πολυ πυκνογραμμενα και τοσα νοηματα σε 2 προτασεις. Φαντασου σε ολο αυτο το κειμενο!!!
    μπραβο, μπραβο και παλι μπραβο συντροφε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @Άναυδος

    Και μόνο η ανακοίνωση-πρόσκληση της ηγεσίας της ΠΟΣΔΕΠ είναι πολύ φλύαρη. Τόσο, που η «ΑΥΓΗ, που την πρώτη μέρα βιάστηκε να επιδοκιμάσει («Και άλλοι να μιμηθούν το παράδειγμα της ΠΟΣΔΕΠ»), τη δεύτερη έβαλε παράγοντα να τους ….μαζέψει.

    ΜΕΙΡΑΞ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εν τω μεταξύ ο Κοροβέσης ξαναμπαίνει (τον ξαναβάζουν) στοχευμένα στο παιχνίδι! Όπως και ο Αλαβάνος….

    Φιλήμων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Maramo

    Έχουν αποθρασυνθεί και κάνουν χοντρά λάθη; Ή μήπως βιάζονται πάρα πολύ;
    Υπάρχουν λόγοι να βιάζονται. Δεσμεύσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Το λέει «χοντρά» και ο Κώστας Καββαθάς στο ιστολόγιό του… Ο κόσμος το ‘χει τούμπανο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. «Μπορούσε να γίνει αλλιώς σε χώρα που θεωρεί ότι χρωστά την ανεξαρτησία της σε κλέφτες»; Αμείλικτο το ερώτημα! Αβίαστη η απάντηση: η βία εκπορεύεται από τα λανθασμένα πρότυπα που, από αδράνεια, συνήθεια ή ασυνειδησία ακόμη και η Πολιτεία καλλιεργεί…
    Επιτέλους, κάποιος τολμά να πει τα πράγματα με τ’ όνομά τους χωρίς να υπολογίζει το κόστος που τρέμουν οι πολιτικάντηδες! Μα οι Κλέφτες «απελευθέρωσαν την πατρίδα», αντιτάσσει ο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ»! Κάποιος ειρηνικός, καλόπιστος και ανυποψίαστος πολίτης, ασφαλώς δεν μπορεί να διακρίνει τις ύπουλες και σκοτεινές σκοπιμότητες που κρύβονται πίσω από παρόμοιες απόψεις.
    Δυστυχώς όμως, δεν είναι μόνον ο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ»… Μια ολόκληρη κοινωνία αντέδρασε στην ψύχραιμη ιστορική ματιά της κ. Ρεπούση, σε βαθμό που η απελθούσα κυβέρνηση αναγκάσθηκε (θέλησε) να αποσύρει το βιβλίο. Ένα βιβλίο που έβαζε τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις, παρουσιάζοντας τον Κολοκοτρώνη σε μέγεθος γραμματοσήμου και την Πατουλίδου σε μέγεθος πιστωτικής κάρτας. (Παλαιότερες προσπάθειες για να κατανοήσει η κοινωνία ότι η χώρα οφείλει την ανεξαρτησία της στους ξένους, όπως του πανεπιστημιακού κ. Πιζάνια στην εκπομπή της Μπ. Τσουκαλά, ήταν μάλλον σποραδικές, αγνοήθηκαν ή προκάλεσαν και διαμαρτυρίες).
    Παρομοίως, το πρόσφατο αποστασιοποιημένο από εθνικιστικές υστερίες άρθρο του κ. Νάσου Θεοδωρίδη, στην «ΑΥΓΗ», όπου, πολύ σωστά, ο καλός σχολιαστής επεσήμαινε το αυτονόητο, ότι δηλαδή η απλή διέλευση των στρατευμάτων του Άξονα θα είχε γλιτώσει τη χώρα από πλείστες όσες δοκιμασίες, αντιμετωπίστηκε από τα δύο άκρα του ολοκληρωτισμού, και κυρίως από τους αφελείς φίλα προσκείμενους στο ΚΚΕ ως….προδοτικό, δωσιλογικό, και, κατά τον προσφιλή τους όρο, «νεοταξικό»!
    Αλίμονο, όποιος αρθρώνει αλήθειες σ΄ αυτό τον τόπο, σπιλώνεται με το χειρότερο τρόπο.
    Αλήθεια, πόσο δίκιο είχε το «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ» όταν, δύο μόλις ημέρες μετά την κατάληψη της Αθήνας, δήλωνε ευθαρσώς ότι «τα ελληνικά προβλήματα που εδημιουργήθησαν από της 27ης Απριλίου δεν ημπορούν να αντιμετωπισθούν παρά εις το πλαίσιο της Νέας Ευρωπαϊκής πραγματικότητος. Πρέπει να καταλάβουμε ότι εφεξής αποτελούμεν μέρος ενός εκτεταμένου ηπειρωτικού συνόλου του οποίου όλα τα τμήματα θα έχουν αναποφεύκτως κοινότητα κατευθύνσεων και προπαντός κοινότητα συμφερόντων, οικονομικών και άλλων». Ποιος ειρηνικός πολίτης δεν θα προσυπέγραφε αυτό το προφητικό σχόλιο σήμερα; («Στερνή μου γνώση….»). Και ποιος καλόπιστος, ειρηνικός και υπεράνω σκοτεινών συμφερόντων φιλήσυχος άνθρωπος δεν αναγνωρίζει την αλήθεια που η «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» είχε το σθένος να διακηρύξει στις 29 Απριλίου 1941: «Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν-- περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία-- εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν». Ας αναρωτηθεί ο κάθε αναγνώστης: Ποιος είχε λόγους να οδηγήσει τον τόπο σε περιπέτειες;

    ΙΧΘΥΟΣΑΥΡΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ΥΓ. Εννοείται «δύο μόλις ημέρες μετά την κατάληψη της Αθήνας» από τους Γερμανούς. Το άρθρο του «Ε.Β.» είναι της 29ης Απριλίου 1941.
    Ι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Κάποιος

    Μόλις είδα το σχόλιό σου για την ΠΟΣΔΕΠ στο Φάρο.
    Απολύτως έτσι! Καμιά «σύμπτωση»…

    Amadea

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Να μου επιτραπεί να κάνω μερικές παρατηρήσεις, φαινομενικά άσχετες ...

    1. Το πείραμα Mr. Alexis, σχεδιάστηκε πολύ καλά και σε όλες του τις λεπτομέρειες, φυσικά δεν αφορούσε ούτε τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ούτε πολύ περισσότερο την Αριστερά.

    2. Μια πολύ μεγάλη παρέμβαση ειδικά στη Νεολαία μας έγινε στις εκλογές για την ευρωβουλή, όπου η καλά σχεδιασμένη και εκτελεσμένη από τα γνωστά τηλεοπτικά παπαγαλάκια τύπου Λαζόπουλου και Τριανταφυλλόπουλου προσπάθεια αποπολιτικοποίησης και απονεύρωσης του ελληνικού λαού, έστειλε ενάμισο εκατομμύριο ανθρώπους στην αποχή.

    3. Πριν ένα μήνα περίπου, γίναμε μάρτυρες της παράδοσης της εξουσίας από το ένα χέρι στο άλλο του ίδιου ακριβώς αχυράνθρωπου (με τα ... δυο ονόματα), απλά και μόνο για να ικανοποιηθεί το διαχρονικό απόφθεγμα ότι η σοσιαλδημοκρατία είναι η παράταξη εκείνη που κάνει πάντα τη βρώμικη δουλειά.

    4. Η απεμπόλιση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων σε στεριά και θάλασσα, το ξεπούλημα της Κύπρου, η ισοπέδωση κάθε είδους νόμου και δικαιώματος είναι μόνο Η ΑΡΧΗ για την εμπέδωση και στην Ελλάδα Οργουελικών σεναρίων !

    Για να γίνουν μερικά από αυτά που "εμφανίζονται" μπροστά αλλά και πίσω από το άρθρο σου (πραγματικά εμπνευσμένο), δυστυχώς πιστεύω ότι έρχονται πολύ χειρότερα, ΠΡΕΠΕΙ να μπορέσει ο κόσμος όχι μόνο να τα δεχτεί, αλλά και να τα δεχτεί με ευχαρίστηση !!!

    Οι προβοκάτσιες, αλλά και οι ανοιχτές υπομονευτικές δράσεις, θα πάρουν τις επόμενες μέρες δραματικές διαστάσεις.

    Ήδη έχει γίνει πολύ "δουλειά", εδώ θέλω να καταγραφεί και η ηθελημένη ή αθέλητη "συνεισφορά" ομάδων του ΣΥΡΙΖΑ ή και άλλων εξωκοινοβουλευτικών σχημάτων στην κατεύθυνση της λοβοτοποίησης της εργατικής τάξης.
    Και βλέπεις ανθρώπους αξιόλογους στο όνομα της εμφάνισής τους - άραγε με ποιο προσωπικό τίμημα; - ως αντιΚΚΕ και αυτοί (μιας και είναι πια στη ... μόδα) να ρίχνουν νερό με τους κουβάδες το μύλο της περιχαράκωσης έως και του εξωβελισμού κάθε εργατικού δικαιώματος και κατάχτησης !

    Κλείνοντας αυτή μου την παρέμβαση να δηλώσω ξεκάθαρα ότι και υποψιασμένοι είμαστε και ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε και ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ, δεν πρόκειται να αφήσουμε να περάσουν αυτά τα σχέδια.
    Στα σχέδια του ιμπεριαλισμού και των παπαγαλακίων τους, αντιτάσσουμε τα δικά μας, αυτά για την άλλη κοινωνία για τον Σοσιαλισμό και τον Κομμουνισμό !

    Θερμούς Χαιρετισμούς !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @Φάρος

    Αν μπορείς διευκρίνισε το (1). Επίσης, το «οι ανοιχτές υπομονευτικές δράσεις, θα πάρουν τις επόμενες μέρες δραματικές διαστάσεις», αν δεν υπάρχει πρόβλημα.
    Πάντως, περιδιαβάζοντας ιστολόγια διαφορετικών (και «κεντροδεξιών», και αυτό έχει τη σημασία του) αποχρώσεων, διαπιστώνω κι εγώ την τάση πολλών να αποστασιοποιούνται, να είναι δύσπιστοι, και να μη «χάφτουν» οτιδήποτε τους σερβίρεται…εκτός από τους «κολλημένους». Και γενικότερα λοιπόν, ο κόσμος μοιάζει να είναι όντως πονηρεμένος.

    Φιλήμων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ιδού τι αλίευσα στο ιστολόγιο «Στέλιος Παπαθεμελής»:

    «[…]στον δικτυακό ιστότοπο του Έλληνα Πρωθυπουργού, [υπάρχει πρόταση…] στους επισκέπτες, να διαβάσουν το βιβλίο “Το βάσανο της ιστορίας” [του Ουμούτ Οζκιριμλί και του Σπύρου Σοφού].
    Οι δύο ανιστόρητοι “ιστορικοί”, σε κατάσταση έκστασης, ξερνούν κάθε αποκύημα της νοσηρής φαντασίας τους κατά του Ελληνισμού.
    Ενδεικτικά:
    - Ονομάζουν την επανάσταση του ?21 “εθνικιστικό κίνημα” και της επιρρίπτουν “στρατηγικές εξαναγκασμού, προσηλυτισμού, εκδίωξης και εξόντωσης των Τούρκων”.
    - Χαρακτηρίζουν τους “δεσμούς” της Οθωμανικής αυτοκρατορίας με τους ραγιάδες, “οργανική σχέση όπως ακριβώς εκείνη μεταξύ μιας μητέρας και των παιδιών της”!!!.
    Φανταστείτε τι έγκλημα έκαναν ο Κολοκοτρώνης ο Μακρυγιάννης και οι άλλοι αγωνιστές, να αποσπάσουν τα παιδιά, από τη “μητέρα” Τουρκία! […]»

    ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣ !
    ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣ !
    ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣ !

    Φλαν
    Ο Ιρλανδός Κλέφτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αυτά που γράφονται εδώ

    http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=8/11/2009&id=11495&pageNo=9&direction=-1

    εξηγούν γιατί «βιάζονται» και τι «δεσμεύσεις» έχουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Προς Φιλήμων :
    Απαντώ ευχαρίστως ...

    Ένας από τους τρόπους που όλα αυτά τα χρόνια χρησιμοποιεί το κεφάλαιο, ο καπιταλισμός και οι άνθρωποί τους για να ποδηγετούν το λαϊκό κίνημα και γενικά τους ψηφοφόρους, ώστε να "παίρνονται" τα κατάλληλα γι αυτούς αποτελέσματα, είναι και θα είναι και στο μέλλον Ο ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ !
    Επιχειρήθηκε και με τον Βούγια στη Θεσσαλονίκη, είχε πρόσκαιρα αποτελέσματα και όταν είδαν ότι δεν πέρναγε πια "μεταφέρθηκε" το αντικείμενό τους στο ΠΑΣΟΚ !
    Ο Αλέξης, ως νέος άνθρωπος ήταν πιο κατάλληλος - η πρώτη φάση ήταν στο Δήμο της Αθήνας - φυσικά και πιο "πρόθυμος" να παίξει το ρόλο του ...
    Τα έντεχνα και άκρως στημένα γκάλοπ πριν λίγα χρόνια στόχο είχαν να ενισχυθεί ο δικομματισμός και ιδίως το ΠΑΣΟΚ, και φυσικά όχι ο ΣΥΝ ή ο ίδιος ο Τσίπρας !
    Το πρόσφατο αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών έδειξε πως οι σχεδιασμοί πέτυχαν απόλυτα.
    Τώρα έχει ανατεθεί άλλο ... "έργο".
    Το έργο της υπομόνευσης των εργατικών αγώνων, με εντελώς αποπροσανατολιστικές αναφορές είτε μιλάμε για το Λιμάνι είτε για τα stage, είτε για άλλες κινητοποιήσεις που θα γίνουν σε λίγο καιρό.
    Φυσικά δεν ... ξεχνούν και το ρόλο τους ως γνήσιοι αντικομμουνιστές με συκοφαντίες και λασπολογία στα κανάλια και αλλού, χρησιμοποιώντας πολλές φορές πραγματικούς αγνούς αγωνιστές, που καταφέρνουν να παρασέρνουν, σαν τον εκφωνητή του ραδιοφώνου του πολυτεχνείου και άλλους ...

    Αυτά τα λίγα, γιατί εννοώ και πολλά περισσότερα ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @Φάρος

    Ευχαριστώ για την απάντηση, το (1) μου το κάλυψες, με την αναφορά στο πέραν του ΣΥΝ κλπ. πεδίο.
    Για το δεύτερο, λες «εννοώ και πολλά περισσότερα ...» Το ήξερα, γι’ αυτό σε «κέντρισα» αλλά δεν….

    Φιλήμων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Καλημέρα και καλή εβδομάδα στους φίλους τους ιστολόγιου!

    Βεβαίως, θα συμφωνήσω με το Φάρο πως οι "υπονομευτικές δράσεις" έχουν ακόμα πολύ μέλλον. Ακριβέστερα: τέτοιες δράσεις ΉΔΗ είναι σε εξέλιξη ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ με "χτυπήματα" όπως αυτό που αναλύσαμε. Γιατί, πως αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς:

    1) την αισχρή επίθεση ενάντια στο Κόμμα με αφορμή το θάνατο της Έλλης Παππά και την προσπάθεια "οικειοποίησης" του Ν. Μπελογιάννη από τη ...σώφρονα "αριστερή σκέψη" των προσκυνημένων τύπου Κύρκου κλπ., ταυτόχρονα με το αναμάσημα των γνωστών χαρακτηρισμών και ύβρεων περί "αυταρχικού ΚΚΕ", "ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος", του Ζαχαριάδη-τέρατος που "θυσίαζε" στελέχη προς ίδιον όφελος και άλλα ελεεινά που η ίδια η ιστορία έχει οδηγήσει σε πλήρη χρεωκοπία.

    2) το όργιο αντικομμουνιστικής προπαγάνδας με τη συμπλήρωση των 20 χρόνων από το γκρέμισμα του "τείχους του Βερολίνου". Μέχρι και ...εκδήλωση για παιδιά οργάνωσαν, με ομιλητή (ποιόν άλλο;) το γνωστό Δρούτσα, για να προπαγανδίσουν την "κατάρρευση του ολοκληρωτισμού". Κατά τα άλλα, σε εφημερίδες, τηλεοπτικά δίκτυα, ραδιοσταθμούς, ειδησεογραφικά sites, όπου μπορεί κανείς να φανταστεί, θα βρει ένα σωρό "αφιερώματα", αρθρογραφίες, εκδηλώσεις αφιερωμένες στην (προσωρινή) "νίκη της δημοκρατίας" (τους). Και, βεβαίως, η "γαρνιτούρα" είναι γνωστή: και στη χώρα μας έχουμε "εκπροσώπους" αυτού του "τέρατος" που "σκοτώθηκε" πριν 20 χρόνια, τους λένε ΚΚΕδες, τους ξέρουμε από παλιά, να τι κάνανε στον εμφύλιο κλπ. κλπ.

    3) στα παραπάνω, έρχεται να προστεθεί και η δέουσα καλλιτεχνική "βοήθεια", δια χειρός του γνωστού Παντελή Βούλγαρη, ο οποίος ανέλαβε να μας προσφέρει "διέξοδο": όλοι "αδέρφια" είμαστε! Δοσίλογοι και ΕΑΜίτες, δήμιοι και θύματα, αφεντικά και εργάτες - γιατί να αλληλοσφαζόμαστε αφού είμαστε όλοι Έλληνες; Αλλά βέβαια, η άρχουσα τάξη που φτάνει να θεωρεί "τρομοκράτες" τους αγωνιστές του '21, θα "κωλώσει" να αναγνωρίσει ως "πατριώτες" τους συνεργάτες των Γερμανών; Κρίμα μόνο για το σκηνοθέτη... από τα "Πέτρινα Χρόνια" που μας έκαναν να δακρύσουμε και να ανατριχιάσουμε από περηφάνεια και συγκίνηση, μέχρι εδώ που έφτασε, είναι πολύς δρόμος και η κατρακύλα απότομη... Κρίμα...

    Να δούμε τι άλλο θα δουν τα μάτια μας τις επόμενες μέρες. Ας τα έχουμε τετρακόσια, γιατί το σκοτάδι είναι ήδη πολύ βαθύ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ναι, ό,τι μπορούν το κάνουν Κάποιε – με τις καρακιτσάτες φιέστες, τις χάντρες και τα καθρεφτάκια και τα «αφιερώματά» τους. Γιατί όμως εγώ, που δεν είμαι και ο ορισμός του αισιόδοξου ανθρώπου, τα βλέπω λίγο καλύτερα τα πράγματα;
    Θεωρώ πως όλο αυτό το βαρυφορτωμένο σκηνικό έχει αρχίσει να κουράζει τους περισσότερους. Παρείναι κραυγαλέο και έρχεται σε δραματική αντίθεση με την πραγματικότητα που βιώνουν.
    Δες τη γενικευμένη πια αντίθεση απέναντι στην νεοεποχίτικη παγοσμιοποίηση. Η αντίθεση μπορεί να προέρχεται από τους πιο υγιείς μέχρι τους πιο απίθανους και «κουφούς» κύκλους, τις πιο παράδοξες ιδεολογικές συνθέσεις… Όμως σημασία έχει ότι υπάρχει αυτή τη στιγμή –όσο κι αν οι περισσότεροι δεν αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, όσο κι αν η οργή δεν είναι εστιασμένη (Ρουμανία)
    Ασφαλώς ξέρεις τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις της Γιούροστατ….
    Να και μια άλλη, τρέχουσα:

    RT asks

    Has the world taken the chance for change since the fall of the Berlin Wall?

    25% : No, geopolitics still divides people’s lives
    8% : Yes, politicians learnt the lessons from history
    18% : Not yet, but all walls eventually crumble
    49% : No, things have become even worse

    Δηλαδή, κοντά στους μισούς απαντούν ότι τα πράγματα χειροτέρεψαν από την πτώση του τείχους και μετά….Και 25% ότι δεν άλλαξε τίποτα προς το καλύτερο.
    Είναι τα συμπεράσματά μου αυθαίρετα; Δεν ξέρω. Βλέπω όμως πολύ καθαρά ότι το Πάρτι των Βρικολάκων όλο και λιγότερους πείθει.

    ΥΓ. Δες και ότι στη Βρετανία, λ.χ., η αντίθεση στον νεο-αποικιακό πόλεμο στο Αφγανιστάν έχει φτάσει στο 63%!

    ΜΕΙΡΑΞ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Γεια χαρά σας !

    Σχετικά με τον Παντελή Βούλγαρη: Επειδή δεν θέλω να πιστέψω ότι η ταινία έγινε ... εν αγνοία του ή εκείνος μεν είχε καλές προθέσεις η ταινία βγήκε ... αντικομμουνιστική, ή ότι δεν το ... κατάλαβε ..., θέλω να σημειώσω, απλά, το εξής ερώτημα - σενάριο:
    "Αν οι γνωστές υπηρεσίες, θέλαν να "γυρίσουν" ένα έργο στην Ελλάδα, που αθώα αθώα θα ξετίναζε την κατ΄αυτούς κομμουνιστική προπαγάνδα, ποιον θα διάλεγαν να την κάνει ;
    Έναν άσχετο ιδεολογικά με την Αριστερά ... έναν μικρής εμβέλειας ... έναν που δεν θα τον ήξερε κανένας ;;; "

    Μην με παρεξηγήσει κανένας, αθώο είναι και το δικό μου σενάριο ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Κάποιε, τα περί "ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος" δεν είναι από απόφαση κάποιας ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ γύρω στο 1956-7; Έχει αναιρεθεί αυτή η εκτίμηση;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Νίκο μου, από όλο το κείμενο και τη συζήτηση που επακολούθησε, εσύ αυτό βρήκες άξιο σχολιασμού; Μωρέ μπράβο... φαίνεται, ή σε όλα τα άλλα σε έπεισα, ή αποφεύγεις να πεις που και γιατί διαφωνείς... κρίμα...

    ΥΓ. πάντως, μια ματιά στο "Ρ" της 8/11/09 θα σε πείσει ότι δε λέω "δικά μου". Άλλωστε, υπάρχει ανώμαλο και "ανώμαλο" καθεστώς. Υπάρχει η φυσική ανωμαλία που προξενεί η βαθιά παρανομία και η "ανωμαλία" λόγω ηθελημένης και δόλιας στάσης της ηγεσίας. Ε, ναι... αυτή την "ανωμαλία" που ήθελε το Ζαχαριάδη ύποπτο ως και για προδοσία, την έχει εδώ και καιρό αναιρέσει το Κόμμα - και άργησε κιόλας, αν θες τη γνώμη μου. Να πεις στις πηγές σου - όποιες και αν είναι - να σε ενημερώνουν εγκαίρως...

    http://www1.rizospastis.gr/page.do?publDate=8/11/2009&id=11495&pageNo=18&direction=-1

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. @ΜΕΙΡΑΞ

    Φίλε μου, δε λέμε κάτι διαφορετικό... Όπως λέει και το ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ, "το πιο βαθύ σκοτάδι, είναι λίγο πριν ξημερώσει"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Πολύ σωστά! Δες λοιπόν και αυτό, το πιο πρόσφατο αποτέλεσμα:

    «Has the world taken the chance for change since the fall of the Berlin Wall?

    15% : No, geopolitics still divides people’s lives
    4% : Yes, politicians learnt the lessons from history
    11% : Not yet, but all walls eventually crumble
    70% : No, things have become even worse»

    Ο αστάθμητος παράγοντας, που λέμε. Δεν ξέρω πώς θα το δικιολογήσουν αυτό, τέτοια μέρα που τους έτυχε το χουνέρι. Σε μια άλλη περίπτωση είχαν πει ότι τους «την έπεσαν» οι «χάκερς», τα παλιόπαιδα. Τώρα φαντάζομαι ότι θα σιωπήσουν (και καλά θα κάνουν).

    ΜΕΙΡΑΞ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Κάποιε, σ' ευχαριστώ για το λινκ, που μου είχε ξεφύγει. Πολύ ενδιαφέρον. Η αρθρογραφία του Ριζοσπάστη έχει πράγματι αποκαταστήσει τον Ζαχαριάδη. Όμως, επίσημη αποκατάσταση δεν έχει ακόμη γίνει, εννοώ με απόφαση ολομέλειας της ΚΕ όπως είναι το πρέπον και το σωστό, ώστε να γίνει επιτέλους το ΚΚΕ το μεγαλύτερο (μ-λ) κόμμα της Ευρώπης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. «Αυτοί λυσσάνε….» γράφεις τελειώνοντας το άρθρο σου. Το είδαμε και στο νέο τους παραλήρημα (Βότσης)….

    Flann
    Ο Ιρλανδός Κλέφτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Αγαπητέ Νίκο Σαραντάκο, θέλω να μου επιτρέψεις να σου πω δυο λόγια.
    Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοείς με την "αποκατάσταση" του Νίκου Ζαχαριάδη.
    Και επίσης δεν ξέρω αν εννοείς αυτό που λες ότι ΘΕΛΕΙΣ το ΚΚΕ να γίνει το μεγαλύτερο Κόμμα στην Ευρώπη.
    Επίτρεψέ μου απλά μια ας την πούμε είδηση:

    " Την Κυριακή 23 Αυγούστου φέτος το 2009, στις 10 το πρωί, οι Κομματικές Οργανώσεις του ΚΚΕ της Α Περιφέρειας Αθήνας, πραγματοποίησαν εκδήλωση τιμής στο Νίκο Ζαχαριάδη ".

    Θα μου επιτρέψεις να θεωρήσω αυτή την εκδήλωση - θα μπορούσαμε φυσικά να μιλάμε για ώρες σε παρόμοιες εκδηλώσεις - κάτι παραπάνω από "αποκατάσταση" όπως την εννοείς εσύ !

    Σας χαιρετώ όλους !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Φάρε, ίσως η διατύπωσή μου ήταν κάπως ασαφής και λυπάμαι που σε παραπλάνησα. Με την αποκατάσταση του Ζαχαριάδη δεν συμφωνώ καθόλου, έστω κι αν η προσωπική του πορεία μετά το 1956 προκαλεί τον σεβασμό και την αγανάκτηση για τους σοβιετικούς.

    Πιστεύω ότι με την αποκατάσταση του Στάλιν πρώτα και του Ζαχαριάδη στη συνέχεια, το ΚΚΕ φτύνει το παρελθόν του έως το 1991 και επιδιώκει να μετατραπεί στο μεγαλύτερο (μ-λ) κόμμα της Ευρώπης. Πώς λέμε ΚΚΕ (μ-λ), ΜΛ-ΚΚΕ; Έτσι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Νίκο, παρατηρώ μια ιδιαίτερη "δυσπεψία" από πλευράς σου στο να τοποθετείσαι στα ερωτήματα που σου τίθενται, την ίδια στιγμή που ζητάς (και καλά κάνεις ασφαλώς) να απαντούν οι άλλοι σε αυτά που ρωτάς ή θέτεις εσύ. Η πολιτική συζήτηση (και η κάθε συζήτηση, θα έλεγα) απαιτεί μια στοιχειώδη αμοιβαιότητα, ώστε να μην εκφυλίζεται - όπως στην περίπτωσή σου φοβάμαι πως πάει να γίνει - παράθεση μόνπλευρων "μονολόγων"...

    Επιμένω λοιπόν να σε ρωτάω: σχετικά με το άρθρο και τη συζήτηση, ποια είναι η γνώμη σου; συμφωνείς; διαφωνείς και που; Δεν ήταν ο Ζαχαριάδης το θέμα του άρθρου, ένα σχόλιο έγινε στα πλαίσια ενός προβληματισμού για την όξυνση του αντικομμουνισμού. Για την "ταμπακιέρα" αυτή, θα πάρεις θέση επιτέλους;

    ΥΓ. Ωστόσο, για να μη θεωρηθεί ότι υπεκφεύγω και επί του συγκεκριμένου, κάνεις (εν μέρει) λάθος φίλε μου και σου ξαναλέω να προσέχεις τους όποιους πληροφοριοδότες σου. ο Ν. Ζαχαριάδης έχει αποκατασταθεί ως προς την κατηγορία του ύποπτου για συνεργασία με τον εχθρό, ήδη από την 11η Ολομέλεια της ΚΕ, το 1967. Όσο για την αποκατάστασή του στο Κόμμα, το Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ, πρόσφατα (δες το Link) έχει τοποθετηθεί ότι το θέμα θα αντιμετωπιστεί στα πλαίσια του β' τόμου της ιστορίας του ΚΚΕ (1950-1974), ο οποίος ασφαλώς και θα λάβει έγκριση από αρμόδιο κομματικό σώμα...

    http://www.kke.gr/2002_5/kke_epishma_keimena_tomos_enatos_1961-67_sygxronh_epoxh_

    Όσο για τη λεπτή ειρωνεία περί (μ-λ) κλπ., ο "πόνος" ορισμένων που δεν τα έχουν καταφέρει ούτε το 1956-58 (παρά την αρχική τους επιτυχία), ούτε το 1968, ούτε το 1989-91 δεν κρύβεται. Όμως, βρε παιδιά, τι να γίνει; "Ξυδάκι", που λέει κι ο λαός μας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Με συγχωρείς, αγαπητέ, αλλά το θέμα του άρθρου προσωπικά δεν με εμπνέει τόσο ώστε να αποδυθώ σε συζήτηση και μάλιστα επώνυμα.

    Έπειτα, όταν γράφεις σεντόνια, πρέπει να περιμένεις ότι ο κάθε σχολιαστής σου θα ασχοληθεί με μια ακρούλα του σεντονιού. Είναι σαν το ανέκδοτο με τον ελέφαντα, που ο ένας τον έπιασε από την ουρά, άλλος από τα πόδια, άλλος από την προβοσκίδα. Στο καθαυτό άρθρο σου δεν βρήκα σκόπιμο να τοποθετηθώ, μου κίνησε όμως το ενδιαφέρον το ανεξάρτητο μεταγενέστερο σχόλιό σου ότι η κηδεία της Έλλης Παππά ήταν, λέει, αφορμή για επίθεση στο ΚΚΕ, επειδή έτυχε να βρεθώ κι εγώ εκεί (στην κηδεία, εννοώ) και να γνωρίζω τη μακαρίτισσα από τότε που ήταν στο ΚΚΕ.

    Από κει και πέρα, αν το ΚΚΕ θέλει, σε ένα εντελώς λογικό και συνεπές σχήμα, να αγκαλιάσει και τον Ζαχαριάδη μετά τον Στάλιν, με γεια του και με χαρά του. Εμείς θα πάρουμε από το καρπούζι την κόκκινη σάρκα και τα κουκούτσια σου τα αφήνουμε ευχαρίστως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Και επειδή βιάστηκα να πατήσω το κουμπί. Προφανώς ο ΝΖ δεν ήταν συνεργάτης του εχθρού. Εννοούσα την αποκατάστασή του στο Κόμμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Μαριάνθη

    Από τραγικά επίκαιρο ποίημα του Ζιλ Βαλέ στον σημερινό «Ριζοσπάστη»:
    «Ξεπουλημένα γουρούνια! Δε διατρέχουν άλλο ρίσκο παρά να λιπανθούν από τη βροχή των φτυσιμάτων…»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Ενδιαφέρον είναι επίσης ότι η μετάφραση αυτή έχει γίνει από τον Γιώργο Ρούση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Νίκο Σαραντάκο, σ΄ευχαριστώ που μπήκες στον "κόπο" να μου διευκρινήσεις κάποια πράγματα.
    Εγώ, φυσικά, σε γνωρίζω και από άλλους "διαλόγους" μας - με την ευκαιρία, Κάποιε μην περιμένεις καμία επί της ουσίας απάντηση, έχουν σαφή εντολή να μπαίνουν στα red blogs, να επιτίθενται και να την ... κάνουν - , άρα σου ζήτησα αυτές τις διευκρινήσεις για να καταλάβουν και οι άλλοι συνομιλιτές εδώ, ότι αν και αξιόλογος άνθρωπος έχεις (με την θέλησή σου) ταχθεί με τον ιμπεριαλισμό !
    Εγώ, επίσης, ξέρω πολύ καλά, ότι το πρόβλημά σου (όπως και όλων των άλλων που βρίσκεστε στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) δεν είναι ούτε ο Ζαχαριάδης ούτε ο Στάλιν (άλλωστε να δεν το ξέρετε, έχουν και οι δύο προ πολλού ... πεθάνει!!!), αλλά το ΚΚΕ !
    Ναι έτσι είναι και ας βρεθεί κάποιος από σας να το παραδεχτεί δημόσια !
    Το εντεταλμένο έργο σας είναι η κατασυκοφάντηση και το λυσσαλέο χτύπημα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας !

    Για αυτό και δεν απαντάς επί της ουσίας του άρθρου του Κάποιου, τι να πεις ...

    Και για να το τελειώνουμε εδώ και μια για πάντα:
    Ο Μαρξ, ο Ένγκελς, ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Βελουχιώτης, ο Σαράφης, ο Μπελογιάννης, ο Πλουμπίδης, ο Ζαχαριάδης και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι είναι ΠΑΙΔΙΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ, ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ, ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ που εμείς οι υπόλοιποι σήμερα και αύριο περπατώντας στο δρόμο που χάραξαν θα παλεύουμε ακόμα και για σένα ...
    Το κατάλαβες ;;;
    Δεν νομίζω ... αλλά ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Φάρε, από τα παραπάνω ονόματα μπορείς να κρατήσεις τον Ζαχαριάδη και τον Στάλιν. Οι υπόλοιποι είναι και δικοί μας. Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ δεν είναι αποκλειστική ιδιοκτήτρια των παραδόσεων, όπως δεν είναι, ας πούμε, η σ. Μπιφέ ιδιοκτήτρια των παραδόσεων του Μορίς Τορέζ ή το σημερινό ΚΚΙ των παραδόσεων της Πασιονάριας. Άλλωστε, η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ έχει αποποιηθεί τις παραδόσεις των προηγούμενων δεκαετιών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Νίκο, συμφωνώ ότι το ζήτημα δεν είναι "ιδιοκτησιακό", αλλά πολιτικό... Επειδή λοιπόν έβαλες το "μας" (και δικοί "μας"), θα σε παρακαλέσω να κατονομάσεις "ποιοί είστε εσείς" για να συζητήσουμε μετα αν ο Λένιν κι ο Πλουμπίδης είναι "και δικοί σας"... Κατά δήλωσιν, όπως ξέρεις, κανείς δεν είναι κανενός. Κατά τις πράξεις του και τις επιλογές του, όμως, είναι και παραείναι...

    Σε περιμένω λοιπόν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Εκείνοι που έχουν περάσει από το ΚΚΕ ή την ΚΝΕ ή άλλες κομμουνιστικές οργανώσεις και κόμματα και εξακολουθούν να αυτοπροσδιορίζονται αριστεροί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Αγαπητέ Νίκο, επίτρεψέ μου να σου πω ότι οι μορφές αυτές δεν ανήκουν στην "αριστερά" γενικά κι αόριστα, αλλά στην επαναστατική, στην κομμουνιστική αριστερά. Αν λοιπόν αυτοπροσδιορίζεσαι ως κομμουνιστής, μπορούμε να συζητήσουμε αν και τι είδους σχέση έχεις με όλους αυτούς (κι αν μπορείς να "τεμαχίζεις" αυτή τη σχέση - αυτούς κρατώ, τους άλλους στους χαρίζω). Αν δεν αυτοπροσδιορίζεσαι ΣΗΜΕΡΑ ως κομμουνιστής, η συζήτηση περιττεύει... Λοιπόν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Φίλτατε Κάποιε, δύο τινά: πρώτον, δεν είσαι σε κάποια προνομιακή θέση για να αποφασίζεις και να δίνεις πιστοποιητικά για το ποιος δικαιούται να θεωρεί δικόν του τον Πλουμπίδη ή τον Μπελογιάννη και ποιος όχι. Αν εσύ απαιτείς να εξετάσεις μία φορά τη δική μου σχέση έστω με τον Πλουμπίδη, εγώ θα σου πω ότι δικαιούμαι δέκα φορές να αμφισβητήσω τη δική σου σχέση, διότι τον Πλουμπίδη τον κατασυκοφάντησε ο άνθρωπος τον οποίο εσύ και το κόμμα σου λατρεύετε και αποκαθιστάτε μετά βαΐων και κλάδων.

    Δεύτερον, δεν σου φαίνεται σόλοικο να κάνεις ατομικές ερωτήσεις για το πώς προσδιορίζεται κάποιος που γράφει επώνυμα, όταν εσύ γράφεις ανώνυμα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Εκλεκτέ Νίκο, έχω ακριβώς όσο δικαίωμα έχεις κι εσύ να μιλάς με υποτιμητική ειρωνεία για "το μεγαλύτερο μ-λ της Ευρώπης", για "κόκκινη σάρκα" και "κουκούτσια" και άλλα, δηλωτικά του εξόχως υψηλού επιπέδου πολιτικής κουλτούρας που σε διακρίνει. Αντιστρέφοντας την απίθανη συλλογιστική σου, θα σου πω ότι είσαι ο τελευταίος που μπορεί να έχει γνώμη για την εσωτερική ζωή και την αποτίμηση της Ιστορίας ενός χώρου από τον οποίο συνειδητά αποχώρησες. Ποιος σου είπε ρε φίλε ότι μόνο εσύ και όσοι αποχώρησαν (ή μήπως "αναχώρησαν";) είχατε "ευαισθησίες" και "διαφωνίες"; Ποιος σου αναγνώρισε το μονοπώλιο της κριτικής σκέψης, έναντι της "σιωπηρής αποδοχής"; Οι χιλιάδες κομμουνιστές που πέθαναν με το όνομα του Στάλιν και του Ζαχαριάδη στα χείλη, οι χιλιάδες κομμουνιστές που δεν γονάτισαν το 1992, που έμειναν ακλόνητοι στα ιδανικά και τις αρχές του ΚΚΕ τι ήταν; πρόβατα χωρίς κριτική σκέψη κι είσαι εσύ ο "σοφός" και "κριτικά σκεπτόμενος" επειδή την κοπάνησες στην πρώτη (ή στη δεύτερη ή στην εκατοστή, δεν έχει σημασία) δυσκολία;

    Άσε, φιλαράκο, να έχουν τον πρώτο λόγο εκείνοι που "άντεξαν" εκεί όπου εσύ υποχώρησες και την έκανες με ελαφρά πηδηματάκια για το ωραίο σου σπιτάκι. Και, συγχρόνως, προσπάθησε να κατανοήσεις ότι η προσωπική σου επιλογή απέναντι στο κόμμα και στο κίνημα, σου επιβάλλει μεγαλύτερη σεμνότητα στο που, πως και πότε κάνεις την όποια κριτική σου. Συγγνώμη για τον τόνο, αλλά δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

    Δεκάρα δε δίνω αν μου απαντήσεις κανένα δακρύβρεχτο και τάχα μου "θιγμένο" εξάψαλμο. Δεκάρα δε δίνω για κάτι τέτοιους σαν και σένα - στην κομματική μου ζωή έχω δει ουκ ολίγους - που σαν καλομαθημένοι μικροαστούληδες δεν κατάλαβαν ότι, πάντα, στη ζυγαριά η ιδιότητα του κομμουνιστή μετράει πάνω από ο,τιδήποτε. Ο Πλουμπίδης, "φίλε", που τόσο αμετροεπώς επικαλείσαι διακήρυξε ότι "τιμή του έχει την τιμή του ΚΚΕ" ακόμα και όταν το Κόμμα του απηύθυνε την ύψιστη των κατηγοριών. Ο Ζαχαριάδης πέθανε γράφοντας ότι "κανένας δε μπορεί να λερώσει το ΚΚΕ χρησιμοποιώντας το όνομά του". Πριν μιλήσεις, κοίτα τον εαυτό σου στον καθρέφτη και απάντησε τι θα είχες κάνει εσύ στη θέση τους - εσύ, που κάθεσαι "σοφά" και "κριτικά" στη ζεστασιά του "απ'έξω" (αν δεν είσαι κιόλας πουθενά αλλού "μέσα", γιατί δεν το ξεκαθάρισες) και παριστάνεις τον κριτή. Άσε μας, άνθρωπέ μου, δε χρειαζόμαστε τη "σοφία" σου. Θα το βρούμε το δρόμο μας, μην ανησυχείς. Μπορεί να μη σκεφτόμαστε τόσο "κριτικά", όσο η σοφολογιότητά σου, αλλά ξέρουμε ένα πράγμα: πως η ιστορία θα πάει μπροστά με το αίμα και την καρδιά μας. Και λάθη θα γίνουν και εγκλήματα καμιά φορά. Αντί να μυξοκλαίμε σε μια γωνιά, κουνώντας επιτιμητικά το δάχτυλο, είμαστε μέσα στον αγώνα για να σηκωθούμε ξανά και να πάμε μπροστά.

    Αν μπορώ σε κάτι να σου φανώ χρήσιμος, σου αφιερώνω το ποίημα του Μπρεχτ:

    "Ακούμε: δε θέλεις πια να δουλέψεις μαζί μας.
    Γονάτισες. Δεν μπορείς άλλο να τρέχεις.
    Κουράστηκες. Δε μπορείς πια να μαθαίνεις καινούργια.
    Ξόφλησες.
    Κανείς δε μπορεί να σου ζητήσει να κάνεις πια τίποτα.

    Μάθε λοιπόν:
    Εμείς το ζητάμε.

    Σαν κουραστείς κι αποκοιμηθείς
    Κανείς δε θα σε ξυπνήσει πια να πει:
    Σήκω το φαΐ ειν’ έτοιμο.
    Γιατί να υπάρχει έτοιμο φαΐ;
    Σαν δε θα μπορείς άλλο να τρέχεις,
    θα μείνεις ξαπλωμένος. Κανείς
    Δε θα σε ψάξει για να πει:
    Έγινε επανάσταση. Τα εργοστάσια
    Σε περιμένουν.
    Γιατί να γίνει επανάσταση;
    Όταν πεθάνεις θα σε θάψουν
    Είτε φταις που πέθανες είτε όχι.

    Λες:
    Πολύ καιρό αγωνίστηκες. Δεν μπορείς άλλο πια
    ν’ αγωνιστείς.
    Άκου λοιπόν:
    Είτε φταις είτε όχι:
    Σαν δε μπορείς άλλο να παλέψεις, θα πεθάνεις.

    Λες: Πολύ καιρό έλπιζες. Δεν μπορείς άλλο πια
    να ελπίσεις.
    Έλπιζες τί;
    Πως ο αγώνας θαν’ εύκολος;

    Δεν είν’ έτσι.
    Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες.

    Είναι τέτοια που:
    Αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο
    Δεν έχουμε ελπίδα.
    Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει
    Θα χαθούμε.

    Οι εχθροί μας περιμένουν να κουραστούμε.

    Όταν ο αγώνας είναι στην πιο σκληρή καμπή του.
    Οι αγωνιστές έχουν την πιο μεγάλη κούραση.
    Οι κουρασμένοι, χάνουν τη μάχη".

    Καληνύχτα, Νίκο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. @Κάποιος που σκέφτεται...

    (Στις 10-11-09 έστειλα το παρακάτω σχόλιο σε άλλο μπλογκ, με αφορμή ένα κύριο που με την ακατάσχετη παρενθοντολογία του και προκαλώντας συνεχώς τους μπλογκερς σε απαντήσεις, δεν τους άφηνε να ασχοληθούν με τα σημερινά προβλήματα. Μεγάλη ευθύνη είχαν κι αυτοί. Το ίδιο σχόλιο το στέλνω και σε σας. Έχω μόνο αφαιρέσει το ψευδώνυμο του σχολιαστή που το απευθύνω γιατί δεν έχει σημασία. Παρακαλώ να το πάρετε υπόψη σας.)

    Εγώ τώρα, που μάλλον είμαι αρκετά νεότερός σας, και σας παρακολουθώ από καιρό, άναυδος, έχω να πω τα εξής: ότι όλα αυτά που έγιναν ή δεν έγιναν καθόλου δε με αφορούν. Ότι κανέναν άνεργο, κανέναν εξόριστο στο τεράστιο στρατόπεδο που λέγεται «Αθήνα» δεν ενδιαφέρουν. Ότι είστε αφόρητα πληκτικός και μονότονος. Ότι έχετε ιδεοληψίες, εμμονές, ενοχές, νευρώσεις, δεν ξέρω τι, αλλά αυτό είναι προσωπικό σας θέμα, λύστε το. Ότι όλα αυτά δείχνουν πόσο απομακρυσμένος είστε από την πραγματικότητα που «καίει» τους νέους και πόσο αδιαφορείτε γι’ αυτούς.
    Προς αυτούς τους οποίους συστηματικά προκαλείτε, θα πω: όσο δέχονται να παίζουν το βαρετό παιχνίδι σας, όσο ξοδεύουν φαιά ουσία για να απαντούν σ΄εσάς και τους ομοίους σας, αντί να στρέφουν τη προσοχή τους στο σήμερα και στην αδιέξοδη πραγματικότητα που βιώνουμε, τόσο απομακρύνονται -–κι αυτοί—από μας. Ας το έχουν υπόψη τους αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Να πάμε μπροστά, αλλά πού;

    Τέσπα, εκτιμώ την απάντηση και σε διαβεβαιώνω πως αν δεν είχες αναφερθεί στην "επίθεση στο κόμμα" με αφορμή την κηδεία της Έλλης Παππά δεν θα είχα σχολιάσει καθόλου. Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Αγαπητέ Νίκο Σαραντάκο, δυο λόγια μόνο:

    1. Εγώ σου είπα στο σχόλιό μου (αναφερόμενος σε ονόματα συγκεκριμένα) ότι ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ !
    Εσύ, χρησιμοποιώντας κτητικά, δείχνεις την νοοτροπία σας (του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), δικαιολογείς το χαραχτηρισμό που σας αποδίδουμε ότι δηλαδή είστε οπορτουνιστές, επίσεις αποδεικνύεις την γύμνια σας και την φτώχεια σας να παρουσιάσετε έστω και έναν (αριθμός 1) αγωνιστή που ήταν στις τάξεις σας !

    2. Θέλω σε παρακαλώ να δεις ότι ναι μεν εσύ μπορείς να λες και μάλιστα δυνατά το όνομά σου παντού - δεν έχεις ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ να φοβηθείς από μας -, εμείς (εγώ στη προκειμένη περίπτωση) δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι δεν θα έχουμε επιπτώσεις - δες τι γίνεται π.χ. στα τζάμπο και αλλού πως διώκονται οι Κομμουνιστές (και φυσικά και εσύ και οι άλλοι όμοιοι με σένα αυτά τα ζητήματα τα κάνετε ... γαργάρα) !

    υ.γ. και όπως ξέρεις, αμοίβονται όσοι επωνύμως χτυπάνε το ΚΚΕ - έτσι δεν είναι ;;;

    Γεια σας !


    Γ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Εγώ νομίζω πως αυτή η συζήτηση λήγει εδώ και κακώς ο Φάρος επανήλθε. Δεν είμαστε μικρά παιδιά κι ο καθείς κατάλαβε ό,τι κατάλαβε. Έχει εν μέρει δίκιο ο ανώνυμος στο τελευταίο του (12/11, 7:12) σχόλιο, στο ότι η συζήτηση πρέπει να μένει όσο το δυνατό προσανατολισμένη σε θέματα βασισμένα στην επικαιρότητα. Σε ό,τι με αφορά, αυτό προσπάθησα και προσπαθώ με τα άρθρα μου. Οι όποιες αναφορές ιστορικού χαρακτήρα, ωστόσο, είναι αναγκαίες στο μέτρο που αναδεικνύουν πιο ολοκληρωμένα την εικόνα του σήμερα και, επιπλέον, να μου επιτρέψει ο ανώνυμος φίλος να μη συμφωνήσω με την πλήρη απαξίωση της ιστορικής αλήθειας. Συμφωνώ ότι η κατάχρηση κουράζει και αποπροσανατολίζει, ωστόσο το άλλο άκρο, η πλήρης αποσιώπηση και το "φασκελοκουκούλωμα" του παρελθόντος στερεί πολύτιμα διδάγματα και γνώση. Και για την υπόθεση της εθνικής ανεξαρτησίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης στην οποία ο γράφων θεωρεί εαυτόν στρατευμένο, χρειάζεται ασυζητιτί και τη γνώση και τα διδάγματα αυτά. Βεβαίως, χωρίς εμμονές, ιδεοληψίες και αποπροσανατολιστική διάθεση - σ'αυτό είμαι απολύτως σύμφωνος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. @Κάποιος που σκέφτεται…

    Συμφωνώ για την ιστορία που χρησιμεύει να φωτίσει το σήμερα, όταν αυτό απαιτείται. Το «όλα αυτά που έγιναν ή δεν έγιναν καθόλου δε με αφορούν» είναι λάθος μου. Υπερβολή που ξεκινάει από την αγανάκτησή μου για την «ακατάσχετη παρενθοντολογία».
    Επειδή γενικά συμφωνώ με την αντιπολίτευση που κάνει/ μπορεί να κάνει το κόμμα, με απασχολεί πολύ το θέμα της επικοινωνίας. Παρατήρησα με χαρά ότι ο όρος «καπιταλισμός» αντικαταστάθηκε από τη λέξη «πλουτοκρατία». Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσαν να γίνουν κι άλλες παρόμοιες αλλαγές.
    Επίσης θα ήθελα το κόμμα/ η εφημερίδα να πιάνει «στο φτερό» γεγονότα όπως η τοποθέτηση της Θάλειας Δραγώνα στη «Γραμματεία Ελληνοπαίδων» (αλίμονο!) του Υπουργείου Παιδείας, δια βίου αμάθειας κτλ. –το νόημα τέτοιων τοποθετήσεων. Αυτό καθώς το ΚΚΕ και στο έκτρωμα της Ρεπούση αντιτάχθηκε –και εναντίον της Λέσχης Μπ. τόλμησε να διαδηλώσει χωρίς να φοβηθεί μην κατηγορηθεί για «συνομωσιολογία».
    Δεν είμαι μέλος του κόμματος. Ίσως είναι θράσος να έχω και απαιτήσεις…

    Με μεγάλη εκτίμηση
    Ο παραπάνω ανώνυμος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Τα «Τείχη» του Καφάβη σήμερα στον «Ρ» κατά του καρακιτσάτου «ντόμινο» από φελιζόλ, στο γνωστό «πάρτυ».
    Ένα μεγάλο εύγε σ’ αυτούς που το σκέφτηκαν!
    Η ελληνική ποίηση, διαχρονική και επίκαιρη, συχνά μας προσφέρει τη σωστή προοπτική των πραγμάτων…

    Φιλήμων

    ΥΓ. Ο πιο πάνω ανώνυμος έχει δίκιο να ενοχλείται από την παρουσία της Δραγώνα στο Υπουργείο Παιδείας (τρόπος του λέγειν). Θα έπρεπε να υπάρξει παρέμβαση, σχολιασμός κάποιας μορφής από το κόμμα ή από τον «Ρ».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. Κάποιε, συγνώμη ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. Φίλε Κάποιε, με τίτλο «Περί συγγνώμης και λαθών», ο σημερινός «Ρ» επισημαίνει:
    “Προκλητική ήταν η υπουργός Παιδείας, σε χτεσινή συνέντευξή της σε ραδιοφωνικό σταθμό. (…):
    Πρόκληση πρώτη: Η υπουργός υποστήριξε ότι ξεκίνησε τη δράση της «από τη διαχείριση του εργασιακού βίου» των εκπαιδευτικών. Αλήθεια, η εκμετάλλευση των νέων εκπαιδευτικών που πηγαίνουν από σχολείο σε σχολείο, για λίγα ευρώ, δεν είναι «εργασιακός βίος»; (…)
    Πρόκληση δεύτερη: Μετά την προχτεσινή «συγγνώμη» στους μαθητές και τους γονείς, στη συνέντευξη είπε: «Χιλιάδες κενά σε όλη τη χώρα τα αντιμετώπισα - να σας το πω δημοσίως - με λάθος τρόπο. Δηλαδή, ζήτησα αμέσως πιστώσεις». Τα κενά, είπε, «θα αντιμετωπιστούν από το εκπαιδευτικό δυναμικό της χώρας, το οποίο είναι τεράστιο». Αυτό το «τεράστιο» εκπαιδευτικό δυναμικό δεν έχει δικαίωμα να δουλεύει με σταθερή και μόνιμη δουλειά, ώστε να μπορεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο να ανταποκρίνεται στο σπουδαίο ρόλο του; (…)
    (…) Με λίγα λόγια, προκαλούν και πρέπει να πάρουν απάντηση.”
    Πρόκληση τρίτη (προσθέτω εγώ): Η τοποθέτηση της κ. Θάλειας Δραγώνα σε θέση Γραμματέως στο ίδιο Υπουργείο. Στο τρέχον άρθρο σου καυτηριάζεις ---και πολύ σωστά--- το άθλιο δημοσίευμα της εφημ. «ΤΟ ΒΗΜΑ» περί «Κλεφτών» και περί «ανταρτών» του Κολοκοτρώνη. Η επίσημη «εγκατάσταση» αυτών των απόψεων μέσα στο Υπουργείο, δεν είναι κι αυτή ένα σοβαρό ζήτημα;
    Φιλήμων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. Αν είναι, λέει; Μα, αγαπητέ μου Φιλήμωνα, αποδεικνύει ακριβώς (για την ακρίβεια είναι ΑΛΛΗ ΜΙΑ απόδειξη) ότι μιλάμε για ενορχηστρωμένη εκστρατεία σε όλα τα μέτωπα και όχι για "τυχαία", μεμονωμένα περιστατικά. Ειδικά στο Υπουργείο Αγραμματοσύνης και Ξενοδουλοφροσύνης, του οποίου προϊσταται η κα Διαμαντοπούλου, έχουμε να δούμε ακόμη πολλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. Ενδιαφέρον κι αυτό:

    http://klassikoperiptosi.blogspot.com/2009/11/blog-post_9168.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. Φίλε Κάποιε….
    Δες κι αυτό που «έκλεψα» από το ιστολόγιο του Κώστα Καββαθά, που δείχνει ότι (πέρα από τα γνωστά φασιστικά και πλήρως παγκοσμιοποιμένα μορφώματα ή τις «αμερικανόπνευστες» ηγεσίες άλλων) φαίνεται να υπάρχει μια συγκυριακή βέβαια, σύμπτωση των απόψεών σου (και του ΚΚΕ), με το ευρύτερο «κοινό αίσθημα». Ο Κ.Κ. πιστεύω ότι συνεχίζει να το εκφράζει.
    Αντιγράφω:
    «... Ο Οικολόγος Τρεμάμενος αναγνώρισε το "τουρκοκυπριακό κράτος" και η σύμβουλος του ΓΑΠ κ. Δραγώνα γράφει στο βιβλίο της ότι, η Επανάσταση του 21 έδειξε την "επεκτατική, ιμπεριαλιστική πολιτική των Ελλήνων απέναντι στη μεγάλη Οθωμανική Αυτοκρατορία..." Οι επιμελείς αναγνώστες δεν πρέπει να εκπλήσσονται. Η ομάδα που κυβερνάει σήμερα το κρατίδιο καταλαβαίνει ότι, η μόνη ελπίδα να σωθεί είναι να ενταχθεί πάλι στη Μεγάλη Πύλη.»
    Σε άλλο επίπεδο τώρα, στο σημερινό άρθρο του Ε. Βαγενά («Ρ»), διαβάζουμε ότι η «νεο-οθωμανική» εκδοχή της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας» προϋποθέτει «την άμβλυνση των αιχμηρών διακρατικών ζητημάτων» (Αρμενία, Συρία, Ιράν), τη «λογική των «μηδενικών τριβών» ενώ «στα Βαλκάνια προβάλλεται η υπεράσπιση των “τουρκικών” και “μουσουλμανικών” μειονοτήτων».
    Θέλω να πω ότι μπορεί η αντίληψη του βάθους του παιχνιδιού να ποικίλλει (άλλωστε η ανάρτηση του Κ. Καββαθά έχει διαφορετικό χαρακτήρα) αλλά η εγρήγορση υπάρχει. Κάποια στιγμή ---ποιος το ξέρει αυτό;--- ενδέχεται να χρειαστεί (κούφια η ώρα….) να μετατραπεί και σε συμμαχία (;)
    Αυτά τα γράφω ως ένας καθόλου ειδικός περί την γεωπολιτική και τις κομματικές στρατηγικές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. Καλημέρα σε όλους! Σε απάντηση του τελευταίου σχολίου, προτίμησα τελικά αντί για ένα σύντομο ασχόλιο-απάντηση να αναρτήσω ένα νέο άρθρο για να φιλοξενήσω ένα νέο γύρο συζήτησης. Σας περιμένω εκεί λοιπόν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή